Jarek Duda
-
Content Count
775 -
Joined
-
Last visited
-
Days Won
18
-
Ładunek jest dość zlokalizowany, jednak nie idealnie. Wierzę w teorię pola - budującą zlokalizowane konfiguracje: cząstki, oddziaływające przez to pole, też prowadząc do "kwantowych" efektów: - kwantyzacja ładunku, spinu jako np. ładunek topologiczny, - interferencja, kwantyzacja orbit przez wewnętrzny zegar wytwarzający pilot wave, - lokalizacje typu Andersona z maksymalizacji entropii - co widać w maximal entropy random walk, - w czasoprzestrzeni: z czasem jako 4 wymiar, symetryczny - co pozwala np. na eksperyment Wheelera, delayed choice quantum erasure, algorytm Shora, łamanie Bella.
-
Podsumowując to co chciałem napisać, jakkolwiek określisz obserwację jako oddziaływanie, takie oddziaływanie już się dzieje natychmiast po wyborze - czyli ta wartość jest natychmiast obiektywnie określona. W QFT jest kilka poprawek które nie byłyby potrzebne gdyby elektron był idealnym punktem - np. rozbieżność w ultrafiolecie, czy rozbieżność szeregów perturbacyjnych - ograniczenie na ilość zdarzeń które mogą się zmieścić. Ta ślepa wiara w punktowość powoduje że dalej nie znamy np. konfiguracji pól EM w centrum elektronu - pole elektryczne idealnego punktu miałoby nieskończoną energię. Jak się poszuka ewidencji eksperymentalnej w literaturze, okazuje się że ta wiara jest oparta na dopasowaniu paraboli do 2 punktów 30 lat temu: https://physics.stackexchange.com/questions/397022/experimental-boundaries-for-size-of-electron Ja się głównie uczę z artykułów a nie filmików np. sugerujących że oczy nie widzą fotonów. Ale też mam dość tej konwersacji i zgadzam się że powinniśmy ją skończyć. Pozdrawiam.
-
Obserwacja jako oddziaływanie ujawniające jakąś cechę ... sory, ale oddziaływania o których mówię ujawniają kluczowe cechy, np. przy kreacji par elektro-pozytron wszystkie naładowane cząstki "widzą" oddziaływaniami który poszedł w lewo, który w prawo ... dla pary elektronów o przeciwnych spinach, one są malutkimi magnesikami (dipolowy moment magnetyczny) o kierunkach zgodnych ze spinem - takie wytworzone pole magnetyczne też oddziałuje z większością cząstek we wszechświecie - zależnie od kierunków spinów. Co do materiałów, żeby się nauczyć matematyki czy fizyki nie wystarczą filmiki popularno-naukowe, polecam wykształcenie akademickie.
-
Podczas gdy w cieczy potrzebujemy sztucznie "podtrzymywać przy życiu", fizyczne cząstki mają zittebewegung - oscylacje których nie da się wygasić, wymuszone przez konfigurację pól budującą cząstkę. Te oscylacje wzbudzają dookoła fale sprzężone z korpuskułą, np. w double slit korpuskuła porusza się jedną trajektorią, a jej sprzężona pilot wave wszystkimi - pilotując trajektorię cząstki.To dBB jest potwierdzone eksperymentalnie: https://science.sciencemag.org/content/332/6034/1170.full W kwantyzacji orbit te fale wchodzą w rezonans z polem - dobrze to widać na wiele sposobów u Coudera. Nielokalność jest konieczna żeby łamać nierówności typu Bella jak "rzucając 3 monety, przynajmniej 2 dają to samo". Równoważne sformułowanie QM to całki Feynmanowskie po trajektoriach. MERW to analogicznie tylko Boltzmannowskie, "euklidesowa QM po obrocie Wicka". W każdym razie mają taki sam typ nielokalności i MERW jest na tyle prosty że wszystko widać, np. skąd się bierze reguła Borna i wynikłe łamanie nierówności Bella - z symetrii w czasie (/CPT). Rozkład jednorodny na przestrzeni ścieżek na grafie o macierzy przystawania M: ps. Wykopalisko było z dobrego momentu - w 2008 z grzecznego wychowanego ortodoksa zacząłem zadawać kłopotliwe pytania - właśnie przez MERW (zapoczątkowany w 2006 obok ANS).
-
To w końcu czym jest ta obserwacja? Jeśli oddziaływaniem to następuje natychmiast - czyli się zgadzamy. Co do wyboru jednej z natur, wspomniałem np. doświadczenie Afshara używające obu naraz, czy pomiary średnich trajektorii interferujących fotonów. Foton to wzbudzenie pola EM, cząstka naładowana to jego osobliwość. QFT to skwantowane klasyczne pole. Np. to co w klasycznym EM nazywamy siłą Coulomba, w równaniu Schrodingera ląduje w potencjale V(r), a w perturbacyjnym QFT następuje przez wymianę fotonów - to są alternatywne matematyczne sposoby reprezentacji tego samego zjawiska. Nie wiem jak Twoje, ale moje oczy obserwują fotony optyczne.
-
W fizyce napędza tzw. zegar de Brogliea/zitterbewegung - wewnętrzne oscylacje cząstek: https://en.wikipedia.org/wiki/Zitterbewegung Jedna z prac z obserwacją: https://link.springer.com/article/10.1007/s10701-008-9225-1
-
Odnośnie elektronu swobodnego lub w atomie, po prostu mamy dualizm korpuskularno-falowy: elektron jest równocześnie tym i tym, skupianie się na jednym jest raczej cechą modelu. Tutaj mam zebrane dużo materiałów: https://www.dropbox.com/s/kxvvhj0cnl1iqxr/Couder.pdf Szczególnie polecam modele walking droplets Coudera, ale też np. słabe pomiary średnich trajektorii interferujących fotonów ( https://science.sciencemag.org/content/332/6034/1170.full ), czy eksperyment Afshara używający równocześnie obu natur dla fotonów ( https://en.wikipedia.org/wiki/Afshar_experiment ). Ooo widzę że dużo "wcześniej napisałem" Decyzja o kierunkach spinów została podjęta przy tworzeniu pary, propaguje się nie tylko w samych cząstkach, ale i z twierdzenia Noether - w polu pilnującym zachowania momentu pędu, które propaguje się z prędkością światła - raczej to miałem na myśli te 11 lat temu - podczas gdy cząstki są blisko punktowe, to wszystko dzieje się w polu które też zawiera tą informację i ją delokalizuje. O czasu pomiaru decyduje obserwator, zwykle możemy dowolnie wybrać dwie drogi optyczne np. w EPR.
-
Zarówno klasycznie jaki i kwantowo, naładowana cząstka oddziałuje siłą Coulomba (przez pole EM) m.in. z wszystkimi innymi naładowanymi cząstkami we wszechświecie.
-
Tak - jest jedno pole EM rozpościerające się na cały wszechświat. Na przykład fotony są jego lokalnymi wzbudzeniami, naładowane cząstki są jego osobliwościami. Zachowanie np. momentu pędu jest dzięki symetrii (twierdzenie Noether) - tworząc np. foton o danym momencie pędu, całe pole pilnuje żeby skompensowany - przeciwny moment pędu też był gdzieś umieszczony, np. w drugim fotonie w EPR. ps. Dalej nie wiem co masz na myśli używając słowa "obserwator" - sprecyzuj je wcześniej.
-
Jasne, podczas gdy przyjmuje się że swobodny elektron jest punktowy, ale gdy zbliży się do protonu (na jaką odległość? Rydberga są o rzędy wielkości większe) to nagle jest rozdmuchiwany do chmury prawdopodobieństwa ... tak naprawdę tam nie ma zmiany fizyki, ta przemiana jest raczej typu przejścia fazowego ... Na przykład okazuje się że dalej można się pytać o pozycję elektronu wewnątrz orbitalu - tutaj są dosłownie zdjęcia orbitali uzyskane z uśrednienia po pozycjach pojedynczych elektronów: http://www.chymist.com/Imaging atomic orbitals.pdf
-
Specjalnie dałem przykład pary cząstek naładowanych - które nonstop oddziaływają z polem EM ... a przez nie np. z okolicznymi naładowanym cząstkami, jak protony w próżni kosmicznej ... w jakiej odległości? oddziaływanie EM ma zasięg nieskończoność ...
-
Co masz na myśli przez obserwator? Homo sapiens?
-
Tutaj się nie zgodzę, szczególnie że w praktyce to nie jest wybór lokalnej wartości, tylko coś znacznie bardziej nielokalnego. Przyjmijmy że to jest para np. elektronów, które muszą mieć przeciwne kierunki spinu z zachowania momentu pędu. Elektrony mają bardzo duży dipolowy moment magnetyczny - są malutkimi magnesikami, wpływając na okoliczne pole magnetyczne - informacja o kierunku takiego magnesika jest zapisana w polu EM, propaguje się z prędkością światła. Jest to niezwykle słaby wpływ - praktycznie niemierzalny (może słabo), ale jednak informacja o takim "kolorze piłeczki" jest zapisana w polu na dużej odległości, ma drobny wpływ na zachowanie cząstek tam. Chcesz powiedzieć że ta informacja pojawia się dopiero w momencie pomiaru ... przez kogo? świadomego obserwatora? W tym momencie w jednej chwili pojawia się wynikłe pole EM w olbrzymiej objętości? ... zmieniając pole w przeszłości, które wpływało na trajektorie cząstek, a więc też ich obecne pozycje ...
-
Ogólnie z EPR się zgadzam - wiemy że wysyłana jest losowo czerwona i niebieska piłka, poznając kolor jednej natychmiast dowiadujemy się o kolorze drugiej ... Aczkolwiek QM pozwala tutaj dostać korelacje niemożliwe do uzyskania w standardowej probabilistyce, np. rzucając 3 monety (A,B,C), przynajmniej dwie dadzą to samo: Pr(A=B) + Pr(A=C) + Pr(B=C) >= 1 ... a tu niespodzianka - QM pozwala uzyskać w takiej sumie 0.75, MERW ( https://en.wikipedia.org/wiki/Maximal_Entropy_Random_Walk ) nawet niżej: 0.6 - dyskusja: http://www.sciphysicsforums.com/spfbb1/viewtopic.php?f=6&t=318&start=20 Ale w delayed choice quantum erasure mamy trochę inną magię: kręcąc polaryzatorem na jednym ramieniu, dosłownie zmieniamy statystykę na drugim - włączamy lub wyłączamy prążki interferencyjne. Jednak nie pozwala to na przesyłanie informacji - konieczna jest postselekcja: ta magia dzieje się tylko na fotonach które wspólnie zmierzył coincidence counter.
-
ww296, polecam np. delayed choice quantum erasure w wersji Walborna - produkujemy splątane pary fotonów, kręcąc polaryzatorem na jednej ścieżce ... zmieniamy statystykę na drugiej. Praca: https://journals.aps.org/pra/abstract/10.1103/PhysRevA.65.033818 Dobre wytłumaczenie: https://web.archive.org/web/20150516123842/http:/grad.physics.sunysb.edu:80/~amarch/ Więcej takich ciekawych eksperymentów: https://www.dropbox.com/s/0zl18yttgnpc52w/causality.pdf