KopalniaWiedzy.pl

Gdy w XVIII wieku Linneusz tworzył system klasyfikacji organizmów i upowszechniał zasadę dwuimiennego nazewnictwa, roślinę znaną w Polsce jako pokrzyk wilcza jagoda nazwał Atropa belladonna. Wybrał dla niej nazwy, które oddawały charakter rośliny – związane z nią niebezpieczeństwa oraz korzyści. Atropos to najstarsza z trzech Mojr, greckich bogiń losu. Lachesis rozpoczyna nić żywota, Kloto snuje ją dalej, a Atropos przecina, kończąc ludzkie życie. Belladonna zaś, czyli „piękna pani”, pochodzi od rozpowszechnionego w renesansowej Wenecji zwyczaju zakrapiania sobie oczu roztworem z tej rośliny. Rozszerzało to źrenice, dzięki czemu kobiety wydawały się bardziej zmysłowe i pociągające. Trucizna i objawy jej spożycia Atropa belladonna naturalnie występuje od Europy Zachodniej po Himalaje, została też wprowadzona do Ameryki Północnej. O jej trujących i halucynogennych właściwościach ludzkość wie od starożytności. Wilcza jagoda zawiera silnie toksyczne i psychoaktywne alkaloidy tropanowe, jak hiocyjamina czy skopolamina, a najbardziej znanym z nich jest atropina. Jak łatwo zauważyć, swoją nazwę wzięła ona właśnie od nazwy rośliny. Toksyczne są wszystkie części rośliny, ludzie zatruwają się najczęściej atrakcyjnie wyglądającymi, podobno słodkimi, jagodami. Dziecko, jeśli nie zostanie poddane leczeniu, może umrzeć już po zjedzeniu 2 jagód, nieleczony człowiek dorosły może stracić życie po zjedzeniu 10 owoców. Farmakolog, profesor M.R. Lee z Uniwersytetu w Edynburgu, przypomina, że dawniej lekarze zapamiętywali objawy zatrucia wilczą jagodą, mówiąc, że osoba taka jest "gorąca jak ogień, ślepa jak kret, sucha jak pieprz, czerwona jak burak i zachowuje się jak pijak". Objawy zatrucia występują zwykle po 30-60 minutach. Bardzo często, szczególnie u dzieci, pojawia się gorączka. Zwykle zaczyna się ona około godziny od zatrucia, a jej szczyt przypada na 6–8 godzin po nim. Jednym z najbardziej charakterystycznych objawów wpływu atropiny jest rozszerzenie źrenic. Stąd też zaburzenia widzenia. W skrajnych przypadkach tęczówka może stać się niewidoczna, a rozszrzone źrenice mogą utrzymywać się nawet przez 2 tygodnie, długo po ustąpieniu innych objawów. Wczesnymi oznakami spożycia wilczej jagody są też zaburzenia pracy ślinianek, przez co pojawia się silna suchość w ustach i gardle oraz trudności z przełykaniem. Szybko dochodzi również do zaczerwienienie na twarzy. Zatruta wilczą jagodą osoba może mówić nieskładnie lub wręcz bełkotać, pojawia się niezborność ruchów. Objawy przypominają upojenie alkoholowe. Wystąpić mogą pobudzenie i niepokój. Na poźniejszym etapie pacjenci skarżą się na halucynacje, szczególnie wzrokowe. U zatrutych osób dochodzi do tachykardii, serce bije z prędkością 120–160 uderzeń na minutę oraz wzrostu białych ciałek krwi (leukocytoza). Atropina często do tego stopnia zaburza pracę pęcherza – działając na mięsień wypieracz – że niezbędne staje się cewnikowanie. U dzieci i dorosłych występują takie same objawy, jednak to dzieci są narażone na większe niebezpieczeństwo. Duże, błyszczące, czarne owoce wyglądają apetycznie, a że na dzieci niekorzystnie działa znacznie mniejsza dawka niż na dorosłych, łatwiej mogą paść ofiarą rośliny. Dobrze wiedzą to lekarze ze szpitala uniwersyteckiego w Kars w Turcji, do którego każdego roku trafiają dziesiątki dzieci zatrutych wilczą jagodą. Z opublikowanego przez nich opracowania wiemy, że najczęściej wśród młodych pacjentów występuje poszerzenie źrenic, zaczerwienienie skóry, pobudzenie, bełkotliwa mowa, agresja i niezborność ruchów. Co robić? Objawów zatrucia nie wolno lekceważyć. Tym bardziej, że ofiara Atropa belladonna wcale nie musi skojarzyć swojego stanu z kilkoma zjedzonymi w lesie owocami. Znane są przypadki, gdy osoba taka najpierw zgłaszała się do okulisty, bo stwierdzała pogorszenie się widzenia. Co więc robić, gdy u siebie lub kogoś zauważymy objawy świadczące o zatruciu wilczą jagodą? Jedyną właściwą drogą postępowania jest natychmiastowe wezwanie pomocy medycznej. Odpowiednie działania ratunkowe są bowiem poza zasięgiem osoby, która nie ma wykształcenia medycznego. Zadziwiające przypadki We wspomnianej już „Toksykologii klinicznej” przytaczane są zadziwiające przykłady zatrucia. Autorzy wspominają m.in. zatruciu mięsem krów i królików, które jadły Atropa belladonna, a jednym z najbardziej niezwykłych przypadków jest zatrucie się trzech osób, w tym jednej poważnie, miodem zawierającym atropinę. To jednak przykłady sprzed kilkudziesięciu, a nawet ponad 100 lat. Współczesna medycyna, na szczęście, nie odnotowuje takich przypadków. Wygląd i występowanie w Polsce Atropa belladonna może dorastać do 2 metrów wysokości. Jej łodygi mają najczęściej trzy rozgałęzienia i zabarwione są lekko na fioletowo lub brunatno. Na łodydze rosną duże nawet ponad 20-centymetrowe ciemnozielone liście. Kwitnienie przypada na czerwiec i lipiec. Pojawiają się wówczas charakterystyczne 5-krotne kwiaty rosnące pojedynczo w kątach liści. Ich rozpostarty gwiaździście kielich ma około 2 cm długości i powiększa się w czasie owocowania. Roślina rodzi ładne, czarne i lśniące jagody. To one mogą przyciągnąć uwagę dzieci. Wilcza jagoda występowała niegdyś w Polsce bardziej powszechnie niż obecnie. Jednak jej eksploatacja na potrzeby przemysłu farmaceutycznego spowodowała, że wiele stanowisk zniszczono i obecnie jest to roślina bliska zagrożenia i chroniona. Występuje głównie na południu kraju, w niższych partiach Karpat i Sudetów, czasem na południowych wyżynach. Przez nasz kraj przebiega północna granica jej zasięgu. Stanowiska wilczej jagody spotkamy na zrębach, wiatrołomach, porębach, również w zaroślach. Nieco historii Historia wilczej jagody jest silnie związana z historią mandragory. Rośliny niezwykle cenionej w starożytności. Mandragora rośnie jedynie w gorącym klimacie, dlatego w Europie była bardzo rzadka. Ludzie szukali więc rośliny, która mogła by ją zastąpić. I jedną z takich roślin należących, podobnie jak mandragora, do rodziny psiankowatych, jest właśnie A. belladonna. Podobnie jak mandragora zawiera substancje halucynogenne. Wilcza jagoda była używana w starożytnej Grecji podczas obrzędów ku czci Bachusa i to prawdopodobnie stąd wziął się zwyczaj wykorzystywania jej przez średniowieczne czarownice podczas orgii. Była również używana do produkcji maści do latania, stanowiła ważną część farmakopei czarownic. O jej trujących właściwościach cały czas pamiętano. Dlatego też Pedanius Discorides, żyjący w I wieku prekursor farmakopei, ostrzegał przed myleniem mandragory z bardziej niebezpieczną wilczą jagodą. Pamięć o tym niebezpieczeństwie zachowała się chociażby w nazwie. Wilcza jagoda wykorzystywana była w dawnych czasach do trucia wilków, którym podrzucano mięso z włożonymi do środka owocami Atropa belladonna. Przez skojarzenie z mandragorą zwana jest pokrzykiem wilczą jagodą. Miała bowiem, jak mandragora, wydawać straszliwy krzyk podczas wyciągania jej korzeni z ziemi. Przez wieki wilcza jagoda należała głównie do tajemniczego świata wiedźm i trucicieli. W epoce nowożytnej zaczęto studiować ją bardziej systematycznie, a w 1831 roku z jej korzeni wyizolowano atropinę. Od połowy XIX do połowy XX wieku wyciągi z belladonny stosowane były w opatrunkach i maściach, które bez recepty można było kupić w aptece czy drogerii. Stosowano je na reumatyzm, nerwobóle, mięśniobóle czy zapalenie opłucnej. Obecnie przemysł farmaceutyczny również sięga po substancje pochodzące z Atropa belladonna. Jednak ze względu na niebezpieczeństwo, jakie stwarzają, są one ściśle kontrolowane. « powrót do artykułu

1. Wprowadzenie do wazektomii Wazektomia to jedna z metod antykoncepcji dostępnych dla mężczyzn. Jest to chirurgiczny zabieg polegający na przecięciu i zatkaniu nasieniowodów - rur, które przewodzą plemniki z jąder do cewki moczowej. Ta procedura jest często wybierana przez mężczyzn, którzy nie planują więcej dzieci lub którzy zdecydowali, że nie chcą mieć dzieci. W Polsce, podobnie jak w wielu innych krajach, wazektomia jest legalna i dostępna na życzenie pacjenta. Zazwyczaj jednak lekarze zalecają tę procedurę mężczyznom, którzy są pewni swojej decyzji o nieposiadaniu (więcej) dzieci, ze względu na to, że jest ona traktowana jako trwale nieodwracalna. Decyzja o poddaniu się wazektomii jest bardzo osobista i powinna być dokładnie przemyślana. Ważne jest, aby mężczyzna przeprowadził szczegółowe rozmowy na ten temat ze swoim partnerem, lekarzem, a także doradcą ds. zdrowia seksualnego. 2. Procedura wazektomii Wazektomia jest stosunkowo prosta procedura chirurgiczna, która zazwyczaj trwa mniej niż godzinę. Może być przeprowadzona zarówno z użyciem skalpela, jak i bez niego. W przypadku wazektomii bezskalpelowej, lekarz wykonuje niewielkie nakłucie w skórze moszny, a następnie znajduje, przecina i zamyka nasieniowody. Po zabiegu pacjenci zazwyczaj mogą wrócić do domu tego samego dnia. Może wystąpić niewielki dyskomfort lub ból, który zazwyczaj można łagodzić lekami przeciwbólowymi. Na ogół, mężczyźni są w stanie wrócić do normalnej aktywności w ciągu kilku dni po zabiegu. Zabieg wazektomii nie ma wpływu na natychmiastową antykoncepcję. Mężczyzna musi wykonać kilka testów nasienia w ciągu kilku miesięcy po zabiegu, aby upewnić się, że nasienie nie zawiera plemników. W tym okresie zalecane jest stosowanie innych metod antykoncepcji. Szczegółowe informacje o zabiegu na Wazektomia Łódź https://wazektomia.org.pl/. 3. Skutki wazektomii Wazektomia jest jedną z najskuteczniejszych metod antykoncepcji, z prawie 100% skutecznością w zapobieganiu ciąży. Nie ma wpływu na libido, erekcję ani ejakulację mężczyzny, a plemniki wciąż są produkowane przez jądra, ale są po prostu absorbowane przez organizm. Niektórzy mężczyźni mogą doświadczyć zmian w swoim życiu seksualnym po wazektomii, ale są one zazwyczaj pozytywne. Wiele par zgłasza lepszą satysfakcję seksualną po wazektomii, ponieważ eliminuje ona strach przed niechcianą ciążą. Jednak wazektomia nie chroni przed chorobami przenoszonymi drogą płciową (STD). Dlatego ważne jest, aby mężczyźni nadal stosowali prezerwatywy podczas seksu z partnerami, których status STD nie jest znany. 4. Rozważanie decyzji o wazektomii Decyzja o wazektomii jest poważna i powinna być dokładnie przemyślana. Mężczyźni powinni porozmawiać o tym z lekarzem i partnerem, zanim podejmą tę decyzję. Mogą również skorzystać z poradnictwa, które może pomóc im zrozumieć skutki tej decyzji i przemyśleć wszystkie dostępne opcje. Młodzi mężczyźni, którzy jeszcze nie mają dzieci, powinni być szczególnie ostrożni przy podejmowaniu tej decyzji. Mimo że wazektomia jest potencjalnie odwracalna, nie powinna być traktowana jako metoda antykoncepcji, która może być łatwo cofnięta. Wazektomia powinna być traktowana jako trwałe rozwiązanie. Ponadto, mężczyźni powinni pamiętać, że wazektomia nie wpływa na ich zdolność do odczuwania przyjemności seksualnej lub na zdolność do osiągania erekcji czy ejakulacji. Jednakże, jeśli mężczyzna lub jego partner ma jakiekolwiek wątpliwości, warto zasięgnąć porady lekarza lub doradcy ds. zdrowia seksualnego. 5. Możliwe powikłania po wazektomii Chociaż wazektomia jest ogólnie bezpiecznym zabiegiem, jak każda operacja, wiąże się z pewnym ryzykiem powikłań. Może to obejmować krwawienie, infekcję, granuloma (małe guzki zapalne) w miejscu przecięcia nasieniowodów, czy nieoczekiwane bóle. Innym możliwym powikłaniem jest vasitis nodosa, która jest stanem zapalnym nasieniowodów, który może wystąpić po wazektomii. Objawy mogą obejmować ból w mosznie i guzki wyczuwalne przez skórę. Leczenie polega zazwyczaj na podawaniu leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych. W niektórych przypadkach nasieniowody mogą się spontanicznie zagoić, co prowadzi do możliwości powrotu płodności. Jest to jednak rzadkość i w większości przypadków wazektomia jest trwałym rozwiązaniem. 6. Wazektomia a prawo W Polsce wazektomia jest całkowicie legalna. Mężczyzna, który decyduje się na taki zabieg, nie musi obawiać się konsekwencji prawnych. Również lekarz wykonujący tę procedurę działa w ramach prawa. Jednak mimo że wazektomia jest legalna, nie jest to procedura rutynowo oferowana w ramach publicznego systemu ochrony zdrowia. W praktyce, mężczyźni, którzy decydują się na wazektomię, często muszą pokryć koszty zabiegu. Ponadto, decyzja o wazektomii jest chroniona prawem do prywatności. To oznacza, że lekarz nie może ujawnić informacji o tym, że pacjent przeszedł tę procedurę bez jego wyraźnej zgody. 7. Odwrócenie skutków wazektomii - rewazektomia Rewazektomia to procedura, która ma na celu przywrócenie płodności mężczyzny po wazektomii. Jest to jednak procedura znacznie bardziej skomplikowana niż wazektomia i zazwyczaj wymaga hospitalizacji. Podczas rewazektomii, chirurg próbuje odtworzyć nasieniowody, które zostały przecięte lub zatkane podczas wazektomii. Jest to delikatny zabieg, który wymaga precyzyjnego szycia pod mikroskopem. Mimo że rewazektomia jest potencjalnie możliwa, mężczyźni powinni pamiętać, że nie zawsze jest skuteczna. Nawet jeśli procedura technicznie się powiedzie, nie gwarantuje to, że mężczyzna odzyska płodność. 8. Skuteczność rewazektomii Skuteczność rewazektomii jest zróżnicowana i zależy od wielu czynników, takich jak czas od wazektomii do rewazektomii, wiek pacjenta, zdrowie ogólne, oraz technika użyta podczas wazektomii. Statystyki wskazują, że około 50-70% mężczyzn jest w stanie ojcostwo dziecka po rewazektomii. Czas potrzebny na powrót płodności może wynosić od kilku miesięcy do kilku lat. Czynniki, które mogą wpływać na skuteczność rewazektomii, obejmują długość czasu, jaki upłynął od wazektomii, wiek mężczyzny, zdrowie ogólne i technikę używaną podczas oryginalnej wazektomii. 9. Postępowanie po rewazektomii Po rewazektomii, pacjent musi poddać się regularnym badaniom nasienia, aby sprawdzić, czy procedura była skuteczna. Może to trwać kilka miesięcy, zanim plemniki pojawią się ponownie w nasieniu. Należy pamiętać, że nawet jeśli procedura technicznie się powiedzie, nie gwarantuje to, że mężczyzna będzie w stanie ojcostwo dziecko. W wielu przypadkach mężczyźni mogą potrzebować pomocy technik reprodukcyjnych, takich jak in vitro, aby osiągnąć ciążę. Rany po operacji powinny się goić w ciągu kilku tygodni, ale pacjent powinien unikać intensywnych aktywności fizycznych, takich jak podnoszenie ciężarów, przez co najmniej miesiąc. Jeżeli wystąpią jakiekolwiek problemy, takie jak infekcja, krwawienie, czy intensywny ból, pacjent powinien natychmiast skontaktować się z lekarzem. 10. Podsumowanie i wnioski Wazektomia jest skuteczną metodą antykoncepcji, która jest dostępna dla mężczyzn. Decyzja o poddaniu się wazektomii jest poważna i powinna być dokładnie przemyślana. Wazektomia jest prawie 100% skuteczna w zapobieganiu ciąży, ale nie chroni przed chorobami przenoszonymi drogą płciową. Jest to zabieg stosunkowo prosty i bezpieczny, ale jak każda operacja, wiąże się z pewnym ryzykiem powikłań. Rewazektomia, procedura mająca na celu odwrócenie skutków wazektomii, jest znacznie bardziej skomplikowana i nie zawsze skuteczna. Dlatego wazektomia powinna być traktowana jako trwała decyzja, a nie jako metoda antykoncepcji, którą można łatwo cofnąć. « powrót do artykułu

1. Konsultacja wstępna Konsultacja z lekarzem to pierwszy krok na drodze do przeprowadzenia zabiegu liposukcji laserowej. W tym czasie lekarz dokładnie ocenia stan pacjenta, aby określić, czy jest on odpowiednim kandydatem do tego zabiegu. Również podczas tego etapu pacjent ma możliwość przedyskutować swoje oczekiwania, wyrazić obawy i zapytać o wszystko, co go niepokoi. Ważne jest, aby na tym etapie pacjent był jak najbardziej otwarty i szczery. Dyskusja na temat zdrowia, stylu życia, nawyków żywieniowych, aktywności fizycznej i innych czynników może przyczynić się do zrozumienia, jak zabieg może wpłynąć na ciało pacjenta. To także czas na omówienie ewentualnych alergii i reakcji na leki, które mogą mieć wpływ na wynik zabiegu. 2. Ocena stanu zdrowia Po konsultacji wstępnej następuje ocena stanu zdrowia. Ten etap obejmuje przeprowadzenie badań, które pomagają określić ogólny stan zdrowia pacjenta. Ważne jest, aby wykluczyć ewentualne przeciwwskazania do zabiegu, takie jak niektóre choroby przewlekłe, problemy z krzepnięciem krwi lub otyłość. Lekarz może zlecić różne badania, takie jak badania krwi, EKG, ultrasonografię lub inne, w zależności od indywidualnej sytuacji pacjenta. Te badania pomagają lekarzowi zrozumieć, jak organizm pacjenta może zareagować na zabieg i znieczulenie. 3. Planowanie zabiegu Na tym etapie lekarz i pacjent wspólnie decydują o obszarach ciała, które będą poddane liposukcji. Lekarz może zasugerować, które obszary są najlepsze do zabiegu, biorąc pod uwagę budowę ciała, stan zdrowia i oczekiwania pacjenta. Podczas tego etapu omawiane są również oczekiwania pacjenta odnośnie efektów zabiegu. To ważne, aby pacjent miał realistyczne oczekiwania. Lekarz może pokazać zdjęcia przed i po zabiegu, aby pomóc pacjentowi zrozumieć, jakie mogą być rezultaty. 4. Przygotowanie do zabiegu W dniach poprzedzających zabieg pacjent powinien przestrzegać wszystkich zaleceń lekarskich. Zazwyczaj oznacza to, że nie należy spożywać pokarmów i napojów na kilka godzin przed zabiegiem. Lekarz może również zalecić unikanie niektórych leków i suplementów, które mogą wpływać na krzepnięcie krwi. Dodatkowo, pacjent powinien przygotować się na okres rekonwalescencji po zabiegu. Obejmuje to zapewnienie odpowiedniego odpoczynku, zorganizowanie opieki, jeśli jest to konieczne, i przygotowanie domu na powrót po zabiegu. 5. Przeprowadzenie zabiegu Liposukcja laserowa jest zabiegiem, który odbywa się pod znieczuleniem miejscowym. Lekarz wykonuje małe nacięcie, przez które wprowadza do ciała światłowód emitujący promieniowanie laserowe. Promieniowanie laserowe ma za zadanie "rozbić" komórki tłuszczowe, które następnie zamieniają się w płynną formę. Część tej emulsji tłuszczowej jest odsysana podczas zabiegu, a reszta zostanie wydalona naturalnie przez organizm. Zabieg trwa zazwyczaj od jednej do kilku godzin, w zależności od ilości i obszarów, które mają być poddane liposukcji. Należy pamiętać, że liposukcja laserowa to zabieg inwazyjny i zawsze niesie za sobą pewne ryzyko komplikacji. Szczegółowe informacje o przebiegu zabiegu na Lipoliza laserowa Warszawa. 6. Emulsyfikacja tłuszczu Laser działa na komórki tłuszczowe, podgrzewając je i przekształcając w płynny stan. To proces nazywany emulsyfikacją. Emulsyfikowany tłuszcz jest łatwiejszy do usunięcia, co pozwala na bardziej precyzyjne i mniej inwazyjne usunięcie tłuszczu. Dzięki temu procesowi, liposukcja laserowa może być mniej bolesna i przynosić mniejsze obrzęki i siniaki w porównaniu do tradycyjnej liposukcji. Warto jednak zauważyć, że wyniki mogą różnić się w zależności od indywidualnych cech pacjenta i doświadczenia lekarza. 7. Usuwanie emulsji tłuszczowej Podczas zabiegu część płynnego tłuszczu jest odsysana. To proces znany jako aspiracja. Pozostałość emulsji tłuszczowej zostanie wydalona naturalnie przez organizm w ciągu kilku tygodni po zabiegu. Usuwanie tłuszczu w ten sposób ma wiele zalet. Po pierwsze, pozwala na bardziej precyzyjne konturowanie ciała. Po drugie, proces jest mniej inwazyjny i zazwyczaj powoduje mniej siniaków i obrzęków niż tradycyjna liposukcja. 8. Zakończenie zabiegu i opieka po zabiegu Po zakończeniu zabiegu pacjent zostaje w klinice pod opieką medyczną na kilka godzin. To pozwala lekarzom monitorować stan pacjenta i upewnić się, że nie ma żadnych powikłań. Zabieg liposukcji laserowej jest zazwyczaj ambulatoryjny, co oznacza, że pacjent może wrócić do domu tego samego dnia. W domu pacjent powinien przestrzegać wszystkich zaleceń lekarskich dotyczących opieki po zabiegu, takich jak odpoczynek, unikanie nadmiernego wysiłku i noszenie specjalnej bielizny uciskowej. 9. Regeneracja Regeneracja po liposukcji laserowej może trwać kilka tygodni. Pacjent powinien unikać intensywnych ćwiczeń fizycznych, a także monitorować swój stan zdrowia i natychmiast zgłosić lekarzowi wszelkie niepokojące objawy. Dobrze jest również pamiętać, że wyniki liposukcji laserowej nie są natychmiast widoczne. Ciało potrzebuje czasu na usunięcie resztek emulsji tłuszczowej i zakończenie procesu gojenia. 10. Ostateczny efekt Pełny efekt zabiegu jest zazwyczaj widoczny po 2-3 miesiącach. Jest to czas, kiedy reszta emulsji tłuszczowej jest wydalona i organizm kończy proces regeneracji. Warto jednak pamiętać, że liposukcja laserowa, podobnie jak każdy inny zabieg, nie daje gwarancji trwałych rezultatów. Aby utrzymać efekty zabiegu, pacjent powinien prowadzić zdrowy styl życia, utrzymywać stabilną wagę i regularnie ćwiczyć. Liposukcja laserowa to skuteczna technika konturowania ciała, która może przynieść znaczne poprawy dla osób, które borykają się z lokalnymi nagromadzeniami tłuszczu. Pamiętaj jednak, że to decyzja, która wymaga dobrze przemyślanego podejścia i zrozumienia zarówno korzyści, jak i potencjalnych ryzyk. « powrót do artykułu

Wprowadzenie Nadużywanie alkoholu to globalny problem, który dotyka miliony ludzi na całym świecie. Długotrwałe nadużywanie alkoholu może prowadzić do wielu poważnych problemów zdrowotnych, w tym uszkodzenia wątroby, choroby serca, a nawet śmierci. Wiele osób, które cierpią z powodu nadużywania alkoholu, potrzebuje profesjonalnej pomocy, aby poradzić sobie z problemem. Zabieg odtrucia alkoholowego jest jednym z dostępnych rozwiązań. Zabieg odtrucia alkoholowego jest kluczowym pierwszym krokiem w procesie leczenia alkoholizmu. Pomaga on osobie uzależnionej przetrwać objawy odstawienia alkoholu, które mogą być niebezpieczne, a nawet śmiertelne, jeśli nie są odpowiednio leczone. Proces ten jest nie tylko niezbędny dla zdrowia fizycznego osoby uzależnionej, ale także pomaga przygotować umysł do długotrwałego leczenia i powrotu do zdrowia. W tym artykule omówimy, czym jest zabieg odtrucia alkoholowego, jak przebiega, kto może z niego skorzystać i jakie są potencjalne przeciwwskazania do jego wykonania. Poruszymy także temat innych metod leczenia alkoholizmu oraz porównamy je z zabiegiem odtrucia alkoholowego. Co to jest zabieg odtrucia alkoholowego? Zabieg odtrucia alkoholowego jest medycznym procesem, który pomaga osobom uzależnionym od alkoholu przejść przez okres odstawienia. Celem zabiegu jest usunięcie toksyn z organizmu, zminimalizowanie objawów odstawienia i przygotowanie do długotrwałego leczenia alkoholizmu. To jest pierwszy, kluczowy krok w procesie odzyskiwania zdrowia przez osobę uzależnioną. Zabieg odtrucia alkoholowego może być prowadzony w szpitalu, klinice leczenia uzależnień, ale także w domu pacjenta. W przypadku domowego odtrucia alkoholowego, specjalistyczny ratownik medyczny przyjeżdża do domu pacjenta i prowadzi zabieg w komfortowych warunkach, co może zwiększyć skuteczność i komfort pacjenta. Chociaż zabieg odtrucia alkoholowego jest niezbędny dla osoby cierpiącej z powodu nadużywania alkoholu, to jest to tylko pierwszy krok w procesie leczenia alkoholizmu. Długotrwałe leczenie i wsparcie są niezbędne dla pełnego odzyskania zdrowia i uniknięcia nawrotów. Więcej informacji o zabiegu na Odtrucie alkoholowe Warszawa https://odtruwaniewarszawa.pl/. Dlaczego konieczne jest odtrucie alkoholowe? Nadużywanie alkoholu prowadzi do licznych szkód w organizmie, a jednym z najpoważniejszych jest zatrucie alkoholem. Zatrucie to prowadzi do gromadzenia się toksyn w organizmie, które mogą powodować różne objawy, takie jak nudności, wymioty, bóle głowy, dezorientacja, a nawet śpiączka alkoholowa lub śmierć. Zabieg odtrucia alkoholowego pomaga usunąć te toksyny z organizmu, co łagodzi objawy związane z zatruciem. Pomaga to osobie uzależnionej poczuć się lepiej, co z kolei może zwiększyć motywację do dalszego leczenia alkoholizmu. Odtrucie alkoholowe jest kluczowym pierwszym krokiem w procesie leczenia alkoholizmu, ponieważ pomaga oczyścić organizm z toksyn i przygotować umysł do długotrwałego leczenia. Jednak sam zabieg odtrucia alkoholowego nie jest leczeniem alkoholizmu. To jest tylko pierwszy krok na drodze do odzyskania zdrowia. Długotrwałe leczenie alkoholizmu zazwyczaj obejmuje terapię behawioralną, wsparcie grupowe i ewentualnie leczenie farmakologiczne, aby pomóc osobie przestać pić na dobre. Jak przebiega zabieg odtrucia alkoholowego w domu? Zabieg odtrucia alkoholowego w domu jest realizowany przez wykwalifikowanego ratownika medycznego, który przyjeżdża do domu pacjenta swoim prywatnym, nieoznakowanym samochodem. Jest to wygodne i dyskretne rozwiązanie dla osób, które mogą czuć się niekomfortowo lub zawstydzone z powodu swojego problemu z alkoholem. Podczas zabiegu, który trwa do dwóch godzin, pacjent otrzymuje do trzech kroplówek dożylnie, środki uspokajające, przeciwwymiotne, nasenne i zestaw witamin doustnie. Ratownik medyczny monitoruje stan zdrowia pacjenta przez cały czas trwania zabiegu, aby zapewnić jego bezpieczeństwo i komfort. Warto jednak podkreślić, że choć zabieg odtrucia alkoholowego w domu jest bezpieczny i skuteczny, to nie zastępuje długotrwałego leczenia alkoholizmu. Po zabiegu odtrucia alkoholowego, pacjent powinien kontynuować leczenie, które może obejmować terapię, wsparcie grupowe i leczenie farmakologiczne, aby pomóc mu przestać pić na dobre. Jakie są elementy zabiegu odtrucia alkoholowego? Zabieg odtrucia alkoholowego składa się z kilku kluczowych elementów. Pierwszym z nich jest podawanie kroplówek dożylnych, które pomagają usunąć toksyny z organizmu. Kroplówki te mogą zawierać różne substancje, takie jak witaminy, elektrolity, glukoza i inne składniki niezbędne do wspierania prawidłowego funkcjonowania organizmu. Drugim elementem zabiegu są środki uspokajające, przeciwwymiotne i nasenne, które pomagają złagodzić objawy odstawienia alkoholu. Te leki pomagają pacjentowi poczuć się lepiej, co z kolei zwiększa jego gotowość do dalszego leczenia. Trzecim elementem są witaminy podawane doustnie, które pomagają odbudować zasoby organizmu, które mogły zostać wyczerpane przez długotrwałe nadużywanie alkoholu. Witaminy te są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu i pomagają poprawić ogólne samopoczucie pacjenta. Kto może skorzystać z zabiegu odtrucia alkoholowego? Zabieg odtrucia alkoholowego jest przeznaczony dla osób, które nadużywają alkoholu i chcą z tym skończyć. Aby skorzystać z zabiegu, pacjent musi wyrazić na to zgodę. Ponadto, zaleca się, aby pacjent nie spożywał alkoholu co najmniej dwie do trzech godzin przed zabiegiem. Pomimo że zabieg odtrucia alkoholowego jest bezpieczny i skuteczny, nie każda osoba nadużywająca alkoholu jest odpowiednim kandydatem. Na przykład, osoby z niektórymi stanami zdrowotnymi, takimi jak marskość wątroby, bardzo wysokie ciśnienie krwi, padaczka alkoholowa, choroby przewlekłe, choroby wątroby, choroby serca, które nie są leczone, mogą nie być w stanie bezpiecznie przeprowadzić zabiegu. Ważne jest, aby każda osoba rozważająca zabieg odtrucia alkoholowego skonsultowała się z lekarzem lub specjalistą ds. uzależnień, aby upewnić się, że jest to bezpieczne i odpowiednie rozwiązanie. Czego oczekiwać po zabiegu odtrucia alkoholowego? Po zabiegu odtrucia alkoholowego, większość pacjentów czuje się lepiej. Zabieg pomaga złagodzić objawy związane z odstawieniem alkoholu, takie jak drżenie, pocenie się, niepokój, depresja, nudności i wymioty. Pomaga to pacjentowi poczuć się lepiej i przygotować się do dalszego leczenia alkoholizmu. Jednakże, choć zabieg odtrucia alkoholowego pomaga złagodzić objawy związane z odstawieniem alkoholu, to nie jest leczeniem alkoholizmu. To jest tylko pierwszy krok na drodze do odzyskania zdrowia. Długotrwałe leczenie alkoholizmu, które zazwyczaj obejmuje terapię behawioralną, wsparcie grupowe i ewentualnie leczenie farmakologiczne, jest niezbędne do pełnego odzyskania zdrowia i uniknięcia nawrotów. Warto zauważyć, że każda osoba reaguje inaczej na zabieg odtrucia alkoholowego. Niektóre osoby mogą odczuwać ulgę i poprawę samopoczucia od razu po zabiegu, podczas gdy inne mogą potrzebować więcej czasu, aby poczuć pełne korzyści. Ważne jest, aby pacjent był cierpliwy i kontynuował długotrwałe leczenie alkoholizmu. Jakie są przeciwwskazania do zabiegu odtrucia alkoholowego? Chociaż zabieg odtrucia alkoholowego jest bezpieczny dla większości osób nadużywających alkohol, istnieją pewne przeciwwskazania, które mogą uniemożliwić przeprowadzenie zabiegu. Na przykład, osoby z marskością wątroby, bardzo wysokim ciśnieniem krwi, padaczką alkoholową, chorobami przewlekłymi, chorobami wątroby lub chorobami serca, które nie są leczone, mogą nie być w stanie bezpiecznie przeprowadzić zabiegu. Ważne jest, aby każda osoba rozważająca zabieg odtrucia alkoholowego skonsultowała się z lekarzem lub specjalistą ds. uzależnień, aby upewnić się, że jest to bezpieczne i odpowiednie rozwiązanie. Specjalista będzie w stanie ocenić stan zdrowia pacjenta, historię nadużywania alkoholu i inne czynniki, aby zdecydować, czy zabieg odtrucia alkoholowego jest odpowiedni. Należy pamiętać, że nawet jeśli zabieg odtrucia alkoholowego nie jest odpowiedni, istnieją inne strategie leczenia alkoholizmu, które mogą pomóc osobie uzależnionej odzyskać zdrowie. Porównanie z innymi metodami leczenia alkoholizmu Zabieg odtrucia alkoholowego jest jednym z wielu dostępnych narzędzi w leczeniu alkoholizmu. Choć jest to ważny pierwszy krok w procesie leczenia, to nie jest jedynym elementem skutecznego planu leczenia. Terapia behawioralna, takie jak terapia poznawczo-behawioralna (CBT) lub terapia motywacyjna, jest często kluczowym elementem długotrwałego leczenia alkoholizmu. Terapia ta pomaga pacjentom zmienić swoje myśli i zachowania związane z alkoholem, co może pomóc im uniknąć nawrotów. Wsparcie grupowe, takie jak Anonimowi Alkoholicy, jest również często używane w leczeniu alkoholizmu. Grupy wsparcia mogą zapewnić pacjentom poczucie społeczności i zrozumienia, które mogą być niezwykle pomocne w procesie zdrowienia. Leczenie farmakologiczne, takie jak naltrekson, acamprosat czy disulfiram, może również być stosowane w leczeniu alkoholizmu. Te leki mogą pomóc zredukować pragnienie alkoholu i/lub skutki spożycia alkoholu, co może pomóc pacjentom uniknąć nawrotów. W każdym przypadku, skuteczne leczenie alkoholizmu zazwyczaj obejmuje kombinację różnych metod, dostosowanych do indywidualnych potrzeb każdego pacjenta. « powrót do artykułu

Wstęp Alkoholizm jest chorobą, która dotyka miliony ludzi na całym świecie, wpływając nie tylko na ich zdrowie fizyczne i psychiczne, ale także na ich rodziny, relacje i życie zawodowe. Leczenie alkoholizmu jest wieloaspektowe i zwykle obejmuje kombinację terapii psychologicznej, wsparcia społecznego i interwencji medycznych. Jednym z najbardziej znanych medycznych podejść do leczenia alkoholizmu jest wszycie esperalu. Esperal, znany również pod swoją nazwą chemiczną, disulfiram, jest lekiem, który jest często wykorzystywany w leczeniu alkoholizmu. Działa poprzez zmianę sposobu, w jaki organizm metabolizuje alkohol, powodując nieprzyjemne efekty, kiedy alkohol jest spożywany. Celem tego artykułu jest omówienie procedury wszycia esperalu, jak to działa, dla kogo jest to odpowiednie i jakie są potencjalne zalety i ograniczenia tego podejścia. Definicja esperalu Esperal, czyli disulfiram, to lek stosowany w terapii uzależnienia od alkoholu. Substancja ta działa poprzez blokowanie enzymu odpowiedzialnego za metabolizowanie alkoholu w organizmie. Gdy pacjent, który został wszczepiony esperalem, spożywa alkohol, powoduje to szybki wzrost poziomu acetaldehydu - substancji, która powoduje wiele nieprzyjemnych objawów, takich jak nudności, wymioty, ból głowy, zaburzenia widzenia i inne. Cel stosowania esperalu jest taki, żeby utworzyć silne negatywne skojarzenie z piciem alkoholu. Te nieprzyjemne objawy są tak silne, że większość osób unika spożycia alkoholu, aby ich uniknąć. Dlatego esperal jest często używany jako część szerszego programu leczenia alkoholizmu, który może obejmować terapię psychologiczną i wsparcie społeczne. Historia esperalu Esperal, czyli disulfiram, był jednym z pierwszych leków używanych do leczenia alkoholizmu. Został odkryty w latach 40. XX wieku przez duńskich naukowców, którzy zauważyli, że pracownicy w przemyśle gumowym, którzy byli narażeni na disulfiram, mieli silne reakcje negatywne po spożyciu alkoholu. Od tego czasu lek ten jest stosowany w leczeniu alkoholizmu na całym świecie. Disulfiram był pierwotnie opracowany jako lek na robaki, ale jego zdolność do zmiany sposobu metabolizowania alkoholu przez organizm szybko przyciągnęła uwagę naukowców. W 1948 roku disulfiram został oficjalnie zatwierdzony do leczenia alkoholizmu przez Food and Drug Administration (FDA) w Stanach Zjednoczonych i od tego czasu jest używany jako jeden z głównych leków w terapii uzależnienia od alkoholu. Zabieg wszycia esperalu Zabieg w Wszywka alkoholowa Gdańsk polega na wszczepieniu tabletek disulfiramu w tkanki mięśniowe pacjenta. Zwykle procedura ta jest wykonywana przez lekarza chirurga ze specjalizacją. Najczęściej tabletki są wszczepiane w okolicy pośladka, ale mogą być umieszczone w innych miejscach, zależnie od specyfiki pacjenta. Procedura wszczepiania esperalu jest stosunkowo prostym zabiegiem chirurgicznym, który jest zwykle wykonywany ambulatoryjnie. Pacjent zostaje poddany znieczuleniu miejscowemu, po czym lekarz wykonuje niewielkie nacięcie i wszczepia tabletki esperalu do mięśnia. Nacięcie jest następnie zszywane i zabandażowane. Cały proces trwa zazwyczaj około godziny. Przygotowanie do zabiegu Przed zabiegiem wszycia esperalu pacjent musi spełniać pewne kryteria. Przede wszystkim, pacjent musi być trzeźwy w dniu zabiegu. Jest to absolutnie kluczowe, ponieważ wszczepienie esperalu podczas gdy alkohol jest obecny w systemie pacjenta, może prowadzić do natychmiastowej i bardzo silnej reakcji. Dodatkowo, pacjent musi być zdolny do podjęcia decyzji o wszczepieniu. Wymaga to zrozumienia, jak działa esperal i jakie są potencjalne ryzyko i korzyści związane z zabiegiem. Pacjent musi również być zdolny do przestrzegania instrukcji dotyczących pielęgnacji rany po zabiegu. Przebieg zabiegu Na początku zabiegu pacjent otrzymuje znieczulenie miejscowe, aby zminimalizować dyskomfort. Następnie lekarz wykonuje niewielkie nacięcie w okolicy pośladka. Przez to nacięcie, lekarz wszczepia tabletki esperalu do mięśnia. Liczba wszczepionych tabletek zależy od indywidualnych potrzeb pacjenta. Następnie nacięcie jest zszywane i zabandażowane. Po zabiegu pacjent otrzymuje instrukcje dotyczące pielęgnacji rany i potencjalnych objawów, na które powinien zwrócić uwagę. Procedura jest zazwyczaj wykonywana ambulatoryjnie, co oznacza, że pacjent może wrócić do domu tego samego dnia. Po zabiegu Po zabiegu wszczepienia esperalu pacjent musi pielęgnować ranę, aby zapobiec infekcjom i zapewnić prawidłowe gojenie. Pacjent powinien również unikać spożycia alkoholu, ponieważ esperal zaczyna działać prawie natychmiast po wszczepieniu. Chociaż nie jest wymagane, aby pacjent zgłaszał się na regularne wizyty kontrolne po zabiegu, zawsze jest zalecane, aby pacjent pozostawał w kontakcie z lekarzem lub zespołem terapeutycznym. Jest to szczególnie ważne, jeśli pacjent doświadcza jakichkolwiek nieoczekiwanych skutków ubocznych lub jeśli ma trudności z przestrzeganiem programu abstynencji. Czas działania esperalu Po wszczepieniu, esperal zaczyna działać prawie natychmiast, a jego efekty mogą trwać od 8 do 12 miesięcy. Oznacza to, że pacjent będzie miał silną reakcję negatywną na alkohol przez ten okres. Jest to jedna z głównych zalet wszczepienia esperalu, ponieważ długotrwałe działanie leku oznacza, że pacjent musi podejmować decyzję o picie alkoholu mniej często, co może pomóc w utrzymaniu abstynencji. Ilość wszczepionego esperalu i czas jego działania mogą się różnić w zależności od wielu czynników, w tym od indywidualnego metabolizmu pacjenta i stanu zdrowia. W niektórych przypadkach lekarz może zdecydować się na ponowne wszczepienie esperalu po upływie 8-12 miesięcy, jeśli uzna to za stosowne dla dalszego leczenia pacjenta. Koszty i refundacja Koszt zabiegu wszczepienia esperalu może się różnić w zależności od placówki i specyfiki pacjenta. Generalnie jednak, można spodziewać się, że koszty będą w okolicach kilkuset złotych. Ważne jest, aby pacjenci byli świadomi, że zabieg wszczepienia esperalu nie jest refundowany przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Chociaż koszt zabiegu może wydawać się wysoki, warto go porównać z potencjalnymi kosztami długotrwałego uzależnienia od alkoholu, zarówno pod względem finansowym, jak i zdrowotnym. Wszczepienie esperalu jest jednorazowym kosztem, który może pomóc pacjentowi uniknąć picia alkoholu przez okres do 12 miesięcy. Skuteczność i ograniczenia esperalu Esperal jest skutecznym narzędziem w leczeniu alkoholizmu, ale nie jest panaceum. Wiele badań potwierdziło, że esperal może znacząco zwiększyć prawdopodobieństwo abstynencji u osób uzależnionych od alkoholu. Jednakże, to nie jest lek, który "leczy" alkoholizm. Właściwe korzystanie z esperalu wymaga stałego zaangażowania w proces zdrowienia i często jest najskuteczniejsze, gdy jest stosowane w połączeniu z innymi formami leczenia, takimi jak terapia behawioralna. Istnieją również pewne ograniczenia i ryzyka związane z esperalem. Niektóre osoby mogą doświadczyć skutków ubocznych, takich jak senność, zawroty głowy, zmiany nastroju i zmęczenie. Jest też niewielkie ryzyko poważnej reakcji na esperal, szczególnie jeśli pacjent spożywa alkohol po wszczepieniu. Alternatywne metody leczenia Choć wszczepienie esperalu jest efektywną metodą leczenia alkoholizmu, nie jest jedynym dostępnym narzędziem. Inne metody leczenia mogą obejmować różne formy terapii (w tym terapię poznawczo-behawioralną, terapię grupową, terapię rodziną), leki (takie jak naltrekson i akamprozat), a także wsparcie społeczne i programy samopomocowe, takie jak Anonimowi Alkoholicy. Wybór odpowiedniego planu leczenia zależy od wielu czynników, w tym od specyfiki pacjenta, nasilenia uzależnienia, wsparcia społecznego i innych czynników. Ważne jest, aby pamiętać, że proces zdrowienia z alkoholizmu jest indywidualny i co działa dla jednej osoby, może nie działać dla innej. Podsumowanie i konkluzje Wszywanie esperalu to ważne narzędzie w walce z alkoholizmem. Jest to procedura, która może znacznie zwiększyć szanse na utrzymanie abstynencji, szczególnie gdy jest stosowana w połączeniu z innymi formami terapii. Chociaż zabieg ma swoje ograniczenia i nie jest odpowiedni dla wszystkich, dla wielu osób cierpiących na alkoholizm, wszczepienie esperalu może być skutecznym krokiem na drodze do zdrowienia. Leczenie alkoholizmu jest złożonym procesem, który wymaga indywidualnego podejścia. Wszywanie esperalu jest jednym z wielu dostępnych narzędzi, które mogą pomóc osobom cierpiącym na alkoholizm w podróży do zdrowia. Jak każde leczenie, ma swoje plusy i minusy, ale dla wielu osób jest to efektywne narzędzie w walce z chorobą. « powrót do artykułu

Wprowadzenie Zabieg wszywki alkoholowej, inaczej nazywany zaszyciem alkoholowym, implantacją wszywki lub implantacją Esperalu, jest jednym z dostępnych na rynku medycznym sposobów walki z uzależnieniem od alkoholu. Przy jego pomocy możliwe jest stopniowe oduczanie organizmu od alkoholu, przy jednoczesnym zapewnieniu pacjentowi środków do walki z nawrotami choroby. W ostatnich latach, zabiegi wszczepiania Esperalu zyskały na popularności, co przyczyniło się do ich szerszego rozpowszechnienia. Ich skuteczność oraz dostępność sprawiają, że coraz częściej są wybierane jako metoda leczenia alkoholizmu. Historia i rozwój Pierwsze wszywki alkoholowe pojawiły się na rynku medycznym w latach 50-tych XX wieku, jednak początkowo nie cieszyły się one dużym zainteresowaniem ze względu na stosunkowo skomplikowany sposób podania i konieczność przeprowadzenia zabiegu chirurgicznego. Z czasem jednak, dzięki rozwojowi technologii medycznych, proces ten został znacznie uproszczony i zyskał na popularności. Współczesne wszywki alkoholowe są znacznie bezpieczniejsze i skuteczniejsze niż ich pierwotne wersje. Zastosowanie nowoczesnych technologii pozwoliło na wydłużenie czasu działania wszywki oraz zmniejszenie ryzyka powikłań pooperacyjnych. Esperal - podstawowy składnik Esperal, inaczej Disulfiram, jest substancją czynną używaną w wszywkach alkoholowych. W kontakcie z alkoholem, disulfiram powoduje nieprzyjemne dla pacjenta reakcje, takie jak wymioty, ból głowy, a nawet utratę przytomności. Dzięki temu, pacjent zaczyna kojarzyć spożycie alkoholu z negatywnymi doznaniami, co prowadzi do odrzutu wobec alkoholu. Lek ten został odkryty przypadkowo w latach 40-tych XX wieku, kiedy to pracownicy fabryki gumy zauważyli, że po spożyciu alkoholu odczuwają silne dolegliwości. Badania wykazały, że odpowiedzialna za to jest substancja, która była stosowana w procesie produkcji gumy - disulfiram. Jak działa wszywka alkoholowa Wszywka alkoholowa działa poprzez stopniowe uwalnianie leku do organizmu pacjenta. Substancja ta reaguje z alkoholem, powodując szereg nieprzyjemnych objawów, które skutecznie zniechęcają pacjenta do sięgnięcia po kolejną dawkę alkoholu. To prowadzi do utrwalania pozytywnych nawyków i odrzutu wobec alkoholu. Działanie wszywki jest zależne od ilości wszczepionych tabletek oraz od indywidualnych cech organizmu pacjenta. Dlatego też, lekarz decydujący o przeprowadzeniu zabiegu, zawsze bierze pod uwagę wiele różnych czynników, takich jak stan zdrowia pacjenta, jego wiek, czy stopień zaawansowania choroby. Procedura zabiegu Zabieg wszczepiania wszywki alkoholowej jest przeprowadzany zazwyczaj pod znieczuleniem miejscowym. Lekarz wykonuje niewielkie nacięcie, zazwyczaj w okolicy pośladka, a następnie wszczepia tabletki zawierające disulfiram. Należy podkreślić, że zabieg ten jest bezpieczny i mało inwazyjny. Czas jego trwania jest zależny od ilości wszczepianych tabletek, ale zazwyczaj nie przekracza kilkudziesięciu minut. Po zabiegu pacjent może wrócić do normalnego funkcjonowania, a jedynym ograniczeniem jest konieczność dbania o ranę pooperacyjną. Szczegółowe informacje o zabiegu na Wszywka alkoholowa Warszawa https://gabinetchirurgiczny.com. Kwalifikacja do zabiegu Aby kwalifikować się do zabiegu, pacjent musi spełnić szereg kryteriów. Przede wszystkim, musi być trzeźwy. To oznacza, że na kilka dni przed zabiegiem, pacjent musi zaprzestać spożywania alkoholu. Ponadto, musi wyrazić zgodę na przeprowadzenie zabiegu oraz zaakceptować jego ewentualne skutki uboczne. Ważne jest także to, że pacjent musi być zdolny do podjęcia decyzji o przeprowadzeniu zabiegu. To oznacza, że nie może być on pod wpływem substancji psychoaktywnych, które mogłyby zaburzyć jego zdolność do podejmowania decyzji. Okres działania wszywki Wszywka alkoholowa działa od 8 do 12 miesięcy, co zależy od ilości wszczepionych tabletek oraz od indywidualnych cech organizmu pacjenta. W tym okresie, pacjent odczuwa nieprzyjemne objawy po spożyciu alkoholu, co skutecznie zniechęca go do sięgania po kolejną dawkę. Po tym czasie, działanie wszywki zaczyna słabnąć. Jeżeli pacjent nadal odczuwa potrzebę spożywania alkoholu, lekarz może zdecydować o przeprowadzeniu kolejnego zabiegu. Opieka po zabiegu Po zabiegu pacjent musi odpowiednio dbać o ranę. Zazwyczaj nie są wymagane żadne specjalne środki, a jedynym ograniczeniem jest konieczność unikania kontaktu rany z wodą na kilka dni po zabiegu. Warto jednak zauważyć, że większość pacjentów wraca do normalnego funkcjonowania już następnego dnia po zabiegu. Ważne jest, aby po zabiegu pacjent kontynuował terapię uzależnienia. Wszywka alkoholowa jest jedynie narzędziem wspomagającym leczenie, a nie jest to metoda, która sama w sobie może wyleczyć alkoholizm. Pacjent musi być gotowy do pracy nad sobą i gotów zmierzyć się z problemem uzależnienia. Potencjalne ryzyka i skutki uboczne Jak każdy zabieg medyczny, wszczepienie wszywki alkoholowej wiąże się z pewnym ryzykiem. Jednym z najczęściej występujących skutków ubocznych jest miejscowy ból oraz niewielki obrzęk w miejscu wszczepienia wszywki. Są to jednak objawy przejściowe, które ustępują po kilku dniach. Poważniejsze powikłania są rzadkością, ale mogą wystąpić. Mogą to być na przykład reakcje alergiczne na lek, poważne problemy z raną pooperacyjną, czy też objawy związane z odrzutem alkoholu. Dlatego tak ważne jest, aby pacjent był pod stałą opieką lekarską, szczególnie w pierwszych dniach po zabiegu. Koszty zabiegu Koszt zabiegu wszczepienia wszywki alkoholowej zależy od wielu czynników, takich jak ilość wszczepianych tabletek czy też placówka, w której zabieg jest przeprowadzany. Zazwyczaj jednak koszt ten waha się w granicach kilkuset złotych. Warto podkreślić, że zabieg ten nie jest refundowany przez NFZ, co oznacza, że pacjent musi pokryć jego koszty z własnej kieszeni. Mimo to, dla wielu osób jest to inwestycja, która zdecydowanie się opłaca, biorąc pod uwagę korzyści płynące z leczenia alkoholizmu. Efektywność i rezultaty Wszywki alkoholowe są skuteczną metodą leczenia alkoholizmu, co potwierdzają liczne badania naukowe. Wiele osób, które poddały się temu zabiegowi, potwierdza, że pomógł im on w walce z uzależnieniem. Jednak jak każda metoda leczenia, wszczepienie wszywki alkoholowej nie daje 100% gwarancji sukcesu. Wielu pacjentów musi poddać się zabiegowi kilkakrotnie, a niektórzy nie reagują na leczenie tak, jakbyśmy tego oczekiwali. Mimo to, dla wielu osób jest to ważny krok na drodze do wyzdrowienia. Perspektywa pacjenta po zabiegu Po wszyciu wszywki alkoholowej Esperal, wielu pacjentów opisuje znaczącą zmianę w swoim podejściu do alkoholu. Wiedząc, że spożycie alkoholu wywoła nieprzyjemne objawy, większość osób unika picia. Jest to dla nich ważne narzędzie w utrzymaniu trzeźwości, zwłaszcza na początku drogi do wyzdrowienia. Wielu pacjentów uważa, że wszywka alkoholowa pomogła im również w podjęciu decyzji o zmianie stylu życia. Większość z nich opowiada o korzyściach płynących z tego procesu, takich jak poprawa zdrowia, lepsze relacje z rodziną i przyjaciółmi, a także ogólne zadowolenie z życia. Podsumowanie Wszywka alkoholowa Esperal to skuteczne narzędzie w walce z uzależnieniem od alkoholu. Dzięki swojej unikalnej metodzie działania, pozwala ona pacjentom stopniowo oduczać się nawyku spożywania alkoholu, jednocześnie dając im narzędzia do walki z nawrotami choroby. Mimo że zabieg wszczepienia wszywki alkoholowej jest bezpieczny i mało inwazyjny, zawsze powinien być przeprowadzany pod nadzorem doświadczonego lekarza. Pamiętajmy, że walka z alkoholizmem to długi i trudny proces, który wymaga wielu zmian w życiu pacjenta, a wszywka alkoholowa jest jedynie jednym z narzędzi, które mogą pomóc w tym procesie. « powrót do artykułu

Alkoholizm jest powszechnym problemem na całym świecie, wpływającym nie tylko na zdrowie fizyczne i psychiczne osób uzależnionych, ale także na ich relacje rodzinne i społeczne. Pomimo licznych dostępnych metod leczenia, walka z nałogiem może być trudna i wymagać wielokrotnych prób oraz podejść. W tym artykule skupimy się na jednej z metod - wszywce alkoholowej Esperal, która staje się coraz popularniejsza jako opcja leczenia dla osób chcących zerwać z nałogiem. Wszywka alkoholowa Esperal to rodzaj terapii, która oferuje inną perspektywę i możliwość pomocy dla osób walczących z uzależnieniem od alkoholu. Przez swoje działanie i prostotę procedury, ta metoda leczenia zdobywa na popularności. Jednakże, jak każde leczenie, ma swoje plusy i minusy, które będziemy omawiać w poniższym artykule. Co to jest wszywka alkoholowa Esperal? Wszywka alkoholowa, znana również jako zaszycie alkoholowe, implantacja wszywki czy implantacja Esperalu, to procedura medyczna, której celem jest leczenie alkoholizmu. Ten termin odnosi się do domięśniowego wszycia tabletek zawierających disulfiram, lek często nazywany Esperalem. Więcej na wszywka alkoholowa Poznań https://esperalpoznan.pl/. Disulfiram, zwany potocznie Esperalem, to substancja, która powoduje silną nietolerancję alkoholu, powodując nieprzyjemne efekty po jego spożyciu. Metoda ta ma na celu zniechęcenie do spożywania alkoholu poprzez stworzenie negatywnych skojarzeń i fizycznych dyskomfortów związanych z jego spożyciem. Działanie Esperalu (disulfiramu) Esperal działa poprzez blokowanie enzymu wątrobowego odpowiedzialnego za rozkład alkoholu w organizmie. Kiedy alkohol jest spożywany podczas terapii disulfiramem, dochodzi do gromadzenia się w organizmie produktu o nazwie acetaldehyd. Acetaldehyd powoduje szereg nieprzyjemnych objawów, takich jak nudności, wymioty, ból głowy, duszności, a nawet skurcze mięśni. Dzięki temu, każda próba spożycia alkoholu podczas leczenia Esperalem staje się nieprzyjemnym doświadczeniem, co ma na celu zniechęcenie pacjentów do sięgnięcia po alkohol. Terapia Esperalem nie jest terapią odwykową per se, ale stanowi dodatkowe wsparcie dla osób podejmujących decyzję o zaprzestaniu picia. Procedura zabiegu Zabieg wszycia wszywki alkoholowej Esperal jest stosunkowo prosty i zazwyczaj przeprowadzany jest w warunkach ambulatoryjnych. Procedura rozpoczyna się od znieczulenia miejscowego, aby zapewnić pacjentowi komfort i brak bólu. Następnie lekarz chirurg wykonuje niewielkie nacięcie w okolicy pośladka, aby umieścić tabletki disulfiramu w mięśniu. Czas trwania procedury jest zazwyczaj krótki, a pacjent jest w stanie opuścić placówkę tego samego dnia. Istotne jest jednak, aby pacjent był w stanie pielęgnować ranę po zabiegu i przestrzegać zaleceń lekarza dotyczących opieki pooperacyjnej. Kwalifikacja do zabiegu Aby poddać się zabiegowi wszycia wszywki Esperal, pacjent musi spełnić pewne kryteria. Przede wszystkim, musi być zdeterminowany, aby zerwać z nałogiem alkoholowym i gotowy na podjęcie wszelkich niezbędnych kroków w celu osiągnięcia tego celu. Kolejnym ważnym wymogiem jest to, że pacjent musi być trzeźwy podczas wizyty. Decyzja o wszyciu wszywki alkoholowej nie jest podejmowana lekko. Przed zabiegiem, lekarz przeprowadzi szereg badań, aby upewnić się, że pacjent jest w stanie podjąć taką decyzję i że jest zdrowy na tyle, aby przejść przez procedurę. Każdy pacjent jest traktowany indywidualnie, a proces kwalifikacji jest dostosowany do jego unikalnej sytuacji i potrzeb. Po zabiegu Po zabiegu wszycia wszywki Esperal, pacjent może wrócić do domu, zalecane jest jednak, aby przez kilka dni unikał intensywnych aktywności fizycznych, aby rana mogła się dobrze zagoić. Rana powinna być utrzymywana w czystości i suchości, a pacjent powinien obserwować obszar wszycia pod kątem wszelkich oznak infekcji. Choć wizyty kontrolne nie są wymagane po wszyciu wszywki Esperal, pacjent powinien pozostać w kontakcie z lekarzem i zgłosić wszelkie niepokojące objawy. Wszystkie osoby, które przechodzą ten zabieg, powinny również kontynuować terapię psychologiczną lub uczęszczać na spotkania grup wsparcia, aby pomóc sobie w procesie trwałego wyzdrowienia. Czas działania leku Esperal zaczyna działać prawie natychmiast po wszyciu i jego skutki utrzymują się zazwyczaj od 8 do 12 miesięcy, w zależności od indywidualnego metabolizmu pacjenta. Dlatego ważne jest, aby pacjenci byli świadomi, że nie powinni spożywać alkoholu w tym czasie, aby uniknąć nieprzyjemnych skutków. W tym okresie pacjenci powinni skorzystać z terapii behawioralnej lub innej formy wsparcia psychologicznego, aby pomóc sobie radzić z pragnieniem alkoholu i nauczyć się zdrowych strategii radzenia sobie. Po upływie tego czasu, lekarz może zasugerować powtórzenie zabiegu lub inną formę leczenia, jeżeli jest to konieczne. Koszt zabiegu Koszt zabiegu wszycia wszywki Esperal może się różnić w zależności od placówki. Warto jednak zauważyć, że zabieg ten nie jest refundowany przez Narodowy Fundusz Zdrowia (NFZ), dlatego pacjent musi pokryć pełny koszt. Koszty mogą oscylować w granicach kilkuset złotych, ale zawsze zaleca się skonsultowanie się z lekarzem lub kliniką, aby uzyskać dokładną wycenę. Pomimo kosztów, wiele osób uważa wszywkę Esperal za inwestycję w swoje zdrowie i przyszłość. Koszt leczenia alkoholizmu jest niewielki w porównaniu z kosztami zdrowotnymi, społecznymi i finansowymi, jakie niesie ze sobą choroba alkoholowa. Potencjalne skutki uboczne i ryzyka Podobnie jak w przypadku każdego leku czy procedury medycznej, wszywka alkoholowa Esperal wiąże się z pewnymi ryzykami i skutkami ubocznymi. Do najczęstszych skutków ubocznych należą reakcje miejscowe na miejscu wszycia, takie jak zaczerwienienie, obrzęk czy ból. Mogą również wystąpić ogólne reakcje, takie jak zawroty głowy, zmęczenie czy senność. Najważniejszym ryzykiem związanym z leczeniem Esperalem jest jednak silna reakcja na spożycie alkoholu. W przypadku spożycia alkoholu podczas terapii, pacjent może doświadczyć intensywnych, nieprzyjemnych objawów, które mogą być niebezpieczne dla zdrowia, a nawet życia. Dlatego ważne jest, aby pacjenci byli świadomi tego ryzyka i unikali alkoholu na czas trwania terapii. Efektywność terapii wszywką Esperal Wszywka alkoholowa Esperal jest skuteczną metodą leczenia alkoholizmu dla wielu osób. Działa jako mechanizm odstraszający, zapobiegając powrotom do picia poprzez stworzenie negatywnych skojarzeń z alkoholem. Jednak jak każda terapia, nie jest ona stuprocentowo skuteczna dla wszystkich i niektórzy pacjenci mogą potrzebować dodatkowych lub alternatywnych form terapii. Pamiętajmy, że wszywka Esperal jest narzędziem wspierającym proces trzeźwienia, a nie magiczną pigułką. Wsparcie psychologiczne, zmiana stylu życia i silne zaangażowanie w proces zdrowienia są niezbędne dla długotrwałego powodzenia. Alternatywy dla wszywki alkoholowej Esperal Chociaż wszywka alkoholowa Esperal jest skuteczną metodą leczenia dla wielu osób, istnieją również inne opcje dostępne dla tych, którzy szukają pomocy w walce z alkoholizmem. Do tych metod należą tradycyjne terapie odwykowe, grupy wsparcia, takie jak Anonimowi Alkoholicy, oraz inne metody farmakologiczne. Decyzja o wyborze metody leczenia powinna zawsze być podjęta po konsultacji z profesjonalistą służby zdrowia, który może ocenić indywidualną sytuację pacjenta i zasugerować najodpowiedniejszą formę terapii. Podsumowanie Wszywka alkoholowa Esperal jest ważnym narzędziem w walce z alkoholizmem, oferującym inną perspektywę na leczenie tej choroby. Dzięki swojej unikalnej metodzie działania, może ona pomóc wielu osobom zerwać z nałogiem i zacząć nowe, zdrowsze życie. Jak każda metoda leczenia, wszywka Esperal ma swoje plusy i minusy, i nie jest odpowiednia dla każdego. Jednak dla tych, którzy są zdeterminowani do walki z uzależnieniem i gotowi podjąć środki niezbędne do poprawy swojego zdrowia i jakości życia, wszywka Esperal może okazać się skutecznym narzędziem w tej walce. « powrót do artykułu

Wprowadzenie Alkoholizm jest jednym z największych problemów zdrowia publicznego na świecie, powodującym ogromne cierpienie zarówno dla osób uzależnionych, jak i ich rodzin. Leczenie alkoholizmu jest złożonym procesem, który często wymaga zastosowania wielu różnych terapii i strategii. Jednym z nowoczesnych i skutecznych narzędzi, które mogą pomóc w tym procesie, jest wszywka alkoholowa. Wszywka alkoholowa, zwana również esperalem, to jedna z form terapii leczenia alkoholizmu. W ostatnich latach zyskała popularność jako jedno z najskuteczniejszych narzędzi w walce z uzależnieniem od alkoholu, pomagając wielu osobom w powrocie do pełni zdrowia. Definicja i nazewnictwo Wszywka alkoholowa, często nazywana esperalem, to procedura medyczna polegająca na wszyciu kapsułki zawierającej disulfiram, lek przeciwalergiczny, bezpośrednio pod skórę pacjenta. Terminy "wszywka alkoholowa", "esperal" i "zaszycie alkoholowe" są często używane zamiennie, choć technicznie różnią się nieco w zależności od dokładnej metody i miejsca wszycia kapsułki. Wszystkie te terminy odnoszą się do jednej i tej samej procedury, której celem jest zainstalowanie systemu dostarczającego disulfiram bezpośrednio do organizmu pacjenta. Substancja ta działa jako silny deterrant dla osoby uzależnionej od alkoholu, powodując nieprzyjemne, a nawet niebezpieczne reakcje, kiedy alkohol jest spożywany. Disulfiram (Esperal) Disulfiram, potocznie nazywany esperalem, to substancja czynna w wszywce alkoholowej. Lek ten został odkryty w latach 40. XX wieku i od tego czasu jest stosowany jako skuteczne narzędzie w leczeniu alkoholizmu. Głównym celem disulfiramu jest zniechęcenie do spożywania alkoholu poprzez wywoływanie nieprzyjemnych objawów, takich jak nudności, wymioty, ból głowy i tachykardia, gdy alkohol jest spożywany. Działanie disulfiramu polega na blokowaniu enzymu zwanego dehydrogenazą aldehydu, który jest odpowiedzialny za metabolizowanie alkoholu w organizmie. Kiedy enzym ten jest zablokowany, w organizmie gromadzi się acetaldehyd, który jest toksycznym produktem metabolizmu alkoholu. To właśnie gromadzenie się acetaldehydu powoduje nieprzyjemne objawy, które zniechęcają do dalszego spożywania alkoholu. Przebieg procedury wszycia Zabieg wszycia wszywki alkoholowej jest stosunkowo prosty i nieinwazyjny. Przeprowadzany jest zazwyczaj pod znieczuleniem miejscowym, co oznacza, że pacjent jest świadomy, ale nie odczuwa bólu. Podczas zabiegu lekarz robi małe nacięcie w skórze, zwykle w okolicy biodra lub pośladka, a następnie wszycie kapsułki z disulfiramem. Zabieg wszycia esperalu jest szybki i zazwyczaj trwa mniej niż godzinę. Po zabiegu rana jest starannie opatrywana i pacjent może wrócić do domu. Wymagana jest pewna troska o higienę rany, ale ogólnie rzecz biorąc, procedura nie powoduje dużego dyskomfortu ani nie wymaga długiego okresu rekonwalescencji. Szczegółowe informacje na Esperal Katowice https://esperalkatowice.pl/. Rola lekarza chirurga Zabieg wszycia wszywki alkoholowej jest procedurą chirurgiczną i jak każda taka procedura, wymaga umiejętności i doświadczenia. Przeprowadza go lekarz chirurg o odpowiedniej specjalizacji. Często jest to lekarz specjalizujący się w leczeniu alkoholizmu lub chirurg ogólny. Lekarz przeprowadzający zabieg musi dokładnie znać mechanizmy działania disulfiramu i być w stanie prawidłowo ocenić, czy pacjent jest odpowiedni do tej formy leczenia. Wiedza ta jest niezbędna do zapewnienia bezpieczeństwa i skuteczności zabiegu. Okres skuteczności wszywki Wszywka alkoholowa działa od 8 do 12 miesięcy, co czyni ją długoterminowym rozwiązaniem dla osób walczących z alkoholizmem. Efekty leku zależą od wielu czynników, w tym od indywidualnej reakcji organizmu na disulfiram i od ilości wszytego leku. Dokładna ilość wszytego disulfiramu jest zawsze dostosowywana do indywidualnych potrzeb pacjenta. Lekarz bierze pod uwagę wiele czynników, w tym obecny stan zdrowia pacjenta, historię spożycia alkoholu i odpowiedź organizmu na lek. Opieka po zabiegu Opieka po zabiegu wszycia wszywki alkoholowej jest stosunkowo prosta. Pacjent może wrócić do domu od razu po zabiegu, a jedynym wymogiem jest dbanie o higienę rany. Oznacza to, że rana musi być regularnie czyszczona i chroniona przed infekcjami. Kontrolne wizyty po zabiegu nie są zazwyczaj wymagane, chyba że wystąpią jakiekolwiek komplikacje. Mimo to, zawsze zaleca się utrzymywanie kontaktu z lekarzem i zgłaszanie wszelkich niepokojących objawów, które mogą wskazywać na komplikacje. Warunki przeprowadzania zabiegu Aby zabieg wszycia wszywki alkoholowej mógł zostać przeprowadzony, pacjent musi być trzeźwy. Jest to absolutnie niezbędne, ponieważ disulfiram działa poprzez wywoływanie nieprzyjemnych reakcji w przypadku spożycia alkoholu. Jeżeli pacjent jest pod wpływem alkoholu w czasie zabiegu, może dojść do silnej reakcji negatywnej. Pacjent powinien również być przygotowany na to, że po wszyciu wszywki alkoholowej spożycie alkoholu będzie skutkowało bardzo nieprzyjemnymi objawami. Jest to jedno z podstawowych założeń działania leku, które powinno być dokładnie wyjaśnione przed przeprowadzeniem zabiegu. Koszty i refundacja Wszywka alkoholowa to zabieg, który nie jest refundowany przez Narodowy Fundusz Zdrowia (NFZ), co oznacza, że pacjenci muszą pokryć koszty samodzielnie. Ceny mogą się różnić w zależności od placówki, ale generalnie kosztuje kilkaset złotych. Chociaż koszt wszywki alkoholowej może wydawać się dość wysoki, warto zauważyć, że jest to inwestycja w długoterminowe leczenie alkoholizmu. Długotrwałe spożycie alkoholu może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych i finansowych, dlatego koszt wszywki alkoholowej może być ostatecznie dużo niższy w porównaniu do kosztów związanych z chronicznym spożyciem alkoholu. Potencjalne ryzyko i skutki uboczne Jak każda procedura medyczna, wszycie wszywki alkoholowej wiąże się z pewnym ryzykiem. Możliwe są reakcje alergiczne na disulfiram lub inne składniki wszywki, infekcje w miejscu wszycia, czy krwiaki. Jednak najważniejsze jest to, że pacjenci muszą być świadomi, że spożycie alkoholu po wszyciu wszywki będzie miało poważne konsekwencje. Disulfiram wywołuje silne reakcje, takie jak wymioty, zawroty głowy, tachykardię i nawet utratę przytomności, jeśli alkohol jest spożywany. Pacjenci muszą być w pełni świadomi tych konsekwencji i zobowiązać się do całkowitej abstynencji od alkoholu. Wszywka alkoholowa w kontekście innych terapii Wszywka alkoholowa, mimo swojej skuteczności, nie jest magicznym rozwiązaniem problemu alkoholizmu. Najlepsze wyniki daje w połączeniu z innymi formami terapii, takimi jak terapia indywidualna, grupy wsparcia, terapia rodzinna czy farmakoterapia. Każda osoba zmagająca się z alkoholizmem jest inna i wymaga indywidualnie dostosowanego planu leczenia. Wszywka alkoholowa może być ważnym elementem tego planu, ale ważne jest, aby pacjenci i ich lekarze rozważyli wszystkie dostępne opcje leczenia, aby znaleźć najskuteczniejszą kombinację terapii. Podsumowanie Wszywka alkoholowa, czyli esperal, to skuteczne narzędzie w walce z alkoholizmem, które pomaga wielu pacjentom wrócić do zdrowia. Chociaż zabieg ten wiąże się z pewnymi kosztami i ryzykiem, dla wielu osób jest to inwestycja, która przynosi znaczące korzyści w długim okresie. Niezależnie od tego, czy rozważasz wszycie wszywki alkoholowej, czy szukasz informacji dla kogoś bliskiego, ważne jest, aby zawsze konsultować decyzje dotyczące leczenia z doświadczonym specjalistą. Alkoholizm to choroba, która może być przerażająca i skomplikowana, ale z odpowiednim wsparciem i leczeniem jest możliwe pełne wyzdrowienie. « powrót do artykułu

Wprowadzenie Alkoholizm to poważne i powszechne zaburzenie, które dotyka miliony ludzi na całym świecie. Jest to przewlekłe, postępujące i często śmiertelne schorzenie, które niszczy życie nie tylko osób zmagających się z uzależnieniem, ale również ich rodzin i społeczności. Leczenie alkoholizmu jest trudnym procesem, który wymaga integracji różnych strategii terapeutycznych, w tym medycyny, psychoterapii, wsparcia społecznego i zmian stylu życia. W tym kontekście wszywka alkoholowa Esperal stanowi cenne narzędzie w walce z tym powszechnym problemem zdrowia publicznego. Wszywka alkoholowa Esperal to innowacyjna metoda leczenia alkoholizmu, która staje się coraz bardziej popularna w Polsce i na całym świecie. Jest to jedna z form terapii awersyjnej, której celem jest stworzenie negatywnych skojarzeń z alkoholem, co pomaga pacjentom powstrzymać się od picia. Definicja i nazewnictwo Wszywka alkoholowa Esperal, znana również jako zabieg zaszycia alkoholowego lub implantacji wszywki alkoholowej, to procedura medyczna, podczas której lekarz wszywa pacjentowi pod skórę specjalne tabletki zawierające disulfiram. Ta substancja chemiczna powoduje silne i nieprzyjemne reakcje fizyczne, takie jak nudności, wymioty, ból głowy i niepokój, gdy pacjent spożywa alkohol. Zabieg wszycia wszywki alkoholowej jest powszechnie znany pod różnymi nazwami, takimi jak zabieg zaszycia alkoholowego, implantacja wszywki alkoholowej czy wszycie Esperalu. Wszystkie te nazwy odnoszą się do tej samej procedury, której celem jest utrzymanie pacjenta w stanie trwałej abstynencji. Disulfiram (Esperal) Disulfiram, składnik aktywny wszywki alkoholowej Esperal, to lek o udowodnionej skuteczności w leczeniu alkoholizmu. Jego mechanizm działania polega na hamowaniu enzymu odpowiedzialnego za metabolizm alkoholu w organizmie. Kiedy pacjent, który został zaszyty wszywką alkoholową, spożywa alkohol, disulfiram powoduje gwałtowną i nieprzyjemną reakcję, która może obejmować wymioty, ból głowy, duszności, ból w klatce piersiowej i inne objawy. Ta negatywna reakcja działa jako silny środek odstraszający, pomagając pacjentowi powstrzymać się od spożycia alkoholu. Esperal, potoczna nazwa disulfiramu, jest jednym z najbardziej efektywnych narzędzi w walce z alkoholizmem. Dzięki swojemu unikalnemu mechanizmowi działania, Esperal stwarza fizyczną barierę pomiędzy pacjentem a alkoholem, pomagając mu uniknąć nawrotu do picia. Przebieg procedury wszycia Zabieg w Esperal Łódź (https://esperallodz.pl/) zwykle trwa nie więcej niż godzinę. Jest wykonywany przez lekarza chirurga w warunkach ambulatoryjnych, pod miejscowym znieczuleniem. Lekarz wykonuje niewielkie nacięcie w skórze pacjenta, zwykle w okolicy biodra lub pośladka, a następnie wszywa tabletki disulfiramu. Po zabiegu, miejsce wszycia jest zaszywane i opatrywane. Wszyte tabletki zaczynają powoli uwalniać disulfiram do organizmu pacjenta, co zapewnia długotrwałe i stałe stężenie leku. Pacjent jest w stanie wrócić do normalnych aktywności już kilka godzin po zabiegu. Rola lekarza chirurga Lekarz chirurg odgrywa kluczową rolę w procesie wszycia wszywki alkoholowej. To on decyduje o ostatecznym planie leczenia, biorąc pod uwagę indywidualne potrzeby i zdrowie pacjenta. Lekarz jest również odpowiedzialny za bezpieczne przeprowadzenie zabiegu i monitorowanie pacjenta po wszyciu wszywki. Przed wszyciem wszywki alkoholowej, lekarz dokonuje szczegółowej oceny zdrowia pacjenta, aby upewnić się, że jest on odpowiednim kandydatem do tego typu leczenia. To może obejmować analizę historii picia pacjenta, jego ogólnego stanu zdrowia, oraz innych czynników, które mogą wpłynąć na skuteczność i bezpieczeństwo terapii. Okres skuteczności wszywki Wszywka alkoholowa Esperal jest skuteczna od 8 do 12 miesięcy po zabiegu. Długość działania wszywki zależy od wielu czynników, w tym od indywidualnego metabolizmu pacjenta, ilości wszytych tabletek i ich dawkowania. Jest to jedna z głównych zalet terapii Esperalem - zapewnia długotrwałe wsparcie w walce z alkoholizmem, pomagając pacjentom utrzymać abstynencję przez dłuższy okres czasu. W trakcie okresu skuteczności wszywki, pacjent musi pamiętać, że spożycie alkoholu może wywołać silną reakcję awersyjną. Właśnie ta negatywna konsekwencja picia działa jako skuteczny środek odstraszający, pomagając pacjentom unikać alkoholu. Opieka po zabiegu Opieka po wszyciu wszywki alkoholowej Esperal jest stosunkowo prosta. Pacjent musi pielęgnować ranę po zabiegu i unikać spożycia alkoholu. Rana zwykle goi się w ciągu kilku dni do tygodnia, a w międzyczasie pacjent może wrócić do normalnej aktywności. Nie jest konieczne, aby pacjent regularnie stawiał się na wizyty kontrolne po zabiegu, chyba że wystąpią jakiekolwiek problemy. Pacjent powinien natychmiast skontaktować się z lekarzem, jeśli wystąpią jakiekolwiek niepokojące objawy, takie jak silny ból, obrzęk, czerwoność, gorączka lub inny znak infekcji. Warunki przeprowadzania zabiegu Zabieg wszycia wszywki alkoholowej Esperal może być przeprowadzany tylko u pacjentów, którzy spełniają określone kryteria. Przede wszystkim, pacjent musi być trzeźwy w momencie zabiegu. To jest niezwykle ważne, ponieważ spożycie alkoholu przed wszyciem wszywki może prowadzić do poważnych komplikacji, takich jak silna reakcja disulfiramu. Ponadto, pacjent musi wyrazić świadomą zgodę na leczenie i być gotowym do podjęcia długoterminowego zobowiązania do abstynencji. Zabieg wszczepienia wszywki alkoholowej nie jest "magicznym rozwiązaniem" problemu alkoholizmu. Wymaga od pacjenta determinacji i zaangażowania w proces leczenia. Koszty i refundacja Koszt wszczepienia wszywki alkoholowej Esperal zależy od wielu czynników, takich jak lokalizacja kliniki, doświadczenie lekarza i specyfika każdego indywidualnego przypadku. W Polsce koszt ten zwykle wynosi kilkaset złotych. Jest to jednorazowy wydatek, który pokrywa koszt tabletek, zabiegu i opieki pooperacyjnej. Wszywka alkoholowa Esperal nie jest obecnie refundowana przez Narodowy Fundusz Zdrowia (NFZ) w Polsce. Pacjenci muszą samodzielnie pokryć koszt terapii. Mimo to, dla wielu osób jest to inwestycja, która zwraca się poprzez poprawę jakości życia i zdrowia. Potencjalne ryzyko i skutki uboczne Jak każda interwencja medyczna, zabieg wszycia wszywki alkoholowej Esperal wiąże się z pewnym ryzykiem. Skutki uboczne mogą obejmować ból i obrzęk w miejscu wszycia, a w rzadkich przypadkach infekcję. Pacjenci, którzy spożyją alkohol po wszycia wszywki, doświadczają silnej reakcji disulfiramu, która może obejmować wymioty, ból głowy, duszności i inne objawy. Ryzyko powiązane z terapią Esperalem jest jednak stosunkowo niskie, szczególnie w porównaniu z ryzykiem związanym z ciągłym spożywaniem alkoholu. Wielu pacjentów uznaje te potencjalne skutki uboczne za akceptowalną cenę za utrzymanie abstynencji. Wszywka alkoholowa w kontekście innych terapii Wszywka alkoholowa Esperal jest jednym z wielu narzędzi dostępnych do leczenia alkoholizmu. Inne metody leczenia mogą obejmować terapię indywidualną i grupową, leki takie jak naltrekson i akamprozat, a także programy długoterminowej rehabilitacji. Każda z tych metod ma swoje zalety i wady, a ich skuteczność może się różnić w zależności od indywidualnych potrzeb pacjenta. Dla niektórych osób wszywka alkoholowa Esperal może być skutecznym narzędziem w walce z alkoholizmem. Dla innych, różne metody terapii mogą być bardziej skuteczne. Najważniejsze jest, aby każda osoba zmagająca się z alkoholizmem miała dostęp do pełnej gamy terapii i wsparcia, które pomogą jej osiągnąć i utrzymać abstynencję. « powrót do artykułu

NASA tymczasowo straciła kontakt z Voyagerem 2, drugim najodleglejszym od Ziemi pojazdem kosmicznym wysłanym przez człowieka. Przed dwoma tygodniami, 21 lipca, popełniono błąd podczas wysyłania serii komend do Voyagera, w wyniku czego jego antena odchyliła się o 2 stopnie od kierunku wskazującego na Ziemię. W tej chwili Voyager, który znajduje się w odległości niemal 20 miliardów kilometrów od naszej planety, nie może odbierać poleceń ani przesyłać danych. W wyniku zmiany położenia anteny Voyager nie ma łączności z Deep Space Network (DSN), zarządzaną przez NASA siecią anten służących do łączności z misjami międzyplanetarnymi. W skład DSN wchodzą trzy ośrodki komunikacyjne, w Barstow w Kalifornii, w pobliżu Madrytu i Canberry. Rozmieszczono je tak, by każda misja w głębokim kosmosie miała łączność z przynajmniej jednym zespołem anten. Ośrodek z Canberry, którego jedna z anten jest odpowiedzialna za komunikację z sondą, będzie próbował skontaktować się z Voyagerem, w nadziei, że uda się nawiązać łączność. Na szczęście NASA zabezpieczyła się na tego typu przypadki. Kilka razy w roku Voyagery resetują położenie swoich anten tak, by mieć łączność z Ziemią. Najbliższy reset nastąpi 15 października. Jeśli więc wcześniej nie uda się połączyć z Voyagerem, będzie można się z nim skomunikować za 2,5 miesiąca. Voyager 2 został wystrzelony 20 sierpnia 1977 roku. Odwiedził Jowisza, Saturna, Urana i Neptuna, a w 2018 roku opuścił heliosferę i wszedł w przestrzeń międzygwiezdną, dostarczając intrygujących wyników badań. NASA nie po raz pierwszy nie ma kontaktu z sondą. W 2020 roku agencja nie kontaktowała się z nią przez 8 miesięcy, gdyż remontowana była antena DSS 43 w pobliżu Canberry, której zadaniem jest wymiana informacji z sondą. Voyagery zasilane są radioizotopowymi generatorami termoelektrycznymi, które zamieniają w prąd elektryczny ciepło generowane przez rozpad plutonu-238. Zapasy plutonu stopniowo się wyczerpują, więc naukowcy wyłączają kolejne zużywające prąd urządzenia. Najprawdopodobniej obie sondy stracą zasilanie w 2025 roku. Do tej pory jednak naukowcy spróbują wycisnąć z nich najwięcej, jak się da. « powrót do artykułu

Podczas prac archeologicznych w głównej siedzibie Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie, na wewnętrznym podwórzu Palazzo della Rovere, znaleziono ruiny prywatnego Teatru Nerona. Ten piąty władca imperialnego Rzymu znany był ze swojego zamiłowania do sztuki i publicznych występów jako aktor, poeta czy muzyk. O Theatrum Neroni, prywatnym teatrze, który dla siebie wybudował, wspominali Pliniusz Starszy, Swetoniusz czy Tacyt. Cesarz przeprowadzał w nim próby przed publicznymi występami w Teatrze Pompejusza (Theatrum Pompeii). Teraz odkryto pozostałości po Teatrze Nerona, a badania wykazały istnienie tam warstw datowanych na od późnej republiki po XV wiek. To niezwykle ważne odkrycie – mówi Daniela Porro kierująca Soprintendenza Speciale di Roma Archeologia Belle Arti Paesaggio – które potwierdza istnienie wyjątkowego budynku z epoki julijsko-klaudyjskiej, teatru, w którym Neron przeprowadzał próby swoich występów artystycznych. O istnieniu tego budynku wiedzieliśmy ze starożytnych źródeł, ale dopiero teraz został odnaleziony. Nie mniej ważne są też odnalezione w tym miejscu ślady z czasów średniowiecznych i nowożytnych, które wzbogacają naszą wiedzę o ewolucji tej części miasta. Prace archeologiczne w Palazzo della Rovere rozpoczęły się przed dwoma laty. W starożytności obszar ten leżał w Ogrodach Agrypiny Starszej, rozległej posiadłości należącej do cesarzy z dynastii julijsko-klaudyjskiej, dziedziczonej przez Kaligulę, Klaudiusza i Nerona. Kaligula wybudował tam cyrk do wyścigów konnych, a Neron – swój teatr. Archeolodzy znaleźli na miejscu wykopalisk dwie struktury wykonane techniką opus latericium. Pierwsza z nich, na planie półkola, miała promieniście rozłożone wejścia, schody i ściany. To układ typowy dla teatru. Odkryto też pozostałości marmurowych kolumn i tynk zdobiony złotymi liśćmi. Druga ze struktur pełniła role służebne, był to prawdopodobnie budynek, w którym przechowywano kostiumy, scenografie i inne przedmioty potrzebne w teatrze. Wszystkie te elementy, w połączeniu z wysoką jakością wykonania, najlepszymi technikami budowlanymi ówczesnych czasów i znakach na cegłach, dzięki którym zidentyfikowano struktury jako pochodzące z czasów julijsko-klaudyjskich, pozwoliły specjalistom na zidentyfikowanie struktury jako Teatru Nerona opisanego w starożytnych źródłach. Teatr używany był przez krótki czas. Badania wykazały, że już w pierwszych dekadach II wieku, czyli ledwie 40–50 lat po śmierci Nerona, budynki zaczęto stopniowo rozbierać, by powtórnie wykorzystać materiały budowlane. « powrót do artykułu

Zachowana historia imperiów to przede wszystkim historia ich elit. To po nich pozostają wspaniałe zabytki archeologiczne czy zabytki pisane. Nie inaczej jest w przypadku państwa Inków. Jednym z najbardziej znanych stanowisk archeologicznych związanych z Inkami jest Machu Picchu, pałac rodziny królewskiej, centrum ceremonialne i gospodarcze. Niedawno przeprowadzone w nim badania sugerują, że powstało dekady wcześniej, niż dotychczas przypuszczano i należy zmienić chronologię historii Inków. Teraz zaś naukowcy wykorzystali DNA by określić miejsce pochodzenia służby królewskiej, yanacona i aclla, przebywającej w Machu Picchu. Podobnie jak w innych posiadłościach królewskich, tak i w Machu Picchu mieszkały nie tylko elity, ale również pracownicy. Wielu z nich przebywało tam przez cały czas, nie tylko podczas wizyty władcy. Archeolodzy od dawna przypuszczali, że osoby z niższych warstw społecznych niekoniecznie musiały pochodzić z okolicy. Świadczyło o tym np. zróżnicowanie wyposażenia grobów. Jednak jednak ostatecznym dowodem mogło być tylko badanie DNA. Dzięki niemu możemy dowiedzieć się czegoś nie o elitach i rodzie królewskim, ale o ich służbie, mówi profesor Jason Nesbitt, który badał DNA z pochówków osób zatrudnionych w Machu Picchu. Uczeni porównali genomy 34 osób pochowanych w Machu Picchu z innymi pochówkami rozsianymi po Imperium Inków oraz z genomami współcześnie żyjących osób. Okazało się, że służba królewska pochodziła z całego Imperium, niektórzy przybyli nawet z Amazonii. Co więcej, tylko niektórzy byli ze sobą spokrewnieni. A to wskazuje, że trafili do Machu Picchu pojedynczo, a nie wraz z całymi grupami rodzinnymi. Widzimy tutaj, że mieli różne pochodzenie i przybyli z różnych części Imperium. Badania te wzmacniają wcześniejsze przypuszczenia, mówi Nesbitt. Uczony ma na myśli dotychczasowe wyniki badań archeologicznych oraz analizy dokumentacji, które sugerowały zróżnicowane pochodzenie osób z niższych warstw społecznych. Na przykład z XVI-wiecznych dokumentów wynika, że Cusco było zróżnicowane etnicznie, można więc było przypuszczać, że podobnie było w innych miejscach państwa Inków, jednak brak było dostatecznego dowodu. Badacz zwraca też uwagę na fakt, że w samym materiale genetycznym nie ma niczego, co wskazywałoby, że ludzie ci stanowili służbę w pałacu. Dowodów na to dostarczyły badania archeologiczne oraz analiza informacji historycznych. Rodowi królewskiemu służyli tzw. yanacona. Byli to mężczyźni, którzy nie byli etnicznymi Inkami. Pochodzili z podbitych terenów, skąd byli zabierani przez samego władcę lub przekazywani mu w prezencie przez lokalnych możnych. Yanacona za żony dostawali aclla – „wybrane kobiety” – które również zabrano z ich grup etnicznych i specjalnie szkolono do służby przy rodzinie królewskiej. Cmentarze służby znajdowały się poza murami Machu Picchu. Analizy osteologiczne wskazują też, że yanacona i aclla prowadzili dość wygodne życie w porównaniu z resztą społeczeństwa. Nie pracowali na roli ani w budownictwie, u zbadanych szkieletów nie widać ran spowodowanych działaniami wojennymi, ani deformacji czy chorób wywołanych niedożywieniem i chorobami w dzieciństwie. Wielu z nich dożyło dorosłości, a znacząca liczba przekroczyła 50. rok życia. Należeli więc do warstw niższych, ale nie najniższych, a władcy o nich dbali. Ze szczegółami badań można zapoznać się na łamach Science Advances. « powrót do artykułu

W 4. Wojskowym Szpitalu Klinicznym we Wrocławiu (4. WSK) przeprowadzono wyjątkowy zabieg. Jak podkreślono w komunikacie placówki, jeden z nielicznych tego typu w Polsce. Siedemdziesięcioczteroletni pacjent ma teraz 2 urządzenia regulujące pracę serca. Wcześniej panu Andrzejowi Połątkiewiczowi wszczepiono podskórny kardiowerter-defibrylator. Ponieważ od jakiegoś czasu czuł się coraz gorzej (niskiemu tętnu towarzyszyła męczliwość, problemy z oddychaniem i poruszaniem się), kardiolodzy z Pracowni Elektrofizjologii stwierdzili, że choremu może pomóc wszczepienie stymulatora serca. Okazało się, że pacjent wymaga stałej stymulacji, bo jego serce pracuje za wolno. Częstość akcji serca spada poniżej 40 uderzeń na minutę, no i my musimy to serce przyspieszyć i doprowadzić do tego, żeby pracowało na przykład 60 uderzeń na minutę - tłumaczył Radiu Wrocław główny operator dr hab. n. med. Dariusz Jagielski. Można było wykorzystać stymulator z elektrodą, którą wprowadza się do serca przez układ żylny - ostatecznie elektroda znajduje się w sercu, a stymulator pod skórą, pod lewym obojczykiem - lub o wiele mniejszy stymulator bezelektrodowy Micra. Ten drugi wszczepia się bezpośrednio do serca, z dostępu przez żyłę udową. Dr hab. n. med. Jagielski podkreślił, że przez to, że kiedyś pan Andrzej przeszedł odelektrodowe zapalenie wsierdzia, wybór był oczywisty. Wszystko zostało zrobione w taki sposób, by kardiowerter-defibrylator i stymulator nie zakłócały sobie wzajemnie pracy. W trakcie implantacji Micry lekarze skorzystali [...], jako pierwsi w Polsce, z systemu LinkOR. To zestaw urządzeń optycznych (kamery, ekran), które służą do rejestracji zabiegu oraz ewentualnej konsultacji ze specjalistą [...] - napisano w komunikacie 4. WSK. Siedemdziesięcioczteroletni wrocławian mówi, że po zabiegu kłopoty z sercem ustąpiły. [Teraz] bije [ono] równo, 61 razy na minutę. Jego córka przyznaje, że poprawa była widoczna od razu po opuszczeniu sali operacyjnej. Pan Andrzej choruje od wielu lat. W 2010 r. w ramach profilaktyki wtórnej nagłego zatrzymania krążenia przeszedł implantację kardiowertera-defibrylatora. W 2011 i 2014 r. przeprowadzono u niego ablacje podłoża anatomicznego częstoskurczu komorowego. W czerwcu 2014 r. kardiowerter-defibrylator wymieniono. W listopadzie 2016 r. urządzenie trzeba było usunąć z powodu infekcyjnego odelektrodowego zapalenia wsierdzia. Miesiąc później pacjentowi implantowano podskórny kardiowerter-defibrylator. W kwietniu 2021 r. wymieniono go ze względu na wyczerpanie baterii. « powrót do artykułu

Rozpoczęcie nowego roku szkolnego bardzo często wiąże się z dużymi zakupami. Dużą część wydatków stanowią podręczniki, jednak nie jest to jedyna pozycja na liście. Czego jeszcze będzie potrzebować uczeń? Dowiesz się tego z poniższego artykułu. Akcesoria szkolne – co warto kupić? Każde dziecko idące do szkoły bez wątpienia potrzebuje różnych podręczników do nauki. W starszych klasach będą to np. podręczniki do biologii, chemii czy fizyki, natomiast w młodszych elementarze. Język polski, języki obce, matematyka, historia – przedmiotów jest wiele, dlatego to właśnie podręczniki stanowią bardzo dużą część wydatków związanych z wyprawką szkolną. Do tego dochodzą jeszcze zeszyty, dzięki którym dzieci mogą ćwiczyć zdobyte umiejętności. Zeszyt A5 to jeden z częstszych wyborów bez względu na wiek dziecka, choć młodsze pociechy zazwyczaj korzystają z 16-kartkowych modeli w miękkiej oprawie, natomiast starsze z 60-kartkowych w twardej, jednak nie jest to regułą. Potrzebne będą także różnego rodzaju długopisy i ołówki, dzięki którym będzie można pisać, ale również temperówka czy gumka do ścierania. Znalezienie poszczególnych rzeczy w plecaku może ułatwić funkcjonalny piórnik. W zależności od wieku dziecka może ono potrzebować także rzeczy na zajęcia plastyczne, takie jak bibuła, blok rysunkowy, kredki, flamastry, klej i nożyczki. Natomiast na zajęcia matematyczne mogą być także przydatne takie elementy jak ekierka, linijka, kątomierz i cyrkiel. Plecak szkolny – jaki będzie odpowiedni? Podręczniki, zeszyty i inne akcesoria papiernicze trzeba móc wziąć ze sobą do szkoły, w tym celu potrzebny będzie pojemny plecak. Można zmieścić do niego także strój na przebranie czy pudełko śniadaniowe z jedzeniem oraz bidon. Pamiętaj jednak, by nie był on zbyt duży i ciężki, gdyż w przeciwnym razie użytkowanie nie będzie komfortowe. Zadbaj także o odpowiednie ramiączka, ponieważ jeśli wybierzesz zbyt cienkie, mogą one wrzynać się w skórę na ramionach. Nie bez znaczenia jest także materiał, z jakiego został on wykonany. Plecak to element wyposażenia, który towarzyszy dziecku każdego dnia w szkole, dlatego nietrudno go pobrudzić. Kurz, kredki, farby czy drugie śniadanie, mogą stworzyć we wnętrzu plecaka niemały bałagan, dlatego, jeśli chcesz z łatwością pozbyć się powstałych zabrudzeń, wybieraj takie plecaki, które można prać w pralce. Dzięki temu w każdej chwili będziesz móc go odświeżyć, a Twoje dziecko cieszyć się z jego ładnego wyglądu. Ubrania do szkoły – jakie wybrać? Odpowiednie ubrania to takie, w których dziecko wygląda dobrze, ale też czuje się komfortowo. Niestety, nie każdy zestaw nadaje się np. na zajęcia z wychowania fizycznego. Wówczas dziecko będzie potrzebować wygodnej koszulki z lekkich, naturalnych materiałów, np. bawełny, a także krótkich spodenek. Strój nie może krępować ruchów ani podrażniać skóry, bardzo ważne jest również, by był wykonany z przewiewnych materiałów, co ogranicza pocenie. Nie można zapomnieć także o sportowym obuwiu z dobrze wyprofilowaną podeszwą, dzięki któremu stopa dziecka nawet po wielu godzinach w butach będzie w dobrym stanie. « powrót do artykułu

W Chowder Bay w Zatoce Sydney naukowcy dokonali największego w historii wypuszczenia na wolność zagrożonych koników morskich. Do zatoki trafiło 380 przedstawicieli gatunku Hippocampus whitei, zwanego konikiem morskim White'a. Ryby wyhodowano w Sydney Institute of Marine Science (SIMS). Są bardzo ładne, zdrowe i duże, gotowe by trafić do środowiska naturalnego. Mamy nadzieję, że pomogą odrodzić dziką populację, mówił Mitch Brennan, który przez pięć miesięcy zajmował się konikami. Ryby nie zostały po prostu wrzucone do wody. Naukowcy zanurkowali na dno i zanieśli tam, zamknięte w plastikowych workach, koniki. Wypuścili je do ich ulubionego habitatu, składającego się z trawy morskiej. Mają nadzieję, że dzięki ich działaniom można będzie uznać Hippocampus whitei za gatunek niezagrożony. Uczeni z Sydney już po raz 5. wypuścili na wolność hodowane przez siebie koniki morskie White'a. Ryby będą teraz obserwowane. Mamy nadzieję, że przez najbliższych 12 miesięcy będą się dobrze rozwijały, stwierdził dyrektor SIMS, Brett Fenton. Hippocampus whitei występują głównie w Zatoce Sydney oraz Port Stephens. Na listę zagrożonych gatunków trafiły w 2020 roku po masowym wymieraniu spowodowanym wielkimi powodziami w poprzednich latach. W Port Stephens ich populacja spadła aż o 95%, mówi David Harasti, specjalista z NSW Fisheries, który doradzał przy programie. Wypuszczone koniki pochodzą od 3 ciężarnych samców, które przed pięcioma miesiącami wyłowiono z Chowder Bay. Zwykle konik morski rodzi jednorazowo ponad 100 młodych, zatem uzyskanie z 3 samców niemal 400 młodych, które można było z czasem wypuścić, to olbrzymi sukces. Fenton mówi, że zwykle dorosłości dożywa zaledwie 1% koników White'a. Naukowcy zwiększyli ten odsetek do ponad 90% dzięki utrzymywaniu temperatury wody powyżej 23 stopni i karmienie koników skorupiakami z rodzaju Artemia. W akwarium możemy kontrolować środowisko, nie ma tam drapieżników, możemy utrzyma optymalne temperatury. Im jednak dłużej trzymamy koniki w akwarium, tym większe prawdopodobieństwo, że coś pójdzie nie tak. Więc musimy znaleźć odpowiedni moment do ich wypuszczenia. Myślę, że wykonaliśmy dobrą robotę, cieszy się Fenton. Wypuszczone ryby będą monitorowane. Niektóre wyposażono w miniaturowe znaczniki, które pozwolą zidentyfikować je w przyszłości. Naukowcy zachęcają też nurków, by przesyłali im zdjęcia napotkanych koników morskich. « powrót do artykułu

W 1628 roku zatonął galeon Vasa wybudowany na wojnę z I Rzeczpospolitą. Wrak odnaleziono 300 lat później i wspaniały okręt można podziwiać w specjalnie wybudowanym muzeum. Z Vasą zginęło około 30 osób. Dotychczas wydobyto liczne szczątki ludzkie, które są przedmiotem badań. Dokonano też rekonstrukcji wyglądu części z nich, w tym szkieletu oznaczonego literą „G”. Mężczyznę nazwano Gustawem. Niedawno okazało się jednak, że szkielet należał do kobiety. Dokonano więc kolejnej rekonstrukcji wyglądu i tak oto Gustaw zmienił się w Gertrudę. Obu rekonstrukcji dokonał archeologi i rzeźbiarz Oscar D. Nilson, specjalizujący się w odtwarzaniu wyglądu na podstawie kształtu czaszki. Podczas rekonstrukcji wykorzystuje on skan 3D czaszki, informację o płci, wzroście i wadze oraz dane dotyczące cech fizycznych twarzy – takich jak np. grubość tkanek – współcześnie żyjących osób należących do tego samego typu antropologicznego. W 2006 roku wykonałem kilka rekonstrukcji na zlecenie Vasamuseet w Sztokholmie. Jedną z nich była rekonstrukcja szczątków mężczyzny nazwanego przez osteologów Gustawem. Z ich raportu dowiedziałem się, że Gustaw miał około 45 lat, był najniższym mężczyzną na pokładzie, miał niewiele ponad 160 cm wzrostu. Ciężko pracował, przez co miał problemy z plecami. Jego czaszka wyglądała na dość męską, miał kwadratową twarz, wyraźnie zaznaczoną szczękę i podbródek. Na tej podstawie wykonałem rekonstrukcję i byłem bardzo zadowolony z jej wyników, stwierdził Nilsson w swoim wpisie na Facebooku. Jednak niedawno, dzięki współpracy ze specjalistycznym laboratorium pracującym dla amerykańskiej armii, udało się przeanalizować DNA szczątków i okazało się, że Gustaw był nie tylko młodszy niż sądzono (nie miał 45, a 25–30 lat), miał jasną skórę i blond włosy. Okazało się, że to kobieta! Więc zacząłem pracę na nowo, tym razem z cechami typowymi dla kobiety i poprawkami dotyczącymi wieku, koloru oczu (niebieskie), skóry (blada) i włosów (jasny blond), które udało się odczytać z DNA – dodaje ekspert. Co więcej, specjaliści z muzeum wykonali też analizę ubrań znalezionych przy zwłokach. Przy Gertrudzie odkryto marynarkę i unikatowy, wysoki kapelusz barwiony czerwono. Było to specjalne nakrycie głowy, jakiego nie nosiło się na co dzień. Kim jednak była Gertruda? Nie wiemy, kto znajdował się na pokładzie Vasy w momencie zatonięcia. Znamy tylko nazwisko jednej osoby. Wiemy natomiast, że w dziewiczym rejsie okrętu mogły brać udział kobiety o ile były żonami kogoś znajdującego się na pokładzie. Niewykluczone zatem, że zginęła wraz z mężem. « powrót do artykułu

Co to jest chromebook? Nazywamy tak laptopy pracujące pod kontrolą systemu operacyjnego ChromeOS. Jeśli zastanawiasz się, czy warto postawić na taki sprzęt, dziś przedstawimy go nieco bliżej. Chromebook, czyli co? Jaki to laptop? Nazwa chromebooka wzięła się od zainstalowanego na nim systemu operacyjnego. ChromeOS jest komputerowym odpowiednikiem lubianego, znanego ze smartfonów i tabletów systemu Android. Oprogramowanie jest niezwykle “lekkie”, co ma sporo zalet. Przede wszystkim działa bardzo szybko i potrzebuje niewiele zasobów. Dzięki temu sprawdzając, ile kosztuje chromebook, miło się zaskoczysz. Komputery tego typu są tańsze od “klasycznych” laptopów z systemem Windows lub macOS. System operacyjny w chromebooku potrzebuje mało zasobów. Pozwala to na bardzo płynną pracę nawet na nieco słabszym komputerze.  Niektórzy wykorzystują tę cechę i instalują ChromeOS na laptopach, gdzie Windows działa już dość słabo i się zacina. Śmiało możemy więc podsumować, że chromebook to niedrogi laptop, i tak jest jednak bardzo szybki. Duża część oprogramowania dostępnego na ChromeOS to produkty Google. Jeśli lubisz pracować w Dokumentach Google, używasz poczty Gmail i uważasz przeglądarkę Chrome za najlepszą - chromebook okaże się strzałem w dziesiątkę! Na ten system znajdziesz też jednak dużo innych aplikacji oraz gier. Chromebook to w pełni funkcjonalny laptop - bez trudu odtworzysz na nim filmy VOD, muzykę (np. ze Spotify), itp. Kiedy warto kupić chromebooka? Najczęściej użytkownikami chromebooków zostają osoby chcące kupić niedrogi komputer. Jako tani laptop przeglądarkowy do Internetu, chromebook sprawdzi się doskonale. Komputer posłuży z powodzeniem do nauki, przeglądania Internetu i do multimediów. Urządzenia z tej kategorii nadają się też do pracy biurowej. Jeśli większość czasu na komputerze spędzasz w przeglądarce internetowej, laptop na Chrome OS się sprawdzi. Sprawdź chromebooki dostępne w Komputronik. Laptopa z ChromeOS możemy wykorzystać również do gier. Ze Sklepu Google Play możesz pobrać wiele gier, w tym darmowych. Na takim komputerze nie uruchomimy jednak gier przewidzianych na system Windows lub macOS. Kupno taniego chromebooka nie oznacza jednak rezygnacji z najnowszych gier. Zagrasz nie wykorzystując nowoczesne usługi streamingu - granie w chmurze (np. Xbox Cloug Gaming i GeForce Now). Zalety chromebooków, jak i innych laptopów do Internetu Chromebooki to bardzo sprawne i niedrogie laptopy do Internetu. Korzystając z takiego urządzenia bez trudu uruchomisz oprogramowanie niemal każdego typu. Programy biurowe, odtwarzacze multimedialne, playery filmów VOD - te aplikacje działają bezbłędnie na szybkim systemie ChromeOS. Poza chromebookami także laptopy z systemem Windows sprawdzą się jako laptop przeglądarkowy. Tą nazwą nazywamy najczęściej niedrogie komputery. Laptop do Internetu nie pozwoli na uruchomienie nowych gier, jednak doskonale nada się do pracy, nauki i zabawy. Dla wielu osób takie urządzenie jest w zupełności wystarczające. « powrót do artykułu

Roztapianie się wiecznej zmarzliny wiąże się z uwolnieniem z niej nieznanych nauce mikroorganizmów. Wciąż mamy niewiele informacji na ich temat, nie wiemy, czy tacy „podróżnicy w czasie” mogą po uwolnieniu z wiecznej zmarzliny się rozwijać i przystosować do obecnie panujących warunków. Giovanni Strona z Uniwersytetu w Helsinkach i Wspólnego Centrum Badawczego Komisji Europejskiej wraz z grupą naukowców z Finlandii, Australii i USA przeprowadzili cyfrowe symulacje zachowania mikroorganizmów uwalnianych z wiecznej zmarzliny. Przebudzone z lodu czy wiecznej zmarzliny bakterie i wirusy zagroziły ludzkości w niejednym filmie czy książce. W rzeczywistości jednak niewiele wiemy o potencjalnych ryzykach, jakie mogą wynikać z wpływu globalnego ocieplenia na mikroorganizmy uwięzione w glebie czy wodzie od wielu tysięcy lat. Zespół Strony ocenił ekologiczne ryzyko i skutki inwazji wirtualnych wirusów na istniejące społeczności bakterii. W przeprowadzonych symulacjach uwolnione z wiecznej zmarzliny patogeny podobne do wirusów wchodziły w interakcje z gospodarzami podobnymi do bakterii. Symulacje pokazały, że przebudzone wirusy są często w stanie przetrwać i ewoluować we współczesnym środowisku. W 3,1% analizowanych przypadków mogą zdominować bakteryjną społeczność, na którą dokonały inwazji. Jednak nawet wówczas wirusy takie mają pomijalny wpływ na zaatakowane bakterie. Problemem jest 1,1% przypadków, w których wirusy albo prowadziły do znacznych strat – sięgających 32% – albo do zwiększenia – do 12% – bioróżnorodności mikroorganizmów na zajmowanym przez siebie terenie. Mimo niewielkiego prawdopodobieństwa wystąpienia takiego scenariusza należy wziąć pod uwagę olbrzymią liczbę uśpionych mikroorganizmów regularnie uwalnianych do obecnego środowiska. To zwiększa prawdopodobieństwo spowodowania przez nie znaczących zmian w środowisku naturalnym. Nowe mikroorganizmy, uwolnione z topniejącej wiecznej zmarzliny czy lodu mogą być siłą napędową trudnych do przewidzenia procesów ekologicznych. Obecnie nie wiemy, co takie zmiany mogą spowodować. Nie można jednak wykluczyć, że nowe patogeny będą stanowiły zagrożenie dla ludzkiego zdrowia, czy to bezpośrednie, czy to w postaci zoonoz, zarażających nas za pośrednictwem zwierząt. « powrót do artykułu

Dwunastego lipca na lodowcu Theodul, położonym na południe od Zermatt w kantonie Valais, znaleziono ludzkie szczątki i różne elementy wyposażenia alpinistycznego, m.in. but z czerwonymi sznurówkami. Badania DNA wykazały, że to wspinacz zaginiony od września 1986 r. Jak podano w komunikacie prasowym policji kantonu Valais, 38-letni wówczas alpinista z Niemiec nie wrócił z wyprawy w góry. Poszukiwania zakończyły się fiaskiem. Na jego szczątki natrafili wspinacze. Zostały one przetransportowane na oddział medycyny sądowej Spital Wallis. Zmarłego udało się zidentyfikować dzięki porównaniom DNA. Cofanie się lodowców ujawnia szczątki coraz większej liczby alpinistów, którzy zaginęli wiele lat temu. Warto przypomnieć przypadek Brytyjczyka Jonathana Conville'a, którego szczątki wypatrzył w 2013 r. pilot helikoptera transportującego materiały do naprawy schroniska górskiego na Matterhornie. Conville był uznawany za zaginionego od 1979 r., kiedy, z powodu pogarszającej się pogody, postanowił skorzystać z awaryjnego schroniska Solvay Hut i w drodze do niego odpadł od ściany. Mniej więcej rok później u podnóża lodowca na Matterhornie odkryto ciała 2 Japończyków, którzy zaginęli w burzy śnieżnej w 1970 r.   « powrót do artykułu

Oliwia Raniszewska ze Świecia znalazła się gronie 50 najlepszych uczniów na świecie. Świeżo upieczona maturzystka i przyszła studentka Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego trafiła do finału konkursu Global Student Prize. Jest on organizowany przez Varkey Foundation, a biorą w nim udział uczniowie i studenci, którzy angażują się w inicjatywy społeczne, badawcze oraz rozpoczynają karierę naukową. Oliwia od dziecka interesuje się biologią. „Winnymi” jej pasji są w dużej mierze rodzice, z którymi od najmłodszych lat jeździła w Tatry. Dzięki styczności z naturą w coraz większym stopniu interesowała ją przyroda. Gdy w szkole podstawowej zaczęły się zajęcia o człowieku, zauważyłam, że najbardziej interesuje mnie część medyczna, stwierdziła Oliwia. W liceum mogłam się rozwinąć w dużo szerszym stopniu, zaczęłam brać udział w różnych programach, inicjować własne projekty i tak się rozwijała moja medyczna pasja. Podczas nauki w Uniwersyteckim LO w Toruniu brała udział w Olimpiadzie Wiedzy Ekologicznej, Programie Adamed StartUp czy Konkursie Naukowym Explory. W ramach Explory w 2020 roku wraz ze swoim zespołem stworzyła Aquacollector, urządzenie do zbierania z wody syntetycznych zanieczyszczeń, w tym mikroplastiku. Zdobyło ono uznanie i 3. miejsce w konkursie. Rok później Oliwia wraz z kolegami z liceum, Wiktorią Sadowską i Bogdanem Jabłońskim, opracowali urządzenie o nazwie Skin Preventer, służące do wspomagania diagnostyki zmian skórnych. To proste i tanie urządzenie wykorzystuje system maszynowego uczenia się oparty na sieciach neuronowych. Wynalazek został w ubiegłym roku zakwalifikowany do ogólnopolskiego etapu Olimpiady Innowacji Technicznych i Wynalazczości. W bieżącym zaś roku zakwalifikowano go do Konkursu Naukowego Explory, którego finał będzie miał miejsce w październiku. Obecnie trwają prace nad udoskonaleniem urządzenia. Niedawno Oliwia, Wiktora i Bogdan przez podpatrywali pracę dermatologów z Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego i chodzili na zajęcia wraz ze studentami. Założyli też zrzutkę na rozwój projektu. Zbudowali też prototyp swojego urządzenia. W przyszłości chcą opatentować i skomercjalizować swój wynalazek, zdają sobie jednak sprawę, że w przypadku urządzeń medycznych jest to długa i skomplikowana droga. Oliwia rozpoczyna wraz z wolontariuszami akcję społeczną, której celem jest uświadamianie odnośnie profilaktyki zmian skórnych i zasad zdrowego korzystania ze słońca. W październiku Oliwa rozpocznie studia na Uniwersytecie Medycznym w Gdańsku. Jeszcze nie zdecydowała o specjalizacji. Myśli o dermatologii, psychiatrii lub ewentualnie pediatrii. Na pewno chce zostać lekarzem i łączyć ten zawód z pracą naukową. « powrót do artykułu

Na Uniwersytecie w Białymstoku rozpoczęły się testy specjalnej folii mającej chronić ptaki przed kolizjami ze szklanymi powierzchniami. W ramach badań, współorganizowanych przez UwB, Fundację Szklane Pułapki, austriacką organizację BirdShades i dewelopera Unidevelopment SA, niewidoczną dla człowieka folią pokryto 300 m2 szklanych ścian budynków na uniwersyteckim kampusie. Folia, niewidoczna dla ludzkiego oka, zawiera regularnie powtarzający się wzór, który widać w ultrafiolecie. A ptasie oczy odbierają ten zakres fal. Wielkie powierzchnie szklane coraz częściej pojawiają się na budynkach. Są one jednak śmiertelnym zagrożeniem dla ptaków, które często giną po zderzeniu z nimi. Choć zdarza się, że świeżo umyta szyba w oknie czy drzwiach jest tak przejrzysta, że jej nie widzimy, ludzki mózg, dzięki różnym wskazówkom w postaci klamek czy cieni, jest w stanie ją „zobaczyć”. Podobnie rozróżniamy ścianę lasu od jego odbicia w lustrzanej elewacji budynku. Ptaki trochę inaczej widzą świat i prawdopodobnie również odmiennie pojmują jego elementy. Swoje lustrzane odbicie traktują jako rywala, odbicie skupiska krzewów - jako ciągłość środowiska, a zacienione elementy szyb jako szczeliny, w których - ku swojej zgubie - próbują się schować przed drapieżnikiem. Ów efekt lustra, czy sama przezroczystość przeszklonych powierzchni, jest ogromnym zagrożeniem i szacuje się, że w samych Stanach Zjednoczonych Ameryki na skutek kolizji z takimi powierzchniami ginie nawet do miliarda ptaków rocznie, mówi doktor Krzysztof Deoniziak z Wydziału Biologii UwB. Studenci z Koła Naukowego Biologów UwB oraz pracownicy Wydziału Biologii od ponad 2 lat prowadzą monitoring śmiertelności ptaków na skutek kolizji ze szklanymi powierzchniami. Dzięki temu dysponowali danymi, które pozwoliły na wytypowanie powierzchni najlepiej nadających się do przeprowadzenia testów. Jedną z nich jest szklana ściana budynku Wydziału Matematyki znajdująca się w bliskim sąsiedztwie zieleni otaczającej kampus, mówi Anna Winiewicz z Koła Naukowego Biologów. Latem pod tą ścianą ginie kilka ptaków tygodniowo. Gdy przed kilkunastoma laty projektowano kampus uniwersytecki, nikt nie brał pod uwagę zagrożenia, jakie dla ptaków będą stanowiły szklane powierzchnie. Dziś wiemy, że niektóre ściany budynków warto zabezpieczyć, aby harmonia z naturą, która jest wpisana w założenia kampusu, była pełniejsza. Musimy jednak robić to w taki sposób, by jednocześnie nie ingerować w zamysł artystyczny projektantów, by nie zmieniły się walory wizualne obiektów, mówi rektor UwB, profesor Robert Ciborowski. Idealnym rozwiązaniem może być folia stworzona przez organizację BirdShades. W przeciwieństwie do innych tego typu rozwiązań jest ona całkowicie niewidoczna dla ludzkiego oka, widzą ją za to ptaki. Dotychczasowe testy folii, w tunelu aerodynamicznym i na dolnośląskich wiatach przystankowych, wypadły bardzo pozytywnie. Zaczęto więc poszukiwania dużych powierzchni, gdzie można będzie ją testować. Aby to zrobić, trzeba było nie tylko znaleźć właściciela takich powierzchni, ale musiała być to instytucja zdolna do prowadzenia profesjonalnego monitoringu śmiertelności ptaków i porównania danych z latami poprzednimi. Uniwersytet w Białymstoku idealnie spełnia te warunki. Z inicjatywą przeprowadzenia tam testów wyszła Fundacja Szklane Pułapki. BirdShades nieodpłatnie przekazała folię, a firma Unidevelopment SA przekazała 20 000 zł. na koszty pokrycia nią uniwersyteckich budynków. Pierwsze wyniki badań skuteczności folii poznamy już za kilka miesięcy. « powrót do artykułu

Badania przeprowadzone na modelach mysich, u których poprzez dietę wysokotłuszczową wywołano otyłość wykazały, że samice, w przeciwieństwie do samców, są lepiej chronione przed otyłością i towarzyszącym jej stanem zapalnym, gdyż w ich organizmach dochodzi do większej ekspresji proteiny RELM-α. Stwierdziliśmy, że komórki układu odpornościowego oraz RELM-α są odpowiedzialne za międzypłciowe różnice w reakcji układu odpornościowego na otyłość, mówi profesor Meera G. Nair z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Riverside. Jest ona współautorką badań prowadzonych wraz z profesor Djurdjicą Coss. Do białek z rodziny RELM (resistin-like molecule), obok rezystyny, należą też RELM-α i RELM-β. Do wysokiej ekspresji RELM zachodzi w czasie infekcji i stanów zapalnych. Gdy tylko u myszy pojawia się infekcja, błyskawicznie dochodzi do uruchomienia produkcji RELM-α, które ma chronić tkanki. RELM-α reguluje działanie dwóch typów komórek układu odpornościowego: przeciwzapalnych makrofagów i eozynofili. Autorki badań zaobserwowały, że samce myszy wykazywały niższą ekspresję RELM-α, miały mniej eozynofili, a więcej prozapalnych makrofagów, które wspomagały otyłość. Gdy uczone usunęły RELM-α u samic odkryły, że nie były one chronione przed otyłością, miały mniej oezynofili, a więcej makrofagów – podobnie jak samce. Mogłyśmy jednak zredukować otyłość u samic myszy podając im eozynofile lub RELM-α to sugeruje, że mogą być one obiecującymi środkami terapeutycznymi, mówi Nair. Niedobór RELM-α miał duży wpływ na samców, ale wciąż był on mniejszy niż na samice. Prawdopodobnie dlatego, że samice mają wyższy poziom RELM-α, zatem niedobory bardziej wpływają na ich organizm. Z naszych badań płynie wniosek, że w chorobach metabolicznych, takich jak otyłość, konieczne jest branie pod uwagę różnic międzypłciowych, stwierdza Coss. Najważniejsze jednak jest odkrycie nieznanej dotychczas, zależnej od płci, roli RELM-α w modulowaniu reakcji metabolicznej i zapalnej na indukowaną dietą otyłość. Istnieje „oś RELM-α-eozynofile-makrofagi”, która chroni kobiety przed otyłością i stanem zapalnym wywoływanymi dietą. Wzmocnienie tego szlaku może pomóc w walce z otyłością, dodaje Nair. « powrót do artykułu

W East Corinth w hrabstwie Orange ktoś ukradł duże rekwizyty ze scenografii filmu „Sok z żuka 2”. Najpierw zniknął słup latarni zwieńczony dekoracją w formie dyni, później spora abstrakcyjna rzeźba. Dochodzenie w tej sprawie prowadzi policja stanowa z Vermont. Tajemnicze zniknięcia zaczęły się 14 lipca, gdy krótko po północy ktoś podjechał pick-upem, zdjął z podstawy słup latarni z dynią, załadował go na samochód i przykrył brezentem. Później szybko odjechał. Policję zawiadomił strażnik. Sprawa stała się jeszcze bardziej tajemnicza, gdy 17 lipca produkcja filmu zauważyła, że z okolic cmentarza zniknęła ważąca ok. 68 kg abstrakcyjna rzeźba. Wydaje się, że ktoś zabrał ją między siedemnastą trzynastego lipca a jedenastą siedemnastego lipca.   Policja próbuje ustalić wartość skradzionych przedmiotów. O pomoc w ich znalezieniu prosi mieszkańców. Rzecznik stanowej policji Adam Silverman podkreśla, że rekwizyty mogą „wypłynąć” na stronach dla kolekcjonerów pamiątek filmowych. Skradziona rzeźba bardzo przypomina tę, która pojawiła się w „Soku z żuka” Tima Burtona w 1988 r. Nie wiadomo jednak, czy to oryginał, czy rekwizyt odtworzony na potrzeby nowego filmu. Premiera „Soku z żuka 2” jest zapowiadana na wrzesień przyszłego roku.   « powrót do artykułu

Chemioterapia staje się coraz bardziej skuteczna, coraz więcej osób udaje się wyleczyć z nowotworów, jednak wiele z nich ma później problemy z sercem, które z czasem zabijają część byłych pacjentów onkologicznych. Pojawiła się więc nowa dziedzina medycyny, kardioonkologia. Zajmujący się nią naukowcy z University of Illinois Chicago zidentyfikowali właśnie mechanizm, za pomocą którego enzymy mogą pomóc w zapobieganiu uszkodzenia mięśnia sercowego u osób poddawanych chemioterapii. Uczeni najpierw zauważyli, że gdy komórki mięśnia sercowego zostają poddane stresowi pod wpływem chemioterapii, enzymy mitochondrialne przemieszczają się do jądra komórkowego, co jest niezwykłym zjawiskiem. Badacze nie wiedzieli, co to oznacza – czy zjawisko to prowadzi do uszkodzenia komórek, czy też ma je chronić przed uszkodzeniem. Nie mieliśmy pojęcia, co wykażą badania, mówi doktor Jalees Rehman. Stworzyli więc wersje enzymów, które omijały mitochondria i przemieszczały się do jądra. Okazało się, że to wzmacniało komórkę, utrzymując ją przy życiu. Następnie wykazali, że proces ten działa tak samo zarówno w przypadku komórek ludzkiego serca uzyskanych z ludzkich komórek macierzystych jak i u myszy poddanych chemioterapii. Wydaje się, że mamy tutaj nieznany nam wcześniej mechanizm, za pomocą którego komórki mięśnia sercowego bronią się przed uszkodzeniem w wyniku chemioterapii, dodaje Rehman. Odkrycie daje nowe możliwości kliniczne. Lekarze mogą na przykład testować indywidualnych pacjentów pod kątem zdolności ich organizmu do ochrony serca. Mogliby z komórek macierzystych z krwi pacjenta uzyskiwać komórki serca i testować je pod kątem podatności na uszkodzenia. Oceniając przemieszczanie się enzymów z mitochondriów oraz uszkodzenia powodowane przez chemioterapię można by ocenić jej skutki dla pacjenta, wyjaśnia uczony. U pacjentów, u których taka ochrona jest niedostateczna, można by wywoływać zwiększony ruch enzymów do jąder komórkowych, chroniąc w ten sposób serce przed uszkodzeniem. Naukowcy chcą teraz przeprowadzić kolejne badania, by sprawdzić, czy ten sam mechanizm może chronić serce przed innymi uszkodzeniami, powodowanymi np. przez nadciśnienie czy zawały. Chcieliby też przekonać się, czy w ten sposób można chronić inne komórki np. tworzące naczynia krwionośne. « powrót do artykułu

Badania dr. Bartosza Fotschki z Instytutu Rozrodu Zwierząt i Badań Żywności PAN (IRZiBŻ PAN) w Olsztynie pokazują, że można wzmocnić prozdrowotne działanie malin, uwzględniając w diecie prebiotyki. Maliny to bogate źródło wielu prozdrowotnych składników odżywczych. Zawierają dużo przeciwutleniaczy, chroniących nasz organizm przed wieloma chorobami. Naukowiec z Olsztyna dowodzi, że ten korzystny wpływ owoców możemy jeszcze dodatkowo wzmocnić. Odpowiednie stymulowanie bakterii występujących w jelitach, poprzez suplementację prebiotykami, zwiększa efektywność rozkładu polifenoli z malin do związków chemicznych o większym potencjale prozdrowotnym, m.in. korzystnie wpływających na metabolizm tłuszczów w wątrobie - podkreśla dr Fotschki. Naukowiec postanowił zachęcić bakterie jelitowe do bardziej intensywnego wykorzystania polifenoli z malin. Połączył je z prebiotycznym działaniem fruktooligosacharydów, czyli błonników wspomagających rozwój bakterii prebiotycznych. W ten sposób zwiększył liczbę bakterii metabolizujących polifenole i zwiększył stężenie metabolitów docierających do wątroby i regulujących mechanizmy związane z metabolizmem lipidów, stanem zapalnym czy stresem oksydacyjnym. Wyniki badań potwierdziły wzmocnienie efektywności metabolizowania polifenoli do związków chemicznych o większym potencjale prozdrowotnym, podsumowuje Fotschki. Naukowiec zastrzega, że konieczne są dalsze badania na ludziach, ale jego zdaniem połączenie polifenoli obecnych w takich produktach jak soki czy musy z fruktooligosacharydami już teraz może stanowić część prozdrowotnej diety. « powrót do artykułu