Jarek Duda

Chyba nie tylko ...

Chęć zbudowania większego eksperymentu w USA to byłoby pozytywne zaskoczenie, ale raczej trend idzie w przeciwną stronę, 75% naukowców rozważa ewakuację: https://www.insidehighered.com/news/quick-takes/2025/04/01/poll-75-scientists-consider-leaving-us ... pewnie np. matematycy badający nierówności, specjaliści od ryzyka - lista słów zakazanych: https://www.nytimes.com/interactive/2025/03/07/us/trump-federal-agencies-websites-words-dei.html A co do taryf, analiza sugerująca że Europa na nich nie traci: https://theconversation.com/new-modelling-reveals-full-impact-of-trumps-liberation-day-tariffs-with-the-us-hit-hardest-253320

Animacja do mojego (wprowadzenie i kod: https://community.wolfram.com/groups/-/m/t/3398814 , dziś mamy minikonferencję Zitterbewegung - powinna być na moim youtube): - elektron jest ładunkiem elektrycznym, który jest skwantowany - co można wymusić jako topologiczny (np. konfiguracja typu jeż). Do tego elektron ma moment pędu - jego pole powinno się obracać, co też przejawia się jako zegar (Zitterbewegung/de Broglie clock), oraz prowadzi do dipolu magnetycznego. - m.in. QCD wymaga 1D struktur "quark string/gluon flux tube", nieperturbacyjnie modelowanie jako wiry topologiczne - więc powinny tworzyć też pętle interpretowane jako cząstki - po własnościach wydają się idealnie pasować do neutrin: bardzo lekkie i stabilne, 3 rodziny między którymi oscylują, powstają m.in. z rozpadu beta. - pytanie dlaczego spoczywające już mają proces periodyczny, jak w definicji "time crystal". Wyjaśnieniem wydają się ujemne wyrazy typu krzywizna kwadrat w Hamiltonianie: z jednej strony są wymagane np. w modelach typu skyrmionowe, z drugiej dokładnie dają tendencję energetyczną dla pochodnych czasowych (jak ewolucja fazy) w obecności cząstek (niezerowe pochodne przestrzenne).

Sine-Gordon: cząstki z masą, kreacja/anihilacja par uwalniająca masę jako cząstki bezmasowe, cała szczególna teoria względności ... w ciągu wahadełek. https://en.wikipedia.org/wiki/Sine-Gordon_equation Bardziej skomplikowane: dualizm korpuskularno-falowy na skaczących kropelkach:

Zakompleksionym frustratom używającym klawiatury jako worka treningowego, z "merytorycznymi" argumentami że kręci sie jedna czy wiele cząstek, czy jak zaczyna sie rzeczowniki w sąsiednim języku ... zostaje mi tylko życzyć wielu dalszych sukcesów. ps. poprzednia mini-konferencja w którą organizowalem w tym temacie:

Zarówno Zitterbewegung, jak i oscylacje neutrin wymagają (relatywistyczne QM) użycia E=mc^2 w ewolucji exp(-iEt/hbar) - czyli dosłownie masa cząstki napędza jej zegar. Stan najniższej energii można nazwać równowagowym, po wypromieniowaniu całej energii - nic się nie zmienia, co np. dla elektronu czy neutrin oznacza oscylacje. Tak było w oryginalnej definicji https://en.wikipedia.org/wiki/Time_crystal : "lowest-energy state is one in which the particles are in repetitive motion". Dla elektronu są potwierdzenia w symulacjach równania Diraca ... ale jest też jeden artykuł z bezpośrednim: https://link.springer.com/article/10.1007/s10701-008-9225-1 - dla ok. 81 MeV elektronów odległość między tyknięciami zegara zgadza się z przestrzenną siatką kryształu krzemu - zaobserwowali zwiększoną absorpcję ich takim rezonansie. Co do analogów mechaniki kwantowej, używają obiektów z dualizmem korpuskularno-falowym: fale sprzężone z odbijaną kropelką - np. w interferencji kropelka porusza się jedną trajektorią, a jej sprzężona fala wszystkimi - pilotując korpuskułę: Owszem to nie jest mechanika kwantowa, tylko jej analogi - pozwalające zastąpić "shut up and calculate" konkretnymi intuicjami. Dobry talk:

... ale jednak elektron i neutrina mają oscylację w stanie najniższej energii (equilibrium) - wymagane przez relatywistyczne QM i obserwowane eksperymentalnie. Społeczeństwo time crystals m.in. przez te "no-go theorems" właściwie się poddało szukając prawdziwych time crystals jak elektron czy neutrino, zamiast tego skupili się np. na period-doubling ... co jest obserwowane też klasycznie, np. w tych walking droplets odtwarzających zjawiska kwantowe (jak interferencja, tunelowanie, kwantyzacja orbit): kropelka odbija się co dwa okresy wymuszających oscylacji: https://dualwalkers.com/bouncingdroplets.html

... a elektron, neutrina na to: bzdura - mają oscylacje już przy najniższej energii: relatywistyczna QM wymaga E=mc^2 w psi~exp(-iEt/hbar), czyli dosłownie masa cząstki napędza zegar, pytanie o mechanizm ... Bezpośrednie potwierdzenie eksperymentalne dla elektronu: https://link.springer.com/article/10.1007/s10701-008-9225-1 Analogiczny mechanizm dla neutrin dla 3 mas (eigenbasis): https://en.wikipedia.org/wiki/Neutrino_oscillation#Propagation_and_interference Czyli fizyka pokazuje że coś nie tak z tymi "no-go" dowodami ... no i np. w https://community.wolfram.com/groups/-/m/t/3398814 pokazuję jak to naprawić żeby zgadzało się z elektronem/neutrinami.

To proszę o chociaż szkic mechanizmu wiązana nukleonów halo - względnie stabilnego w odległościach kilka razy większych niż oddziaływanie silne? QCD flux tubes/quark strings to część chromodynamiki kwantowej i traktowanie ich na poważnie jako wiry topologiczne przynajmniej sugeruje taki mechanizm ... ale nie widziałem nieswoich artykułów które by to sugerowały. Co do obrazka, w string hadronization np. w LHC taka struna jako wir topologiczny rozpada się do cząstek - więc trzeba znaleźć korespondencję między tym co widzą w LHC, a tym do czego może się rozpaść wir topologiczny ... obrazek jest pod https://arxiv.org/pdf/2108.07896 (więcej strona 12-13), jak ktoś ma lepszy pomysł korespondencji? Przykładowo barion jako najprostszy węzeł takiej struny kwarkowej - pętla dookoła deformuje konfigurację wewnętrznego wiru topologicznego w stronę ładunku (kwarków): proton zamyka ten ładunek, neutron musi go skompensować (co kosztuje: większa masa), w deuteronie dwa bariony dzielą się jednym ładunkiem (+ - + kwadrupol elektryczny): ps. Kompatybilna ewoluująca konfiguracja pola zgodna z własnościami elektronu, mechanizm napędzający dyskutowany w https://community.wolfram.com/groups/-/m/t/3398814

QCD flux tubes/quark strings były wprowadzone dla oddziaływań między kwarkami (color confinement, asymptotic freedom), oryginalnie zainspirowały teorię strun ( https://en.wikipedia.org/wiki/History_of_string_theory#1959–1968:_Regge_theory_and_bootstrap_models ). Ale w takim razie proszę wskaż mi jakiś (nie mój) artykuł proponujący tego typu wytłumaczenie mechanizmu dość stabilnego wiązania halo nukleonów w odległościach kilka razy większej niż oddziaływanie jądrowe? Są modele efektywne, czytaj: wkładamy rękami że się trzyma, ale nawet pisałem maile do kilku autorów, jeden odpisał: mechanizmu brak. Mainstream o kwarkach myśli praktycznie tylko dla protonu i neutronu ... praktycznie zapominając o nich dla większych jąder, m.in. dlatego że np. efekt EMC ( https://en.wikipedia.org/wiki/EMC_effect ) pokazuje że struktura kwarków jąder się deformuje - nie wiedzą jak ani dlaczego ... Traktując poważnie że QCD flux tubes/quark strings to wiry topologiczne (np. https://journals.aps.org/prd/abstract/10.1103/PhysRevD.88.054504 ), symulacje LHC robi się obecnie głównie string hadronization ( http://www.scholarpedia.org/article/Parton_shower_Monte_Carlo_event_generators#String_model ) - rozpad takiej struny w zderzeniach. Traktują to tylko efektywnie (przybliżenie perturbacyjne) - używają potencjału takiej struny, ale przechodząc do konfiguracji pól (obraz nieperturbacyjny), dochodzimy do pytania o korespondencję do czego może się rozpaść wir topologiczny vs co obserwują w zderzeniach LHC? Myśląc o tej korespondencji, wszystko wydaje się zgadzać - np. z jednej strony mogą powstać coraz większe węzły takich 1D obiektów, z drugiej coraz większe jądra - sugerując że pytając się konfiguracje pól jąder, są one węzłami wirów topologicznych - co automatycznie daje m.in. wytłumaczenie dlaczego proton jest lżejszy od neutronu (barion potrzebuje ładunku, neutron musi go skompensować), dalej wiązanie deuteronu ze znanym eksperymentalnie kwadrupolowym momentem elektrycznym (+ - +) ... czy dając mechanizm wiązania nukleonów halo.

Hel-3 powstaje głównie z rozpadu trytu (~12.3 lat) ... i ponoć rzeczywiście istotnym źródłem He3 są głowice termojądrowe ... Ciekawsze pytanie: skąd geologicznie się bierze się ten tryt, dość szybko rozpadający się do He-3? Okazuje się że obserwują m.in. z wyziewów wulkanicznych, no i ciężko go uzyskać inaczej niż fuzją ... https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0377027399001778 https://www.researchgate.net/publication/323686881_Tritium_Records_to_Trace_Stratospheric_Moisture_Inputs_in_Antarctica/figures?lo=1

Niestety obecna fizyka jądrowa to jedna wielka heurystyka, praktycznie nic nie potrafią policzyć z praw podstawowych jak QCD, więc nic dziwnego że co chwilę niespodzianki. Najgorzej chyba z jądrami halo ( https://en.wikipedia.org/wiki/Halo_nucleus ) - niby oddziaływanie jądrowo powinno utrzymywać poniżej 1 fm ( https://en.wikipedia.org/wiki/Nuclear_force ), a tu np. lit-11 utrzymuje dwa neutrony przez milisekundy w odległości kilku fm ... https://en.wikipedia.org/wiki/Borromean_nucleus Co je tam trzyma??? Mainstream nawet nie próbuje odpowiadać ... podejrzewam że QCD flux tubes/struny kwarkowe jako 1D wiry topologiczne ( https://arxiv.org/pdf/2108.07896 ) - prowadząc do np. https://en.wikipedia.org/wiki/Three-body_force

Właśnie opublikowałem wprowadzający z prostymi kodami: https://community.wolfram.com/groups/-/m/t/3398814 Czyli chcemy zrozumieć mechanizm dlaczego ewolucja exp(i E t / hbar) relatywistycznie dla E=mc^2 jest dosłownie napędziana masą cząstki m - dając oscylacje już przy najniższej energii jak w oryginalnej definicji time crystal ... Poddali się poszukując time crystals (np. https://as2.c.u-tokyo.ac.jp/seminar/slides/TC.pdf ), ale to jest dokładnie co obserwowane dla elektronu i neutrin, no i pokazuję że jednak można to osiągnąć ... wręcz u mnie samo wychodzi: dla odtworzenie elektromagnetyzmu na (skwantowanych) ładunkach topologicznych potrzebujemy Lagrangianu z wyrazami krzywizna^2, w 4D z sygnatury czasoprzestrzeni wychodzą też subtelne ujemne wyrazy krzywina^2 w Hamiltonianie - dosłownie dając tendencje energetyczne dla oscylacji w związku z masą grawitacyjną. Animacja dla elektronu - skwantowany ładunek elektryczny jako topologiczny: jeż długiej osi. Do tego potrzebujemy moment pędu, dipol magnetyczny i zegar de Broglie/zitterbewegung - wszystkie trzy dostajemy dynamiką fazy kwantowej interpretowanej jako twist pola:

Zamiast eternalizmu czytaj zasada minimalizacji działania/zespoły Feynmanowskie - CPT symetryczne podstawowe sposoby rozwiązywania m.in. ogólnej teorii względności czy QFT: praca na pełnych 4D scenariuszach, traktując przeszłość i przyszłość tak samo. Z "nie było w Kaku więc jesteś gupi", "daj se spokój z CPT" ... widzę drobną zmianę nastawienia do "Zjawisko znane od dawna, niekontrowersyjne" - owszem nic dziwnego, tylko przypominam że proponuję kilka naziemnych zastosowań, jak 2WQC ( https://www.qaif.org/2wqc ) teoretycznie rozwiązujące problemy NP, skanery medyczne tworzące mapy współczynnika emisji, radioterapia zagładzająca nowotwór, backward camera np. teleskopy o pompowanej matrycy obserwujące stymulowaną emisję od celu ...

Okazało się że taka absorpcja fotonu przez (odwrotnie) przyspieszający ładunek jest dobrze znana w astrofizyce jako "synchtrotron self-absorption", np. poniższe po lewej z https://www.mssl.ucl.ac.uk/www_astro/lecturenotes/hea/radprocess/sld028.htm Patrząc się na ten lewy diagram z perspektywy symetrii T, która nie zmienia elektromagnetyzmu, odwracają się trajektorie elektronów i fotonów, tym razem to prawy elektron emituje foton absorbowany przez lewy elektron ... bardzo symetryczna sytuacja - co powoduje co? W least action principle/Feynman ensembles/eternalism/block universe optymalizujemy 4D sytuację: przeszłość/przyszłość są symetryczne. Teraz po prawej jest sytuacja z synchrotronu - w jednej perspektywie emituje fotony które też powodują stymulowaną emisję próbki ... w drugiej perspektywie to samo tylko z innego kąta ... przechodząc między perspektywami odwracamy kierunek fotonów.

Neutrino najpierw było jednym magicznym punkcikiem, potem trzema, potem oscylującym między nimi zyskując masy (wbrew Modelowi Standardowemu), podejrzenie sterylnych ... a teraz ten magiczny punkcik spuchł do rozmiarów tysiące razy większych niż jądro ... ... co osobiście oczekiwałem od ~2009 (rozwinięte do https://arxiv.org/pdf/2108.07896 ) ... magiczne idealne punkciki to jest tylko tzw. przybliżenie perturbacyjne, czyli coś w stylu "jabłko + jabłko = 2 jabłka" - poprawne, aczkolwiek wolno się pytać o budujące je struktury, w fizyce cząstek tzw. obrazem nieperturbacyjnym pytającym o konfiguracje pól. No i niby podobnie punktowy elektron, z perspektywy pól ma m.in. E ~ 1/r^2 elektryczne dla Coulomba ... neutrino też potrzebuje jakichś pól dla swojego oddziaływania słabego, może grawitacyjnego ... pytanie jakie konkretnie? Nikt nie wie - wrzuciłem wczoraj do fizyków cząstek, ponad 10 tys. odwiedzin, tylko konsternacja: https://www.reddit.com/r/ParticlePhysics/comments/1iqmlgf/how_big_is_a_neutrino_were_finally_starting_to/ Myśląc o tym od tych prawie 16 lat, najbliższa droga to chyba przez tzw. string hadronization ( http://www.scholarpedia.org/article/Parton_shower_Monte_Carlo_event_generators#String_model ) - założenie m.in. popularne dla symulacji zderzeń w LHC, że w jego wyniku powstaje struna kwarkowa, która rozpada się do cząstek. Taka struna jest modelowana jako wir topologiczny ( https://journals.aps.org/prd/abstract/10.1103/PhysRevD.88.054504 ) - czyli pozostaje znaleźć korespondencję między tym do czego może się rozpaść wir topologiczny, a tym co obserwują w zderzeniach w LHC. No i najlżejsza jest pętla wiru topologicznego - bardzo trudno oddziałująca, zwykle lekka (chyba że wydłużona), występująca w 3 rodzinach między którymi może oscylować rotacjami pola ... czyli dokładnie jak neutrino - przypadek?

Na bluzgi zakompleksionych frustratów nawet nie widzę gdzie odpowiedzieć - zostaje mi złożyć najgłębsze wyrazy współczucia i jeszcze raz zareklamować studia z fizyki. Niestety Kaku nie wystarczy. Ale wracając do skrytykowanego "Wielu fizyków powtarza że np. elektron czy neutrino to idealne punkty" - właśnie wrzucając w wyszukiwarkę "neutrino size", widzę np.: "A High-Energy Neutrino is 15 zeptometers" https://scaleofuniverse.com/en/universe/high-energy-neutrino "a true point" https://www.quora.com/Is-there-any-particle-smaller-than-the-size-of-a-neutrino-1-ym "To put the remarkably small size of a neutrino into perspective, consider that neutrinos are thought to be a million times smaller than electrons: https://www.uab.edu/inquiro/issues/past-issues/volume-9/the-neutrino-a-particle-ahead-of-its-time ... co dopiero ostatnio jest naprawiane - chyba pierwszy nius: https://cerncourier.com/a/tabletop-experiment-constrains-neutrino-size/ : "Via the uncertainty principle, the team infers a limit on the spatial localisation of the entire final-state system of 6.2 pm – more than 1000 times larger than the nucleus itself." Właśnie wrzuciłem do fizyków cząstek i zaczyna się dyskusja: https://www.reddit.com/r/ParticlePhysics/comments/1iqmlgf/how_big_is_a_neutrino_were_finally_starting_to/

To hipotetycznie zakładając cykliczny model, która z poniższych ewolucji entropii ma sens? Kolejne Big Bounce byłyby prawie tym samy, więc 1) nie ma żadnego sensu. 2) zakłada nieciągłość, podczas gdy kolaps byłby ciągły - zostaje 3) i 4), w obu entropia maleje przed Big Bounce. Czy jest inna alternatywa?

Szuka się struktury pól barionów w nieperturbacyjnym QCD, dla elektronów przynajmniej znamy E ~ 1/r^2 konfigurację pola elektrycznego ... ale co wiemy o neutrinie? Idealne punkty w diagramach Feynmana przybliżenia perturbacyjnego - jaką kryje (nieperturbacyjną) konfigurację pól np. w tych zmierzonych >6.2pm??? Niby podstawowe pytanie, ale nikt nic nie wie, wręcz prawie nikt go nie zadaje - jedyne podejście o jakim słyszałem to moje: w miarę znane jest że QCD flux tube/quark string łączy kwark-antykwark w dualnym sformułowaniu (monopole są elektryczne) - co można zrealizować konfiguracjami jak poniżej ... w string hadronization taka struna modelowana wirem topologicznym rozpada się na cząstki np. w zderzeniach LHC - najlżejsze co można tak dostać to zamknięte pętle wiru topologicznego, które wydają się idealnie zgadzać z własnościami neutrin - bardzo trudno oddziałuje, zwykle bardzo lekka, wiry w 3D mogą być 3 rodzajów i obracać/oscylować między nimi. Energia pętli wiru topologicznego zależy też od jej długości, w rozpadzie beta o ciągłym spektrum ta długość pewnie ma rozkład ... natomiast takie obserwowane o np. 220 PeV nie zdziwiłbym się gdyby miało o rzędy wielkości większą długość ... ale obecnie niewiele wiemy o takich ekstremalnych źródłach, co pokazuje nasze spore braki zrozumienia, np. "M82 X-2 is an ultraluminous X-ray source (ULX), shining about 100 times brighter than theory suggests" z https://en.wikipedia.org/wiki/M82_X-2

Entropia to własność rozwiązania - dla (CPT) symetrycznych równań, nie problem łamać ich symetrie w rozwiązaniu, jak wrzucenie kamienia do powierzchni jeziora rządzonej symetrycznymi równaniami ... przy śmierci termicznej Wszechświata entropia przestaje rosnąć, tuż przed Big Crunch/Bounce entropia musi maleć - obecny wzrost wynika z tego że jesteśmy względnie blisko po naszym Wielkim Wybuchu. Owszem CPT dotyczy poddania symetrii całego Wszechświata ... ale jednak fizyka działa na podstawie lokalnych oddziaływań ... Przykładowo wyobraźmy sobie pojedynczy ładunek poruszający się po okręgu - fizyka mówi że powinien wytworzyć promieniowanie synchrotronowe ... ale z perspektywy CPT to jest dalej ładunek poruszający się po okręgu, skoro równania powinny być te same, dlaczego też nie powinien wytworzyć promieniowania synchrotronowego? (dla nas powodującego deekscytację). Z perspektywy hydrodynamiki, rządzonej bardzo podobnymi równaniami do EM, poruszając obiekt w wodzie tworzysz zarówno dodatnie ciśnienie, jak i symetrycznie ujemne z tyłu, na odwrót z perspektywy CPT. Albo fala za śrubą okrętową może tworzyć dodatnie ciśnienie, a kręcąc w drugą stronę będzie ujemne - powinno być w stanie wyciągnąć m.in. energię z wzbudzonego rezonatora - jak w powodowaniu deekscytacji wzbudzonego atomu który też jest rezonatorem.

Wielu fizyków powtarza że np. elektron czy neutrino to idealne punkty ... ponieważ tym są w przybliżeniu perturbacyjnym którego używają, zapominając że jest ono tylko efektywnym przybliżeniem - głębszych konfiguracji pól badanych w obrazie nieperturbacyjnym ( https://en.wikipedia.org/wiki/Non-perturbative ), np. "punktowy" elektron ma E ~ 1/r^2 konfigurację pola elektrycznego, konieczną dla oddziaływania Coulombowskiego, m.in. wchodząc jako potencjał w równaniu Schrodingera. Cząstki są dość stabilnymi konfiguracjami pól - konfiguracja konieczna dla oddziaływania powinna się utrzymywać pomiędzy nimi ... w przeciwnym razie, zgromadzona energia E = mc^2 rozpłynęłaby się zamiast pozostać zlokalizowana w cząstce. Energia ma tendencję do rozpływania się np. dla wzrostu entropii - konieczne są konkretne mechanizmy żeby ją utrzymać zlokalizowaną. Topologia na takie pozwala - w 3D o 3 podstawowych typach defektów topologicznych: 2D ściany ( https://en.wikipedia.org/wiki/Domain_wall ), 1D wiry ( https://en.wikipedia.org/wiki/Abrikosov_vortex ) i 0D punktowe monopole jak magnetyczne ( https://en.wikipedia.org/wiki/Magnetic_monopole ) - te trzecie można interpretować jako elektryczne (skwantowane ładunki) używając dualnego sformułowania ( https://en.wikipedia.org/wiki/Duality_(electricity_and_magnetism) ). Natomiast 1D wiry topologiczne w takim dualnym sformułowaniu (z monopolami elektrycznymi) są kluczowe m.in. jako QCD flux tube/quark string (np. https://journals.aps.org/prd/abstract/10.1103/PhysRevD.88.054504 ), a w string hadronization ( http://www.scholarpedia.org/article/Parton_shower_Monte_Carlo_event_generators#String_model ) popularnym dla symulacji zderzeń w LHC, zakładają że w zderzeniu powstaje taka 1D struna kwarkowa, która rozpada się do cząstek - też neutrin. Czyli pytanie to: co z rozpadu 1D wiru topologicznego zgadza się z własnościami neutrin? No i najprostsza pętla wiru topologicznego wydaje się idealnie zgadzać - bardzo trudno oddziałuje, zwykle bardzo lekka, wiry w 3D mogą być 3 rodzajów i obracać/oscylować między nimi ... a rozmiarowo mogą być i tysiące razy większe niż jądro - jak pokazuje ten https://www.nature.com/articles/s41586-024-08479-6 .

Widzę dużo niusów w temacie więc może wspomnę: https://www.nature.com/articles/s41598-025-87323-x "Emergence of opposing arrows of time in open quantum systems" https://phys.org/news/2025-02-physicists-uncover-evidence-arrows-emerging.html Matematycznie bliskie maximal entropy random walk, wniosek znany m.in. z symetrii CPT - warto w końcu poszukać zastosowań tego że przeszłość i przyszłość fundamentalnie są bardzo podobne ... ... jak 2WQC ( https://www.qaif.org/2wqc ) czy z promieniowaniem synchrotronowym: które mówi że przyspieszający ładunek powinien produkować fotony (powodując ekscytację celu równaniem absorpcji) ... a z perspektywy CPT fizyka powinna być rządzona tymi samymi równaniami, to jest dalej przyspieszający ładunek - czyli powinien produkować (CPT) fotony, które z naszej perspektywy powodują deekscytację celu równaniem stymulowanej emisji.

Gigantyczne z perspektywy energii, rozmiaru neutrin ... i znaczenia - ludzie sobie naiwnie wyobrażają idealne punkty, a tu niespodzianka: neutrino okazuje się tysiące razy większe niż jądro (równocześnie będąc lżejsze). Cząstki są punktowe tylko w przybliżeniu perturbacyjnym, jak poprawne "jabłko + jabłko = 2 jabłka", ale głębiej są ich struktury: obraz nieperturbacyjny - np. punktowy elektron staje się m.in. 1/r^2 konfiguracją pola elektrycznego dla Coulomba ... neutrino też potrzebuje jakąś konfigurację pól dla oddziaływań słabych, nie znamy jej bo prawie nikt się o nią nie pyta. Pytanie gdzie szukać takiej konfiguracji pól? Może w string hadronization ( http://www.scholarpedia.org/article/Parton_shower_Monte_Carlo_event_generators#String_model ) - używane do symulacji założenie że np. w zderzeniach LHC powstaje 1D struna kwarkowa/"QCD flux tube" rozpadająca się do cząstek, też neutrin. Struna kwarkowa jest modelowana jako wir topologiczny np.: https://journals.aps.org/prd/abstract/10.1103/PhysRevD.88.054504 - więc niby wystarczy znaleźć korespondencję między tym do czego taki 1D wir topologiczny może się rozpaść, a cząstkami które obserwują w zderzeniach LHC (np. jak poniżej z https://arxiv.org/pdf/2108.07896 ). Taka struna zamknięta w pętlę byłaby bardzo lekka, trudno oddziałująca, w trzech "oscylujących" rodzinach - dokładnie jak neutrina, też potencjalnie może być bardzo duża i o wysokich energiach ...

Dwa gigantyczne artykuły o neutrinach z wczoraj: "Direct experimental constraints on the spatial extent of a neutrino wavepacket": https://www.nature.com/articles/s41586-024-08479-6 - mierzące rozmiar neutrin jako tysiące razy większe niż jądro "Observation of an ultra-high-energy cosmic neutrino with KM3NeT": https://www.nature.com/articles/s41586-024-08543-1 - twierdzące obserwację neutrin ~220 PeV Czyli neutrina mogą być znacznie większe i masywniejsze niż zakładali ... zgodnie z tym co podejrzewałem ( https://arxiv.org/pdf/2108.07896 ): że są konieczne 1D QCD flux tubes/quark strings, więc powinny móc tworzyć pętle - trudno oddziaływające, zwykle bardzo lekkie - ale niekoniecznie, o 3 typach między którymi mogą oscylować (obrotami pola):

Używają isomeric transition - IT na liście którą podlinkowałem ... i owszem widzę 4 ... większa lista: https://atom.kaeri.re.kr/cgi-bin/readgam?xmin=1.00&xmax=200.00&h=1.00&i=2&l=50 Jedna bzdura, reszta bluzgi od sfrustrowanego trolla ... ehh i dziwić się że nie da się tutaj zrobić dyskusji na poziomie :/