Groteskowy

I to jest odnośnie ćwiczenia. A odnośnie ogólnej zdolności myślenia: Twoim zdaniem jak opracujesz graficzny schemat, to on już będzie pozbawiony relacji? Przecież to absurd. Taki schemat opracowujesz, ażeby właśnie ułatwić symultaniczne widzenie relacji. Więc sam sobie właściwie przeczysz. Bo potwierdzasz ważność widzenia tych relacji jednym rzutem (przedstawiasz wręcz jako jakieś swoje nieomal odkrycie, że pomocne są wizualne schematy), a jednocześnie - stwierdzając to - starasz się z tym samym dyskutować (bo jeśli nie - to z czym tu się kłócisz?). Jak mówiłem - schemat to uproszczenie, a każde uproszczenie ma swoje granice (od pewnego momentu niczego już nie uprościsz). I ostatecznie nawet z tym schematem zostajesz jako osoba która może go ogarnąć (a wręcz w ogóle zbudować), albo jako osoba która tego nie jest w stanie osiągnąć. I to jaką osobą tu będziesz zależy od wydajności Twojej pamięci operacyjnej. Wydaje się, że wciąż kłócisz się ze wszystkim, czego powierzchownie można się przyczepić, a nie starasz się zrozumieć sensu.

I właśnie się całkowicie mylisz - przynajmniej moim zdaniem. Graficzny schemat jest wyjątkowo prosty przy jednym rodzaju bodźców np. gdyby w tym ćwiczeniu pojawiały się jedynie dźwiękowo wymawiane spółgłoski to bardzo łatwo byłoby sobie je w kolejności wizualizować. Ale właśnie - jak podejrzewam - dlatego to ćwiczenie wpływa na IQ, że ćwiczenie danej umiejętności (np. wizualizacji/inteligencji skrystalizowanej) jest tutaj tak trudne, że postępy osiąga się inaczej - poprzez porządkowanie podświadomości. I stąd zapewne wynika fakt, że przy jednym rodzaju bodźców nie zaobserwowano tego typu wpływu na IQ. Np. ja mam problemy z usuwaniem elementów ciągu z pamięci kiedy owe przestają już być znaczące. Efektywność tego usuwania zwiększa się wraz z ćwiczeniem. Pamięć operacyjna ulega optymalizacji. Dzieje się to automatycznie - podświadomie. W każdym razie świadomy wysiłek w tym kierunku raczej zaprząta pamięć, niż zwiększa jej efektywność. Gdybym miał jeden rodzaj bodźców, ćwiczyłbym tylko wizualizujący algorytm, a więc coś nadbudowanego nad pamięcią operacyjną. Kiedy zaś mam 2 rodzaje bodźców i nie mogę nad tym do końca świadomie panować, optymalizuje się uporządkowanie czegoś, nad czym świadomie do końca nie panuję, coś pod moim świadomym wysiłkiem porządkowania. I chyba o to tutaj chodzi.

Nie będę się upierał, że to nie pomaga, gdyż taki pogląd jest fałszywy. Pomaga jednak tylko do pewnego stopnia i - jedynie - przesuwa granicę, która i tak leżałaby dalej przy większej pamięci operacyjnej. Bardzo zręczną teorią pamięci operacyjnej jest zdefiniowanie jej wprost jako ilości relacji które umysł może w danej chwili "odczuwać": Others have argued that the capacity of working memory is better characterized as the ability to mentally form relations between elements, or to grasp relations in given information. [...] These authors asked people to compare written statements about the relations between several variables to graphs illustrating the same or a different relation, as in the following sentence: "If the cake is from France, then it has more sugar if it is made with chocolate than if it is made with cream, but if the cake is from Italy, then it has more sugar if it is made with cream than if it is made of chocolate." This statement describes a relation between three variables (country, ingredient, and amount of sugar), which is the maximum most individuals can understand. The capacity limit apparent here is obviously not a memory limit (all relevant information can be seen continuously) but a limit on how many relationships are discerned simultaneously. Zródło: http://en.wikipedia.org/wiki/Working_memory Tłumaczenie: Inni sądzą, że wydajność pamięci operacyjnej jest lepiej charakteryzowana jako zdolność do ujmowania w myśli relacji między elementami, lub odnajdywania tych relacji w danym zestawie informacji [...] Autorzy ci prosili badanych o porównanie pisanej sentencji do grafów przedstawiających ten sam, lub inny zespół relacji; tak jak mamy to przedstawione w niniejszej sentencji: "Jeśli ciastko wyprodukowano we Francji, wtedy ma ono więcej cukru jeśli jest z czekoladą, niż jeśli jest z kremem; ale jeśli wyprodukowano je we Włoszech, wtedy ma więcej cukru jeśli jest z kremem, niż jeśli jest z czekoladą" Sentencja ta przedstawia relację zachodzącą między trzema elementami (krajem, składnikami i ilością cukru), co jest maksymalną ilością jaką większość ludzi jest w stanie zrozumieć. Limit wydajności jaki tutaj obserwujemy jest w sposób oczywisty różny od limitu pamięci jako takiej - wszystkie istotne informacje możemy rozpatrzyć po kolei - lecz określa raczej ile informacji możemy postrzegać symultanicznie (na raz). __________________ I moim zdaniem żadne karteczki i pomoce nie zastąpią tego, co się dzieje przy takim symultanicznym ujmowaniu relacji istotnych dla danego problemu. Dopiero takie wejrzenie możemy nazwać pełny rozumieniem. Oczywiście możliwość takiego ujęcia całościowego możemy przygotowywać np. analizując problem, zestawiając ze sobą jego elementy, upraszczając pewne stosunki, zwięźlej je ujmując itd. Np. w podanej wyżej sentencji możemy sobie problem uprościć zwyczajnie eliminując zbędne słowa, ażeby skupić się na istocie relacji, a nie ich słownym ujęciu np. we Francji czekolada jest słodsza od kremu, we Włoszech odwrotnie (co trochę zakłamuje problem - bo może to do konkretnych ciastek dają inne ilości cukru i za "słodkość" nie odpowiadają dodatki w rodzaju czekolady czy kremu; ale możemy o tym zakłamaniu pamiętać). Takie uproszczenia mają jednak swoje granice. Kiedy je osiągniemy to albo problem ujmiemy całościowo, albo jest to coś, co nas niestety przerasta.

Gdybyś przeczytał dalej, to byś zauważył, że to nic nie da Jak nie ujmiesz rzeczy w pamięci operacyjnej (nie zobaczysz jako całości), to nie zrozumiesz, choć może dojdziesz do wniosku - tak jak ktoś może formalnie (stosując zasady logiki) ocenić argumentację zarazem jej nie rozumiejąc - że tak rzeczy się mają w istocie.

Myślenie zawsze męczy - dlatego trzeba je optymalizować. Nic równie mocno nie męczy w myśleniu, jak jego nieefektywność: myślowy zamęt, dekoncentracja, niewydajna pamięć operacyjna itd. Nie mówiąc już o tym, że pewnych rzeczy wtedy po prostu nie da się pojąć: bo jak pojmiesz myśl będącą zbiorem relacji, jeśli moc tego zbioru przekracza zasoby Twojej pamięci operacyjnej? Naokoło? Rozkładając na elementy? Bez późniejszej ich syntezy i tak nie będzie to prawdziwe zrozumienie; bardziej formalne sprawdzenie dowodu, a nie "wgląd", postrzeżenie całości (a tyko to pozwala stwierdzić, że naprawdę pojmujesz, a nie tylko wiesz). Dlatego warto ćwiczyć

The dual-task n-back task was proposed by Susanne Jaeggi et al. in 2003.[2] In this variation, two independent sequences are presented simultaneously, typically using different types of stimuli, such as one auditory and one visual. In a 2008 research paper Jaeggi et al. claim that practicing a dual n-back task can increase fluid intelligence, as measured in several different standard tests.[3] This resulted in some attention from popular media, including an article in Wired.[4] In 2009, it was reported in Science that '14 hours of training over 5 weeks' led to measurable density changes for cortical dopamine neuroreceptors Tłumaczenie (luźne:): Ćwiczenie dual n-back zostało przedstawione przez Susanne Jaeggi w 2003 roku. W tej odmianie ćwiczenia dwie niezależne sekwencje są prezentowana symultanicznie, zazwyczaj przy użyciu różnych rodzajów bodźców np. słownego i wizualnego. W 2008 w artykule naukowym Jaeggi postawiła tezę, że praktykowanie tego ćwiczenia może zwiększyć tzw. płynną inteligencję, a więc wielkość jaką mają za zadanie mierzyć testy IQ. W 2009 magazyn Science doniósł, że 14 godzin treningu na przestrzeni 5 tygodni prowadzi do mierzalnego wzrostu liczby korowych neuroreceptorów dopaminy. __________________ W skrócie chodzi o prostą rzecz. Mamy kwadrat o wymiarach 3 na 3. Na nim pojawia się w 9 różnych miejscach kwadrat o wymiarach 1 na 1. Jeśli pojawi się w tym samym miejscu co poprzednio (1-back), czy przedostatnio (2-back) itd. (zależy w jakim jesteśmy trybie) to klikamy strzałkę w prawo. W tym samym czasie symultanicznie słyszymy spółgłoski angielskie - postępujemy dokładnie jak z kwadratem (jeśli ta sama spółgłoska co ostatnio, przedostatnio itd. - zależy od trybu - to strzałka w lewo). Miłej zabawy: http://cognitivefun.net/test/5