peceed

No właśnie nie. W teorii strun startujemy od HEP, zauważając że funkcja beta Eulera daje amplitudę rozpraszania modelującą oddziaływania silne. Dopiero później odkrywamy że ta cząsteczka musi być struną. Potem okazuje się, że naturalnie odtwarza grawitację. ale musi być w 26 wymiarach - to wynik zachowania konsystencji matematycznej. Potem supersymetria odtwarza chiralność i obniża wymiarowość. Itd. https://en.wikipedia.org/wiki/History_of_string_theory To jest teoria która powstawała a raczej była odkrywana w kolejnych logicznych krokach. Nikt nie bawił się w "weźmy sobie 11 wymiarów i zobaczymy co się stanie"! Tak, udało się wykluczyć inne możliwości. Jeśli chcemy mieć mechanikę kwantową i OTW to wychodzi teoria strun. Warto dodać jak wiele dostaliśmy z niej za darmo: pozbyliśmy się wolnych liczbowych parametrów. Teoria strun jest dyskretna! Od strony podejścia to jest całkiem inna filozofia, bo nikt tworząc teorię strun nie zakładał określonej ilości wymiarów (spodziewano się 4). Ona wyszła sama. Zresztą twistorowa teoria strun też siedzi w 4 wymiarach, i o ile dobrze pamiętam, to chyba twistor jest struną. A to się Penrose musiał zdziwić. 4D nie jest "nudne", tylko jest niekonsystentne matematycznie! Nikt nigdzie nie odlatywał... To byli poważni fizycy którzy mieli robotę do wykonania. Proste modele to mogli sobie rysować na serwetkach ale nie działały. Na tym właśnie polega odkrywanie teorii fizycznych: na przeskakiwaniu błędnych. Co do brzytwy ockhama to nawet nie jest metoda poznawcza. Aby ja stosować trzeba mieć równie dobre teorie dające takie same rezultaty i dopiero wtedy wybiera się tę prostszą! A nie a priori ogranicza teorie do prostych z obawy przed zarżnięciem w przyszłości. I to nie jest zasada która mówi co jest "prawdą", tylko jest to pragmatyczna metoda oszczędzania zasobów, wykorzystywana pewnie również przez mózg. Mniejszy "ośrodek" który realizuje tę samą funkcjonalność musi wygrać. Prostsza teoria ma większą szansę być tę prawdziwą (ale nie musi) z dających równie dobre wyniki do wyboru! Ale kolega stosuje postępowanie iście w duchu oryginalnego Ockhama i wycina sobie te strony z teoriami które mu nie pasują Wygląda na niezłą rozrywkę. Nie mam nic przeciwko o ile ktoś nie traktuje tego jako fragmentu poszukiwania teorii ostatecznej. Te prace mogłyby dawać nadzieje w latach 50-60, obecnie to strata czasu, oczywiście jeśli ceni się swój czas. Umiejętność konstruowania takich teorii to pewnie podstawa fizycznego survivalu: "publish or perish" Ale jak sam się kolega określa, jest obecnie "uznanym informatykiem". Świat to absolutnie fascynujące miejsce i jest tyle fajnych rzeczy do zrobienia... To miejsce badawcze (w sensie skali) które obrał sobie kolega jest paskudnie niewdzięczne: zdecydowanie poniżej jakichkolwiek zastosowań inżynieryjnych a powyżej prawdziwego frontu na którym walczą obecnie teoretycy.

Sukcesem to jest wyprowadzenie prostszego modelu z dokładnego albo posiadanie jak najlepszego przybliżenia jeszcze w zasięgu możliwości obliczeniowych. Solitony nic nam nie dadzą - wiemy, że "pod spodem" jest fizyka QCD. Uczenie maszynowe jest znacznie sprytniejsze niż "dokładanie stopni wielomianów", ono naprawdę rozumie dane w nietrywialny i raczej niedostępny dla człowieka sposób. Upraszczanie modelu jest bezcelowe, nas interesuje dokładność. Jeśli mamy zasoby to chcemy je jak najlepiej użyć. Oczywiście zdarza się, że czasami analizując na przykład model neuronowy odkrywamy prostszy model analityczny jeśli akurat on był najlepszym rozwiązaniem problemu (na przykład kora wzrokowa sama z siebie odkrywa logarytm zespolony).

Proste pytanie - po co. Proste modele są użyteczne jeśli znamy dokładne i potrafimy policzyć błędy uproszczeń lub nie mamy lepszych. Dokładnym modelem dla sił jądrowych jest obecnie chromodynamika kwantowa. Do stworzenia modeli przybliżonych trzeba użyć uczenia maszynowego. No właśnie. A to że w końcu przestanie się zgadzać mamy gwarantowane i tylko dokładne obliczenia z użyciem chromodynamiki są w stanie to stwierdzić, albo eksperymenty. Nie rozumiem tego o tyle, że to nie jest to żadna fundamentalna nauka. Nie rozumiem też podejścia, w których człowiek fiksuje nie na ciekawym problemie, tylko na określonej klasie odpowiedzi.

Tak. Można sobie zdefiniować statystyczną mechanikę klasyczną z użyciem operatorów i cała różnica polega na tym, że wszystkie komutują, co jest równoważne przejściu granicznemu iH -> 0. Chodzi o to, że duże układy kwantowe zachowują się w sposób, który z doskonałym przybliżeniem odpowiada zachowaniu teorii klasycznej. To takie przybliżenie. Nie powoduje to, że jest klasyczny, jest klasyczny w przybliżeniu. Ale te zjawiska nie zawierają żadnych "cudów". Byłyby cudami w świecie klasycznym a nasz taki nie jest. Najpierw poproszę o opis za pomocą formalizmu mechaniki klasycznej

Myślenie introspektywne wysiadło mi 2 lata temu. Ogólnie jestem na poziomie 1% tego co kiedyś jeśli chodzi o sprawność myślenia :/

Rozumiem że kolega używa skali logarytmicznej. Do opisu niezrozumienia i ludzkiej głupoty - niezbędna

Nie. Brak zrozumienia ma charakter narastający i kumulatywny, o czym łatwo się przekonać bawiąc się translatorem googla Mowa była o, cytuję: "Percepcji rzeczywistości". Przyjmijmy, że XIX wiek jeszcze ogarniałem. Jakiś dowód na poparcie tak rewolucyjnej tezy? Najlepiej nie odwołujący się do swoich problemów z samooceną.

Nie wystarczy, nie ma odpowiednich własności: już zabawa w głuchy telefon uczy, że niezrozumienie ma charakter geometryczny

To zabawne, bo spać muszą nawet mrówki i problem dotyczy wszystkich odpowiednio długo żyjących mózgów (jętka pewnie spać nie musi), zdolności intelektualne człowieka nie są żadną cezurą. Tylko nie za bardzo ich sens. Wszystkie obliczenia logiczne są "nieliniowe" (poza kwantowymi w pewnym sensie), to żadna nowość. Jakiś sens gdzieś tam się obija, ale nie został przekazany.

Niestety nie do końca mogę sobie przypomnieć detale ze względu na amnezję, ale ogólnie w rozważaniach chodziło o zagadnienie komunikacji pomiędzy dwóch mózgów z których każdy ma trochę inny wewnętrzny aparat pojęciowy (bo każdy ma inny), i one bardzo rzadko dokładnie przystają. Aby coś komuś przekazać, musimy mieć model mentalny tej innej osoby i dopasować komunikat do naszego zrozumienia jego zrozumienia tego co musimy powiedzieć To działa też w drugą stronę. Mogę dobrać komunikat który najlepiej oddaje zagadnienie w moim rozumieniu, ale wiem że ktoś na 100% źle to zrozumie. Zatem muszę "kłamać" dopasować się do odbiorcy, użyć innego sformułowania które najlepiej "przeniesie istotę rzeczy". Między innymi po to używamy analogii. W ten sposób pojawia się nieusuwalna "nieoznaczoność" komunikacji. Systemy formalne są bardzo przyjemne, bo nie posiadają tej nieoznaczoności: każdy komunikat ma perfekcyjnie określone znaczenie i można przyjąć że brak wzajemnego zrozumienia po przesłaniu takiego komunikatu da się przedstawić jako iloczyn niezrozumienia nadawcy i odbiorcy wobec komunikatu. Jeśli informacja to komunikat + model informacji od strony odbiorcy, to exformacja to taki komunikat i model informacji od strony nadawcy. W komunikacji cyfrowej nie ma problemu że są różne. W matematyce na poziomie formalnym też nie ma (ale w praktyce używa się skrótów). Ale na fundamentalnym poziomie odbiorca i nadawca są różni i pełna komunikacja po prostu nie jest możliwa. W pewnym sensie można ogólniej traktować exformację jako polecenie. Informacje zapewniają nerwy przychodzące, exformację - wychodzące. Informacja to zrozumienie świata, exformacja to wpływanie na świat. I tutaj widziałem dobrze (bo teraz już tego nie ogarniam tak klarownie, to takie echa mysli) dosyć precyzyjną analogię pomiędzy fizyką a takim światem komunikatów i mózgów, i rolę formalizacji pełniło wytworzenie rzeczywistości klasycznej. Ale to wciąż tylko zabawa.

Rozumiem to podejście i jest ono w pewnym sensie prawdziwe, dopiero model zamienia komunikat w informację. Ale to jest ujęcie abstrakcyjne i granica pomiędzy informacją a komunikatem jest czysto umowna. Fotony padające na siatkówkę są źródłem informacji gdzie zaabsorbowano foton, modelem informacji jest struktura siatkówki a komunikatem aktywność neuronów w siatkówce! Przez metainformację rozumiem sytuację, w której mózg przesyła informację, (sygnał) że pewien neuron wysłał sygnał analizując sygnały. Tutaj język płata figle bo nie ma on odpowiedniej rozdzielczości aby wyrazić takie idee, on ma tylko pobudzić struktury gramatyczne w mózgu które są pewnymi neuronalnymi aproksymacjami idei... Informacja zamienia się w komunikaty dla kolejnego poziomu abstrakcji. Znacznie lepiej byłoby operować pojęciami lepiej przystającymi do fizyki. W fizyce podstawowym aksjomatycznym pojęciem są zdarzenia. Obserwator to ktoś kto dysponuje modelem zdarzeń. Fizyka zajmuje się granicą zachowania najlepszych modeli zdarzeń (rzeczywistością), obserwator fizyczny ma maksymalnie dokładny model zdarzeń i jego zachowanie opisuje mechanika kwantowa. Informacja przypuszczalnie jest zbyt ogólnym terminem i oznacza wiele różnych zjawisk w różnych kontekstach, związanych z korelacjami pomiędzy zdarzeniami. Kiedyś aby dokładniej analizować zagadnienie wprowadziłem sobie pojęcie exformacji, ale w fizyce mamy kilkanaście różnych rodzajów informacji

Jak się rozumie mechanikę kwantową to doświadczenie jest dosyć banalne, natomiast założenie że rzeczywistość w ogóle mogłaby być obiektywna jest dziwne na starcie. Problem z tym doświadczeniem polega na tym, że dokładnie potwierdza ono mechanikę kwantową i od początku nie było żadnej opcji by było inaczej. Jeżeli fizycy wciąż się fascynują takimi setupami to można się martwić o stan ich umysłu.

Bo uderza kolega do niewłaściwej osoby. Nie prowadzę kursu teorii strun ani nawet nie planowałem się jej uczyć przed 50. Te wszystkie konstrukcje są opisane w literaturze, ale trzeba ją do cholery łaskawie zacząć czytać! A wcześniej przerobić kursy wprowadzające. To już tłumaczyłem dadaistycznym wierszykiem opisującym zasadę antropiczną. To czysty przypadek, możliwe są na pewno wszechświaty w których jest odwrotnie, ale nie powstanie w nich życie. Teoria strun + odpowiednia kompaktyfikacja są w stanie odtworzyć całą fizykę i nic na razie nie wskazuje by mogło być inaczej. To pytanie to żart? Stabilne stany związane muszą być lżejsze od składników swobodnych i to jest fizyka na poziomie liceum... Gdyby było odwrotnie to siły jądrowe by odpychały... Jej zadaniem jest odtworzyć Model Standardowy. Odtworzenie fizykę jądrowej z chromodynamiki kwantowej zostawiamy jako ćwiczenie dla uważnego czytelnika.

Po zerowo to jest pytanie do ekspertów teorii strun. Po pierwsze obliczenia w teorii strun to nie jest banalna sprawa. Po drugie, leptony mają wiele możliwych reprezentacji geometrycznych w różnych kompaktyfikacjach teorii strun (co w sumie nie dziwi, rozumiem to tak że fizyczny obiekt ma różne reprezentacje w różnych teoriach dualnych).. Po trzecie, kwantyzacja wynika z własności topologicznych, czyli tak jak chce to robić kolega. To właśnie jest takie zadziwiające w niechęci kolegi do teorii strun: rozwija teoryjkę która na miniaturową skalę stara się opisać izolowany aspekt rzeczywistości środkami analogicznymi do używanych przez teorię strun. Nie lepiej od razu zabrać się za coś poważnego? Czy poza faktem wykorzystywania przez teorię strun mechaniki kwantowej jest jeszcze jakiś inny powód dla którego nie pasuje ona koledze? Najgorsze jest to, że nawet po opracowaniu teorii która daję jakieś fragmenty fizyki cząstek nic z tego wynika. Spodziewamy się, że się da. Co najwyżej powstanie jeszcze jeden toi toi model.

PSI. Perwersyjna Sztuczna Inteligencja Osobiście postulowałem wielkie znacznie rezonansu stochastycznego który może wzmacniać słabe myśli: Czasami w mózgu pojawia się taka ledwo istniejąca myśl, skojarzenie i czasami trzeba poświęcić minutę czasu na wyostrzenie tego wewnętrznego sygnału który najczęściej przekształca się bardzo nieoczywiste skojarzenie.

No to jednak kolega nie rozumie Przejście MK->klasyczna jest ścisłe (h->0). Kluczem jest zrozumienie, że wielkie obiekty kwantowe dekoherują i zaczynają zachowywać się jakby klasycznie bo fazy się rozjeżdżają. Zamiast formalnego przejścia h->0 (strzałka skraca się do 0) mamy uśrednianie się przypadkowych faz do 0. Przecież już wiązania chemiczne są czysto kwantowymi efektami... Wszystkie efekty są kwantowe, tylko czasami tego nie widać na pierwszy rzut oka. Te ekstra poziomy to są kolejne abstrakcyjne uproszczenia. Ja to atomowy glut. Moje zachowanie może być rozumiane w kategoriach coraz to bardziej ogólnych modeli. No i jeszcze można łatwo pokazać jaki obiekt zachowuje się kwantowo (a tak naprawdę falowo): taki w którym strzałki fazy ustawią się w jedną stronę. W wielkim obiekcie jest to skrajnie nieprawdopodobne, w jednostrzałkowym - gwarantowane Teoria strun nie wymaga dofitowania tych parametrów, ona je pozwala wyliczyć. Jeśli przypadkiem nie opisuje świata, to w całkowicie dowodliwy sposób można to wykazać, że nie ma kompaktyfikacji dającej takie parametry. Jeśli opisuje, to zasadniczo można wskazać taką kompaktyfikację, która je daje. Wbrew obiegowym memom jest całkowicie falsyfikowalna. A że może to potrwać bardzo długo w praktyce - nie jest to problem przyrody. Od działalności Archimedesa upłynęło już 2300 lat.

Nie do końca. Teoria strun to jest wyjaśnienie, bo opisuje znacznie szerszy zespół zjawisk w koherentny sposób, tzn. zawiera kwantową grawitację. I do tego jest prostsza: te wszystkie "rzeczywiste" parametry modelu standardowego dają się wyliczyć matematycznie z określonej kompaktyfikacji: jedyny techniczny problem jest taki, że nie znamy naszej. Skończona teoria dostarcza nieskończonej ilości cyferek. Do tego przewiduje zjawiska leżące całkowicie poza możliwościami modelu standardowego, eksperymentami możliwymi do przeprowadzenia co do zasady. Bardzo ciekawym wynikiem teorii strun jest unifikacja pojęcia cząstki i czarnej dziury: czarna dziura to cząsteczka o masie większej od masy Plancka. Najważniejszą cechą teorii strun jest to, że nie da się jej zmodyfikować. To nie jest sztukowanie struktury matematycznej, ta po prostu jest i jest poznawana przy pomocy nowo odkrywanych metod matematycznych. Żaden fizyk się w tym nie upiera, a zwłaszcza teoria strun ze swoimi dualizmami i zasadą holograficzną: ona jawnie mówi że nawet wymiarowość przestrzeni nie jest fundamentalna. Nie zmienia to jednak faktu, że te perspektywy są matematycznie równoważne. Natomiast wszyscy fizycy zgadzają się, że są modele gorsze i lepsze. Nikt tego nie robi, bo doskonale wiadomo, że mechanika kwantowa rządzi całym światem. Elektron zbliżający się do protonu zawsze jest chmurą prawdopodobieństwa. pomyłka to pokłosie faktu, że wciąż myśli kolega w kategoriach klasycznego świata z kwantowymi obiektami tu i ówdzie. To w co bawią się eksperymentatorzy, to budowanie coraz większych układów do których opisu przybliżenie klasyczne nie wystarcza. Natomiast mechanika kwantowa nie ma kanonicznej granicy oddzielającej ("klasycznego") obserwatora od rzeczywistości kwantowej: to kwestia umowna. Niezależnie od naszego wyboru MK da poprawny wynik zawsze, a klasyczna czasami. Co ważniejsze, MK nie zajmuje się obserwatorem: ona zawsze opisuje subiektywną wiedzę pewnego obserwatora, a wiedza układu nie może z powodów czystej logiki obejmować tego układu, to chyba jasne dla każdego: komputer nie ma odpowiedniej mocy, aby zasymulować siebie symulującego siebie. Natomiast ten logicznie nieredukowalny obserwator może sobie logicznie dzielić obserwowaną rzeczywistość na oddziałujące ze sobą podukłady, nazwać jednego z nich obserwatorem i jeśli będzie on na tyle duży że jego działanie będzie dobrze przybliżane przez mechanikę klasyczną, to wiedza tego obserwatora również będzie opisywana przez mechanikę kwantową. Przyrząd obserwacyjny to taki zdegenerowany obserwator. To wynik świadczący o wewnetrznej konsystencji mechanik kwantowej, pozwalający nam wierzyć, że sami też możemy/musimy być opisywani jako układ kwantowy (czyli jakaś wiedza). To zabieg konieczny żeby w ogóle mówić o ogólnie obowiązujących prawach fizyki. Mechanika klasyczna ma dokładnie takie samo założenie nie formułowane w sposób jawny, bo ignoruje obserwatora, co jest uprawnione o tyle że wiedza wszystkich subiektywnych obserwatorów jest taka sama.

Nadzór jest, jego rolę pełni środowisko agenta kierowanego przez mózg a informacja do treningu to ból/przyjemność. Przypuszczam że kluczem jest tworzenie przez mózg w sposób dynamiczny dynamicznych sieci które są trenowane w różnych kontekstach, można myśleć o tym jak o ukrytych warstwach które są współdzielone do różnych zadań. Mam też wiele obserwacji wynikłych z obserwowania od środka uszkadzanego mózgu, na przykład bardzo wiele zadań jest tworzonych przez stopniową aproksymację i zadaniem pewnych sieci jest tylko i wyłącznie modyfikowanie działania innych, bo tak naprawdę mózg praktycznie nie ma do czynienia z informacją, tylko z metainformacją. Informacja pojawia się w siatkówce i jest rekonstruowana w korze wzrokowej. Pewne koncepcje powstają warstwami, to nie jest tak że od razu trenuje się sieć o dużej grubości, tylko tworzy się najpierw zgrubne pojęcia, potem korzystając z nich składa większe abstrakcje.

Robot to tylko metalowy szkielet. Pyta kolega o sztuczną inteligencję (SI). A ta jest w stanie wykonywać coraz więcej ludzkich zadań. Szachy, automatyczna translacja jęków, rozpoznawanie obrazów - wszędzie maszyny mają już wydajność większą od ludzi. Ludzki mózg ma bardzo dobre algorytmy uczenia i jest wielki. Te algorytmy muszą być oparte na konkurencji obwodów ze sobą, zasadniczo każda część mózgu stara się uczyć wszystkiego ale zwycięzca zgarnia wszystko. Mam podejrzenie że mechanizmy które tym zawiadują przypominają wolny rynek. W dzień tworzymy nowe połączenia, w trakcie snu zachodzi pruning i debugowanie (odczuwane jako sny). Tutaj jest wielkie pole do usprawnień. Mózg ludzki ma też bezpośrednio architekturę neuronową która zdaje się być najlepszym paradygmatem inteligentnych obliczeń, komputer musi ją co najmniej częściowo symulować. W chwili obecnej doścignięcie możliwości ludzkiego mózgu to kwestia maksymalnie 20 lat, aczkolwiek maszyna może być znacznie większa. Nie mamy operacyjnej definicji świadomości. To termin który nasze mózgi wiążą z różnymi aspektami swojego funkcjonowania.

A ja pytam o to konkretne, bo nie jest ono nawet jednoznaczne gramatycznie. Chcę zrozumieć w czym problem. Co ma zmienić sok z buraka, jest on zdrowy i leczy raka

To jest postawienie wszystkiego na głowie. Ładunki są skwantyzowane, prawo gaussa może zwracać taki ładunek jaki jest w środku ale nic nie poradzi na to że źródłą są skwantowane, bo... to ładunki są źródłem pola a nie odwrotnie. Ogon nie macha psem, nawet jeśli jakiś radosny matematyk zsynchronizuje ruch kamery i przedstawi filmik że tak to wygląda. Istnienie skwantowania ładunków jest konieczne jeśli istnieją monopole magnetyczne - a to praktycznie przesądzona sprawa - i wynika z kwantowania momentu pędu. Równie dobrze zatem może się kolega pytać dlaczego moment pędu jest skwantowany. Argumentację przedstawił Dirac. Wszystkie oddziaływania są emergentne w teorii strun, to wynik ich dynamiki. Ale żeby była jasna sprawa - struny nie są obiektami klasycznymi więc niczego sobie kolega nie narysuje, i nic by nie wyglądało. Struny oznaczają raptem tyle, że funkcja falowa podstawowych obiektów nie jest sparametryzowana położeniami punktów w 10 wymiarowej przestrzenii tylko jest funkcją po wszystkich konfiguracjach struny w całej przestrzeni, ona jak najbardziej ma swoją nieoznaczoność! Formalnie, rozpatrując funkcję falową struny musi kolega uwzględniać wkłady nawet od 10 kilometrowych pętli, dokładnie tak samo jak to, że funkcja falowa elektronu nigdzie nie znika - ale nikt nie bawi się w obliczenia w ten sposób. I żeby było jasne - nie jestem fizykiem strunowym tylko byłem niezawodowym fizykiem pasożytniczym mającym ambicję zrozumienia TOE kiedy ta już powstanie, ale nie przewidywałem że uda się to osiągnąć przed powstaniem "nadludzkich" SI. Z tego powodu bardziej interesowała mnie biologia (przedłużanie życia) i gromadzenie majątku oraz praca nad takimi SI, niestety plan się rypnął ze względu na problemy zdrowotne wywołane tępotą w medycynie. Nigdy nie miałem wątpliwości że teoria strun to krok w prawidłowym kierunku, bo nie mam żadnych problemów z teoriami które działają. Z kolei działalność fizyczna kolegi ma na wstępie bardzo złą motywację, bo wynika z psychologicznych uprzedzeń wobec koncepcji które wykorzystuje obecna fizyka. I to nie jest dostrzeżenie jakieś pojedynczego problemu, tylko nieustanna negacja. Kiedyś chyba napisałem, że jest to przeuczenie intuicji klasycznej i rozumienie wszystkich obiektów kwantowych w ramach tej intuicji (a przynajmniej próba, bo jest to niemożliwe). Pole, cząsteczka to są tylko obiekty teorii pozwalającej opisać świat. To co jest rzeczywiste to wyniki pomiarów w naszym klasycznym świecie, zdarzenia w naszym makroskopowym świecie. A ten rzeczywisty świat i tak powstaje w naszej głowie, nasza rzeczywistość to neuronalna teoria stworzona przez mózg która opisuje zdarzenia. Mózg cały czas stara się przewidywać co się stanie w otaczającym nas świecie i interesuje się odstępstwami, to tak jak w mechanice kwantowej: mamy funkcję falową a zdarzenie jest informacją, to jest redukcja funkcji falowej. Mózg jest w stanie tworzyć "nową lepszą przestrzeń hilberta" zdarzeń, fizyka zajmuje się limitem poznania jaki miałby nieskończenie wydajny mózg. Można traktować fizykę jako abstrakcje tworzone przez nasz rozproszony mózg (zbiór mózgów fizyków) aproksymujący coraz lepiej ten super doskonały mózg. Doskonale pamiętam jak musiałem budować sobie intuicję odnośnie tego, czym jest punkt matematyczny, że to coś całkiem odmiennego własnościami od punktu narysowanego kredą. I doskonale zdawałem sobie sprawę, że jest to obiekt całkowicie "niefizyczny". Tak samo punktowa cząsteczka jest abstrakcją, która jest użyteczna. Aby teorie kolegi mogły być "prawdziwe", musiałyby na wstępie dawać lepsze przewidywania od obecnych, ale nic na to nie wskazuje. Trudności fizyki atomowej nie są wynikiem błędów Modelu Standardowego czy teorii strun, tylko ogromnej złożoności obliczeniowej świata. To, że jest trudno, nie jest problem przyrody, ona daje sobie radę. Musi kolega traktować ją jako czysto matematyczną teorię. Szanse na to, że zupełnie inna nierównoważna teoria bezcząsteczkowa będzie miała prawie identyczne przewidywania jak MS są zerowe. Chyba że jest równoważna, ale wtedy należy szukać źródeł tej równoważności. Problem polega na tym, że traktuje sobie kolega elementy teorii fizycznych wyrywkowo i akceptuje fragmenty. Fala jest ok, prawdopodobieństwo nie. Pole jest ok, cząsteczka nie. Z części składników chce kolega zrobić inna zupę, która ma smakować tak samo, wystarczy tylko mocno mieszać Matematyka jest elastyczna i pozwala się bawić, ale fizyka jest nauką pragmatyczną skoncentrowaną na efektach. Obecne teorie dają efekty, mamy procedury obliczeniowe które pozwalają modelować świat. Tak w ogóle to nie rozumiem podejścia w którym próbuje się uprawiać fizykę teoretyczną nie przerabiając przynajmniej wstępu do teorii strun, aby poznać aparat matematyczny. Jakoś magicznym sposobem krytyka teorii strun zawsze pochodzi od osób, które jej nie znają. Nie znam przypadku teoretyka strunowego (czyli osoby która dobrze zna aparat matematyczny teorii) , który by ją krytykował. Przypadek? A może setkom ludzi z IQ 150+, z wielu kontynentów, nagle wyłącza się krytyczne myślenie pod wpływem określonych równań?

Mogę spytać jak kolega rozumie to zdanie i w czym jest problem?

Chodzi o to magiczne zgranie dwóch pól, przyczynek masy z konfiguracji konfiguracji topologicznej jednego pola i drugiego pola trzymają się magicznie razem. Teoria strun odtwarza nie tylko Coulomba ale cały model standardowy https://arxiv.org/abs/1903.00009 BTW. Przypominam sobie pracę w której dowiedziono że znalezienie właściwej kompaktyfikacji jest problemem NP-trudnym, niestety nie pamiętam w funkcji czego.

Ostatnie pytanie: JAK TA CUDOWNA TEORIA MODELUJE DYSKRETNY ŁADUNEK CZARNEJ DZIURY.

Chętnie przeczytam. Dropbox? Vixra odrzuciła? (przepraszam, ale nie mogłem się oprzeć) Kilka pytań kontrolnych, reality check: Jak ta cudowna teoria tłumaczy rozpady beta? Jaka magia sprawia, że cząsteczki hojnie obdarzone (tzn. mające ładunki więcej niż jednego pola) nie rozjeżdżają się? Co z mezonami? Udało się policzyć ich masy, a jeśli nie to jakich magicznych stałych brakuje? Boję się zapytać o ułamowe ładunki kwarków, bo pewnie nie ma kwarków... Cofnijmy się jeden krok wstecz: Najpewniej fotony nie istnieją jako cząstki? Jak to się ma do "Bohma": teraz fala pilotująca pilotuje... klasyczne rozwiązanie pola EM z solitonem? Jak mają się te ładunki do twierdzenia Noether? Nie wątpię że każde z tych pytań posiada jakieś wyjaśnienie ad hoc w postaci obrazka albo filmiku, ale nie widzę możliwości aby powstała jakaś konsystentna teoria.