peceed

No proszę. A mi, zupełnie altruistycznie , rozmaite firmy puszczają w telewizji i internecie darmowe filmiki o nowych dobrach konsumpcyjnych. 1) Altruizm pełni rolę pawiego ogona, świadczy że osobnik jest w stanie robić więcej niż musi. Jest o tyle lepszy od pawiego ogona, że w skrajnych sytuacjach można z niego zrezygnować. 2) Jak już trzeba decydować, któremu kompanowi trzeba najpierw pomóc w bitwie, to czysta logika nakazuje wybrać większego altruistę. 3) Mamy kultury pierwotne gdzie o pozycji wprost decyduje ilość prezentów jakie sprawia się innym. Jasne, bo ptaki to najbardziej altruistyczne stworzenia na świecie z jednej strony, a ojciec przecież nie ma żadnego interesu w opiece nad potomstwem z drugiej, nieprawdaż? Kapitan Philips powinien napisać "Zastosowanie logiki meneli w odkrywaniu zjawisk biologicznych". Męska opieka nad potomstwem pojawia się gdy udział ojca ma praktyczne znaczenie w tej opiece, samiec alfa ma 1/50 dostępnego czasu w porównaniu do samicy. 1) Nie należy mylić średniej arytmetycznej z medianową. 2) Na odstępstwa od rozkładu pracują samce alfa, i samice, też alfa

Brawo. Jak byłem małym dzieckiem, to postanowiłem grać w koszykówkę aby być wyższym. Badania te są na takim samym poziomie. To raczej oczywiste że starsi panowie mogący mieć młodsze partnerki mają zarówno lepsze zdrowie jak i więcej pieniążków. Z kolei młodsze panie mające starszych partnerów z jakiegoś powodu nie zostały wybrane przez tych młodszych...

Ale atrakcyjny samiec z niskim głosem to raczej wytrzymywał 2 dni, "cieniasy" z łatwością dobijały do 6. Pierwsza istotna niewiadoma w badaniu. To co się liczy to nie ilość plemników a szanse na zapłodnienie jak największej ilości kobiet, to nie musi następować liniowo. Być może w warunkach bojowych ilość ejakulatu również odgrywać znaczenie i i niscy panowie bardziej rozcieńczają, by móc uszczęśliwić potomstwem więcej pań? Dla takiego cieniasa każdy strzał to może być ostatnia okazja w życiu wkłada w efekt całe swoje serce...

Przy okazji - co się stało z akceleratorami mionowymi? Naprawdę znowu będziemy się musieli babrać w tej hadronowej brei po upgradzie?

Widzę analogię do takiego żerowania w zdobywaniu przez siebie wiedzy: często wybierałem przypadkową książkę/artykuł i potem (w epoce interentu) podążałem za odnośnikami krążąc w temacie.

Nazwać tą panią fizykiem teoretycznym to tak jakby określić blogową szafiarkę projektantką mody. Chyba że "fizyk teoretyczny" to nie był związek frazeologiczny, a teoretyczny ma tutaj znaczenie potoczne, jak w "państwie teoretycznym". Widać u niej całkowite niezrozumienie podstawowych zasad rządzących nauką i badaniami podstawowymi, zwłaszcza to, że badania nie są od tego aby potwierdzać lub obalać teorie, ale aby zwiększać zakres poznania. Do tego widać gigantyczną niechęć wobec badań które dają odpowiedzi w naiwnym sensie "negatywne" (bo "znak" zależy od parametryzacji językowej). Brak nowych cząstek to nie porażka, to bardzo ważna informacja że żadnych cząstek tam nie ma. Widać tutaj naiwne porównanie badań naukowych do wypraw geograficznych: sukcesem jest znalezienie lądu z którego można czerpać korzyści. Tutaj sukcesem ma być znalezienie cząsteczek, o których można będzie pisać nic nie znaczące dla nauki wpisy na swoim blogu. Z punktu widzenia nauki informacja że gdzieś jest ocean jest równie wartościowa i istotna, zwłaszcza że pozwala skończyć intensywne poszukiwania. Krytyka wobec akceleratora jest tym głupsza, że już wiadomo że te cząsteczki na pewno są, nie wiadomo tylko jak daleko. To tak jakby krytykować wyprawę na ocean, bo nie ma gwarancji że się coś się znajdzie w sytuacji, gdy może wyrzuciło statek należący do innej cywilizacji. Na postęp techniczny nie da się "zaczekać", znamy cywilizacje które czekały kilka tysięcy lat i się nie doczekały. Strategia przeczekania kilku generacji akceleratorów nie jest opłacalna, przy wykładniczo rosnących mocach i kosztach oszczędności są iluzoryczne gdy od nowa będzie trzeba budować kadry które wiedzą o co chodzi w tym biznesie.

Całe lądowanie to będzie wielki szoł, na VODzie będzie można zobaczyć to napięcie u żony i dzieci...

Organizm nie jest głupi i wie, że nie ma sensu utrzymywać odporoności przeciwko niebezpieczeństwu które jest lekkie. Układ odpornościowy ewoluował setki milionów lat i wie jaką strategię powinien obrać.

(@Astro, jakby na serio chcieli wykorzystać ten tekst to zażądam tantiem To byłaby piękna ilustracja prawa Poego w akcji )

Jak rozumiem chodzi o coś takiego: \ \ \ \ \ \ \ \ \ Lity płot zadziałałby lepiej. Odbijać można dźwięki o długości znacznie znacznie fali mniejszej od przeszkody, więc jeśli była jakaś poprawa to tylko w zakresie wysokich częstotliwości.

Niestety nie nada się. Bariera dźwiękochłonna ma powstrzymac fale akustyczną i najlepiej zapobiec dyfrakcji na szczycie by dźwięk nie skręcił w dół. Samo myślenie nie jest złe

- Panie majster! Panie majster! Ruskie w kosmos polecieli! - Wszystkie? - Nie, jeden... - To co mi tu d*pę zawracasz. That's one small step for woman, one giant leap for diversity.

Potwierdza to moją obserwację że wszystkich sensownych ludzi wsysa branża IT. Jeśli ktoś jest w stanie studiować matematykę, to poradzi sobie jako programista i zarobi minimum 5x więcej.

Teorie się nie potwierdza tylko obala. Cząsteczki to też jest tylko byt myślowy który dobrze wyjaśnia obserwacje. W taki że pewne procesy trzeba modelować losowością. Mózg na pewno nie wykorzystuje faz do swojej pracy, jest to klasyczny komputer w sensie operacji obliczeniowych. Tak naprawdę to dla mnie właśnie istnienie rzeczywistości klasycznej jest nadzwyczajną okolicznością która pozwala na efektywną pracę mózgu (bo można klonować informacje na połączenia). To nie jest po prostu Maxewell bo ten nie tłumaczy działania materii! Mechanika klasyczna to taki byt w którym trzeba wiele zjawisk rozumianych kwantowo dodać jako osobne byty, które próbuje się ze sobą składać w sposób klasyczny, ale poszczególne szczeble opisów klasycznych są ze sobą niezgodne i nie wyprowadza się jednego w drugi. (Z cząsteczek jako kulek na sprężynkach nie wynika ciągła materia z określoną pojemnością cieplną). Tak naprawdę każdą skalę klasyczną trzeba wyprowadzać z MK osobno.

HAM! W rzeczywistości mamy problem ze zdefiniowaniem oryginałów. Pierwsze spotkanie wózka z empirią w postaci wyrwy w asfalcie skończy się tragedią gdy o jej krawędź zawadzi rurka.

HAM! W rzeczywistości mamy problem ze zdefiniowaniem oryginałów.

Wózek jest zamontowany nieprawidłowo. Należy go odwrócić , i przenieść poprzeczkę nad belkę, a całość przesunąć do tyłu.

Jeśli coś jest bełkotem to tylko dlatego, że nie tworzy w mózgu odbiorcy informacji. Tylko czasami wynika to z braku informacji w mózgu nadawcy Odnośnie kreatywności to mam wrażenie że samo określenie jest źle określone "ill conditioned", to taki "buzzword". Dlatego przyjąłem właśnie definicję wynikłą z obecnej praktyki. Sieci neuronowe mapują wejścia w elementy przestrzeni wektorowych, zazwyczaj o rozmiarze kilku tysięcy elementów (to przestrzenie ich wyjść), w taki sposób że określony wymiar odpowiada istnieniu pewnej abstrakcyjnej cesze. Jednocześnie na podstawie tych wyjść generowane są wejścia, działanie takiej sieci jest odwracalne (to nie jest bijekcja). Jak się okazuje, operacje wektorowe w przestrzeni wyjściowej odpowiadają całkiem sensownym operacjom w przestrzeni wejściowej. Ta przestrzeń wyjściowa jest przykładem "przestrzeni mentalnej", tutaj zakładam że pojęcie może być ogólniejsze od sieci neuronowych. Właściwie każdy "ekstraktor cech" może służyć do jej stworzenia, tylko że musimy mieć procedurę do satysfakcjonującego odwracania pracy co pewnie będzie wymagało tworzenia ograniczeń na wejścia, naiwnie można by wykorzystywać losowe przeszukiwanie przestrzeni wejść. Esencją prostej kreatywności są chyba nie nawet operacje na tej przestrzeni cech, które są bardzo proste, tylko właśnie sprawne odwracanie mapowania (to jest domena sztuki, tworzymy ze zdjęcia pejzaż w stylu Moneta). Pewne problemy mogą wymagać przeszukiwania przestrzeni cech (gdy na przykład rozwiązanie jest nieoczywistą funkcja cech) lub tworzenia rozwiązań hierarchicznych. Iteracyjne poprawianie rozwiązań przez dynamiczną zmianę przestrzeni. Tak chyba można dokonywać nawet wynalazków. Ponieważ byłem bardzo sprawnym wynalazcą, mogę przedstawić o co chodzi na przykładzie jednego ze swoich pomysłów (tutaj się bezczelnie chwalę): Jest to silnik w układzie omega. Ponieważ nie mam rysunków, przedstawię krótki opis jak można iteracyjnie dojść do jego konstrukcji: Bierzemy na wstępie 24 cylindrowy silnik w układzie H, usuwamy rozrząd i głowice, zaginamy cylindry w romb stykając je razem (kąt rozwarcia cylindrów 150 stopni, zagadka -dlaczego tyle? ), montujemy wspólną głowicę dla stykających się par cylindrów, z prawie helikalną komorą spalania (bo się da!), a na bokach cylindrów umieszamy kanały dolotowe. Wały korbowe muszą kręcić się w przeciwnych kierunkach, ale bez problemu można ustawić dowolny kąt wyprzedzenia dla lepszej wymiany ładunku. Jak do tego doszedłem? Chciałem zrobić lżejszy silnik w układzie H, i wymyśliłem sobie że może dałoby się wykorzystać wspólny wałek rozrządu. Po pewnym czasie kombinowania "znienawidziłem" go. Był skomplikowany, uniemożliwiał niezależną pracę połówek, pochylone bloki cylindrów nierównomiernie rozkładały impulsy mocy (to akurat mały problem ale wciąż odstępstwo od ideału). Był takim problemem, że usunąłem go mentalnie i wtedy mnie olśniło, że w układzie dwusuwowym byłby zbędny. Nie dość że pozbyłem się żelastwa to jeszcze uzyskałem dwusuwowy cykl pracy. Potem były drobne zabawy z kątami, kształtem komory spalania i opcjonalnymi suwakami na wydechu (erozja tłoka). Dość szybko dotarło do mnie że silnik ten jest krzyżówką silnika w układzie H i silnika z przeciwbieżnymi tłokami (np. Jumo 204). Jestem całkowicie przekonany, że jeśli sieć neuronowa byłaby wytrenowana do reprezentowania cech silników spalinowych, to byłaby w stanie stworzyć taki silnik pośredni. Moja własna droga przypomina algorytm ewolucyjny wykonujący abstrakcyjne operacje w takiej przestrzeni cech: odejmij element, dodaj element, itd. Metodyka TRIZ może być rozumiana jako systematyczne tworzenie odpowiednich przestrzeni mentalnych + zbiór operacji na tych przestrzeniach. Taki zaawansowany proces kreatywny naśladujący ludzki musiałby mieć możliwość do pracy z ogromną ilością abstrakcyjnych aspektów, byłoby dobrze móc tworzyć je dynamicznie. Uwagą nazwalibyśmy podzbiór aspektów który używamy do tworzenia rozwiązań. Potem generowalibyśmy wejście (albo lepiej rodzinę losowych rozwiązań) , przełączali aspekty i szukali ulepszeń rozwiązań i ich modyfikacji (wiadomo że pewne pożądane cechy są statystycznie przeciwstawne, w ten sposób sieć której naiwnie zada się taki wektor cech od razu mogłaby wygenerować śmieci zamiast rozwiązania). Taka wsteczna generacja nie musiałaby pracować na warstwie wejściowej (ostatecznie mózg nie pobudza siatkówki), można by użyć warstwy pośredniej. I tutaj kłania się rozróżnienie ludzi jako typów percepcyjnych i koncepcyjnych wprowadzone przez Ducha. Ludzie percepcyjni mają rekurencyjne połączenia sięgające warstwy wejściowej albo płytkiej. To są artyści. Ludzie u których brakuje rekurencyjnych połączeń do płytszych warstw to są tzw. typy koncepcyjne. Ludzie sprawniej myślący w kategoriach abstrakcyjnych. Jak widać ma to przełożenie na nasz model. Jest to inna przestrzeń na której dokonuje się kreatywność. Artyści tworzą obrazy, bawią się słowami, ważne są dla nich tak trywialne asocjacje jak rymy czy proste przenośnie . Ścisłowcy bawią się bardzo głębokimi ideami. Oczywiście mózg może być znacznie bardziej elastyczny, i dynamicznie zmieniać poziomy (warstwy sieci, lecz nie muszą być dobrze określone) na których dokonuje się kreatywność. Może być to też element uczenia tych warstw. Być może kluczem do oceny trenowania sieci nie jest propagacja błędów, ale zdolności do generowania realistycznych wejść. Takim procesem mogą być sny. Generowanie obiektów zdeformowanych kończyłoby się koszmarami i strachem, a strach w mózgu podczas snu jest sygnałem do odłączania elementów mózgu ( w domyśle ostatnio uczonych ale ten mechanizm się p...suje ). @Antylogik tak bełkot, wiem. Czasy kiedy moje wypowiedzi były wzorem klarowności skończyły się 3 lata temu, a definitywnie 2.

Jeśli zrozumienie wyrazimy liczbą z przedziału <0,1> to tylko iloczyn zapewnia odpowiednie własności: Też mieści się w przedziale <0,1>. Wystarczy jedna osoba która całkowicie nie zrozumie w ciągu 1,1,1,1,0,1,1,1,1 i całkowite zrozumienie będzie równe 0. Całkowite zrozumienie wymaga całkowitego zrozumienia po drodze. Małe niezrozumienia e1,e1,...,eN to (1-e1)(1-e2)...(1-eN), co daje 1-(e1+e2+...+eN)+o(e) co powoduje że malutkie niezrozumienia w takim rozumieniu rzeczywiście rosną addytywnie. Pewnie to miał na myśli @Astro. Niestety nie pamiętam już dokładnie swoich intuicji które pokazywały na wykładniczy wzrost zaburzeń, możliwe że po prostu źle zapamiętałem :/ (to taki niemiły efekt uboczny dziur w mózgu: sensowność przestaje być walidacją wspomnień, a skojarzenia przestają być naturalną mnemotechniką) Kreatywność to zwykła ekstrapolacja i interpolacja (a ogólnie poszukiwanie rozwiązań o zadanych abstrakcyjnych cechach) w odpowiedniej "przestrzeni mentalnej". Takie przestrzenie tworzą na przykład sieci neuronowe.

Mechanika kwantowa jest logicznie nieunikniona. Nie da się uniknąć losowości. Splątanie występuje w każdej skali i wszędzie. Wszystko jest splątane ze wszystkim. Tworzenie układów kwantowych to tak naprawdę odplątywanie ich od reszty świata Analogia krawiecka: Zjawiska niciowe występują na szpulce i na szwach, ale tkanina też jest z nici nawet jeśli ktoś się będzie upierał że nie Bela materiału też jest z nici, to już może być szok, prawie tak wielki jak informacja że bele materiału da się rozwinąć na tkaninę Jeśli zobaczy kolega Jezusa na toście, to istnieje wszechmogący, a co najmniej 1/3 jego ładunku

No przecież właśnie tym jest teoria strun. Wiedza, wynika to wprost z kwantowości świata. Przy nieliniowych neuronach muszą znaleźć się przypadki graniczne kiedy reakcja zależy od jednego zdarzenia kwantowego (btw. mózg jest w stanie zobaczyć pojedyncze fotony, to ilustracja tej intuicji). Chaos - tak, ale motylki są kwantowe To nie tak. Po prostu opis kwantowy jest skomplikowany i trudny. A modele z definicji są uproszczone. Termodynamika zapomina o pojedynczych cząsteczkach, mechanika klasyczna zapomina o "fazie" cząsteczek. Teorie efektywne muszą korzystać z uśrednień.

Nie do końca. Całkiem inna filozofia. U mnie wszystko jest fundamentalnie rozmyte, u niego dyskretne (w pewnym sensie). U mnie jest bardziej kwantowo a u niego klasycznie. Ja wychodzę ze stanowiska, że mamy 2 różne systemy które maszynowo zrobiły swoje wewnętrzne modele świata. U Mazura (jak na szybko sprawdziłem) istnieje rzeczywistość obiektywna w postaci oryginałów rozumianych tak samo przez obie osoby. I przede wszystkim u mnie to nie była rozbudowana teoria. Rozważania na wstępie, ale musiałbym przeczytać dokładnie aby to sobie przypomnieć: amnezja to ciężka sprawa.Pamiętam (nieostro) wnioski, natomiast znacznie gorzej przesłanki do nich prowadzące: to już są ślady pamięciowe których nie potrafię zrozumieć, nic wrażeniem.

Czytałem pracę Mazura, jest coś innego na ten temat? BTW. Część jego rozważań "trąci myszką", widać nawet echo autentycznych przekonań komunistycznych Niestety nie pamiętam tej teorii, bardziej pamiętam swoje spostrzeżenia. I to, że była lekkim rozczarowaniem.

TAK. A dokładniej MK jest językiem w którym muszą być napisane wszystkie teorie opisujące działanie przyrody. -nadciekłość -nadprzewodnictwo -rozpady radioaktywne (w tym bomba atomowa) -laser -MRI -pojemność cieplna materii skondensowanej Chcę powiedzieć że w mózgu istotne są zjawiska prawdziwie losowe. Źródełko promieniotwórcze + licznik Geigera podpięty do usb (marka Radeon zyskałaby nowe znaczenie). W sumie to aż dziwne że nikt jeszcze nie zrobił betawoltaicznych generatorów liczb losowych... Symulowanie to obliczenia oparte na modelu.

Obawiam się, że odlecieli na księżyc Księżyca. Teoretycy strunowi to nie ludzie którzy non-stop zajmują się tylko strunami, tylko fizycy teoretyczni intelektualnie zdolni do pracą z teorią strun. Zajmują się też innymi podejściami. Z pewnością dopracowanie takiego toy-modelu to kilka dni/tygodni pracy, ale doskonale rozumieją dlaczego takie podejście prowadzi donikąd. Z boku wygląda to jak: "Gdybym tylko potrafił to co fizycy strunowi, to ja już bym im pokazał jak się uprawia fizykę". To bardzo niebezpieczne przypomina "świat zwariował a tylko ja jestem normalny". Gdybyśmy pracowali na Wydziale Nauk Społecznych, to moglibyśmy tak pracować. Ale my już wiemy że prawidłowy opis to QCD, i nie ma żadnych powodów matematycznych aby efektywne teoria efektywna oddziaływań jądrowych zachowywała się dokładnie tak jak inna uproszczona teoria. To jest oczekiwanie cudu od matematyki. A gdyby tak było, to i tak należałoby ten cud wyprowadzić. Jakby to powiedzieć: zachowuje się kolega jak osoba, która chce znaleźć wielomian (najlepiej niskiego stopnia) opisujący funkcję okresową ze setkami znanych dominujących współczynników trygonometrycznych. Już udało się dopasować kilka dolinek i górek, jest coraz lepiej... tylko sukcesu nie widać. A argumenty że to fundamentalnie złe podejście nie trafiają, bo pan Fourier odleciał na księżyc... Prawo Gaussa w ogóle nie ogranicza wartości ładunku. A w przyrodzie obserwujemy ułamkowe ładunki w kwazicząsteczkach jak i teoria strun dopuszcza istnienie cząsteczek o ułamkowych ładunkach. MK działa perfekcyjnie w każdej skali. W dużych skalach można stosować uproszczenie zwane mechanika klasyczną. Te wszystkie "zjawiska kwantowe" to niedoskonałości opisu klasycznego wyrażane przy pomocy jego pojęć: stąd bierze się "aura niesamowitości". Cała losowość "klasyczna" pochodzi od nieliniowo wzmocnionej losowości kwantowej. Dlatego w większości takich symulacji potrzebny będzie jakiś generator liczb losowych. Co mają ortodoksyjni żydzi do tej dyskusji? (bo ortodoksyjni fizycy widzą tylko kwanty).