Jarek Duda

Jeszcze podsumowując, dla osób które naprawdę chciałby zrozumieć mechanikę kwantową, polecam zacząć od wykładu poniżej jednego z wielu współczesnych kwantowych Darwinów - odtwarzający na kropelkach, wg Feynmana niosącą całą tajemnicę MK, interferencję na dwóch szczelinach ( https://dualwalkers.com/statistical.html ) dla klasycznych obiektów z dualizmem korpuskularno-falowym i dziesiątki innych "kwantowych zjawisk" (m.in. tunelowanie, kwantyzacja orbit, efekt Zeemana, łamanie Bella, Elitzur-Vaidman bomb testing, Casimir - zebrane: https://www.dropbox.com/scl/fi/bwus7tgz69thbjcdptdob/Couder.pdf?rlkey=5r031syi5huyby24we7n39cw6&dl=0 ). Nie jest to jeszcze pełny obraz (ani ewolucja np. początków życia), ale wiele wartościowych intuicji - przede wszystkim że tam nie ma magii, że warto szukać konfiguracji pól i ich ewolucji, nawet za kolapsem funkcji falowej, który jednak eksperymentalnie okazuje się nie być natychmiastowy (np. 20as opóźnienie fotoemisji: https://science.sciencemag.org/content/328/5986/1658 ). Dla pełnego obrazu, trzeba zrozumieć konfiguracje pól reprezentowane przez diagramy Feynmana Modelu Standardowego - do czego pierwszym krokiem to: zacząć ich szukać, np. pole elektryczne elektronu nie tylko asymptotyczne ale też gdy zbliżamy się do jego środka. Jednak zamiast prawdziwych poszukiwań zrozumienia, niestety w potężnych religiach fundamentalnego niezrozumienia chodzi o celebrowanie misterium, co najwyżej udając że się goni króliczka - nieważne ile/jakich argumentów pokażesz kreacjoniście, jak to Astro poetycko określił: g* do niego dojdzie, tyle samo refleksji.

Współczesna fizyka wierzy że świat jest zbudowany z pól, cząstki to ich wzbudzenia. Dla celów dydaktycznych, pokazałem na chyba najprostszej teorii pola z cząstkami (sine-Gordon) ... ogólnie żeby przetransformować zwykłą cząstkę w tachion, trzeba by zamienić współrzędne czasowe z przestrzennymi - (jak powyżej) cząstka zlokalizowana w przestrzeni stałaby się zlokalizowaną w czasie - czyli nic się nie dzieje, nagle jakiś wszędobylski błysk, potem znowu nic się nie dzieje ... może STW pozwala na takie rozwiązania, ale dlaczego miałby się zdarzyć taki wszędobylski błysk i skąd energia żeby się wydarzył?

Zrobiłem wizualizację wspomnianego standardowego kinka sine-Gordon ( https://en.wikipedia.org/wiki/Sine-Gordon_equation ) - ciąg sprzężonych wahadełek ogólnie w dół zgodnie z grawitacją, ale w jednym miejscu obracają się o 2pi - dając tzw. kink zachowujący się jak cząstka: ma masę uwalnianą w anihilacji, poddawany jest skróceniu Lorentza i ogólnie całej szczególnej teorii względności. Natomiast w jego tachionowej wersji ten obrót o 2pi byłby w czasie - spoczywające wahadełka nagle dokonują obrotu i dalej spoczywają ... analogia w Modelu Standardowym: ot tak nagle pole w całym Wszechświecie wykonuje 2pi obrót dookoła Mexican hat potencjału Higgsa ... ale dlaczego miałoby to zrobić? Skąd wzięłoby energię?

No przecież widzę "chciałbym Ci pomóc" idealnie dokładnie jak w rozmowie z kreacjonistą (miałem trochę doświadczeń) - "przyjdź gdy już wszystko wyjaśnisz, a i tak wszystko mam głęboko ... " - trzeba medytować "shut up and calculate" Wielkiego Schrodnigera i uważać na bluźnierców którzy jednak próbują coś zrozumieć, zadawać zakazane pytania np. o konfiguracje pól reprezentowanych przez diagramy Feynmana ... I wszyscy płacimy za takie postawy - że dobrzy ludzie uciekają, że młodzież wie że nie warto do nauki, że raczej kupujemy technologie niż sami opracowujemy, że m.in. Wolszczan nie dostał Nobla, że bez problemu szerzy się ruska dezinformacja m.in. w obronie uzależnienia od paliw kopalnych ... czy że demokratycznie często wybieramy ludzi niekompetentnych (kompetentni zwhac-a-mowani).

Gdyby były dostępne ujemne energie, to fizyka statystycznie powinna je odnaleźć i wykorzystać - możliwości istnienia takich cząstek powinna doprowadzić do sytuacji że wszystko jest nimi wypełnione ... co brzmi dość problematycznie, raczej miałoby katastrofalne konsekwencje eksperymentalne - których na szczęście nie obserwujemy. Natomiast tachiony wymagałyby urojonych mas - trudno sobie to wyobrazić, w takich problematycznych sytuacjach dla intuicji polecam model sine-Gordona ( https://en.wikipedia.org/wiki/Sine-Gordon_equation ): po prostu ciąg sprzężonych wahadełek, posiadający skwantowane cząstki i całą szczególną teorię względności. Najprostsza cząstka tam to kink: wahadełka w dół z lewej, w odpowiedniku cząstki robią obrót o 2pi, i do końca w dół w prawo. Tachionowym odpowiednikiem takiego spoczywającego kinku byłoby to samo tylko zamieniając czas z przestrzenią - wszystkie wahadełka w dół, ale w jednej chwili wszystkie się obracają o 2pi, potem pozostają w dole ... może matematycznie to jest dozwolone, ale fizycznie: skąd energia dla tego obrotu?

No właśnie, Nobel, impakt pomysłów są bardzo zbiasowane m.in. soft power kraju z którego pochodzi autor ... "promocja" Polski za granicą to było kupienie jachtu firmy Volvo, Polska może się chwalić np. że wszyscy mają dane zapisane naszą metodą, ale nikt nie ruszy palcem. Nie twoerdzę że mam rację, tylko wskazuję że superfluid liquid crystal jakościowo wydaje się idealnie zgadzać z Modelem Standardowym - może to jest przypadek, ale to trzeba sprawdzić, więc szukam pomocy żeby to zweryfikować ... ale Polak od rodaków może liczyć tylko na whac-a-mole, musiałby być pomysł amerykańskich naukowców żeby potraktowali poważnie ... jak tutaj: odpowiedziałem na Twoje merytoryczne argumenty, więc zostało Ci szydzenie. To czym się różni kreacjonizm od "shut up and calculate" - wiara że nie da się zrozumieć, jak ktoś próbuje to jest wariat? Racjonalne argumenty nie przekonają kreacjonisty ani wyznawcy shutupandcalculizmu że może jednak da się zozumieć, odmagicznić rzeczywistość.

Ta "religia" to bardzo celne określenie - historycznym odpowiednikiem "shut up and calculate" był np. kreacjonizm - głównym przeciwnikiem Darwina była społeczna wiara w fundamentalną niemożliwość zrozumienia ... ale z czasem wygrywa prawda, zrozumienie. A odnośnie Nobla dla Polaków, wymaga on więcej niż osiągnięcie co wie np. Aleksander Wolszczan ... podejrzewam że gdyby np. kodowanie ANS którego dziś wszyscy używamy było autorstwa Amerykanina, to pewnie inne jego prace dostałyby chociaż pomoc w weryfikacji ... a w Polsce tylko wack-a-mole: do szeregu! gdy ktoś ośmieli się wychylić wbrew wychwalaniu pomysłów amerykańskich naukowców.

Owszem, Model Standardowy ma kilka problemów ... dyskutowany superfluid liquid crystal automatycznie sugeruje jak je naprawiać: - MS przewiduje że neutrina są bezmasowe, a eksperyment mówi nieprawda - w superfluid liquid crystal też potrzebują mas, - https://en.wikipedia.org/wiki/Proton_spin_crisis - oczekiwali że spin protonu jest w kwarkach, eksperymenty mówią nieprawda - jest też w gluonach i ogólnym momencie pędu ... tak samo w superfluid liquid crystal, - https://en.wikipedia.org/wiki/Proton_radius_puzzle - oczekiwali że interakcje z elektronem i mionem będą takie same, a tu niespodzianka: w eksperymencie są drobne różnice ... w superfluid liquid crystal elektron i mion różnią się polem obróconym o 90 stopni, co powinno dać drobne różnice w krótkozasięgowych oddziaływaniach, - https://en.wikipedia.org/wiki/Free_neutron_decay#Neutron_lifetime_puzzle - okazuje się że zimne i gorące neutrony mają trochę inne czasy życia, sugerując możliwość jakiegoś wzbudzenia - możliwego w superfluid liquid crystal, - https://en.wikipedia.org/wiki/EMC_effect - oczekiwali że kwarki w większych jądrach zachowują się podobnie, a eksperymenty mówią nieprawda ... w superfluid liquid crystal też kwarki przesuwają się przy łączeniu w większe jądra, zaczynając od kwadrupolowego momentu elektrycznego deuteronu - naiwnie dla n+p powinien być zero, a eksperyment i ten model mówią że powinien być względnie duży, - https://en.wikipedia.org/wiki/Halo_nucleus - jądra utrzymujące przez np. milisekundy pojedyncze neutrony lub protony w odległości kilku femtometrów, podczas gdy zasięg sił jądrowych przyjmuje się że jest rzędu 1fm ... tutaj jest sugestia że struna kolorowa jako topologiczny wir Abrikosova przechodzi przez takie halo nukleony pozwalając je utrzymać. Ja rozumiem że żyjemy w erze "shut up and calculate", ale to nie znaczy że nigdy nie zrozumiemy fizyki - pierwszy krok to zmiana nastawiania ... "intuicje" jako wyobrażenie konfiguracji pól i ich ewolucji reprezentowanych w diagramach Feynmana Modelu Standardowego. Poniżej część parametrów MS ( https://indico.cern.ch/event/854237/contributions/3592558/attachments/2008889/3355825/Physics_Beyond_the_Standard_Model_and_Dark_Matter.pdf ) - czy one naprawdę wyglądają na niezależne? W superfluid liquid crystal potrzebuję na pewno dwa parametry: jeden typu stałej Plancka, drugi typu stałej grawitacyjnej. Dalej może ze 3 parametry w potencjale typu Higgsa - optymistycznie powinny one wystarczyć żeby policzyć wszystkie parametry Modelu Standardowego ... co oznaczałoby znacznie lepsze zrozumienie wewnętrznych zależności MS.

Celem nie jest rozróżnianie z MS tylko wręcz przeciwnie - w końcu zrozumienie konfiguracji pól reprezentowanych w diagramach Feynmana MS - zadawanie ignorowanych pytań, lepsze intuicje, redukcja ilości parametrów (z ok. 30 do ok. 5) ... Jakościowo daje prawie to samo co Model Standardowy, z drobnymi różnicami jak np. neutrina mają tutaj masy i sugestie w innych miejscach gdzie MS ma problemy (np. spin crisis, proton radius puzzle, neutron lifetime puzzle, EMC effect, three-nucleon forces, halo nuclei, itp. itd.) ... dla konkretnych ilościowych przewidywań trzeba porządne symulacje - co jest znacznie cięższe niż się wydaje, sam sobie nie poradzę.

Tutaj w ramce jest bardziej skomplikowany na ten moment końcowy Lagrangian w 3+1D który wydaje się odtwarzać Model Standardowy - matematycznie połączenie pole+potencjał typu Landau-de Gennes (bardzo popularne w ciekłych kryształach), z wyrazem kinetycznym typu Skyrmego, EM - interpretując krzywiznę głębszego pola jako dualny tensor F, dzięki temu prawo Gaussa liczy ładunek topologiczny. Poniżej obrazowo kolejne kroki: sine-Gordon to pierwszy, dalej pola wektorowe z potencjałem typu Higgsa w 2,3D, kolejny krok to przejście do Landau-de Gennes czyli intuicyjnie rozróżnienie twistu takich wektorów (działający jako faza kwantowa), ostatni krok to przejście do 4x4 pola dodając grawitację w dynamice boostów.

Jak pisałem, sine-Gordon to tylko pierwszy krok: wyglądające trywialnie równanie 1+1D które odtwarza pół fizyki: m.in. skwantowane cząstki z kreacją/anihilacją par, skrócenie Lorentza (na zdjęciu po lewej spoczywa, po prawej się porusza), dylatacja czasu, skalowania energii i pędu jak w szczególnej teorii względności, fale bezmasowe z prędkością propagacji i masowe z mniejszą ... Natomiast dla QCD kluczowe są dodatkowo "color/quark string" w 3+1D - pierwowzory teorii strun, wyobrażane jako topologiczne wiry Abrikosova, rozpadające się podczas wspomnianego quark hardonization, z 6 kwarkami jako wzbudzeniami o ułamkowym ładunku topologicznym jako elektryczny ...

Szybsze niż światło cząstki są proponowane od bodajże 1904 (Sommerfeld), jedyna obserwacyjna sugestia to były neutrina z OPERA - która okazały się bodajże źle wpiętą wtyczką ( https://en.wikipedia.org/wiki/2011_OPERA_faster-than-light_neutrino_anomaly ). Przypominając sobie że tam jest jakaś teoria pola pod spodem, ona narzuca maksymalną prędkość propagacji, jak c dla EM - nie tędy droga ... twierdząc inaczej, poproszę przykład teoriopolowy. Jeśli można propagować informację szybciej niż światło (?), jedyna możliwość to trajektorie typy zyg-zag przyszłość-przeszłość. ps. Ok, widzę że jest teoriopolowe, ale wymaga 'Klein-Gordon equation with a “negative square mass"' ... czyli cząstki z urojoną masą spoczynkową, co jest ponad moje wyobrażenie (jeszcze ujemną byłbym w stanie sobie wyobrazić) ...

Cząstki powstają z energii w wyniku kreacji pary, są niszczone w anihilacji - dokładnie tak samo solitony topologiczne m.in. w ciekłych kryształach, wcześniej np. sine-Gordon ( https://en.wikipedia.org/wiki/Sine-Gordon_equation ) który można zrealizować na wahadełkach: Poniżej typu ciekłych kryształów - przykład też kreacji pary skwantowanych ładunków topologicznych i przybliżone liczenie energii takich konfiguracji całkując Hamiltonian - sam wychodzi potencjał Coulomba dla ich efektywnego opisu: Działająca matma m.in. w QFT, GRT to modele Lagrangowskie - potrzebująca żeby pole wszędzie miało wartości, różniczkująca/całkująca to pole. Tutaj są dziesiątki eksperymentalnych analogów między hydrodynamiką a mechaniką kwantową (slajdy też np. efekt Casimira: https://www.dropbox.com/scl/fi/bwus7tgz69thbjcdptdob/Couder.pdf?rlkey=5r031syi5huyby24we7n39cw6&dl=0 ): Tutaj jest analogia elektromagnetyzm-hydrodynamika i kilka eksperymentalnych artykułów obserwujących w ciekłych kryształach zlokalizowane konfiguracje skwantowanych ładunków topologicznych, dla których podobnie jak powyżej samo wychodzi długozasięgowe oddziaływanie np. typu Coulomba: Dalej eksplorując analogię z (superfluid) ciekłymi kryształami, same wychodzą m.in. 3 leptony (taka sama siła Coulomba ale inna masa), 3 typy wirów Abrikosova dla strun kolorowych - na nich w barionach same wychodzą ułamkowe ładunki topologiczne (6 kwarków z confinement) tłumaczące m.in. dlaczego proton jest lżejszy od neutronów, deuteron ma kwadrupolowy moment elektryczny, oraz pozwalając im wiązać się w jądra, są 3 neutrina oscylujące między sobą, przechodząc do 3+1D sama dochodzi grawitacja - dziesiątki "zbiegów okoliczności" ... a może coś więcej? (owszem badam to pytanie ale jest za ciężkie na jedną osobę)

Znam dziesiątki osób szukających modeli cząstek, od ~4 lat zorganizowałem chyba większość z nich w liście mailingowej, wiele z nich referowało na moim seminarium. Zwykle kończą na elektronie, jednoosobowe grupy bez finansowania ... często walczą z MS - co uważam że jest błędem, kompresuje on dekady danych eksperymentalnych w ~jednostronicowy Lagrangian. Zamiast walczyć z MS, trzeba zrozumieć co on opisuje - czym jest to jabłko w poprawnym "jabłko + jabłko = 2 jabłka" ... jakie konfiguracje pola m.in. EM są reprezentowane w poszczególnych diagramach Feynmana - tak żeby efektywnie były one rządzone Lagrangianem MS ... no i ~superfluid liquid crystal wydaje się automatycznie dawać to samo.

Oczywiście - od przynajmniej 15 lat szukam też nietypowych obserwacji eksperymentalnych dla cząstek (też m.in. prowadzę seminaria http://th.if.uj.edu.pl/~dudaj/QMFNoT , listę mailingową models-of-particles) - jeśli uważasz że jakiegoś nie biorę pod uwagę, masz konkretne kontrargumenty a nie tylko "nie bo nie", bardzo proszę o zwrócenie uwagi.

Wiele razy rozmawiałem, referowałem dla specjalistów m.in. z teorii pola - jedyne kontrargumenty to że jest to trudne, nietypowe, więc nikt nie pomoże ... współpracę tutaj mam m.in. ze specjalistami z ciekłych kryształów - które dziwnym zbiegiem okolicznosci jakościowo świetnie się zgadzają z Modelem Standardowym ( https://community.wolfram.com/groups/-/m/t/2856493 ) ... jako rozszerzenie dziesiątków analogów mikroświata z hydrodynamiką. Dla gwiazd szukają konfiguracji gęstości, temperatur, dopasowując do zgodności z obserwacjami ... teorie pola nakazują podobnie zrobić dla cząstek. Pozdrowienia

To "średniowieczne" E(x,t) jest m.in. w Modelu Standardowym w literce F ... ich zespół Feynmanowski - jak zespół konkretnych trajektorii Feynmanowskich. Skupiając się na jednym z zespołu, jak wygląda jego F(x,t)? Pokazujesz kilka rodzajów obserwacji gwiazdy, np. neutrinowe, powierzchni, sejsmiczne, itp. itd. - jest to sporo informacji, ale wiele też brakuje - więc zakładają znowu dokładnie konfiguracje np. gęstości, przepływów, temperatur jak poniżej - tak żeby zakładane mechanizmy dały konsekwencje zgodne z takimi obserwacjami. Sytuacja z elektronem jest bardzo podobna - mamy pełno danych eksperymentalnych, np. Coulomb i jego deformacja w running coupling, dipol magnetyczny + momentu pędu m.in. z precesji Larmora, echo spinowe w EPR, obserwacje zegara de Brogliea, itp. itd. ... dla nich powinniśmy znaleźć konfiguracje pól - tak żeby zakładane mechanizmy (m.in. EM w MS) dały konsekwencje zgodne z takimi obserwacjami. Innymi słowy, w Modelu Standardowym rysują diagramy Faynmana - jeśli tam jest elektron, to znaczy że pole elektryczne dookoła jest w przybliżeniu ~1/r ... ale jakie dokładnie? ps. przykładowe równania poszukiwania konfiguracji wewnątrz gwiazdy: https://universe-review.ca/F08-star20.htm

E(x,t) to przykład pola - określonego w każdym punkcie czasoprzestrzeni, łączenie z centrum gwiazdy czy elektronu. Neutrina dają sugestie odnośnie procesów jądrowych w centrum gwiazd - czy modele gwiazdy (/elektronu) mogą wychodzić poza parametry dla których mamy bezpośrednie sugestie obserwacyjne? Np. dla wspomnianej konwekcji w gwieździe nie mamy bezpośredniej obserwacji, tylko zakładamy że znamy mechanizmy, rozkłady i weryfikujemy dopiero ich konsekwencje ... podobnie dla pól rządzonych Lagrangianem, pracującym na konkretnych konfiguracjach pól: licząc energię, działanie z ich wartości i pochodnych.

Działające modele to teorie pola - ktore są określone w każdym punkcie czasoprzestrzeni, łącznie z centrum gwiazdy czy elektronu, nawet gdy je ignorować ... rządzone jakąś mechaniką Lagrangowską. Neutrina to pośrednia obserwacja dająca sugestie o części procesów wewnątrz gwiazd (czy modelom wolno wychodzić poza nie?), dla elektronu jej przykładem jest running coupling - obserwowana deformacja siły Coulomba, pokazującą że nie są idealnymi puntowymi ładunkami - czyli jaka konkretnie jest ich konfiguracja np. pola elektrycznego?

Jakkolwiek zdefiniujesz obserwable, nie są dostępne dla centrum gwiazd ... co nie znaczy że tam nic się nie dzieje (drzewo spada nawet gdy nikt nie słyszy), nie przeszkadza rozważać modeli gwiazd aż do centrum. Ponieważ w fizyce nie chodzi o to żeby wszystko zmierzyć, tylko mieć modele działania (aż do centrum gwiazdy/elektronu) - tak żeby dopiero ich konsekwencje jak najlepiej zgadzały się z obserwacjami, pomiarami. Działające nasze modele to teorie pola, np. QFT, EM, GRT - zakładające że w każdym punkcie czasoprzestrzni mają one konkretne wartości - pytanie jak wyglądają ich konfigurację dla cząstek, nie tylko rozważanego protonu? https://www.mpg.de/20139856/insights-into-the-inner-life-of-the-proton

W filozofii "liczą się tylko obserwable", na przykład praktycznie nie ma sensu szukać modeli gwiazd, dopóki nie wyślemy sondy do jej centrum ... a jednak astrofizycy modelują gwiazdy aż do centrum - cel fizyki to nie zmierzenie wszystkiego, tylko zbudowanie spójnych modeli, porównując ich przewidywania - do centrum gwiazdy, więc dlaczego nie i elektronu? Wierzymy że pola są wszędzie, pytanie jakie mają wartości/konfiguracje? Pokazane obrazki są większości z Wikipedii - dobrze znane konfiguracje/wizualizacje za dobrze znanymi własnościami elektronu ... ignorowane acz podstawowe pytanie: jak je połączyć w jedną spójną konfigurację pól elektronu? Dalej np. wspomniane neutrina - oscylują zgodnie z tym samym wzorem co elektrony, tylko tym razem są 3 masy - ewolucja/obrót pola jest bardziej skomplikowany ... więc jak konkretnie wygląda? Najbliżej odpowiedzi jest chyba "string hadronization" ( http://www.scholarpedia.org/article/Parton_shower_Monte_Carlo_event_generators#String_model ) - zakładają że w zderzeniu w LHC powstaje struna kwarkowa/kolorowa, często wyobrażana jako topologiczny wir Abrikosowa, która rozpada się przez rekoneksje do obserwowanych cząstek - kwestia znalezienia korespondencji między nimi, np. poniżej z https://www.youtube.com/watch?v=od85ljeS4jA

Personally I am not very optimistic regarding current quantum computers, for example the most promising was Shor algorithm - with 21 = 3x7 type of records with nearly no progress ( https://en.wikipedia.org/wiki/Shor's_algorithm#Physical_implementation ), succeeding supremacy claims are leapfrogged by classical (e.g. recently Sycamore: https://arxiv.org/pdf/2406.18889 ) ... even if becoming better at this kind of artificial problems, it is like claiming hydro supremacy by saying that swinging a bucket of water would be better than simulating it - sure, but can it compute some practical problems??? Having said that, I see a ray of hope for QC in more symmetric nextgen 2WQC - questioning blind assumption (violating CPT symmetry) of standard 1WQC that we have only state preparation |0>, but not its conjugated counterpart <0| - just perform a process which is the original state preparation process in CPT perspective, and CPT theorem says you should get the conjugated version. Having both |0> and <0| in 2WQC, we will get much better control of the information flow - e.g. in theory allowing to solve NP problems, Grover becomes faster and more stable ( https://arxiv.org/pdf/2406.09450 ), error control should be also much better ... they have a chance to bring the real quantum supremacy.

Model Standardowy powstał ze zgadywania i fitowania do wyników eksperymentów kolejnych wyrazów dziś olbrzymiego Lagrangianu (dobry opis: https://www.symmetrymagazine.org/article/the-deconstructed-standard-model-equation ) - jeśli teraz lub w przyszłości okazałby się niezgodny z eksperymentem, to pewnie po prostu znowu dostałby kolejne wyrazy ... trudno sobie wyrazić żeby zamiast kolejnego updatu, w jakiejś przyszłości został wyrzucony do kosza (?) Czyli raczej ogólnie poprawnie opisuje statystyki eksperymentów, albo będzie po kolejnych updatach ... aczkolwiek, poprawne np. "jabłko + jabłko = 2 jabłka" niewiele mówi o jabłkach, tak samo MS jest taką "algebrą dla cząstek" bez pytania czym one są - wg współczesnej fizyki wzbudzeniami pól, ale jakimi konkretnie - pytanie o konfiguracje, jak atomów dla jabłek. Konfiguracji pól przynajmniej poszukują dla protonu (np. https://www.mpg.de/20139856/insights-into-the-inner-life-of-the-proton ), ale co z mniejszymi cząstkami, np. neutrinami, czy elektronem - one są nie tylko algebraicznym "wynikiem działania operatora kreacji elektronu", ale niezwykle skomplikowanymi konfiguracjami pól: elektron to ładunek czyli blisko monopol pola elektrycznego, też dipol magnetycznego, do tego z momentem pędu jak żyroskop, oraz z koniecznymi wewnętrznymi oscylacjami wzorem jak dla neutrin (potwierdzone eksperymentalnie: https://link.springer.com/article/10.1007/s10701-008-9225-1 ):

Fotoniczne komputery kwantowe też są zwykle oparte na laserach - kwestia osłabienia wiązki do pracy na pojedynczych fotonach. Nie "wycinanie kolorów", tylko powodowanie deekscytacji - CPT symetryczny analog ekscytacji przez absorpcję używanej do preparacji stanu |1>, teoretycznie pozwalający na uzyskanie CPT(|1>) = <1| sprzężonej preparacji stanu ... mając oba (|1> i <1|), moglibyśmy budować 2WQC bardziej symetryczne komputery kwantowe, np. z szybszym i bardziej stabilnym algorytmem Grovera: https://arxiv.org/pdf/2406.09450

Wspominałem powyżej o 2WQC ulepszeniu komputerów kwantowych teoretycznie pozwalających atakować problemy NP (intro: https://community.wolfram.com/web/community/groups/-/m/t/3157512 ) ... ... i dziś znalazłem używaną mikroskopię STED na potrzebnym efekcie - poniżej laser "excitation" wzbudza cel, a drugi "STED" symetrycznie wręcz wyciąga fotony (znacznie poprawiając rozdzielczość) - wstawić między nie chip fotoniczny + izolator optyczny i dostajemy 2WQC. Może byłaby szansa gdzieś w Polsce popchnąć ten temat eksperymentalnie? Jakby ktoś miał pomysł ... https://en.wikipedia.org/wiki/STED_microscopy https://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/joim.12278