Znajdź zawartość

Aktinidia ostrolistna (Actinidia arguta) to roślina z tej samej rodziny co aktinidia chińska, której owoce znamy jako kiwi. Aktidinia ostrolistna również wydaje owoce, tylko mniejsze – minikiwi. W Japonii są one znane pod nazwą sarunashi, a naukowcy z Uniwersytetu Okayama dowodzą, że sok z sarunashi może pomóc w zapobieganiu i powstrzymywaniu rozwoju nowotworów płuc. Już wcześniej zespół profesora Sakae Arimoto-Kobayashiego wykazał, że sok z sarumashi (sar-j) działa hamująco na mutagenezę, procesy zapalne i nowotworzenie w przypadku mysiego nowotworu skóry. Naukowcy przypuszczają, że głównym składnikiem aktywnym odpowiedzialnym za ten proces jest flawonoid o nazwie izokwercetyna (isoQ). Teraz postanowili ocenić wpływ sar-j oraz isoQ na rozwój guzów nowotworowych w płucach myszy. Nowotwory płuc to jedna z głównych przyczyn zgonów na całym świecie. Do ich powstawania w znacznej mierze przyczynia się palenie tytoniu. Związek między nowotworami płuc a specyficzną dla tytoniu nitrozaminą NNK (4-(n-nitrozometyloamino)-1-(3-pirydylo)-1-butanon) został potwierdzony w molekularnych badaniach epidemiologicznych. NNK wywołuje nowotwory płuc u myszy, szczurów oraz chomików i uważa się, że odgrywa znaczną rolę w rozwoju nowotworów płuc u palaczy, czytamy w opublikowanej pracy. Z danych epidemiologicznych wiemy też, że duże spożycie owoców jest powiązane z mniejszym ryzykiem wystąpienia chorób chronicznych, a nauka od dawna bada aktywne składniki w owocach i ich wpływ na nasze zdrowie. Japońscy naukowcy postanowili więc sprawdzić, czy minikiwi mają jakiś wpływ na rozwój nowotworów płuc. Kupili świeże owoce i w temperaturze 20 stopni Celsjusza wycisnęli z nich sok (sar-j). Przed użyciem przechowywali go w temperaturze -20 stopni. Osobno zakupili też w wyspecjalizowanej firmie isoQ. Najpierw naukowcy wstrzyknęli myszom wywołującą nowotwór nitrozaminę NNK, a następnie jednej z grup doustnie podawali sok z minikiwi, a drugiej isoQ. Trzecia grupa nie otrzymała zaś niczego poza NNK. Wyniki badań były bardzo zachęcające. Co prawda we wszystkich grupach myszy pojawiły się guzki w płucach, ale sar-j zmniejszył liczbę guzków płuc indukowanych przez NNK średnio o 25,4%, a u 5 z 9 myszy guzki w ogóle się nie pojawiły. W grupie, która przyjęła isoQ, również pojawiło się mniej guzków niż w grupie, której nie podano nic poza NNK. Następnie naukowcy zaczęli poszukiwać mechanizmu, za pomocą którego może działać sok z minikiwi. Pod lupę wzięli nie tylko NNK, ale również związek o nazwie MNNG, który jest w biochemii używany jako narzędzie do wywoływania mutagenezy i karcinogenezy. Wykorzystali szczep Salmonella typhimurium TA1535, często używany w badaniach dotyczących mutacji DNA. Tak jak się spodziewano, w obecności sar-j i isoQ u bakterii pojawiło się mniej mutacji wywołanych przez NNK i MNNG. Gdy jednak przeprowadzono analogiczne badania z użyciem szczepu S. typhimurium YG7108, któremu brakuje kluczowych enzymów potrzebnych do naprawy DNA, użycie sar-j nie zmniejszyło liczby mutacji wywołanych działaniem NNK i MNNG. Na tej podstawie naukowcy doszli do wniosku, że sok z minikiwi zmniejsza mutagenezę poprzez przyspieszanie naprawy DNA. Kolejne eksperymenty, przeprowadzone na komórkach, wykazały też, że sar-j i isoQ hamują działanie proteiny Akt, zaangażowanej w szlak sygnałowy wielu różnych nowotworów. Autorzy badań sądzą, że sar-j i isoQ mają działanie przeciwnowotworowe w przypadku nowotworów płuc, jednak isoQ może nie być tutaj główny aktywnym składnikiem soku z minikiwi. « powrót do artykułu

Japońscy naukowcy pokazali, w jaki sposób matka może przekazać dziecku komórki nowotworowe podczas porodu. Na łamach The New England Journal of Medicine ukazał się artykuł naukowców z Narodowego Centrum Raka w Tokio na temat dwóch przypadków nowotworów płuc u dzieci (chłopców w wieku 23 miesięcy i 6 lat), do których doszło w wyniku transmisji guzów raka szyjki macicy matki. Wiele wskazuje na to, że u obu dzieci nowotwór rozwinął się, gdyż wchłonęły komórki nowotworowe matki podczas swojego pierwszego oddechu. Sądzimy, że do transmisji komórek nowotworowych doszło, gdy podczas porodu dzieci wchłonęły płyny z macicy, mówi doktor Ayumu Arakawa. We wspomnianym artykule opisano historię chłopców, u których najpierw pojawił się kaszel i ból w klatce piersiowej. U obu szybko zdiagnozowano nowotwór płuc. Co ważne, u matek obu chłopców tuż po porodzie zauważono raka szyjki macicy. Początkowo sądzono, że choroby matek nie mają nic wspólnego z zachorowaniami ich dzieci. Jednak bardzo szybko stwierdzono liczne podobieństwa pomiędzy nowotworami u matek i u dzieci. Przede wszystkim okazało się, że guzy matek i dzieci zawierały wirusa HPV16. To jeden z ponad 100 znanych podtypów wirusa brodawczaka ludzkiego. Jest on, obok HPV18, najbardziej agresywnym i onkogennym podtypem HPV. Podejrzewa się, że aż 2/3 przypadków nowotworów szyjki macicy i narządów płciowych to właśnie skutek zarażenia HPV16 lub HPV18. Sekwencjonowanie genetyczne guzów obu chłopców wykazało też, że znajdują się w nich te same mutacje genetyczne, które wcześniej stwierdzono w guzach ich matek. Co więcej, komórki guzów u chłopców nie posiadały chromosomu Y. To wskazuje, że guzy pochodzą od strony matki. Dotychczas było wiadomo, że w rzadkich przypadkach komórki nowotworowe mogą przeniknąć przez łożysko i dostać się rozwijającego się płodu. Znane były przypadki rozwoju białaczki, czerniaka i chłoniaka. Jednak japońscy specjaliści twierdzą, że w obu wspomnianych tutaj przypadkach mieliśmy do czynienia z zupełnie innym mechanizmem. U chłopców guzy występowały wyłącznie w płucach i drogach oddechowych. Zdaniem naukowców komórki nowotworowe były obecne w wodach płodowych, krwi lub innych wydzielinach pochwy i chłopcy wchłonęli je wraz z pierwszym oddechem. Spontaniczna regresja części zmian u pierwszego dziecka i powolny rozrost guza u drugiego wskazują na istnienie odpowiedzi alloimmunologicznej skierowanej przeciwko przekazanym przez matkę guzom. Terapia za pomocą inhibitora punktu kontrolnego, nivolumabu, doprowadziła do silnej regresji wszystkich pozostałych guzów u pierwszego z dzieci, czytamy na łamach NEJM. Jeden z chłopców był leczony właśnie nivolumabem (Opdivo), w przypadku drugiego zastosowano leczenie chirurgiczne. Matki obu chłopców zmarły z powodu nowotworów. « powrót do artykułu

Inhibitory PARP, leki stosowane w precyzyjnej terapii antynowotworowej, mają nieznaną wcześniej właściwość. Okazuje się, że wzmacniają odpowiedź układu odpornościowego, dzięki czemu wielu pacjentów może skorzystać z immunoterapii przeciwnowotworowej. Naukowcy z londyńskiego Instytutu Badań nad Rakiem (The Institute of Cancer Research) oraz francuskiego Instytutu im. Gustave'a Roussy odkryli, że inhibitory PARP znacznie zwiększają odpowiedź układu immunologicznego u tych pacjentów, których nowotwory mają problemy z naprawą własnego DNA. Badania te zmieniają nasze rozumienie działania inhibitorów PARP i sugerują, że można ich używać razem z lekami do immunoterapii. Rozpoczęto już badania kliniczne mające sprawdzić, czy przypuszczenie takie jest prawdziwe. Immunoterapia nowej generacji przynosi niektórym pacjentom olbrzymie korzyści, jednak na ten typ leczenia reaguje jedynie 10–20 procent osób. Wiele nowotworów potrafi ukryć się przed układem odpornościowym. Tymczasem z badań brytyjsko-francuskiego zespołu wynika, że inhibitory PARP mogą wystawić na atak układu odpornościowego wiele nowotworów, które dotychczas potrafiły go unikać. Inhibitory PARP, takie jak np. olaparib, blokują jeden z systemów naprawy DNA wykorzystywanych przez komórki. To leki wyspecjalizowane w atakowaniu tych nowotworów, które już mają uszkodzone mechanizmy naprawy DNA, szczególnie nowotworów jajników i piersi z dziedziczną mutacją BRCA. Naukowcy przyjrzeli się próbkom guzów nowotworów płuc i zauważyli, że tam, gdzie nowotwór miał problemy z naprawą DNA obecnych było znacznie więcej komórek układu odpornościowego, co wskazywało, że mutacje w systemach naprawy DNA stymulują odpowiedź układ odpornościowego. Podobnym badaniom poddano próbki niedrobnokomórkowych nowotworów płuc i potrójnie ujemnego nowotworu piersi. Okazało się, że gdy takie nowotwory, gdy już mają uszkodzone mechanizmy naprawy DNA, zostaną potraktowane inhibitorami PARP, tracą zdolność do naprawy DNA, w ich kodzie genetycznym akumulują się błędy i w końcu komórki giną. Naukowcy zauważyli, że akumulacja uszkodzeń DNA w komórkach nowotworowych poddanych działaniu inhibitorów PARP, prowadzi do pojawienia się różnych sygnałów molekularnych, które mogą przyciągać uwagę układu odpornościowego, a to z kolei daje nadzieję, że leczenie tymi środkami zwiększy odpowiedź immunologiczną. Na przykład w linii komórek nowotworowych, którym brakowało biorącego udział w naprawie DNA białka ERCC-1 aż 24 z 50 szlaków sygnałowych aktywowanych po podaniu inhibitorów PARP było związanych z układem odpornościowym. Rodzi się więc nadzieja, że inhibitory PARP mogą być stosowane np. do leczenia nowotworów płuc z nieprawidłowymi mechanizmami naprawy DNA. Ich podawanie wraz z lekami do immunoterapii może dodatkowo wzmocnić reakcję układu odpornościowego. To może otwierać nową drogę do leczenia olbrzymiej grupy ludzi, gdyż deficyt proteiny ERCC1 dotyczy od 30 do 50 procent pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuc. To zmienia nasze rozumienie sposobu działania inhibitorów PARP. Teraz wiemy, że nie tylko zwalczają one nowotwory poprzez uszkadzanie ich DNA, ale również poprzez zachęcenie układu odpornościowego do ich zaatakowania. Immunoterapia to wspaniały sposób walki z nowotworami, ale reaguje nań jedynie 10 do 20 procent pacjentów. Odnalezienie guza to połowa sukcesu w immunoterapii, zatem poprzez przyciąganie komórek układu odpornościowego do guza inhibitory PARP umożliwiają działanie lekom do immunoterapii, mówi szef zespołu badawczego, profesor Chris Lord z Instytutu Badań nad Rakiem. Nasze badania wykazały, że inhibitory PARP rekrutują komórki układu odpornościowego do pomocy w zabiciu komórek nowotworowych. To wskazuje, że logicznym jest użycie inhibitorów PARP jednocześnie z immunoterapią. Sprawdzimy to w testach klinicznych nowotworów płuc, prostaty i pęcherza, które rozpoczniemy jeszcze w bieżącym roku, dodaje współautorka badań, doktor Sophie Postel-Vinay z Instytutu im. Gustave'a Roussy. « powrót do artykułu

Osoby z nadciśnieniem używające leków z grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACEI) są narażone na zwiększone ryzyko rozwoju nowotworu płuc w porównaniu z osobami, które używają antagonistów receptora angiotensyny (ARB), donosi najnowszy British Medical Journal. Ryzyko jest szczególnie zwiększone u osób, stosujących ACEI ponad 5 lat. Autorzy badań zauważają, że ryzyko dla przeciętnego pacjenta jest umiarkowane, jednak jako że ACEI to bardzo rozpowszechniona grupa leków, przekłada się to na dużą liczbę osób narażonych na nowotwór płuc. Istniejące dowody sugerują, że ACEI mogą zwiększać ryzyko nowotworu poprzez odkładanie się w płucach bradykininy i neuropeptydu o nazwie substancja P. Związki te znaleziono w tkance płucnej, jednak wcześniejsze badania nie dały jednoznacznej odpowiedzi na pytanie o ich związek z nowotworem. Chcąc lepiej zrozumieć tę zależność zespół naukowy z kanadyjskiego McGill University, pracujący pod kierunkiem profesora Laurenta Azoulaya, przeanalizował dane dotyczące miliona brytyjskich pacjentów, którzy w latach 1995–2015 przyjmowani leki przeciwko nadciśnieniu. Wszyscy pacjenci mieli co najmniej 18 lat, żaden z nich nie miał wcześniej nowotworu, a losy każdego z nich śledzono średnio przez 6,4 roku. W badanym okresie u 7952 pacjentów zidentyfikowano nowotwór płuc. Po wzięciu pod uwagę innych czynników ryzyka, takich jak wiek, płeć, waga, palenie tytoniu, używanie alkoholu i historia chorób płuc, naukowcy doszli do wniosku, że pacjenci leczeni ACEI są narażeni na o 14% większe ryzyko rozwoju nowotworu płuc, niż pacjenci leczeni ARB. Związek ten był oczywisty po pięciu latach przyjmowania leków, a u pacjentów, którzy przyjmowali ACEI przez ponad 10 lat ryzyko rozwoju nowotworu było o 31% większe, niż w przypadku pacjentów zażywających ARB. Jako, że ACEI są bardzo popularne, to te niewielkie relatywne wzrosty przekładają się na dużą grupę pacjentów o zwiększonym ryzyku zachorowania, stwierdzili autorzy badań. Warto tutaj podkreślić, że były to badania obserwacyjne. Nie można z nich wyciągnąć jednoznacznych wniosków. Niewykluczone bowiem, że na wynik wpłynęły inne, niemierzone, czynniki, jak np. status ekonomiczny, dieta czy historia nowotowrów płuc w rodzinie. Profesor Deirdre Cronin Fenton z Wydziału Epidemiologii Klinicznej na Uniwersytecie w Aarhus, komentując opublikowany artykuł stwierdziła, że w przypadku indywidualnych pacjentów należy rozważyć potencjalne długoterminowe ryzyko pojawienia się nowotworu płuc z uwzględnieniem faktu znacznego przedłużenia życia pacjentów dzięki stosowaniu ACEI. Potrzebne są badania nad długoterminowym bezpieczeństwem tych leków, stwierdziła uczona. « powrót do artykułu

Naukowcy z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles (UCLA) odkryli wspólny proces, który ma miejsce na późnym etapie rozwoju drobnokomórkowych nowotworów prostaty i płuc. Istnienie wspólnego mechanizmu molekularnego daje nadzieję na stworzenie terapii, która będzie skuteczna nie tylko przeciwko nowotworom prostaty i płuc, ale przeciwko wszystkim nowotworom drobnokomórkowym. W zdrowej prostacie i zdrowych płucach mamy do czynienia z różnymi wzorcami ekspresji genów. Jednak gdy pojawia się nowotwór drobnokomórkowy, wzorce ekspresji są niemal identyczne. To odkrycie sugeruje, że guzy drobnokomórkowe ewoluują podobnie, niezależnie od tego, którego organu dotykają. Nowotwory, które stają się oporne na leczenie, bardzo często zmieniają się w nowotwory drobnokomórkowe. Taki typ choroby to bardzo zła prognoza dla pacjenta. Już wcześniej pojawiały się sugestie, że u podstaw nowotworów drobnokomórkowych różnych organów może skrywać się podobny mechanizm. Jednak dopiero zespołowi doktora Owena Witte'a z UCLA udało się go opisać. Przez długi czas uważano, że nowotwory drobnokomórkowe płuc, prostaty, pęcherza i innych tkanek łączy tylko nazwa. Onkolodzy leczyli je w różny sposób. Jednak w ostatnich latach naukowcy coraz częściej zdawali sobie sprawę, że nowotwory te są do siebie podobne. Nasza praca to potwierdza, mówi Witte. Uczeni badali potencjalne podobieństwa pomiędzy różnymi nowotworami przeszczepiając myszy komórki ludzkiego nowotworu prostaty zawierające pięć genów, zwanych PARCB. Okazało się, że w organizmie myszy komórki te wykazywały cechy charakterystyczne dla ludzkich drobrnokomórkowych guzów neuroendokrynnych (SCNC). Naukowcy zauważyli też, że aby w prostacie doszło do rozwoju drobnokomórkowego guza neuroendokrynnego, konieczne jest, by dwa geny supresorowe, TP53 i RB1, które chronią komórki przed zmienieniem się w komórki nowotworowe, zostały jednocześnie wyłączone wraz z wprowadzeniem PARCB. Dodatkowe testy potwierdziły uderzające podobieństwo pomiędzy komórkami PARCB-SCNC a drobnokomórkowym nowotworem prostaty u ludzi. Na przykład w obu przypadkach niemal identyczne były wzorce ekspresji RNA oraz włączania i wyłączania niektórych genów. Podobieństwa pomiędzy nowotworami PARCB-SCNC a ludzkim drobnokomórkowym nowotworem prostaty są nadzwyczajne. Jeśli dalibyśmy te dane jakiemukolwiek statystykowi i nie mówili, skąd pochodzą, pomyślałby, że to zestawy danych z tych samych komórek, mówi Witte. Na tym jednak badania się nie skończyły. Analiza bazy danych ekspresji genów ujawniła, że wzorce ekspresji w nowotworach PARCB-SCNC są niezwykle podobne do ekspresji genów nie tylko w nowotworze prostaty, ale i płuc. Później sprawdzono, czy geny PARCB mogą zamienić zdrowe komórki płuc człowieka w komórki nowotworowe. Okazało się, że mogą. Obecnie zespół Witte'a sprawdza, które geny kontrolują całą kaskadę zdarzeń prowadzących do pojawienia się nowotworu drobnokomórkowego. Nasze badania ujawniły istnienie 'regulatorów głównych genów', kluczowych protein kontrolujących ekspresję wielu genów w nowotworach drobnokomórkowych. Jeśli zbadamy te regulatory, to może uda się opracować nowe metody walki ze śmiertelnymi nowotworami, wyjaśnia Witte. « powrót do artykułu