Pączkujący kamień
dodany przez
KopalniaWiedzy.pl, w Ciekawostki
-
Podobna zawartość
-
przez KopalniaWiedzy.pl
W kamieniołomie Măgura Călanului w Rumunii znaleziono zestaw kilkunastu narzędzi kamieniarza z przedrzymskiej epoki żelaza. Dzięki znalezieniu narzędzi w miejscu, w którym były wykorzystywane, gdzie pozostawiły ślady na skałach, naukowcy będą w stanie lepiej poznać techniki wydobywania i obróbki kamienia w starożytnej Dacji. Niestety kontekst historyczny narzędzi został zniszczony przez rabusiów, nie poznamy więc wszystkich informacji, do których można by dotrzeć, gdyby na narzędzia trafili archeolodzy.
Na zestaw narzędzi trafił mieszkaniec pobliskiej wioski, który znalazł je pod drzewem. Najprawdopodobniej zostały wydobyte przez rabusiów, którym nie chciało się nosić ciężkiego żelaza. Znalazca zaniósł narzędzia do muzeum Zamku Korwina w Hunedoarze. Z tego też powodu trudno dokładnie datować znalezisko, jednak skądinąd wiadomo, że narzędzi takich używano przed rokiem 106, kiedy to Rzymianie ostatecznie podbili część Dacji, tworząc prowincję Dacia Felix. Kamieniołom Măgura Călanului przestał być wykorzystywany w III wieku, gdy Rzymianie opuścili Dację.
Znaleziony zestaw składa się z pięciu młotków kamieniarskich, w tym dwóch z rzadkim ząbkowaniem, pięciu różnej wielkości klinów do rozłupywania skał, specjalistycznego młotka do ostrzenia dłut wraz z kowadłem, dłuta oraz szpicaka do precyzyjnego modelowania kamienia. Młotki z ząbkowaniem to charakterystyczne narzędzie dackich kamieniarzy. Nie ma ono odpowiednika ani w Grecji, ani w Rzymie. Wykorzystywane były do wykańczania elementów na budowle z kamienia ciosanego. Z gładko obrobionych kamieni budowano zarówno mury obronne, jak i świątynie czy budowle reprezentacyjne.
Znalezione kliny są niewielkie, co wskazuje, że zestaw albo nie był wykorzystywany do rozłupywania dużych kamieni, albo jest niekompletny. Młotek do ostrzenia to jeden z wielu przykładów podobnych narzędzi znajdowanych w całej Rumunii. Znacznie bardziej interesujące jest przenośne kowadło. Jedyne porównywalne przykłady znamy z rzymskiej Brytanii oraz Galii. Natomiast niezwykłe jest znalezienie obu tych narzędzi jednocześnie. To pierwsze takie odkrycie w kontekście kamieniołomu. Wskazuje, że kamieniarz ostrzył narzędzia na bieżąco, a nie dopiero w miejscu zamieszkania po zakończeniu pracy czy też nie zlecał tej pracy kowalowi.
Naukowcy mają nadzieję, że w przyszłości uda im się połączyć znalezione narzędzia z konkretnymi śladami na kamieniach i poznać dzięki temu techniki kamieniarskie starożytnej Dacji. Ponadto badania samych narzędzi dostarczą bardzo cennych informacji na temat samych technik wytwarzania narzędzi i pochodzenia materiału, z którego zostały wykonane.
« powrót do artykułu -
przez KopalniaWiedzy.pl
Podczas wykopalisk prewencyjnych, prowadzonych przy okazji budowy drogi łączącej Oradeę, stolicę krainy historycznej Kriszana w Rumunii, z autostradą A3, archeolodzy odkryli na jednym ze stanowisk bogato wyposażony grób z chalkolitu. Specjaliści podejrzewają, że złotymi pierścieniami - a odkryto ich aż 166 - mogły być przyozdobione włosy zmarłej, prawdopodobnie przedstawicielki kultury tiszapolgarskiej.
Wykopaliskami kierował dr Călin Ghemiș z Muzeul Ţării Crişurilor. Rozpoczęły się one 29 marca, a zakończyły 25 czerwca. Z dr. Ghemișem współpracowali dr hab. Molnar Kovács Zsolt z Uniwersytetu Babeșa i Bolyaia, dr Adrian Ursuțiu (Academia Română) oraz dr Florin Sfrengeu z Uniwersytetu w Oradei.
Jak poinformowano na profilu Muzeul Ţării Crişurilor na Facebooku, w grobie znaleziono 168 artefaktów ze złota (166 pierścieni i 2 koraliki), 800 kościanych koralików, a także spiralną miedzianą bransoletę.
Mamy do czynienia z wyjątkowym odkryciem. [...] Wydaje się, że to pochówek bardzo bogatej kobiety. Nie wiemy, kim była - podkreśla Călin Ghemiș.
Naukowcy uznali, że jest to kobieta, uwzględniając wielkość szkieletu i brak broni.
Planowane są analizy DNA, datowanie radiowęglowe, a także badania antropologiczne. Specjaliści chcą potwierdzić, do jakiej kultury należała zmarła i skąd pochodziło złoto, z którego wykonano pierścienie.
Kości przesłano do laboratoriów w Târgu Mureș i w Holandii. Złote pierścienie są poddawane czyszczeniu i konserwacji, by do końca roku mogły trafić na wystawę w muzeum.
« powrót do artykułu -
przez KopalniaWiedzy.pl
W osadach piaskowca w Argentynie odkryto dwie czaszki niewielkiego zwierzęcia wielkości ryjówki, które pozwalają rozpocząć wypełnianie obejmującej 60 mln lat luki w ewolucji południowoamerykańskich ssaków. Żyjąc ok. 100 mln lat temu na początku późnej kredy, Cronopio dentiacutus dzielił Ziemię z dinozaurami. Należał do Dryolestoidea - wymarłego kladu mezozoicznych ssaków, daleko spokrewnionego z torbaczami i łożyskowcami. Artykuł doktora Guillerma Rougiera z University of Louisville i jego zespołu ukazał się w piśmie Nature.
C. dentiacutus mierzył od 10 do 15 cm i był owadożerny. Miał pokaźne kły, wąski pysk oraz krótką, zaokrągloną czaszkę. Rougier twierdzi, że wyglądał całkiem jak Scrat, czyli fikcyjna wiewiórka szablozębna z "Epoki lodowcowej". To pierwsza (w dodatku kompletna) czaszka dryolestoida.
Rougier, Sebastián Apesteguía z Universidad Maimónides i Leandro C. Gaetano zlokalizowali skamieniałości w 2006 r. Bardzo szybko zdali sobie sprawę z wagi patagońskiego odkrycia, ponieważ czaszki ssaków są bardzo kruche, małe i rzadko znajdowane. Wydobywanie tych dwóch egzemplarzy ze skały zajęło parę lat. W oparciu o wiek skał i dlatego, że mieliśmy czaszki, wiedzieliśmy, że to coś istotnego. Zazwyczaj znajdujemy zęby lub fragmenty kości z tego okresu. Większość informacji o wczesnych ssakach zgromadziliśmy dzięki szkliwu, ponieważ to najtwardsza substancja w naszym ciele, która dobrze znosi upływ czasu - wyjaśnia Rougier.
Dzięki zębom i fragmentom szczęk już od jakiegoś czasu wiadomo było, że na południowych kontynentach żyły endemiczne grupy ssaków. Dzięki skamieniałościom z Patagonii będzie można zrozumieć genealogię wczesnych ssaków południowoamerykańskich oraz ich ewentualne pokrewieństwo ze ssakami z północy.
-
przez KopalniaWiedzy.pl
Zespół geologa Leonarda Picciniego z Uniwersytetu we Florencji znalazł na filipińskiej wyspie Palawan fragmenty szkieletu wymarłego gatunku syreny (Sirenia). Żebra i kręgi tkwiły w skale wapiennej, zlokalizowanej nad podziemną rzeką Puerto Princesa. Do odkryć doszło w lutym i marcu br.
Skamieniałość znajduje się w skale, w jaskini. Nie możemy jej usunąć [...]. Poczekamy, aż odpowiednia technologia pozwoli nam na badanie bez konieczności ekstrahowania.
O odkryciu poinformowano na sympozjum zorganizowanym w filipińskim pałacu prezydenckim. To pierwsze pozostałości zwierzęcia tego rodzaju w tym regionie, dlatego tak ważne jest zrekonstruowanie jego habitatu oraz miejsc występowania w miocenie - zaznacza Piccini.
Wstępne porównania z innymi skamieniałościami sugerują, że okaz z Palawanu to syrena (w grę wchodzą dwa wymarłe gatunki, ale przynależność taksonomiczną trzeba będzie rozstrzygnąć w przyszłości). Dwaj członkowie włoskiej ekipy, Federico Panti i Paolo Forti, ujawniają, że filipiński egzemplarz miał ok. 180 cm długości. Żył mniej więcej 20 mln lat temu.
Współcześnie syreny reprezentują dwie rodziny: manatów i diugoni. W publikacji Włosi podkreślają, że na wschodzie znaleziska w postaci takich skamieniałości są ograniczone do Indii, a na fragmenty szkieletów natrafiano na Madagaskarze, Jawie, w Pakistanie i Sri Lance. Okaz z Palawanu to pierwszy egzemplarz filipiński, w dodatku najbardziej wysunięty na wschód w całym regionie.
-
przez KopalniaWiedzy.pl
Naukowcy z Rumuńskiej Federacji Speleologii odnaleźli przed 3-4 miesiącami najstarsze jaskiniowe malowidła naścienne w Europie Środkowej. Ich wiek oszacowano na ok. 35 tys. lat. Paleolityczni mieszkańcy tych rejonów uwiecznili w czerni różne zwierzęta, w tym konia, bawoła, głowy niedźwiedzi oraz... nosorożca.
To pierwsza sytuacja, gdy w centralnej Europie udało się odkryć i potwierdzić przypadek tak starego malowidła – czytamy we wspólnym oświadczeniu rumuńskiej agendy i pracującego dla UNESCO Jeana Clottesa.
Clottes został wezwany do jaskini Coliboaia w północno-zachodniej Rumunii, by potwierdzić autentyczność dzieła. W skład rumuńsko-francuskiego zespołu wchodzili grotołazi, paleontolog, archeolog i dwaj specjaliści od sztuki jaskiniowej. Ostatecznie malowidła uznano za wytwór kultury graweckiej/oryniackiej, oceniając wstępnie ich wiek na 23-35 tys. lat. Niebawem powinno się rozpocząć testowanie metodą datowania węglowego.
-
-
Ostatnio przeglądający 0 użytkowników
Brak zarejestrowanych użytkowników przeglądających tę stronę.