KopalniaWiedzy.pl

Inżynierowie z brytyjskiej firmy Cyclo Technology zaprojektowali składany kask rowerowy/skuterowy o strukturze plastra miodu. Po złożeniu z łatwością wchodzi on do torby czy plecaka. Co istotne, spełnia europejskie, amerykańskie i kanadyjskie normy bezpieczeństwa. W 100% powstaje z plastiku zebranego z mórz oraz z materiałów z wysypisk. Do wyprodukowania jednej sztuki potrzeba odpowiednika 20 butelek jednorazowego użytku z HDPE, czyli polietylenu wysokiej gęstości. W zespole Cyclo znajdują się inżynierowie/projektanci, którzy wcześniej pracowali i zdobywali doświadczenie m.in. w Boeingu. Rozłożony kask ma 165 mm wysokości. Po złożeniu mierzy już tylko 70 mm. Ma tak dogodny kształt, że bez problemu mieści się w torbie z innymi sprzętami codziennego użytku, np. laptopem. W tradycyjnych kaskach rowerowych znajduje się amortyzująca warstwa wewnętrzna z pianki EPS (ekspandowanego polistyrenu). Niestety, podczas uderzenia oddaje ona energię do głowy użytkownika. Przy strukturze plastra miodu kontrola uderzenia jest o 68% skuteczniejsza, ponieważ dochodzi do lepszego rozproszenia jego siły. Kask, który dzięki możliwości wyregulowania pasuje na każdą głowę, przeszedł ponad 100 godzin testów zderzeniowych. Obecnie trwa kampania na serwisie crowdfundingowym Indiegogo. Sześć dni przed zakończeniem zbiórki z założonej kwoty 20 tys. funtów pozyskano już 178%. Zgodnie z założeniem, produkcja kasków, które składają się z 3 podstawowych elementów, ruszy na początku przyszłego roku. Pierwsze dostawy będą realizowane w marcu. Planowane są 4 kolory kasków: aqua green, black orca, san tan i raspberry coral.   « powrót do artykułu

Ostatnia runda testów wykazała, że supercienkie lekkie lustra pracujące w zakresie promieniowania rentgenowskiego są gotowe do testów w kosmosie. Lustra te mogą posłużyć do budowy teleskopów kolejnej generacji. Nowe lustra to dzieło Willa Zhanga i jego zespołu z Goddard Space Flight Ceneter w stanie Maryland. Stanowią one część Projektu Referencyjnego Misji dla koncepcyjnego Lynx X-ray Observatory. To jedna z czterech potencjalnych misji wybranych przez NASA w ramach 2020 Decadal Survey for Astrophysics. Lustra są na tyle obiecujące, że już zdecydowano, iż ich testy w przestrzeni kosmicznej rozpoczną się w 2021 roku. Lynx X-ray Observatory, jeśli NASA zdecyduje się na jego budowę, będzie następcą najważniejszego teleskopu pracującego obecnie w paśmie rentgenowskim – Chandra X-ray Observatory. Lynx, który może trafić w przestrzeń kosmiczną już w latach 30. bieżacego wieku, a który będzie składał się z dziesiątków tysięcy luster opracowanych w Goddard, mógłby być o dwa rzędy wielkości bardziej czuły niż Chandra. To pokazuje, jak olbrzymiego skoku technologicznego dokonano na przestrzeni ostatnich 2 dekad. Teleskop Chandra, który został wystrzelony w 1999 roku, jest w stanie rejestrować źródła promieniowania rentgenowskiego, które są 100-krotnie słabsze niż te obserwowane przez poprzednie teleskopy. Praca nad nowymi lustrami dla teleskopu przyszłości rozpoczęła się przed 7 laty, gdy Zhang zaczął eksperymenty z monokryształem krzemu, materiałem nigdy wcześniej nie używanym w teleskopach rentgenowskich. Lustro musi być zagięte i zamknięte w cylindrze tak, by fotony promieniowania rentgenowskiego odbiły się od jego powierzchni i trafiły do elementów rejestrujących. Zhang wiedział, że, ze względu na koszty całości, jego lustra muszą być łatwe w produkcji, lekkie i supercienkie, a jednocześnie oferować doskonałą jakość. Wykazaliśmy, że takie elementy można zbudować z taniego, powszechnie występującego materiału, który jest odporny na oddziaływania mogące zmienić kształt szkła, tradycyjnie wykorzystywanego do tworzenia luster teleskopów, mówi Zhang. Powołany przez NASA panel 40 ekspertów orzekł, że lustra Zhanga zapewniają taką samą jakość obrazu co większe i cięższe lustra używane obecnie przez Chandra X-ray Observatory. Eksperci potwierdzili, że rozdzielczość nowych luster wynogi 0,5 sekundy kątowej, jest więc porównywalna z rozdzielczością telewizji Ultra HD, a są przy tym 50-krotnie lżejsze i cieńsze od tych używanych przez Chandrę. Oznacza to, że przyszły teleskop będzie mógł korzystać ze znacznie większej liczby luster, przechwyci więc znacznie więcej światła, a co za tym idzie, będzie znacznie bardziej czuły. Zhang podkreśla jednak, że minie jeszcze sporo czasu, zanim lustra będą gotowe do lotu w przestrzeń kosmiczną. Wraz ze swoim zespołem musi jeszcze opracować metodę połączenia poszczególnych segmentów wielkiego lustra w module, który będzie je chronił podczas startu rakiety i zapewni, że w czasie zachodzących wówczas silnych drgań żadne elementy nie ulegną poluzowaniu. Uczony przyznaje, że pozostało mu niewiele czasu. W ciągu zaledwie dwóch lat Zhang i jego zespół muszą dostarczyć duże lustro składające się z 288 mniejszych do profesora Randalla McEntaffera. To uczony z Pennsylvania State University, który przygotowuje misję o nazwie Off-plane Grating Rocket Experiment (OGRE). Misja ta ma wystartować w 2021 roku i wyniesie w przestrzeń kosmiczną różne instrumenty naukowe pracujące w paśmie rentgenowskim. To właśnie w ramach OGRE mają być testowane nowe lustra. Pozostały więc zaledwie dwa lata by pokonać liczne przeszkody techniczne i dostarczyć element gotowy do testów. Zhang optymistycznie patrzy w przyszłość. Jeśli nawet Lynx X-ray Observatory nie zostanie wybrany tą misją, która ma być realizowana w ramach 2020 Decadel Survey, to i tak z nowych luster skorzystają inni. NASA rozważa bowiem przeprowadzenie kilku mniejszych obserwacji promieni rentgenowskich w ramach programu Probe, wiadomo też, że to badaniu kosmicznego promieniowania X myślą Japończycy.   « powrót do artykułu

DELO, firma z Bawarii produkująca kleje przemysłowe, ustanowiła nowy rekord Guinnessa. Za pomocą 12 g kleju stworzonego specjalnie na tę okazję na godzinę zawieszono metr nad ziemią ważącą 17,5 t ciężarówkę. Podczas widowiskowej akcji Niemcy wykorzystali dźwig przemysłowy i 4 aluminiowe cylindry o średnicy puszki na napoje, które do każdego z czterech kół pojazdu przyklejono za pomocą 3 g odpornego na bardzo wysokie temperatury DELO MONOPOX. DELO zdecydowało się na próbę bicia rekordu, by udowodnić, że oferowane przez firmę kleje cechują się nie tylko dużą szybkością wiązania i wszechstronnością, a i imponującą wytrzymałością. Wydarzeniu kibicowało ok. 600 pracowników DELO i 2 lokalnych polityków. Zgodnie z wymogami Księgi, klej nie mógł być dostępny w handlu, a obszar klejenia nie powinien przekraczać 40 cm2. Ciężar miał wisieć metr nad ziemią przez godzinę (czas mierzono za pomocą stoperów działających z dokładnością do 1/100 s). Poprzedni rekord ciężaru utrzymanego nad ziemią dzięki klejowi wynosił 16,3 t, co oznacza, że zespół z Niemiec poprawił go aż o 7%. Uzyskany obszar klejenia wynosił 39,8 cm2, a siła działająca na przednie połączenia - 43,1 N/mm2. Na stronie internetowej DELO można też przeczytać, że w 2013 r. do podniesienia 16,3 t nie wykorzystano de facto kleju strukturalnego, ale stopiony polieteroeteroketon (ang. polyether ether ketone, PEEK). Pierwszy rekord w tej kategorii ustanowiono w 2007 r. Niewiele brakowało, a nic by z tego nie wyszło, gdyż przy pierwszym podejściu przytwierdzony klejem uniwersalnym 3,9-t pikap spadł po minucie na ziemię. Powiodła się dopiero 2. próba.   « powrót do artykułu

Misja TESS (Transiting Exoplanet Survey Satellite), która od września ubiegłego roku poszukuje bliskich planet pozasłonecznych, odkryła trzy nowe planety krążące wokół niedalekiej gwiazdy. Znalezione planety są na tyle odmienne od dotychczas obserwowany, że będą przedmiotem dalszych badań. TOI (TESS Object of Interest), czyli obiektem zainteresowania TESS, jest obecnie gwiazda UCAC4 191-004642. To karzeł typu M położony w odległości około 73 lat świetlnych od Ziemi w Gwiazdozbiorze Malarza. Gwiazda jest o 40% mniejsza i lżejsza od Słońca, a jej powierzchnia jest o około 30% chłodniejsza od naszej gwiazdy. To dokładnie taki układ planetarny, jakie ma odnajdować TESS. Zawiera on niewielkie planety o umiarkowanej temperaturze powierzchni,które przechodzą na tle mało aktywnej gwiazdy, takiej na której nie dochodzi do wielu rozbłysków. Gwiazda jest spokojna, znajduje się bardzo blisko nas, przez co jest jaśniejsza niż gwiazdy innych podobnych systemów planetarnych. Wkrótce będziemy w stanie określić skład tego układu, powiedzieć, czy planety mają atmosferę, z jakich gazów się ona składa oraz opiszemy wiele innych rzeczy, mówi główny autor badań Maximilian Gunther z należącego do MIT-u Kavli Institute of Astrophysics and Space Research. W skład układu TOI 270 wchodzi wspomniana gwiazda i trzy planety. Ta, która znajduje się najbliżej gwiazdy ma średnicę o 25% większą od średnicy Ziemi, jest prawdopodobnie skalista i znajduje się 13-krotnie bliżej gwiazdy niż Merkury słońca. Naukowcy szacują, że TOI 270 b ma masę o 1,9 raza większą od masy Ziemi. Jako, że znajduje się ona bardzo blisko gwiazdy macierzystej panują tam bardzo wysokiej temperatury. Jej temperaturę równowagi, czyli temperaturę, jaka na niej powinna panować wyłącznie jeśli weźmiemy pod uwagę energię z jej gwiazdy, bez uwzględniania wpływu ewentualnej atmosfery, określono na 254 stopnie Celsjusza. Kolejną, patrząc od gwiazdy, planetą jest TOI 270 c. Obiega ona gwiazdę w 5,7 doby, a znajduje się w odległości zaledwie 0,05 j.a. od niej. Planeta jest największa w całym układzie, liczy sobie bowiem bowiem 2,4 średnicy Ziemi. Temperatura równowagi wynosi w jej przypadku 150 stopni Celsjusza. Trzecią planetą jest TOI 270 d. Okrąża ona gwiazdę w ciągu 11,4 doby. Położona jest od niej w odległości 0,07 j.a., a jej średnica to dwukrotność średnicy Ziemi. Temperatura na jej powierzchni wynosi 67 stopni Celsjusza. Dwie ostatnie planety mogą być podobne do Neptuna. Składają się głównie z gazów i mają masę kilkukrotnie większą od masy Ziemi. Naukowcy przypuszczają, że wszystkie trzy planety obracają się synchronicznie względem gwiazdy, a to oznacza, że w jej kierunku zawsze wystawiona jest ta sama półkula. Naukowców najbardziej zainteresowały planety oznaczone literami c i d. Można je określić jako mini-Neptuny, a specjaliści chcieliby się dowiedzieć, w jaki sposób dochodzi do powstania takich planet w tym samym układzie co planeta podobna do Ziemi. Te planety uzupełniają lukę jaką dotychczas mieliśmy jeśli chodzi o rozmiary planet. Z jakiegoś powodu, który dotychczas nie został wyjaśniony, bardzo rzadko pojawiają się planety o średnicach od 1,5 do 2 średnic Ziemi. TOI 270 to świetne miejsce do badania tego zjawiska, co pozwoli nam lepiej zrozumieć ewolucję układów planetarnych, mówi Fran Pozueloz z belgijskiego Uniwersytetu w Liege. Dodatkową zaletą układu TOI 270 jest jego położenie względem Ziemi. Pozwala ono na jego łatwą obserwację, a cały system jest tak usytuowany, że w przyszłości Teleskop Kosmiczny Jamesa Webba będzie mógł z łatwością badać ewentualne atmosfery jego planet i prowadzić badania porównawcze pomiędzy TOI 270 c a TOI 270 d. Naukowcy nie wykluczają, że w TOI 270 znajdą kolejne planety. « powrót do artykułu

Na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Diego powstały soczewki kontaktowe wyposażone w funkcje zoomu, które kontrolujemy za pomocą mrugnięcia okiem. Naukowcy sądzą, że ich wynalazek w przyszłości przyda się w protetyce oka, robotyce oraz posłuży do stworzenia doskonalszych okularów. Powstaje pytanie, w jaki sposób powstały niezwykłe soczewki i jak to możliwe, że są kontrolowane za pomocą ruchów powiek? Odpowiedź jest zadziwiająco prosta. Naukowcy zmierzyli sygnały elektrookulograficzne powstające podczas ruchów gałki ocznej. Pozwoliło im to na odróżnienie sygnałów generowanych gdy patrzymy w dół, górę, w lewo, prawo, gdy mrugamy okiem raz i gdy robimy to dwa razy. Później „wystarczyło” stworzyć miękkie biomimetyczne soczewki reagujące na sygnały. Ich właściciel może zmieniać zoom dwukrotnie mrugając powieką. Same soczewki są inspirowane budową ludzkiego oka. Składa się ona z dwóch warstw dielektrycznego elastomeru pozyskanego z taśmy VHP firmy 3M, pomiędzy którymi zamknięto słoną wodę. Woda przypomina soczewki ludzkiego oka, działa też jako jedna z elektrod dla elastomeru. Górna część elastomeru została pokryta specjalnym przewodzącym smarem węglowym, który pełni rolę drugiej elektrody. Kształt soczewek, a zatem i długość ogniskowej, można zmieniać za pomocą odpowiednich ruchów oczu. Ze szczegółowym opisem działania soczewek można zapoznać się w artykule „A Biomimetic Soft Lens Controlled by Electrooculographic Signal”. « powrót do artykułu

Podczas ostatniej wycieczki fotografa przyrody Chase'a Dekkera z Sanctuary Cruises czekała spora niespodzianka. Udało mu się bowiem uwiecznić moment, w którym z wód Monterey Bay wynurzył się humbak z uchatką kalifornijską w pysku. Pechowy lew morski nie zauważył, że płynie wprost na żerujące na sardele humbaki, a jak się to dla niego skończyło, widać jak na dłoni... Sposób polowania humbaków określa się mianem lunge feeding, co oznacza, że zwierzęta uderzają rozwartym pyskiem w ławicę rybek, a następnie pochłaniają je z wodą i odfiltrowują. Humbaki żerowały na ławicy sardeli, a lew morski najwyraźniej nie zszedł im z drogi wystarczająco szybko i został uwięziony w paszczy jednego z osobników - napisał Dekker na Instagramie. W pewnym momencie uchatka uciekła. Waleń również wyglądał dobrze, bo nadal żerował. Nie da się jednak ukryć, że dla obu zwierząt musiało to być niezwykłe przeżycie. Wg amerykańskiej Narodowej Służby Oceanicznej i Atmosferycznej (NOAA), choć lwy morskie często przebywają w pobliżu humbaków, przypadki podobne do opisanego są skrajnie rzadkie. Nigdy nie widziałam, by jakiejś uchatce coś takiego się przytrafiło ani o czymś takim nie słyszałam - powiedziała w wywiadzie udzielonym National Geographic Christie McMillan, biolog z Towarzystwa Edukacji i Badań Morskich w Kolumbii Brytyjskiej. Gdy tylko zobaczyłem tę fotografię [która natychmiast zyskała roboczy tytuł "doświadczenie Jonasza"], wiedziałem, że to jedno z najrzadszych ujęć, jakie kiedykolwiek uda mi się zrobić. Nie jest najpiękniejsze, najbardziej artystyczne, ale z pewnością unikatowe. « powrót do artykułu

W Ogrodzie Zoologicznym w San Diego doszło do historycznych urodzin małego nosorożca białego południowego, który został poczęty metodą sztucznego zapłodnienia. Na świat przyszedł zdrowy młody samiec, a poród trwał pół godziny. Bardzo rzadko udaje się doprowadzić do narodzin białego nosorożca południowego metodą sztucznego zapłodnienia. Obecne urodziny były pierwszymi takimi w Ameryce Północnej. Jesteśmy szczęśliwi, że Wiktoria i jej młode czują się dobrze. Matka opiekuje się dzieckiem, młody już chodzi i często je. To bardzo ważne narodziny, gdyż reprezentują ważny krok w na drodze zachowania gatunku, powiedziała doktor Barbara Durrant, która jest odpowiedzialna w Zoo za rozród zwierząt. U Wiktorii najpierw wywołano owulację, a następnie, w marcu ubiegłego roku, zapłodniono ją zamrożonym nasieniem pobranym od samca Maoto. Ciąża trwała 493 dni. Ogród zoologiczny poinformował, że Wiktoria i jej młoda nie będą pokazywane publiczności. Najpierw musi między nimi powstać więź. Później młody samiec być może zostanie zaprezentowany pięciu samicom przebywającym w Nikita Kahn Rhino Rescue Center. Jest wśród nich Amani, która została sztucznie zapłodniona. Ma ona urodzić we wrześniu lub październiku. Poród młodego nosorożca białego południowego poczętego metodą sztucznego zapłodnienia pozwala zdobyć wiedzę i doświadczenie, które mogą przydać się do ocalenia innego gatunku. Gatunkiem tym jest nosorożec biały północny. To odległy kuzyn nosorożca białego południowego. Na Ziemi żyją tylko dwaj przedstawiciele nosorożca białego północnego i są to samice. Zanim jednak dojdzie do narodzin nosorożca białego północnego naukowcy muszą przeprowadzić wiele złożonych procedur. Jedną z nich będzie zsekwencjonowanie całego genomu tego gatunku i precyzyjne określenie różnic genetycznych pomiędzy nosorożcem białym północnym, a białym południowym. Następnie konieczne będzie zamiana komórek przechowywanych z San Diego Zoo Institute for Conservation Research's Frozen Zoo, a pobranych od 12 nosorożców białych północnych w komórki macierzyste, z których będą mogły rozwinąć się jaja i nasienie. To niezwykle złożone zadanie, opisane powyżej techniki są jeszcze dalekie od doskonałości, a układ rozrodczy nosorożców jest niezwykle złożony. Mimo to badacze mają nadzieję, że w ciągu 10–20 lat uda się doprowadzić do narodzin młodego nosorożca białego północnego. Podobne techniki można by zastosować do uratowania innych krytycznie zagrożonych gatunków, nosorożca sumatrzańskiego i jawajskiego.   « powrót do artykułu

Dziewiątego sierpnia do specjalnie przygotowanego stanowiska w Nadleśnictwie Siewierz zostanie wypuszczonych 6 żółwi błotnych z Czerwonej księgi gatunków zagrożonych. To jedyne miejsce na południu Polski, gdzie będzie można je zobaczyć. To wręcz jedyne stanowisko między Warszawą a Wiedniem, by nawiązać do pierwszego szlaku kolejowego w Królestwie Polskim, biegnącego w pobliżu przez Myszków–Zawiercie–Łazy – mówi Grzegorz Cekus, nadleśniczy Nadleśnictwa Siewierz. Odwołanie się do historii jest jak najbardziej uzasadnione. Kiedy w połowie XIX w. oddawano do użytku kolej warszawsko-wiedeńską, jedyny przedstawiciel żółwi w Polsce występował w naturze powszechnie. Dziś jest pod ścisłą ochroną, wpisany do Czerwonej księgi gatunków zagrożonych wyginięciem. Obiekt, do którego wypuszczone zostaną żółwie, spełnia wszystkie niezbędne wymagania. Oczko wodne ma maksymalną głębokość 2 m, zapewniającą bezpieczne przetrwanie przez żółwie zimy, otoczenie nawiązuje do naturalnych ekotonów wodno-lądowych, obiekt jest zabezpieczony przed ewentualnymi "ucieczkami" żółwi oraz umożliwia prowadzenie obserwacji przez odwiedzających. Gady pochodzą z warszawskiego ZOO i zostaną przywiezione przez herpetologów w specjalistycznych pojemnikach transportowych. Równocześnie trwają poszukiwania dogodnego miejsca do naturalnej introdukcji żółwia błotnego w Nadleśnictwie Siewierz. Jeśli plan się powiedzie, za kilka lat jest szansa na stworzenie stanowiska tego gatunku na terenie Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Katowicach w województwie śląskim. W ubiegłym roku Siewierz odwiedził herpetolog Adam Hryniewicz z warszawskiego ZOO, który prowadzi program reintrodukcji żółwi na Mazowszu. Hryniewicz podkreśla, że inicjatywa Siewierza jest cenna, bo leśnicy chcą się podjąć zadania, którego efekty będzie można obserwować najwcześniej za kilkadziesiąt lat. Niestety, sponsorzy, wykładając pieniądze, zazwyczaj oczekują szybkiego sukcesu. Tymczasem biologia żółwia błotnego jest taka, że potomstwa, a więc pewności, że udało się przywrócić gatunek środowisku, można spodziewać się najwcześniej po 18-20 latach. Tyle bowiem trwa osiągnięcie przez nie dojrzałości płciowej – mówi. O trudnościach w introdukcji żółwia świadczy fakt, że w ciągu 32 lat trwania programu na Mazowszu udało się zwrócić środowisku 700 osobników. Wiosną 2018 r. zostało zasiedlone przez żółwie pierwsze z wytypowanych miejsc w Nadleśnictwie Garwolin. Będę powtarzał to do znudzenia. W wypadku Nadleśnictwa Siewierz też chodzi o reintrodukcję, bo kiedyś na tych terenach żółw ten występował. A kiedy pytają mnie, dlaczego akurat chcemy żółwie, półżartem odpowiadam, że to idealne zwierzę dla mojego nadleśnictwa. Spokojne, niekłopotliwe z punktu widzenia gospodarki leśnej. Nie wchodzi w szkodę rolnikom, nie niszczy upraw i co najważniejsze, nie przenosi ASF. Dlatego bezpiecznie możemy dokonać wypuszczenia żółwi publicznie, zapraszając nie tylko przyrodników, leśników czy media, ale także mieszkańców – śmieje się nadleśniczy Cekus. Gatunek od 1996 r. na Czerwonej liście IUCN, a w polskiej Czerwonej Księdze od 2001 r. Największe ostoje tego gada w Polsce znajdują się m.in. w Sobiborskim Parku Krajobrazowym – rezerwat przyrody Żółwiowe Błota, Poleskim Parku Narodowym, Drawieńskim Parku Narodowym, Parku Narodowym "Bory Tucholskie", Kozienickim Parku Krajobrazowym, Zaborskim Parku Krajobrazowym, Puszczy Augustowskiej, rezerwacie przyrody Jezioro Orłowo Małe, Parku Krajobrazowym Puszcza Zielonka, Puszczy Rzepińskiej – Ilanka, okolicy Chojnika w powiecie ostrowskim oraz okolicy Szczecina, rezerwacie przyrody "Ostoja Żółwia Błotnego" w gminie Osieczna koło Leszna i rezerwacie Przyrody "Borowiec" w gminie Przyłęk, a także u ujścia rzeki Drwęcy do Wisły (okolice Torunia). Na stałe monitorowanych jest 10 stanowisk w Polsce. « powrót do artykułu

We wrześniu na aukcję trafi złoty pierścień, którego właściciel został powieszony, wypatroszony i poćwiartowany za udział w rzekomym spisku katolików chcących jakoby zabić króla Karola II. Pierścień znalazła za pomocą wykrywacza metali nauczycielka Michelle Vall. Odkrycia dokonała przed dwoma laty nad brzegiem jednego ze szkockich jezior. Poinformowała o nim odpowiednie władze, a jako, że żadne muzeum nie zgłosiło chęci jego zakupu, pierścień zwrócono pani Vall. Cena znaleziska może sięgnąć nawet 10 000 funtów. Świetnie zachowany pierścień należał do Edwarda Colemana, który – fałszywie oskarżony – został zabity w 1678 roku. Historycy sądzą, że pierwszym właścicielem pierścienia był dziadek Colemana, Samuel, który żył w latach 1569–1653. Klejnot ozdobiony rodzinnym herbem przekazywano z pokolenia na pokolenie. Specjaliści zwracają uwagę na świetnie zachowany zabytek. Bardzo mało pierścieni tego typu zachowało się w tak dobrym stanie. Poszukiwacze skarbów, tacy jak Michelle, znacząco poszerzają naszą wiedzę, gdyż znajdują przedmioty, których inaczej nigdy byśmy nie odkryli. Coleman padł ofiarą tzw. Spisku Papistów. Pod tą nazwą znana jest antykatolicka histeria, która ogarnęła Anglię i Szkocję w latach 1678–1681. Rozpoczęli ją dwaj anglikańscy duchowni, Titus Oates oraz wykorzystany przez niego prawdopodobnie upośledzony umysłowo Israel Tonge. Napisali oni dokument, w którym informowali o spisku, na którego czele mieli stać jezuici, a którego celem było zabicie króla Karola II. Podczas przesłuchań w tej sprawie Tonge ciągle się śmiał, ale Oates złożył szczegółowe zeznania, wymieniając w gronie spiskowców wiele znanych osób. Mimo, że od samego początku cała sprawa wyglądała niezwykle niewiarygodnie, kraj ogarnęła antykatolicka histeria. W jej wyniku wyroki śmierci wykonano na co najmniej 22 osobach, w tym na Edwardzie Colemanie, który w tym czasie był sekretarzem Marii z Modeny, późniejszej królowej Anglii i Szkocji jako żony Jakuba II Stuarta. Gdy Jakub II wstąpił na tron szczęście od Oatesa się odwróciło. Został on skazany za krzywoprzysięstwo na karę dożywotniego więzienia. Miał też być przez pięć dni w każdym roku publicznie biczowany. Oates spędził w więzieniu zaledwie trzy lata. Po wstąpieniu na tron Wilhelma Orańskiego został ułaskawiony i przyznano mu w ramach odszkodowania dożywotnią rentę. Nigdy jednak nie odzyskał dobrego imienia i do dzisiaj jest znany jako Tytus Kłamca (Titus the Liar). « powrót do artykułu

Premier Indii, Narendra Modi, poinformował, że w ciągu ostatnich czterech lat krajowa populacja tygrysów wzrosła o 33%. Z okazji Międzynarodowego Dnia Tygrysa przedstawiono wyniki ogólnokrajowego spisu tych zwierząt za rok 2018. Szacuje się, że obecnie na terenie Indii na wolności żyje 2967 tygrysów. To około 80% światowej populacji tego gatunku. W 2010 roku podczas odbywającego się w St. Petersburgu Tiger Summit przyjęto zobowiązanie, by do roku 2022 postarać się o dwukrotne zwiększenie światowej populacji tygrysów. Większość pracy musiały wykonać Indie, gdzie żyje większość światowych tygrysów. Indie wywiązały się z podjętego zobowiązania cztery lata przed wyznaczonym terminem. Walkę o uratowanie tygrysów podjęto w Indiach w 1973 roku, kiedy to w ramach projektu Tiger Initiative założono 9 rezerwatów. Obecnie w kraju istnieją 502 rezerwaty, które pokrywają 2,21% jego powierzchni. Prowadzone są bardzo różne działania na rzecz zachowania populacji tygrysów, a jedną z najważniejszych inicjatyw jest program dobrowolnych relokacji siedzib ludzkich za odszkodowaniem. Premier Modi mówi, że Indie są obecnie jednym z najbezpieczniejszych krajów dla tygrysów. Mimo to ludzie wciąż stanowią zagrożenie dla tych zwierząt, które podchodzą zbyt blisko wsi. « powrót do artykułu

O tokach batalionów, o tym, czy bąk bączy, wkładając dziób pod wodę, o ostatnich w Polsce dropiach, o magicznym znaczeniu kosów, o precyzyjnym paćkaniu kwiczołów, o tym, jak (wraz z czubkiem) zadomowił się w polszczyźnie dudek, o złej sławie dzięcioła. Ale to zaledwie wierzchołek tego, o czym opowiada Marek Pióro, jeden z najsłynniejszych blogerów od ptaków. Bada ich obecność w kulturze, mitologii, religii i zabobonach. Na pewno są tacy, którzy każdej wiosny nerwowo wypatrują pierwszego bociana, bo dzięki niemu dowiadują się, jaki czeka ich rok, a na tydzień przed przylotem kukułki noszą w kieszeni drobnej sumki pieniędzy... Pan Marek Pióro pisze o ptakach wielowymiarowo. Jak sam mówi, zawdzięcza im naprawdę dużo, między innymi wzbogacenie kontaktów z ludźmi czy rzucenie palenia. Dzięki lekkiemu stylowi książkę czyta się jednym tchem. Odszukiwanie wątków ułatwia alfabetyczny układ opowieści. W treść wplecione są cytaty z klasycznych dzieł, zarówno z literatury polskiej (choćby "Pana Tadeusza" Adama Mickiewicza), jak i ornitologicznych, np. "Ptaków krajowych" Władysława Taczanowskiego. Autor "Plamki mazurka" jest od 10 lat ambasadorem Rzeczpospolitej Ptasiej, która powstała z inicjatywy Towarzystwa Przyjaciół Słońska Unitis Viribus. Jednym z jej głównych celów jest edukacja społeczności lokalnej oraz, oczywiście, turystów. Obywatelem Rzeczpospolitej, która ma swoją konstytucję, flagę, prezydenta, a nawet walutę (warte 5 zł czajkę i płomykówkę), można zostać, wypełniając wniosek w biurze paszportowym w Słońsku albo przez Internet. Opłata paszportowa wynosi 10 zł i jest przeznaczana na cele statutowe Unitis Viribus. Rzeczpospolita Ptasia liczy ponad 3 tys. obywateli. Byłoby świetnie, gdyby jej populacja jeszcze się powiększyła, dlatego bez wahania zachęcamy do zapisywania! Zapraszamy na blog autora!

W Rosji odkryto szczątki sarmackiego wojownika, który zmarł przed 2000 lat wskutek... nieudanej operacji mózgu. Pogrzebano go obok niemowlęcia należącego najwyraźniej do miejscowej elity. Świadczą o tym duże złote kolczyki, bransoleta z kamieniami półszlachetnymi oraz naszyjnik z koralem, ametystem, szkłem i karneolem, w które przyozdobiono dziecko. Na kamieniach wyrzeźbiono zaś sceny z greckiej mitologii. Archeolodzy próbują dowiedzieć się, czy wojownik i dziecko byli ze sobą spokrewnieni. Oboje spoczęli w sąsiadujących grobach. Wojownik zabrał ze sobą na tamten świat krótki miecz bez rękojeści ukryty w pochwie z zabarwionej na pomarańczowo skóry oraz kołczan i strzały. Uwagę zwraca duży okrągły otwór w czaszce wojownika. Zdaniem archeologów nie jest to rana zadana w walce, a skutek nieudanej operacji mózgu, która miała uratować mu życie. Na krawędziach otworu nie ma śladów odrastania kości, co wskazuje, że mężczyzna ten prawdopodobnie zmarł w czasie operacji", mówi archeolog Damir Sołowjow. Pochowane obok dziecko miało około 2 lat. Jego płci nie udało się określić. Pogrzebano je wraz z dużą ilością biżuterii, co wskazuje na jego wysoki status społeczny. Grób jest pokryty kamieniami szlachetnymi różnych rozmiarów. Wewnątrz znaleźliśmy też świetnie zachowany pojemnik na olej w kształcie kaczki oraz zadziwiające przykłady biżuterii przedstawiające sceny z greckiej mitologii. Widzimy tu na przykład Perseusza trzymającego głowę Gorgony Meduzy, dodaje naukowiec. Znaleziska dokonano w regionie astrachańskim, w pobliżu Morza Kaspijskiego. Tamtejsze stanowisko archeologiczne zostało odkryte w bieżącym roku przez rolnika, który podczas kopania dołu na odpady znalazł naczynie z brązu. « powrót do artykułu

Arktyka doświadcza bezprecedensowych pożarów. Od początku czerwca na Syberii, Grenlandii, Alasce i w Kanadzie zanotowano ponad 100 wielkich pożarów. W samym tylko czerwcu w wyniku tych pożarów do atmosfery trafiło 50 000 000 ton dwutlenku węgla, to tyle ile emituje Szwecja w ciągu całego roku. To więcej, niż we wszystkich czerwcach z lat 2010–2018 łącznie. Mark Parrington z Copernicus Atmosphere Monitoring Service informuje, że skala oraz intensywność pożarów w Arktyce są niezwykłe i bezprecedensowe. Uczony wyjaśnia, że średnie temperatury w Arktyce rosną znacznie szybciej niż średnia światowa, zmiany klimatyczne spowodowały, że mamy do czynienia z większą ilością coraz bardziej gwałtownych burz, więc częściej dochodzi do pożarów, a wyższe temperatury i susza tylko wspomagają cały proces. Pożary w Arktyce trwają znacznie dłużej niż zwykłe pożary lasów. Dzieje się tak, gdyż w Arktyce płoną torfowiska, a te zawierają duże ilości węgla. Normalnie torfowiska zapobiegają rozwojowi pożarów, gdyż są wilgotne. Jednak wskutek ocieplenia klimatu arktyczne torfowiska wysychają i stają się wysoce łatwopalne, a gdy zapłoną, palą się znacznie dłużej niż lasy. Mogą tlić się całymi miesiącami. To płoną olbrzymie składy węgla, który bardzo długo się odkładał. Pożary prowadzą do emisji gazów cieplarnianych, które dodatkowo napędzają globalne ocieplenie, co będzie prowadziło do kolejnych pożarów, ostrzega Thomas Smith, geograf z London School of Economics. Co prawda Arktyka jest słabo zaludniona, jednak długotrwałe pożary w połączeniu z wiatrem mogą oznaczać, że dym przemieści się tysiące kilometrów i pokryje gęściej zaludnione tereny. Już w tej chwili szacuje się, że dym z pożarów na Syberii pokrywa 4,5 miliona kilometrów kwadratowych. Pojawia się coraz silniejsze sprzężenie zwrotne. Nie dość, że pożary emitują olbrzymie ilości gazów cieplarnianych do atmosfery, to w jeszcze dodatkowy sposób przyczyniają się do ogrzewania Arktyki. Otóż opadające na śnieg i lód cząstki pyłów i sadzy powodują, że absorbują one więcej światła słonecznego, szybciej się ogrzewają i szybciej topnieją, odsłaniając ciemną glebę i powierzchnię wody, które absorbują jeszcze więcej energii słonecznej.   « powrót do artykułu

Wyspa, która powstała 6 lat temu w wyniku ciągu katastrof naturalnych u zachodnich wybrzeży Pakistanu, została pochłonięta przez Morze Arabskie. Skrawek lądu pojawił się we wrześniu 2013 r. wskutek trzęsienia ziemi o magnitudzie 7,7 w skali Richtera i późniejszej aktywności wulkanu błotnego. Wysepka była bardzo mała, eksperci przewidywali więc, że szybko zniknie. Zdjęcia satelitarne wykonywane na przestrzeni 6 lat udokumentowały cały okres jej "trwania". Widać było wyraźnie, że z biegiem czasu fale i pływy erodowały strukturę. Obecnie nie jest już ona widoczna znad powierzchni. Gdy Zalzala Koh, co w języku urdu znaczy "góra trzęsienia ziemi", pojawiła się w 2013 r. w płytkiej zatoce w pobliżu miasta Gwadar, miała 20 m wysokości, 90 m szerokości i 40 m długości. Na zdjęciach satelitarnych wykonanych później w ramach programu Landsat widać ślady osadów, które dokumentują postępującą erozję. Jesienią 2016 r. wyspa ledwo wystawała nad wodę. Wiosną br. nie była już widoczna znad powierzchni. Zalzala Koh może się znajdować poza zasięgiem wzroku, ale to nie znaczy, że całkowicie zniknęła. W 2019 r. ślady jej istnienia są nadal widoczne w materiale zbieranym przez Landsat - podkreślają przedstawiciele NASA. W czerwcu satelita uwiecznił ślady osadów w wodzie u podstawy wyspy. Wyspy, które powstają w regionie wskutek działalności wulkanów błotnych, rodzą się i znikają niemal tak szybko, jak się pojawiły. Około 125 km na wschód inna wyspa, wyspa Malan (znana także jako Peer Ghaib), w ciągu 20 lat wychylała się nad powierzchnię wody i erodowała aż 2-krotnie. Pierwszy raz ujawniła się w marcu 1999 r. (wtedy zniknęła w ciągu roku). Drugi raz utworzyła się w 2010 r. Wulkany błotne wzdłuż wybrzeża Pakistanu są produktem ubocznym tektoniki płyt. Płyta arabska wsuwa się pod płytę euroazjatycką. Proces ten wypycha miękkie osady na krawędź płyty euroazjatyckiej. Materiał ten zasila zaś wulkany błotne. « powrót do artykułu

Wielokrotnie słyszymy, że za zaśmiecanie światowych oceanów odpowiedzialne są kraje Azji czy Afryki, a kraje wysoko rozwinięte świetnie gospodarują swoimi odpadami. Jednak gdy bliżej przyjrzeć się problemowi okazuje się, że do światowych oceanów trafią również śmieci z Europy czy USA, a zagospodarowywanie odpadów w krajach wysoko rozwiniętych polega m.in. na ich nielegalnym wysyłaniu do Azji. Indonezja odesłała właśnie Francji i Hongkongowi 7 kontenerów z nielegalnie importowanymi odpadami. Celnicy z wyspy Batam ujawnili, że w kontenerach znajdowały się m.in. plastik czy materiały niebezpieczne. "Kontenery odpłynęły w poniedziałek. Urzędnicy zjawili się, by obejrzeć statek wychodzący z portu" - opowiada Susila Brata. Rzecznik służb celnych Sumarna powiedział AFP, że 5 kontenerów ma trafić do Hongkongu, a 2 do Francji. To już kolejny taki transport wysłany do krajów, skąd pochodziły nielegalnie sprowadzone odpady. W lipcu do USA, Europy i Australii odesłano 49 kontenerów śmieci. To jednak nie wszystko. Władze czekają na oficjalne pozwolenie, by zwrócić kolejne 42 kontenery; pochodzą one m.in. z USA, Australii i Niemiec. Indonezja zaczęła monitorować importowane odpady w ostatnich miesiącach. W ten sposób kraj chce bronić się przed uczynieniem z niego wysypiska dla zagranicznych śmieci. Latami duże ilości plastikowych odpadów trafiały do Chin, jednak w zeszłym roku Państwo Środka zaprzestało tych praktyk, by oczyścić środowisko. Od tej pory odpady są przekierowywane do krajów Azji Południowo-Wschodniej (głównie do Indonezji i Malezji, a w mniejszym stopniu na Filipiny).   « powrót do artykułu

Poroża to jedne z najszybciej rosnących kości w królestwie zwierząt. U jeleni czy łosi mogą one przyrastać w tempie nawet 0,5 metra miesięcznie. Po zbadaniu mechanizmu genetycznego leżącego u podstaw tego procesu okazało się, że częściowo rolę odgrywają w nim geny odpowiedzialne za rozwój i hamowanie nowotworów. Dalsze badania nad tym zagadnieniem mogą więc pomóc w zwalczaniu raka. Naukowcy z Chin i innych krajów zsekwencjonowali genomy 44 przeżuwaczy, w tym krów, żyraf, owiec i innych zwierząt, które mają złożone żołądki służące do trawienia roślin. U wielu z tych gatunków występują kościane protruzje. Uczeni poszukiwali genów odpowiedzialnych za ewolucję i rozwój protruzji na głowach. Qiang Qiu z Północnozachodniego Uniwersytetu Politechnicznego w Xi'an i jego koledzy zidentyfikowali geny odpowiedzialne za pojawienie się rogów i poroży. Okazało się, że takie ozdoby głowy pojawiły się u wszystkich tych zwierząt jednokrotnie w toku ewolucji, od wspólnego przodka. Co więcej, naukowcy odkryli, że kościste protruzje na głowie to skutek zmiany do jakiej doszło w genach odpowiedzialnych za budowę nerwów, kości i skóry głowy. Przede wszystkim zaś zmiany te nastąpiły w grzebieniu nerwowym, który jest czasem zwany czwartym listkiem zarodkowym. Naukowcy stwierdzili, że na przykład u jelenia w tworzeniu poroża bierze udział osiem genów, które normalnie są zaangażowane w rozwój nowotworów. Zdaniem Qiu wskazuje to, że wzrost rogów i poroży ma więcej wspólnego z rozwojem nowotworu niż z normalnym wzrostem kości. Jednak, w przeciwieństwie do nowotworu, wzrost rogów i poroży jest ściśle regulowany przez geny odpowiedzialne za hamowanie nowotworów. Poroża jeleni to kontrolowana forma nowotworu kości, komentuje Edward Davis, paleobiolog ewolucyjny w University of Oregon. Uczony dodaje, że nie zaskakuje go aktywność genów promujących rozwój nowotworów. Tym, co jest zaskakujące, jest skuteczne działanie genów hamujących nowotwory. Naukowcy chcą bliżej przyjrzeć się całemu mechanizmowi, gdyż upatrują w nim szansy na opracowanie nowych metod walki z nowotworami. Przypominają przy tym, że z danych ogrodów zoologicznych wynika, iż jelenie zapadają na nowotwory pięciokrotnie rzadziej niż inne ssaki. Być może jest to szczęśliwy dla nich skutek uboczny wyewoluowania poroża. « powrót do artykułu

Japonia jest pierwszym krajem, który zezwoli na tworzenie samodzielnie żyjących ludzko-zwierzęcych hybryd. Naukowcy będą mogli tworzyć zwierzęce embriony zawierające ludzkie komórki i wprowadzać je do organizmów zwierząt. Hiromitsu Nakauchi, który stoi na czele zespołu z Uniwersytetu Tokijskiego i Uniwersytetu Stanforda, planuje hodowanie ludzkich komórek w embrionach myszy i szczurów, następnie wszczepianie ich do surogatek odpowiednich gatunków. Ostatecznym celem jest stworzenie zwierząt z ludzkimi organami, które będzie można przeszczepiać ludziom. Aż do marca w Japonii obowiązywało prawo, które zakazywało utrzymywania przy życiu dłużej niż przez 14 dni zwierzęcych embrionów zawierających ludzkie komórki lub też przeszczepianie takich embrionów do surogatek. W marcu opracowano zasady zmieniające dotychczasowe przepisy, zezwalając na tworzenie hybryd, wszczepianie ich surogatkom i doprowadzanie do porodu. W innych krajach, w tym w USA, przepisy zabraniają na doprowadzanie do porodu hybryd. Zresztą od 2015 roku w Stanach Zjednoczonych w ogóle obowiązuje moratorium na badania nad hybrydami. Prace Nakauchiego są pierwszymi, które zostaną zaakceptowane na gruncie nowych przepisów. Zgoda powinna zostać wydana w sierpniu. Nakauchi twierdzi, że swoje prace będzie prowadził powoli i początkowo nie będzie oprowadzał do porodu. Na początku hybrydowe embriony myszy będą utrzymywane przy życiu przez 14,5 doby. W kolejnym etapie badań hybrydy szczura z ludzkimi komórkami będą hodowane przez 15,5 doby. Ciąża u szczurów trwa około 22 dni. Nakauchi ma następnie zamiar zwrócić się o zgodę na hodowanie przez 70 dni embrionów świni zawierających ludzkie komórki. Niektórzy bioetycy wyrażają obawy, że ludzkie komórki mogą opuścić organy, które mają z nich powstać, dostać się do rozwijającego mózgu zwierzęcia i wpłynąć na jego świadomość. Nakauchi zapewnia, że brał po uwagę taką możliwość i że na tyle kontroluje cały proces, iż komórki trafią tylko do tego organu, który ma powstać. Naukowcy chcą tworzyć zwierzęce embriony, którym brakuje genów niezbędnych do powstania konkretnego organu, następnie wstrzykiwać w embriony ludzkie indukowane pluripotencjalne komórki macierzyste, z których w ciele zwierzęcia rozwinie się ludzki organ. Już w 2017 roku Nakauchi poinformował, że w wraz z zespołem wstrzyknęli mysie indukowane pluripotencjalne komórki macierzyste do szczurzego embrionu, który nie był w stanie wytworzyć trzustki. U szczura wytworzyła się trzustka zbudowana całkowicie z mysich komórek. Następnie trzustka ta została przeszczepiona genetycznie zmodyfikowanej myszy, u której wywołano cukrzycę. Trzustka podjęła normalną pracę. Jednak z wyhodowaniem ludzkich organów nie będzie tak łatwo. W 2018 roku Nakauchi informował, że eksperyment z ludzkimi komórkami wszczepionymi do embrionu owcy nie powiódł się. Po 28 dniach embrion zawierał bardzo mało ludzkich komórek i nic, co przypominałoby trzustkę. Stało się tak prawdopodobnie ze względu na niewielkie powiązanie genetyczne pomiędzy człowiekiem a owcą. Jun Wu, który na University of Texas bada ludzko-zwierzęce hybrydy mówi, że nie ma sensu doprowadzanie do porodu hybryd embrionów tak odległych gatunków jak świnia czy owca oraz człowiek, gdyż ludzkie komórki zostaną szybko z embrionów wyeliminowane. Aby pokonać tę barierę i móc hodować ludzkie organy w organizmach zwierząt odległych od nas genetycznie musimy najpierw zrozumieć mechanizmy molekularne leżące u podstaw rozwoju. Dlatego też Nakauch chce pracować stopniowo, by dowiedzieć się, co ogranicza rozwój ludzkich komórek w zwierzęcych embrionach. « powrót do artykułu

Sok z wiśni polecano przy problemach z zaśnięciem, do zmniejszania bólu stawów i mięśni u chorych z rakiem piersi czy do regeneracji powysiłkowej. Ostatnie badania pokazują, że warto go pić z jeszcze innego powodu: by w starszym wieku poprawić sobie pamięć i funkcje poznawcze. Naukowcy z Uniwersytetu Delaware prowadzili badanie, w ramach którego 34 dorosłych w wieku 65-73 lat wylosowano do grup pijących przez 12 tygodni 1) sok z wiśni odmiany Montmorency (480 ml w 2 porcjach porannej i wieczornej) albo 2) tę samą ilość napoju placebo. Wszyscy ochotnicy byli generalnie zdrowi (wcześniej nie zdiagnozowano u nich chorób serca, cukrzycy, nowotworu czy zaburzeń psychiatrycznych) i nie zażywali leków, które mogłyby wpłynąć na funkcje mózgu. Badanych poproszono, by zachowali swoją zwykłą dietę i poziom aktywności fizycznej. Przed i po zakończeniu eksperymentu naukowcy analizowali ich funkcjonowanie poznawcze i pamięć subiektywną; wykorzystali do tego różne testy i kwestionariusze. Okazało się, że po 12 tygodniach u osób pijących sok wiśniowy wystąpiła poprawa wyników dotyczących zarówno funkcjonowania poznawczego, jak i pamięci subiektywnej. W porównaniu do grupy placebo grupa "wiśniowa" odnotowała 5% wzrost satysfakcji ze swojej zdolności zapamiętywania, a także 4% skrócenie czasu ruchu w próbie na sygnał wzrokowy i 23% obniżenie liczby błędów popełnianych podczas testu wzrokowej pamięci epizodycznej. W porównaniu do wyników wyjściowych udokumentowano z kolei 3% poprawę przedłużonej koncentracji i 18% zmniejszenie liczby błędów popełnianych podczas testu roboczej pamięci przestrzennej. [...] Korzystny wpływ soku wiśniowego można powiązać z jego bioaktywnymi składnikami, np. polifenolami czy antocyjanami. Niewykluczone, że wynika on również z potencjału wiśni do obniżania ciśnienia, który stwierdzono w ramach wcześniejszego studium na tej samej populacji; ciśnienie krwi może bowiem wpływać na dopływ krwi do mózgu - wyjaśnia prof. Sheau Ching Chai. Wskaźnik przestrzegania wytycznych wynosił 94,2%, co sugeruje, że ludzie są w stanie dodać picie soku dwa razy dziennie do swojego planu dnia. Naukowcy podkreślają, że na razie próba była nieduża i potrzeba dłuższych badań na większej liczbie osób. « powrót do artykułu

Biolodzy ostrzegają, że obezwładniające gorąco zabija całe populacje piskląt w gniazdach. W czasie czerwcowej fali upałów w Montpellier zginęło ponad 200 piskląt sikory bogatki, bo przy temperaturze 45°C rodzice nie mieli siły polować. Naukowcy przestrzegają, że sezonowe wzorce dzikiej przyrody ulegają w Europie drastycznemu zaburzeniu, co może doprowadzić do smutnego końca całych ptasich populacji. Dr Anne Charmantier z CNRS (francuskiego Krajowego Komitetu Badań Naukowych) porównuje zaistniałą sytuację do książki "Silent Spring" z 1962 r., w której Rachel Carson odmalowywała dystopijną przyszłość bez śpiewu ptaków (te ostatnie miały wyginąć w wyniku nadużywania pestycydów i degradacji środowiska). Fala upałów z Montpellier dawała wrażenie końca świata. Było niesamowicie cicho [zamilkły nawet cykady i komary]. Trudno [więc] zachować optymistyczne podejście i twierdzić, że populacje dostosowują się do tak skrajnych temperatur. Spośród 30 budek lęgowych sikor bogatek z Montpellier tylko w jednej znaleziono żywe pisklęta, a i one znajdowały się na granicy życia i śmierci. Charmantier uważa, że rodzice byli zmuszeni je porzucić, bo mogli latać w upale. Na ulicach francuskiego miasta znaleziono też ponad 150 jerzyków i jaskółek, które były zbyt młode, by latać. Naukowcy przypuszczają, że wypadły z gniazd, próbując zaczerpnąć świeżego powietrza. Dość odporne na stres środowiskowy sikory bogatki są gatunkiem modelowym w ekologii, bo łatwo je badać, a ich metabolizm przypomina inne ptaki, które nie są tak liczne, a przez to dostępne do analiz. Sądzę, że poczynione dla nich obserwacje można by generalizować na wiele innych ptaków śpiewających [...]. « powrót do artykułu

Chińskie konsorcjum zdobyło zamówienie na budowę TAC-1, głównego elementu tokamaka ITER. Wspomniane konsorcjum tworzą Instytut Fizyki Plazmy, Instytuty Hefei Nauk Fizycznych, Chińska Inżynieria Energetyki Jądrowej, China Nuclear Industry 23 Construction, Południowozachodni Instytut Fizyki oraz Framatom. Na jego czele stoi Luo Delong, dyrektor generalny Centrum Wykonawczego Chińskiego Międzynarodowego Programu Energii Fuzyjnej. ITER (International Thermonuclear Experimental Reactor Project) to jeden z najbardziej ambitnych projektów mających na celu stworzenie reaktora fuzyjnego. Jego głównym zadaniem jest budowa wielkiego tokamaka, w którym będą zachodziły procesy podobne do tych, jakie zachodzą na Słońcu. Ma być to szansa na stworzenie niewyczerpanego źródła czystej energii. W prace nad ITER zaangażowanych jest 35 krajów, a siedmiu członków tworzących ITER to Chiny, UE, Indie, Japonia, Korea Południowa, Rosja i USA. TAC-1, na wykonanie którego kontrakt zdobyli Chińczycy to główna część tokamaka. Składa się ona z siedmiu innych części, w tym systemów magnesów, układów diagnostycznych czy osłony. Chiński Instytut Fizyki Plazmy (ASIPP) posiada już własny niewielki tokamak, który służy badaniom nad fuzją jądrową. Doświadczenie zdobyte przez chińskich naukowców i inżynierów zapewniło im przewagę nad konkurencją i było jedym z czynników, które zdecydowały o przyznaniu im kontraktu na TAC-1. Przedstawiciele ASIPP przyznają, że to największy kontrakt w historii ich instytucji. Wcześniej prowadzili prace m.in. w rosyjskim tokamaku NICA (Nuclotron-based Ion Collider Facility), niemieckim ASDEX Upgrade (Axially Symmetric Divertor Experimebnt) oraz francuskim WEST (W Environment in Steady-state Tokamak). « powrót do artykułu

Badając wpływ sejsmiki refleksyjnej na życie morskie, australijscy naukowcy odkryli, że air gun, źródło sejsmiczne wykorzystywane do obrazowania struktur geologicznych, uszkadza narządy zmysłowe i odruch postawy langust Jasus edwardsii. Badania sfinansował rząd australijski. Ich wyniki ukazały się właśnie w piśmie Proceedings of the Royal Society B. Dr Ryan Day z Uniwersytetu Tasmanii opowiada, że naukowcy wystawiali J. edwardsii na oddziaływanie sygnałów air guna podczas testów terenowych w Storm Bay. Badano ich wpływ na narząd równowagi - statocystę. O ile wpływ air gunów na walenie i ryby jest dość dobrze zbadany, oddziaływania na morskie bezkręgowce, np. na langustowate [...] czy kałamarnice, poznano o wiele słabiej. Zdecydowaliśmy, że będziemy badać J. edwardsii, bo mają one dużą wartość połowową i są ważną częścią ekosystemów morskich. Po wystawieniu langust na oddziaływanie odpowiednika sygnału komercyjnego air guna o zasięgu 100-500 m okazało się, że u zwierząt występowały znaczące i utrzymujące się uszkodzenia statocysty [wici komórek czuciowych] oraz odruchów prostowania. Do uszkodzenia dochodziło w czasie ekspozycji. Utrzymywało się ono co najmniej rok i nie ustępowało po linieniu. Nie wiadomo, jaki jest wpływ ekologiczny tego zjawiska, na pewno jednak zaburza ono funkcjonowanie J. edwardsii. Air gun jest źródłem impulsowym, niszczącym i głębinowym. Fala sejsmiczna jest generowania wskutek gwałtownej dekompresji sprężonego gazu. « powrót do artykułu

Marcus Hutchins, brytyjski ekspert, który pomógł powstrzymać robaka WannaCry, a któremu w USA postawiono zarzuty zagrożone karą do 10 lat więzienia, może wrócić do domu. Mężczyzna od 2 lat przymusowo przebywał w USA oczekując na wyrok. Hutchins zdobyl rozgłos w maju 2017 roku, kiedy to odkrył i włączył kill switch robaka WannaCry powstrzymując w ten sposób światową epidemię. W sierpniu 2017 roku informowaliśmy, że brytyjski wywiad GCHQ wiedział, iż Hutchins jest poszukiwany przez FBI w związku ze współudziałem w stworzeniu trojana bankowego Kronos. Wywiad nie ostrzegł swojego obywatela, a ten pojechał do USA, gdzie został zatrzymany. W Stanach Zjednoczonych postawiono mu zarzuty i zwolniono za kaucją. Hutchins musiał poczekać w USA na zakończenie swojego procesu. Właśnie zapadł wyrok w jego sprawie. Sędzia Joseph Stadtmueller z federalnego sądu okręgowego w stanie Wisconsin skazał Hutchinsa na 1 rok więzienia w zawieszeniu i zaliczył mu w poczet wyroku czas, jaki mężczyzna spędził przymusowo w USA. Ponadto każdej ofierze Kronosa Hutchins ma zapłacić 100 USD tytułem odszkodowania. Uzasadniając swój wyrok, sędzia Stadhmueller mówił: możemy obserwować różne odcienie ludzkiej egzystencji. Młodych i starych przestępców, zawodowych kryminalistów, tych, którzy po prostu zbłądzili. Rozumiem, że można przeciwstawiać niegodziwe zachowanie z przeszłości pracy bohatera. To właśnie czyni tę sprawę wyjątkową. Sędzia zauważył, że Hutchins, który jako nastolatek pomógł stworzyć bankowego trojana, został z czasem ekspertem zwalczającym szkodliwy kod i stało się na długo przed tym, zanim został zatrzymany. Wykorzystuje on teraz swoją wiedzę do powstrzymywania szkodliwego kodu. Sędzia podkreślił, że społeczeństwo potrzebuje takich ludzi jak Hutchins. Należy przyznać oskarżonemu, że sam, bez jakiejkolwiek zachęty zdecydował się na zmianę swojego postępowania. Musimy wziąć pod uwagę, że człowiek w młodym wieku, który być może jeszcze do tego nie dojrzał, podjął jednak dobrą decyzję, stwierdził sędzia. Stadtmueller dodał, że Hutchins nie musi już przebywać na terenie USA, może więc opuścić Stany Zjednoczone i odbyć resztę kary za granicą. Ostrzegł jednocześnie, że jeśli wyjedzie, to fakt, iż właśnie został skazany może spowodować, że nigdy więcej na teren USA nie zostanie wpuszczony. Sędzia zasugerował nawet – co obrońcy oskarżonego nazwali „bezprecedensowym” komentarzem – by Hutchins postarał się o unieważnienie wyroku lub o jakiś rodzaj zgody na powrót do USA. Hutchins zdobył rozgłos, gdy odkrył, że WannaCry próbuje łączyć się z konkretną domeną. Zarejestrował ją i aktywował kill switch, który prawodpodobnie zapobiegł światowej epidemii. Do tego jednak czasu robak zdążył uszkodzić komputery w ponad 70 krajach, w tym znaczną część brytyjskiej National Health Service. Niedługo później Hutchins został zaproszony na konferencję DEF CON w Los Angeles. Gdy po tygodniu chciał wrócić do domu, został zatrzymany na lotnisku przez FBI. Mężczyzna nie wiedział, że USA prowadzone jest śledztwo w sprawie roli, jaką odegrał podczas tworzenia robaka Kronos oraz zestawu hakerskiego UPAS Kit. FBI zdobyło dowody wskazujące, że jako nastolatek Hutchins stworzył część szkodliwego kodu i sprzedawał go przestępcom. Hutchins początkowo odrzucał oskarżenia, jednak w końcu się przyznal. Dobrowolne przyznanie się do winy oraz fakt, że porzucił przestępczy fach i zwalczał cyberrzagrożenia odegrały olbrzymią rolę w wyroku wydanym przez sędziego Stadtmuellera. Po wyroku mężczyzna podziękował sędziemu za wyrozumiałość i wyraził nadzieję, że uda mu się znaleźć sposób na to, by mógł wracać do USA. Podziękowania sędziemu się należały, gdyż zależało mu na tym, by Hutchins nie miał już więcej kłopotów. Wiedząc, że służby celne bardzo podejrzliwie traktują osoby, które mają kryminalną przeszłość, Stadtmueller celowo podkreślił, że nic w tym wyroku nie zobowiązuje oskarżonego do pozostania w USA. Postaram się, by nie został zatrzymany przez służby graniczne. « powrót do artykułu

Pacjenci ze skórnym chłoniakiem z limfocytów T (ang. cutaneous T-cell lymphoma, CTCL) często cierpią na gronkowcowe zakażenia skóry. Ostatnie badania pokazały, że agresywne leczenie antybiotykami nie tylko hamuje gronkowce, ale i komórki nowotworowe (ich liczebność znacząco spada). Duńscy naukowcy wyjaśniają, że podczas infekcji gronkowcowej zdrowe komórki odpornościowe pracują na pełnych obrotach. Wytwarzają substancje zwane cytokinami, które są wykorzystywane przez komórki do nowotworowe do przyspieszenia wzrostu. Wyniki, które ukazały się właśnie w piśmie Blood, pokazują, że antybiotykoterapia może spowolnić ten proces. Kiedy zahamujemy gronkowce za pomocą antybiotyków, równolegle eliminujemy aktywację komórek odpornościowych. Spada przez to ilość cytokin, a komórki nowotworowe zostają pozbawione dodatkowego "paliwa". Nie mogą zatem rosnąć tak szybko, jak podczas ataku bakterii. To przełomowe odkrycie, ponieważ po raz pierwszy zauważyliśmy u pacjentów zależność między bakteriami i komórkami nowotworowymi - podkreśla prof. Niels Ødum z Uniwersytetu Kopenhaskiego. Naukowcy dodają, że odkrycie jest pokłosiem wielu lat badań, podczas których przeprowadzano analizy molekularne, testy laboratoryjne, pobierano próbki skóry i krwi i przeprowadzano testy kliniczne na skrupulatnie dobranych grupach pacjentów. Dotąd chorym z CTCL z zakażeniami skóry podawano antybiotyki z dużymi oporami, gdyż obawiano się, że terapia może się zakończyć lekoopornością i nawrotami trudnych do leczenia infekcji. Okazuje się jednak, że obawy te były bezpodstawne. Wcześniej zauważano, że co prawda antybiotyki wywierają korzystny wpływ na niektórych pacjentów, ale nikt nie sprawdzał, co się dzieje z samymi komórkami nowotworowymi. My wykazaliśmy, że leczenie pacjentów z gronkowcami może jednak być dobrym pomysłem, ponieważ terapia hamuje nowotwór i jednocześnie wydaje się zmniejszać ryzyko nowych zakażeń. Nadal nie wiadomo, czy nowo zdobytą wiedzę można przełożyć na inne typy nowotworów. Najpierw trzeba się bliżej przyjrzeć związkowi bakterii i nowotworów. Na razie nie wiemy, czy ustalenia dotyczą wyłącznie chłoniaka. [...] W tym przypadku komórki nowotworowe rozumieją [w końcu] sygnały wysyłane przez komórki odpornościowe [chłoniak skórny T-komórkowy to odmiana chłoniaka nieziarniczego; chłoniak nieziarniczy jest zaś nowotworem układu chłonnego, który jest częścią systemu odpornościowego organizmu]. Gdy komórki odpornościowe zaczynają działać, podobnie reagują komórki nowotworu. Kolejnym krokiem będzie opracowanie nowych metod leczenia, które obierają na cel wyłącznie złe bakterie, nie wyrządzając szkody dobrym bakteriom chroniącym skórę. « powrót do artykułu

W Tel Rechow, liczącym sobie 3500 lat mieście położonym na północy Izraela, a obecnie jednym z największych izraelskich stanowisk archeologicznych, znaleziono egipskiego skarabeusza i pięć glinianych tabliczek z nagimi kobietami symbolizującymi boginię płodności. Naukowcy przypuszczają, że tabliczki były wykorzystywane podczas rytuałów domowych, związanych głównie z płodnością kobiet. Z kolei na skarabeuszu widoczne jest inskrypcja mówiąca, że został on wykonany dla zmarłego imieniem Amenemhat. Z inskrypcji dowiadujemy się, że Amenemhat był skrybą domu nadzorcy zapieczętowanych przedmiotów. Skarabeusza i dwie tabliczki znaleziono w dużym budynku. Jego przeznaczenie nie jest znane, nie został on jeszcze do końca odkopany, ale archeolodzy przypuszczają, że to budynek administracyjnych. Mógł być on częścią pałacu lub rezydencji kogoś należącego do miejscowej elity. Nie wiadomo, kim był właściciel budynku, ani dlaczego znalazł się tam skarabeusz. Nie mamy żadnych innych informacji o Amenemhacie „skrybie domu nadzorcy zapieczętowanych przedmiotów”, nie wiemy, gdzie został pochowany, mówi profesor archeologii Amihai Mazar z Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie. Tel Rechow był jednym z największych i najważniejszych miast kananejskich pod koniec epoki brązu. Rozkwitało ono w czasach, gdy obszar ten był kontrolowany przez Egipt. Założono je w pobliżu miasta Bet Sze'an, które było chronione przez egipski garnizon. Profesor Mazar nie wyklucza, że Amenemhat nigdy nie mieszkał, a nawet nie odwiedził Tel Rechow. Skarabeusz mógł być używano jako znak, że miasto znajduje się pod kontrolą Egiptu. Dlatego też znajdował się w budynku administracyjnym. « powrót do artykułu

Robert Ballard, człowiek który odnalazł wrak Titanica, ma zamiar odnaleźć Elektrę, samolot legendarnej Amelii Earhart. Po raz ostatni kontakt z Earhart nawiązano 2 lipca 1937 roku. Ballard ma na swoim koncie nie tylko Titanica. Odnalazł też wrak USS Yorktown zatopiony w czasie bitwy o Midway, łódź patrolową PT-109, którą dowodził przyszły prezydent John Kennedy, a która zatonęła w czasie wojny w pobliżu Wysp Salomona czy też starożytne okręty na Morzu Czarnym. Teraz, 7 sierpnia, Ballard wybiera się na Nikumaroro, gdzie – zdaniem wielu historyków – mogła rozbić się Earhart. Niewykluczone też, że wraz z nawigatorem Fredem Noonanem przeżyła ona katastrofę i para żyła nie niezamieszkanej wyspie przez jakiś czas. Amelia Earhart chciała być pierwszą kobietą, która obleci kulę ziemską na pokładzie kierowanego przez siebie samolotu. Zniknęła w 1937 roku wraz z nawigatorem Fredem Noonanem. Od tamtej pory nikomu nie udało się rozwiązać tajemnicy zniknięcia samolotu Elektra, a zaginięcie Earhart stało się jedną z największych zagadek XX wieku. Wyspa Nikumaroro znajduje się mniej więcej w połowie drogi pomiędzy Hawajami a Australią. Jest jednym z najbardziej odległych miejsc na Ziemi. Ballard chce sprawdzić teorię mówiącą, że Earhard wylądowała samolotem na rafie koralowej na północy Nikumaroro i tam z czasem zmarła. Wyspa Nikumaroro znajduje się w odległości około 640 kilometrów na południowy-wschód od wyspy Howland, na której miała wylądować Earhart, by zatankować paliwo. W ubiegłym roku antropolog profesor Richard Jantz, emerytowany dyrektor Centrum Antropologii Śledczej na University of Tennessee ponownie przyjrzał się wynikom badań kości, jakie w 1940 roku przeprowadził D. W. Hoodless i uznał, że należały one do Earhart. Ballard chce znaleźć ostateczny dowód bytności Earhart na Nikumaroro, szczątki jej samolotu. Odrzuca jednocześnie hipotezę, jakoby Elektra rozbiła się na oceanie i spoczywała w głębinach. Przywołuje tutaj fotografię wykonaną wiele miesięcy po zaginięciu Earhart, na której widać prawdopodobnie podwozie samolotu wystające z rafy oraz zarejestrowane sygnały, które mogły być wezwaniami na pomoc. Poszukiwacz mówi, że jeśli rzeczywiście Earhart musiała awaryjnie lądować, to bardzo prawdopodobne, że wybrała właśnie Nikumaroro, gdyż to jedno z niewielu miejsc nadających się do lądowania w tamtym regionie. Ballard zabiera ze sobą psy, które na Nikumaroro będą poszukiwały kości oraz specjalistyczny sprzęt, pozwalający na przeczesywanie dna morskiego wokół wyspy. W pierwszym etapie poszukiwań załoga Ballard wykona mapowanie dna, które pozwoli odróżnić obiekty miękkie i twarde. Po wykonaniu mapy obszar zostanie przeszukany przez dwa zdalnie sterowane batyskafy wyposażone w kamery. Ich praca będzie pilnie śledzona przez ekipę poszukiwawczą. Sonar nie odróżnia skały rozmiarów silnika od silnika. Ale ludzkie oczy to potrafią, mówi Ballard. W przeciwieństwie do poszukiwań Titanica ekipa nie będzie miała dużego terenu do przeszukania. Zbadana zostanie hipoteza, że samolot Earhart zsunął się w głąb oceanu po zboczu. Jeśli tak się stało, powinno pozostać po nim pole szczątków, które zaprowadzi badaczy do wraku. Ballard wykorzystał podobną metodę do znalezienia rzymskich łodzi, z których załoga awaryjnie wyrzucała ładunek gdy te tonęły. Łodzie były zaś mniejsze od Elektry. Zepchnij samolot z klifu, a pozostawi on wyraźny ślad. Wystarczy nam jeden kawałek, by go odnaleźć, zapewnia Ballard « powrót do artykułu