Jarek Duda

Niestety obecna fizyka jądrowa to jedna wielka heurystyka, praktycznie nic nie potrafią policzyć z praw podstawowych jak QCD, więc nic dziwnego że co chwilę niespodzianki. Najgorzej chyba z jądrami halo ( https://en.wikipedia.org/wiki/Halo_nucleus ) - niby oddziaływanie jądrowo powinno utrzymywać poniżej 1 fm ( https://en.wikipedia.org/wiki/Nuclear_force ), a tu np. lit-11 utrzymuje dwa neutrony przez milisekundy w odległości kilku fm ... https://en.wikipedia.org/wiki/Borromean_nucleus Co je tam trzyma??? Mainstream nawet nie próbuje odpowiadać ... podejrzewam że QCD flux tubes/struny kwarkowe jako 1D wiry topologiczne ( https://arxiv.org/pdf/2108.07896 ) - prowadząc do np. https://en.wikipedia.org/wiki/Three-body_force

Właśnie opublikowałem wprowadzający z prostymi kodami: https://community.wolfram.com/groups/-/m/t/3398814 Czyli chcemy zrozumieć mechanizm dlaczego ewolucja exp(i E t / hbar) relatywistycznie dla E=mc^2 jest dosłownie napędziana masą cząstki m - dając oscylacje już przy najniższej energii jak w oryginalnej definicji time crystal ... Poddali się poszukując time crystals (np. https://as2.c.u-tokyo.ac.jp/seminar/slides/TC.pdf ), ale to jest dokładnie co obserwowane dla elektronu i neutrin, no i pokazuję że jednak można to osiągnąć ... wręcz u mnie samo wychodzi: dla odtworzenie elektromagnetyzmu na (skwantowanych) ładunkach topologicznych potrzebujemy Lagrangianu z wyrazami krzywizna^2, w 4D z sygnatury czasoprzestrzeni wychodzą też subtelne ujemne wyrazy krzywina^2 w Hamiltonianie - dosłownie dając tendencje energetyczne dla oscylacji w związku z masą grawitacyjną. Animacja dla elektronu - skwantowany ładunek elektryczny jako topologiczny: jeż długiej osi. Do tego potrzebujemy moment pędu, dipol magnetyczny i zegar de Broglie/zitterbewegung - wszystkie trzy dostajemy dynamiką fazy kwantowej interpretowanej jako twist pola:

Zamiast eternalizmu czytaj zasada minimalizacji działania/zespoły Feynmanowskie - CPT symetryczne podstawowe sposoby rozwiązywania m.in. ogólnej teorii względności czy QFT: praca na pełnych 4D scenariuszach, traktując przeszłość i przyszłość tak samo. Z "nie było w Kaku więc jesteś gupi", "daj se spokój z CPT" ... widzę drobną zmianę nastawienia do "Zjawisko znane od dawna, niekontrowersyjne" - owszem nic dziwnego, tylko przypominam że proponuję kilka naziemnych zastosowań, jak 2WQC ( https://www.qaif.org/2wqc ) teoretycznie rozwiązujące problemy NP, skanery medyczne tworzące mapy współczynnika emisji, radioterapia zagładzająca nowotwór, backward camera np. teleskopy o pompowanej matrycy obserwujące stymulowaną emisję od celu ...

Okazało się że taka absorpcja fotonu przez (odwrotnie) przyspieszający ładunek jest dobrze znana w astrofizyce jako "synchtrotron self-absorption", np. poniższe po lewej z https://www.mssl.ucl.ac.uk/www_astro/lecturenotes/hea/radprocess/sld028.htm Patrząc się na ten lewy diagram z perspektywy symetrii T, która nie zmienia elektromagnetyzmu, odwracają się trajektorie elektronów i fotonów, tym razem to prawy elektron emituje foton absorbowany przez lewy elektron ... bardzo symetryczna sytuacja - co powoduje co? W least action principle/Feynman ensembles/eternalism/block universe optymalizujemy 4D sytuację: przeszłość/przyszłość są symetryczne. Teraz po prawej jest sytuacja z synchrotronu - w jednej perspektywie emituje fotony które też powodują stymulowaną emisję próbki ... w drugiej perspektywie to samo tylko z innego kąta ... przechodząc między perspektywami odwracamy kierunek fotonów.

Neutrino najpierw było jednym magicznym punkcikiem, potem trzema, potem oscylującym między nimi zyskując masy (wbrew Modelowi Standardowemu), podejrzenie sterylnych ... a teraz ten magiczny punkcik spuchł do rozmiarów tysiące razy większych niż jądro ... ... co osobiście oczekiwałem od ~2009 (rozwinięte do https://arxiv.org/pdf/2108.07896 ) ... magiczne idealne punkciki to jest tylko tzw. przybliżenie perturbacyjne, czyli coś w stylu "jabłko + jabłko = 2 jabłka" - poprawne, aczkolwiek wolno się pytać o budujące je struktury, w fizyce cząstek tzw. obrazem nieperturbacyjnym pytającym o konfiguracje pól. No i niby podobnie punktowy elektron, z perspektywy pól ma m.in. E ~ 1/r^2 elektryczne dla Coulomba ... neutrino też potrzebuje jakichś pól dla swojego oddziaływania słabego, może grawitacyjnego ... pytanie jakie konkretnie? Nikt nie wie - wrzuciłem wczoraj do fizyków cząstek, ponad 10 tys. odwiedzin, tylko konsternacja: https://www.reddit.com/r/ParticlePhysics/comments/1iqmlgf/how_big_is_a_neutrino_were_finally_starting_to/ Myśląc o tym od tych prawie 16 lat, najbliższa droga to chyba przez tzw. string hadronization ( http://www.scholarpedia.org/article/Parton_shower_Monte_Carlo_event_generators#String_model ) - założenie m.in. popularne dla symulacji zderzeń w LHC, że w jego wyniku powstaje struna kwarkowa, która rozpada się do cząstek. Taka struna jest modelowana jako wir topologiczny ( https://journals.aps.org/prd/abstract/10.1103/PhysRevD.88.054504 ) - czyli pozostaje znaleźć korespondencję między tym do czego może się rozpaść wir topologiczny, a tym co obserwują w zderzeniach w LHC. No i najlżejsza jest pętla wiru topologicznego - bardzo trudno oddziałująca, zwykle lekka (chyba że wydłużona), występująca w 3 rodzinach między którymi może oscylować rotacjami pola ... czyli dokładnie jak neutrino - przypadek?

Na bluzgi zakompleksionych frustratów nawet nie widzę gdzie odpowiedzieć - zostaje mi złożyć najgłębsze wyrazy współczucia i jeszcze raz zareklamować studia z fizyki. Niestety Kaku nie wystarczy. Ale wracając do skrytykowanego "Wielu fizyków powtarza że np. elektron czy neutrino to idealne punkty" - właśnie wrzucając w wyszukiwarkę "neutrino size", widzę np.: "A High-Energy Neutrino is 15 zeptometers" https://scaleofuniverse.com/en/universe/high-energy-neutrino "a true point" https://www.quora.com/Is-there-any-particle-smaller-than-the-size-of-a-neutrino-1-ym "To put the remarkably small size of a neutrino into perspective, consider that neutrinos are thought to be a million times smaller than electrons: https://www.uab.edu/inquiro/issues/past-issues/volume-9/the-neutrino-a-particle-ahead-of-its-time ... co dopiero ostatnio jest naprawiane - chyba pierwszy nius: https://cerncourier.com/a/tabletop-experiment-constrains-neutrino-size/ : "Via the uncertainty principle, the team infers a limit on the spatial localisation of the entire final-state system of 6.2 pm – more than 1000 times larger than the nucleus itself." Właśnie wrzuciłem do fizyków cząstek i zaczyna się dyskusja: https://www.reddit.com/r/ParticlePhysics/comments/1iqmlgf/how_big_is_a_neutrino_were_finally_starting_to/

To hipotetycznie zakładając cykliczny model, która z poniższych ewolucji entropii ma sens? Kolejne Big Bounce byłyby prawie tym samy, więc 1) nie ma żadnego sensu. 2) zakłada nieciągłość, podczas gdy kolaps byłby ciągły - zostaje 3) i 4), w obu entropia maleje przed Big Bounce. Czy jest inna alternatywa?

Szuka się struktury pól barionów w nieperturbacyjnym QCD, dla elektronów przynajmniej znamy E ~ 1/r^2 konfigurację pola elektrycznego ... ale co wiemy o neutrinie? Idealne punkty w diagramach Feynmana przybliżenia perturbacyjnego - jaką kryje (nieperturbacyjną) konfigurację pól np. w tych zmierzonych >6.2pm??? Niby podstawowe pytanie, ale nikt nic nie wie, wręcz prawie nikt go nie zadaje - jedyne podejście o jakim słyszałem to moje: w miarę znane jest że QCD flux tube/quark string łączy kwark-antykwark w dualnym sformułowaniu (monopole są elektryczne) - co można zrealizować konfiguracjami jak poniżej ... w string hadronization taka struna modelowana wirem topologicznym rozpada się na cząstki np. w zderzeniach LHC - najlżejsze co można tak dostać to zamknięte pętle wiru topologicznego, które wydają się idealnie zgadzać z własnościami neutrin - bardzo trudno oddziałuje, zwykle bardzo lekka, wiry w 3D mogą być 3 rodzajów i obracać/oscylować między nimi. Energia pętli wiru topologicznego zależy też od jej długości, w rozpadzie beta o ciągłym spektrum ta długość pewnie ma rozkład ... natomiast takie obserwowane o np. 220 PeV nie zdziwiłbym się gdyby miało o rzędy wielkości większą długość ... ale obecnie niewiele wiemy o takich ekstremalnych źródłach, co pokazuje nasze spore braki zrozumienia, np. "M82 X-2 is an ultraluminous X-ray source (ULX), shining about 100 times brighter than theory suggests" z https://en.wikipedia.org/wiki/M82_X-2

Entropia to własność rozwiązania - dla (CPT) symetrycznych równań, nie problem łamać ich symetrie w rozwiązaniu, jak wrzucenie kamienia do powierzchni jeziora rządzonej symetrycznymi równaniami ... przy śmierci termicznej Wszechświata entropia przestaje rosnąć, tuż przed Big Crunch/Bounce entropia musi maleć - obecny wzrost wynika z tego że jesteśmy względnie blisko po naszym Wielkim Wybuchu. Owszem CPT dotyczy poddania symetrii całego Wszechświata ... ale jednak fizyka działa na podstawie lokalnych oddziaływań ... Przykładowo wyobraźmy sobie pojedynczy ładunek poruszający się po okręgu - fizyka mówi że powinien wytworzyć promieniowanie synchrotronowe ... ale z perspektywy CPT to jest dalej ładunek poruszający się po okręgu, skoro równania powinny być te same, dlaczego też nie powinien wytworzyć promieniowania synchrotronowego? (dla nas powodującego deekscytację). Z perspektywy hydrodynamiki, rządzonej bardzo podobnymi równaniami do EM, poruszając obiekt w wodzie tworzysz zarówno dodatnie ciśnienie, jak i symetrycznie ujemne z tyłu, na odwrót z perspektywy CPT. Albo fala za śrubą okrętową może tworzyć dodatnie ciśnienie, a kręcąc w drugą stronę będzie ujemne - powinno być w stanie wyciągnąć m.in. energię z wzbudzonego rezonatora - jak w powodowaniu deekscytacji wzbudzonego atomu który też jest rezonatorem.

Wielu fizyków powtarza że np. elektron czy neutrino to idealne punkty ... ponieważ tym są w przybliżeniu perturbacyjnym którego używają, zapominając że jest ono tylko efektywnym przybliżeniem - głębszych konfiguracji pól badanych w obrazie nieperturbacyjnym ( https://en.wikipedia.org/wiki/Non-perturbative ), np. "punktowy" elektron ma E ~ 1/r^2 konfigurację pola elektrycznego, konieczną dla oddziaływania Coulombowskiego, m.in. wchodząc jako potencjał w równaniu Schrodingera. Cząstki są dość stabilnymi konfiguracjami pól - konfiguracja konieczna dla oddziaływania powinna się utrzymywać pomiędzy nimi ... w przeciwnym razie, zgromadzona energia E = mc^2 rozpłynęłaby się zamiast pozostać zlokalizowana w cząstce. Energia ma tendencję do rozpływania się np. dla wzrostu entropii - konieczne są konkretne mechanizmy żeby ją utrzymać zlokalizowaną. Topologia na takie pozwala - w 3D o 3 podstawowych typach defektów topologicznych: 2D ściany ( https://en.wikipedia.org/wiki/Domain_wall ), 1D wiry ( https://en.wikipedia.org/wiki/Abrikosov_vortex ) i 0D punktowe monopole jak magnetyczne ( https://en.wikipedia.org/wiki/Magnetic_monopole ) - te trzecie można interpretować jako elektryczne (skwantowane ładunki) używając dualnego sformułowania ( https://en.wikipedia.org/wiki/Duality_(electricity_and_magnetism) ). Natomiast 1D wiry topologiczne w takim dualnym sformułowaniu (z monopolami elektrycznymi) są kluczowe m.in. jako QCD flux tube/quark string (np. https://journals.aps.org/prd/abstract/10.1103/PhysRevD.88.054504 ), a w string hadronization ( http://www.scholarpedia.org/article/Parton_shower_Monte_Carlo_event_generators#String_model ) popularnym dla symulacji zderzeń w LHC, zakładają że w zderzeniu powstaje taka 1D struna kwarkowa, która rozpada się do cząstek - też neutrin. Czyli pytanie to: co z rozpadu 1D wiru topologicznego zgadza się z własnościami neutrin? No i najprostsza pętla wiru topologicznego wydaje się idealnie zgadzać - bardzo trudno oddziałuje, zwykle bardzo lekka, wiry w 3D mogą być 3 rodzajów i obracać/oscylować między nimi ... a rozmiarowo mogą być i tysiące razy większe niż jądro - jak pokazuje ten https://www.nature.com/articles/s41586-024-08479-6 .

Widzę dużo niusów w temacie więc może wspomnę: https://www.nature.com/articles/s41598-025-87323-x "Emergence of opposing arrows of time in open quantum systems" https://phys.org/news/2025-02-physicists-uncover-evidence-arrows-emerging.html Matematycznie bliskie maximal entropy random walk, wniosek znany m.in. z symetrii CPT - warto w końcu poszukać zastosowań tego że przeszłość i przyszłość fundamentalnie są bardzo podobne ... ... jak 2WQC ( https://www.qaif.org/2wqc ) czy z promieniowaniem synchrotronowym: które mówi że przyspieszający ładunek powinien produkować fotony (powodując ekscytację celu równaniem absorpcji) ... a z perspektywy CPT fizyka powinna być rządzona tymi samymi równaniami, to jest dalej przyspieszający ładunek - czyli powinien produkować (CPT) fotony, które z naszej perspektywy powodują deekscytację celu równaniem stymulowanej emisji.

Gigantyczne z perspektywy energii, rozmiaru neutrin ... i znaczenia - ludzie sobie naiwnie wyobrażają idealne punkty, a tu niespodzianka: neutrino okazuje się tysiące razy większe niż jądro (równocześnie będąc lżejsze). Cząstki są punktowe tylko w przybliżeniu perturbacyjnym, jak poprawne "jabłko + jabłko = 2 jabłka", ale głębiej są ich struktury: obraz nieperturbacyjny - np. punktowy elektron staje się m.in. 1/r^2 konfiguracją pola elektrycznego dla Coulomba ... neutrino też potrzebuje jakąś konfigurację pól dla oddziaływań słabych, nie znamy jej bo prawie nikt się o nią nie pyta. Pytanie gdzie szukać takiej konfiguracji pól? Może w string hadronization ( http://www.scholarpedia.org/article/Parton_shower_Monte_Carlo_event_generators#String_model ) - używane do symulacji założenie że np. w zderzeniach LHC powstaje 1D struna kwarkowa/"QCD flux tube" rozpadająca się do cząstek, też neutrin. Struna kwarkowa jest modelowana jako wir topologiczny np.: https://journals.aps.org/prd/abstract/10.1103/PhysRevD.88.054504 - więc niby wystarczy znaleźć korespondencję między tym do czego taki 1D wir topologiczny może się rozpaść, a cząstkami które obserwują w zderzeniach LHC (np. jak poniżej z https://arxiv.org/pdf/2108.07896 ). Taka struna zamknięta w pętlę byłaby bardzo lekka, trudno oddziałująca, w trzech "oscylujących" rodzinach - dokładnie jak neutrina, też potencjalnie może być bardzo duża i o wysokich energiach ...

Dwa gigantyczne artykuły o neutrinach z wczoraj: "Direct experimental constraints on the spatial extent of a neutrino wavepacket": https://www.nature.com/articles/s41586-024-08479-6 - mierzące rozmiar neutrin jako tysiące razy większe niż jądro "Observation of an ultra-high-energy cosmic neutrino with KM3NeT": https://www.nature.com/articles/s41586-024-08543-1 - twierdzące obserwację neutrin ~220 PeV Czyli neutrina mogą być znacznie większe i masywniejsze niż zakładali ... zgodnie z tym co podejrzewałem ( https://arxiv.org/pdf/2108.07896 ): że są konieczne 1D QCD flux tubes/quark strings, więc powinny móc tworzyć pętle - trudno oddziaływające, zwykle bardzo lekkie - ale niekoniecznie, o 3 typach między którymi mogą oscylować (obrotami pola):

Używają isomeric transition - IT na liście którą podlinkowałem ... i owszem widzę 4 ... większa lista: https://atom.kaeri.re.kr/cgi-bin/readgam?xmin=1.00&xmax=200.00&h=1.00&i=2&l=50 Jedna bzdura, reszta bluzgi od sfrustrowanego trolla ... ehh i dziwić się że nie da się tutaj zrobić dyskusji na poziomie :/

Na pewno nie żadne, np. https://en.wikipedia.org/wiki/Nuclear_clock , https://en.wikipedia.org/wiki/Induced_gamma_emission Niestety to jest jedyne miejsce jakie znam (?) w Polskim internecie gdzie można chociaż próbować dyskutować tematy naukowe, oczywiście starając się utrzymywać popularnonaukowy poziom ... bardzo szkoda że trudno tutaj spotkać odpowiedzi powyżej 'nie było w Kaku więc jesteś gupi'.

Jeszcze myśląc o tachionach - może dałoby się je zrealizować. Mianowicie wymagają one pola będącego w lokalnym maksimum potencjału - przyjmuje się że było tak np. podczas inflacji, zaczynając od zerowej wartości pola Higgsa. Pytanie jak znaleźć/zrealizować pole będące w lokalnym maksimum potencjału? Na przykład możnaby umieścić ferromagnetyk w elektromagnesie - najpierw włączonym w jednym kierunku dla namagnesowania, potem nagle przełączyć do przeciwnego pola magnetycznego. Wtedy rzeczywiście dipole magnetyczne byłyby w lokalnym maksimum potencjału - możnaby tam poszukać propagacji szybszej niż prędkość dźwięku ...

Kolejny powiązany pomysł, tym razem niby bardziej mainstreamowy ... ale wbrew ogólnemu przekonaniu że nie można przyspieszyć rozpadu jąder. No więc działają mikroskopy STED ( https://en.wikipedia.org/wiki/STED_microscopy ) - w którym dodatkowy depletion laser dosłownie powoduje deekscytację celu. Dlaczego niby nie można tak przyspieszyć deekscytacji-rozpadu jąder? Potrzebne by było źródło fotonów w odpowiadającym spektrum - co dla synchrotronowych jest dostępne. Ciekawe pytanie: które typy rozpadu możnaby tak przyspieszyć? Jądrowym odpowiednikiem deekscytacji jest przejście izomeryczne, myślę że też nie powinno być problemu z rozpadami produkującymi np. alpha czy beta (?) ... ale czy mogłoby przyspieszyć electron capture? (podejrzewam że tak: ułatwiając interakcję z orbitalnymi elektronami). Dalej - czy to może mieć znaczenie astrofizyczne? Jest sporo źródeł o takich energiach fotonów ... Oraz: czy możnaby znaleźć zastosowania np. żeby ułatwić fuzję? ... czy dla https://en.wikipedia.org/wiki/Gamma-ray_laser ?

Cecha pozwalająca m.in. na https://scholar.google.pl/scholar?q=optical+pulling , https://en.wikipedia.org/wiki/Optical_tweezers ... czy po prostu symetria + możliwość pchania (dodatnie/ujemne ciśnienie) ... np. elektromagnetyzm lub hydrodynamika.

Skoro można obserwować zwykłe fotony, to symetria CPT mówi że można też te "odbite": utworzone z perspektywy tej symetrii - z naszej perspektywy symetrycznie niosące ujemne ciśnienie radiacyjne: konfiguracja pola EM jednego fotonu poddana symetrii CPT, zachowująca się symetrycznie ponieważ rządzące równania powinny być te same. Jak niosące moment pędu wiry za śrubą okrętową - odwracając kierunek jej obrotu, odwróciłyby się prędkości/ciśnienia które wytwarza. Chyba że jednak CPT jest łamane i trzeba naprawiać fizykę ... ale biadoląc że nic się nie da, czy że w Kaku nie było, o tym się nie dowiemy.

Foton jest wzbudzeniem pola EM, niesie ciśnienie radiacyjne pozwalając zwykle popchnąć cel ... ale ciśnienie też radiacyjne to jest wektor: może być dodatnie (w stronę powierzchni), lub ujemne (od powierzchni) ... patrząc się z perspektywy CPT, z której równania rządzące fizyką powinny być te same, odwraca się znak ciśnienia - pozwalając też na optical pulling, tweezers, ujemne ciśnienie radiacyjne. https://en.wikipedia.org/wiki/Radiation_pressure https://scholar.google.pl/scholar?q=optical pulling https://scholar.google.pl/scholar?q=negative radiation pressure

Ogólnie warto pomyśleć o tych EM-hydro analogiach ( https://scholar.google.pl/scholar?q=hydrodynamics+electrodynamics+analogy ) - szczególnie superfluid powinien się zachowywać bardzo podobnie do elektromagnetyzmu ... ale niesie to kilka pytań, np.: 1) Czy w cieczach jest odpowiednik promieniowania synchrotronowego? Poruszając ruchem jednostajnym obiekt w nadcieczy, chyba powinien być przepływ laminarny (?) ... ale co gdy ten obiekt jest przyspieszany? 2) Poruszając obiekt w cieczy tworzymy dodatnie i ujemne ciśnienie - co z ujemnym ciśnieniem w elektromagnetyzmie? Jak z promieniowaniem synchrotronowym - przyspieszany obiekt w cieczy tworzy też ujemne ciśnienie - dlaczego w elektromagnetyzmie nie miałby tworzyć też ujemnego ciśnienia radiacyjnego?

Fotony to malutkie fale dodatniego ciśnienia radiacyjnego - które jakoś dolatują do nas bez zmiany też większe odległości (jak solitony). Twierdzenie CPT mówi że z perspektywy tej symetrii fizyka jest rządzona tymi samymi równaniami - czyli jeśli w tej perspektywie powstanie foton, np. synchrotronowy wymuszony przyspieszanym ładunkiem, to też powinien być w stanie pokonywać takie odległości ... a z naszej perspektywy jest malutką falą ujemnego ciśnienia radiacyjnego. Niewykluczone że symetria CPT jednak jest łamana i to nie będzie działać, ale wtedy trzeba będzie poprawiać całą fizykę ... rozmawiałem o tym z wieloma osobami i jedyny argument na niedziałanie jaki potrafimy wskazać to łamanie CPT - proszę o inny zachowując tą symetrię? Eksperymentalnie zaczynamy obserwować taki wymagany przez CPT efekt, ale może dalej coś będzie się psuło - zobaczymy. https://en.wikipedia.org/wiki/CPT_symmetry : "The CPT theorem says that CPT symmetry holds for all physical phenomena, or more precisely, that any Lorentz invariant local quantum field theory with a Hermitian Hamiltonian must have CPT symmetry. In layman terms, this stipulates that an antimatter, mirrored, and time reversed universe would behave exactly the same as our regular universe. "

cudowne dziecko które przeczytało Kaku i rzuca losowe skojarzenia ... Skoro nowa strona to powtórzę: Ujemne ciśnienie radiacyjne to coś zupełnie innego niż losowe skojarzenia cudownego dziecka ... wspomniałem że robimy testy na światłowodach, przykładowo poniższy prosty: przez coupler laser i erb w EDF, podłączone razem do spektrometru, po drodze izolatory optyczne - naiwnie intensywności tych dwóch źródeł światła powinny się sumować, czyli "sam laser + sam EDF - włączone oba" = 0. Ale np. myśląc o tym hydrodynamicznie, łączymy dwie rurki z dodatnim ciśnieniem płynu, na połączeniu powinno się tworzyć ujemne ciśnienie w kierunku drugiego - i rzeczywiście patrząc się na spektrum: "sam laser + sam EDF - włączone oba" nie wychodzi zero - dostajemy wyraźne efekty że jedno źródło "wyciąga fotony" z drugiego. Podczas gdy standardowy teleskop obserwuje fotony które cel wysyła do nas (dodatnie ciśnienie radiacyjne), wspomniany teleskop z pompowanym sensorem obserwowałyby wyciąganie fotonów od nas przez cel (ujemne ciśnienie radiacyjne) - jest to bardziej subtelne i obecnie ignorowane, ale przynajmniej symetria CPT mówi że promieniowanie synchrotronowe powinno coś takiego robić ... i nie zdziwię się gdy taki teleskop z pompowanym sensorem znajdzie znacznie więcej zupełnie niespodziewanych obiektów na niebie.

Ciśnienie radiacyjne to jest wektor: p = <E x H>/c, może być dodatnie (w kierunku powierzchni), albo ujemne (w przeciwnym) ( https://scholar.google.pl/scholar?q=negative radiation pressure ) - dokładnie jak w hydrodynamice, nawet równania są prawie te same: Standardowy teleskop obserwuje dodatnie ciśnienie radiacyjne (w zgodnym spektrum powodujące wzbudzenie), ale np. monitorując populację wzbudzonego sensora możemy (CPT symetrycznie) obserwować ujemne ciśnienie radiacyjne ... albo wykonując cykle Rabiego światłem z obiektywu można by obserwować oba: powodujące ekscytację i deekscytację atomów w sensorze. Przykładowo promieniowanie synchrotronowe powinno produkować zarówno standardowe dodatnie ciśnienie radiacyjne, ale z perspektywy symetrii CPT też jest to przyspieszający ładunek - też powinien produkować promieniowanie synchrotronowe, które z naszej perspektywy ma ujemne ciśnienie radiacyjne ... Budując taki teleskop z pompowanym sensorem, pewnie źródeł niespodzianek ujemnego ciśnienia radiacyjnego znajdziemy pełno we Wszechświecie - podejrzewam że już taka naziemna obserwacja Słońca przyniesie dużo nowych informacji, np. pozwalając odróżnić promieniowanie synchrotronowe od termicznego.

Obserwujemy jeden aspekt promieniowania synchrotronowego, symetria CPT mówi że jeszcze jest drugi - który powinien przynieść komplementarną informację, np. pozwolić odróżnić promieniowanie synchrotronowe od termicznego. Jak w cyklach Rabiego - laser powoduje cyklicznie ekscytację i deekscytację celu (równaniami absorpcji i stymulowanej emisji) - standardowy teleskop jest skoncentrowany na pierwszym i powinien mieć chłodną matrycę, ale teoretycznie możliwe jest zbudowanie skoncentrowanego na drugim - co wymaga pompowanej matrycy. Oczywiście nie będzie to łatwe i czułość raczej będzie zdecydowanie gorsza, ale motywacja to zmierzenie komplementarnej informacji np. o ciałach niebieskich.