Search the Community

Po 30 latach prac konserwatorskich ponownie otwarto dla zwiedzających Willę Dwustulecia (Casa del Bicentenario) w Herkulaneum. Odkryto ją w 1938 r. - w 200. rocznicę rozpoczęcia wykopalisk w mieście zniszczonym przez wybuch Wezuwiusza, stąd nazwa - i zamknięto w 1983 r. ze względu na pogarszający się stan techniczny. [Willa] została zamknięta, bo była zaniedbywana i popadła w ruinę. Nie doprowadziła do tego żadna katastrofa, np. wojna domowa czy trzęsienie ziemi. Przyczyną [upadku] była porażka systemu publicznego w zakresie bieżącej konserwacji - podkreśla Jane Thompson, która nadzoruje Herculaneum Conservation Project. Trzykondygnacyjny dom przy głównej ulicy należał do Gajusza Petroniusza Stefanusa oraz jego żony Kalantonii Temidy. To jedna z najpiękniejszych budowli z Herkulaneum. Zachowały się w niej m.in. mozaiki oraz freski przedstawiające sceny mitologiczne czy motywy zwierzęce. Specjaliści wskazują też na wmurowany w ścianę marmurowy blat, który pozwalał użytkownikowi cieszyć się docierającymi tu promieniami słońca czy na piękną drewnianą kratownicę. Wcześniejsze prace konserwatorskie przyniosły więcej szkód niż korzyści. Freski pokryto wtedy bowiem powłoką, która miała je zabezpieczyć, ale w połączeniu z czynnikami środowiskowymi ostatecznie przyczyniła się do łuszczenia. Na szczęście udało się stwierdzić, że żel sztywny usuwa wosk i odsłania stabilną warstwę farby. Mieliśmy okazję, by opracować nowe, innowacyjne materiały oraz metody konserwacji, które będzie można wykorzystać zarówno tu, w Herkulaneum, jak i na innych stanowiskach - podkreśla Leslie Rainer z Getty Conservation Institute.   « powrót do artykułu

O ile mieszkańcy Pompejów zginęli po wybuchu Wezuwiusza w 79 r. w wyniku urazów i uduszenia gęstym popiołem, o tyle obywatele Herkulaneum zmarli wskutek odparowania płynów ustrojowych i tkanek miękkich pod wpływem wysokiej temperatury spływu piroklastycznego. Naukowcy badali szkielety ludzi, którzy szukali schronienia w 12 hangarach na łodzie w pobliżu brzegu. Na wielu kościach znajdowały się czerwone i czarne resztki mineralne. Można je było znaleźć także w popiele wypełniającym jamę czaszki oraz w warstwie, która otaczała szkielety. Spektrometria mas sprzężona z plazmą wzbudzaną indukcyjnie i mikrospektroskopia Ramana pozwoliły w nich wykryć duże ilości żelaza i tlenków żelaza. Mogły one powstać w wyniku termicznego rozkładu żelaza z hemu. Autorzy publikacji z pisma PLoS ONE podkreślają, że by uniknąć problemów tafonomicznych, próbkowano tylko inkrustacje z kości i warstw popiołu, które nie wchodziły w bezpośredni kontakt z metalowymi artefaktami, np. monetami, kolczykami itp. (wcześniejsze badania sugerowały bowiem, że złożone z cząstek żelaza czerwone i czarne ślady występują, gdy kości ulegają spaleniu w pobliżu monet i innych metalowych obiektów). Akademicy ze Szpitala Uniwersytetu Neapolitańskiego im. Fryderyka II znaleźli też dowody na rozsadzenie czaszek, prawdopodobnie przez parujące tkanki mózgu. « powrót do artykułu