Brunatna tkanka tłuszczowa chroni przed licznymi chorobami. Jednak nie wszyscy ją posiadają
dodany przez
KopalniaWiedzy.pl, w Medycyna
-
Podobna zawartość
-
przez KopalniaWiedzy.pl
Tłuszcz zalegający w jamie brzusznej może uszkadzać tętnice, a proces ten może zachodzić u ludzi, którzy wydają się zdrowi, ostrzegają naukowcy z McMaster University. Wyniki ich badań, opublikowane właśnie na łamach Communications Medicine, to przypomnienie, że BMI czy obwód w pasie nie są wystarczającymi wskaźnikami, na podstawie których można wnioskować o wpływie tkanki tłuszczowej na zdrowie. Badania rzucają też nowe światło na związek tłuszczu z chorobami serca.
Wiemy, że tłuszcz trzewny wewnętrznych oraz tłuszcz przechowywany w wątrobie zwiększają ryzyko cukrzycy typu 2, nadciśnienia i chorób serca. Autorzy najnowszych badań przebadali za pomocą rezonansu magnetycznego ponad 33 000 dorosłych mieszkańców Kanady i Wielkiej Brytanii. Rezonans wykonano pod kątem obecności tłuszczu na organach wewnętrznych i w wątrobie. Przeprowadzona analiza wykazała, że tłuszcz obrastający organy wewnętrzne i zawarty w wątrobie jest silnie powiązany z pogrubieniem ścian tętnic szyjnych wspólnych, które zaopatrują w krew głowę i szyję. Ich zwężenie to silny wskaźnik ryzyka udaru i zawału. Nasze badania pokazały, że nawet jeśli weźmiemy pod uwagę tradycyjne sercowo-naczyniowe czynniki ryzyka jak poziom cholesterolu i ciśnienie krwi, to tłuszcz trzewny i w wątrobie wciąż ma wpływ na uszkodzenie tętnic, mówi współautor badań, profesor Russell de Souza.
Badacze zauważyli, że tłuszcz na organach wewnętrznych jest powiązany z odkładaniem się blaszki miażdżycowej w tętnicach szyjnych i pogrubieniem ich ścian. Tłuszcz z wątroby miał tutaj mniejsze znaczenie, ale również zwieszał ryzyko.
Te rodzaje tłuszczu są metabolicznie aktywne i niebezpieczne. Powiązane są ze stanem zapalnym oraz uszkodzeniem tętnic nawet u osób, po których nie widać nadwagi. Dlatego musimy przemyśleć koncepcję nadmiernej wagi i ryzyk dla układu krążenia, stwierdza profesor Sonia Anand.
« powrót do artykułu -
przez KopalniaWiedzy.pl
Dieta śródziemnomorska od dawna uchodzi za wyjątkowo zdrową, zapewniającą długie życie z mniejszą liczbą problemów zdrowotnych. Jak się okazuje, nawet taką dietę można udoskonalić. Dokonali tego naukowcy z Universidad de Navarra we współpracy z ponad 200 badaczami z 22 uniwersytetów, szpitali i instytucji naukowych. Projekt badawczy, największy w Europie program badań klinicznych związanych z odżywianiem się, uczeni z Navarry rozpoczęli w 2013 roku.
Badaniami objęto 4746 osób w wieku 55–75 lat u których zdiagnozowano nadwagę lub otyłość wraz z zespołem metabolicznym, ale u których nie występowały choroby układu krążenia ani cukrzyca.
Osoby te podzielono na dwie grupy. Jedna spożywała dietę śródziemnomorską o obniżonej kaloryczności (około 600 kcal/dzień mniej niż typowa dieta śródziemnomorska), oddawała się umiarkowanym ćwiczeniom fizycznym (szybki marsz, trening siłowy i trening równowagi) oraz mogła liczyć na profesjonalne porady w tym zakresie, druga grupa jadła standardową dietę śródziemnomorską, nie ograniczała kalorii, nie otrzymywała porad odnośnie ćwiczeń. Losy obu grup śledzono przez 6 lat.
Badania wykazały, że u grupy ograniczającej kalorie i ćwiczącej ryzyko rozwoju cukrzycy typu 2. zmniejszyło się o 31%. Członkowie tej grupy stracili średnio na wadze 3,3 kilograma, a obwód ich pasa zmniejszył się średnio o 3,6 cm. W drugiej grupie redukcja wagi wyniosła średnio 0,6 kg, a obwód pasa spadł średnio o 0,3 cm. W praktyce różnica ta oznacza, że na 100 członków pierwszej grupy na cukrzycę zachorowały o 3 osoby mniej, niż w grupie drugiej. W skali całego społeczeństwa to gigantyczna różnica, która może przynieść olbrzymie oszczędności systemom opieki zdrowotnej.
Wykazaliśmy, że dieta śródziemnomorska o ograniczonej liczbie kalorii, w połączeniu z umiarkowanymi ćwiczeniami fizycznymi zmniejsza ryzyko cukrzycy. W skali całych populacji oznacza to tysiące przypadków cukrzycy rocznie mniej. Mamy nadzieję, że już wkrótce dostarczymy równie silnych dowodów na zmniejszenie ryzyka innych problemów zdrowotnych, mówi jeden z głównych autorów badań, profesor Miguel Angel Martinez-Gonzalez z Universidad de Navarra.
Cukrzyca to coraz większy problem dla całej ludzkości. Międzynarodowa Federacja Cukrzycy ocenia, że na całym świecie żyje obecnie ponad 530 milionów osób z cukrzycą typu 2. A tempo jej rozprzestrzeniania się jest coraz szybsze. Przyczynia się do tego niezdrowa dieta, siedzący tryb życia i mała aktywność fizyczna. W Europie cukrzycę zdiagnozowano u ponad 65 milionów osób, w USA jest to 38,5 miliona osób. Nie dość, że stanowi ona poważne obciążenie dla systemów opieki zdrowotnej, dodatkowo zwiększa ryzyko chorób układu krążenia, nerek i chorób metabolicznych.
Ze szczegółami można zapoznać się w artykule Comparison of an Energy-Reduced Mediterranean Diet and Physical Activity Versus an Ad Libitum Mediterranean Diet in the Prevention of Type 2 Diabetes: A Secondary Analysis of a Randomized Controlled Trial.
« powrót do artykułu -
przez KopalniaWiedzy.pl
Badacze z Harvard T.H. Chan School of Public Health postanowili zweryfikować wyniki wcześniejszych badań, które wskazywały na związek pomiędzy spożyciem ziemniaków a cukrzycą typu 2. Badania te nie dawały bowiem jednoznacznych wyników, często brak było w nich informacji o tym, w jaki sposób ziemniaki zostały przygotowane oraz o potencjalnych skutkach zastąpienia ziemniaków innym pożywieniem. Nasze badania sięgają głębiej, dają bardziej spójny obraz dzięki temu, że przyjrzeliśmy się różnym sposobom przygotowywania ziemniaków, śledziliśmy dietę badanych przez dekady i sprawdziliśmy, co się stanie, gdy ziemniaki zostaną zastąpione innym pożywieniem, mówi doktor Seyed Mohammad Mousavi z Wydziału Żywienia.
Naukowcy przeanalizowali dane 205 107 osób zgromadzone w Nurses’ Health Study, Nurses’ Health Study II oraz Health Professionals Follow-up Study. Uczestnicy tych badań przez ponad 30 lat regularnie wypełniali kwestionariusze, w których informowali o swojej codziennej diecie oraz o stanie zdrowia, stylu życia itp. itd. W czasie badań cukrzyca typu II została zdiagnozowana u 22 299 osób.
Na podstawie analizy tych informacji naukowcy z Harvarda stwierdzili, że frytki zwiększają ryzyko rozwoju cukrzycy. Spożywanie ich 3-krotnie w ciągu tygodnia zwiększało ryzyko zapadnięcia na cukrzycę aż o 20%. Natomiast w przypadku ziemniaków gotowanych, pieczonych i purée nie stwierdzono znaczącego zagrożenia. Jednocześnie jednak uczeni zauważyli, ze zastąpienie pełnymi produktami zbożowymi ziemniaków gotowanych, pieczonych lub purée zmniejsza ryzyko cukrzycy o 4%. W przypadku zastąpienia pełnymi zbożami frytek ryzyko spada o 19%.
Akademicy wykorzystali przy tym nowatorką metodę obliczeniową, która pozwoliła im oszacować korzyści z zastąpienia ziemniaków zbożami. Przydatność tej metody sprawdzili następnie na podstawie danych z 13 badań dotyczących skutków spożywania ziemniaków i 11 badań dotyczących spożywania pełnych ziaren. Wyniki ich obliczeń są w wysokim stopniu zgodne z wynikami analiz wspomnianych badań.
Nawet nieduże zmiany diety mogą mieć duży wpływ na ryzyko rozwoju cukrzycy typu 2. Ograniczenie spożycia ziemniaków, przede wszystkim frytek, i zastąpienie ich produktami z pełnego ziarna, może zmniejszyć ryzyko cukrzycy dla całej populacji, mówi współautor badań, profesor Walter Willett.
Wyniki badań zostały opublikowane na łamach The BMJ.
« powrót do artykułu -
przez KopalniaWiedzy.pl
Spożywanie słodzonych napojów odpowiada za miliony nowych przypadków cukrzycy typu 2. i chorób układu krążenia, informują naukowcy z Tufts University. Z artykułu opublikowanego na łamach Nature Medicine dowiadujemy się, że problem ten jest szczególnie widoczny w krajach rozwijających się. W Ameryce Łacińskiej słodzone napoje odpowiadają za 24% nowych przypadków cukrzycy i ponad 11% nowych przypadków chorób układu krążenia. W Afryce Subsaharyjskiej konsumpcja słodzonych napojów jest przyczyną ponad 21% nowych zachorowań na cukrzycę.
Laura Lara-Castor, Dariush Mozaffarian i ich zespół postawili sobie za zadanie ocenić, jak słodzone cukrem napoje wpłynęły w latach 1990–2020 na zachorowania na cukrzycę typu 2. i choroby układu krążenia w 184 krajach świata. Z ich analiz wynika, że w 2020 roku z powodu spożywania napojów słodzonych cukrem na całym świecie pojawiło się 2,2 miliona nowych przypadków cukrzycy i 1,2 miliona nowych przypadków chorób układu krążenia. Napoje odpowiadają więc za rozwój 9,8% nowych zachorowań na cukrzycę i 3,1% nowych zachorowań na choroby układu krążenia. Słodzone napoje w większym stopniu przyczyniały się do chorób mężczyzn niż kobiet, młodszych niż starszych, osób lepiej wykształconych od gorzej wykształconych oraz osób mieszkających w miastach niż na wsiach.
Krajami najbardziej dotkniętymi negatywnymi skutkami spożywania napojów słodzonych cukrem są Kolumbia, Meksyk i RPA. W Kolumbii aż 48% nowych przypadków cukrzycy powiązano ze spożywaniem napojów słodzonych, w Meksyku było to niemal 33%, a w RPA 27,6% i 14,6% chorób układu krążenia.
Słodzone napoje są szybko wchłaniane, mają niewielką wartość odżywczą, ale powodują gwałtowne skoki poziomu cukru we krwi. Ich regularne spożywanie prowadzi do otyłości, insulinooporności oraz licznych problemów zdrowotnych związanych z chorobami serca i chorobami układu krążenia.
Czym jednak są napoje słodzone? Zostały one zdefiniowane jako napoje z dodatkiem cukru, które dostarczają co najmniej 50 kcal na 220 ml napoju. W definicji tej mieszczą się samodzielnie wykonane lub komercyjnie dostępne napoje niegazowane, gazowane, energetyki, napoje owocowe, aguas frescas, lemoniady i poncze. Nie obejmuje ona 100-procentowych naturalnych soków owocowych i warzywnych, niskokalorycznych napojów słodzonych słodzikami oraz słodzonego mleka. W swojej analizie badacze wykorzystali dane o spożyciu słodzonych napojów pochodzące z Global Dietary Database, w której zawarto między innymi informacje o spożyciu napojów słodzonych przez 2,9 miliona osób ze 118 krajów reprezentujących 87,1% populacji świata.
Analiza wykazała, że przeciętny dorosły człowiek spożywa tygodniowo 2,6 porcji – jedna porcja to wspomniane ok. 220 ml – takich napojów. Najmniejsze spożycie (0,7 porcji) odnotowano w Azji Południowej, najwyższe zaś (7,3 porcji) w Ameryce Łacińskiej.
Ze szczegółami badań można zapoznać się na łamach Nature Medicine.
« powrót do artykułu -
przez KopalniaWiedzy.pl
Niskocukrowa dieta matki w czasie ciąży oraz dziecka przez dwa lata po urodzeniu, znacząco zmniejsza ryzyko rozwoju cukrzycy i nadciśnienia u dorosłego człowieka. Naukowcy z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley, Uniwersytetu Południowej Kalifornii (USC) w Los Angeles i kanadyjskiego McGill University w Montrealu zauważyli, że dzieci, które przez pierwszych 1000 dni od poczęcia spożywały niewiele cukru, miały o 35% mniejsze ryzyko rozwoju cukrzycy typu II i o 20% mniejsze ryzyko rozwoju nadciśnienia w dorosłym życiu.
Już ograniczenie ekspozycji na cukier przed urodzeniem wiązało się z obniżeniem ryzyka wystąpienia tych chorób, a ograniczenie cukru po urodzeniu dodatkowo zwiększa uzyskane korzyści. Naukowcy wykorzystali w swoich badaniach niezamierzony naturalny eksperyment, jakim była II wojna światowa. Sprawdzili, jak ówczesna polityka racjonowania cukru wpłynęła długoterminowo na zdrowie obywateli.
W Wielkiej Brytanii racjonowanie cukru rozpoczęto w 1942 roku, a zakończono je dopiero we wrześniu 1953 roku. Naukowcy wykorzystali bazę danych U.K. Biobank. Znajdują się w niej dane genetyczne, medyczne, informacje dotyczące stylu życia i innych czynników ryzyka olbrzymiej liczby obywateli. Dzięki niej mogli porównać zdrowie dorosłych mieszkańców Wielkiej Brytanii z czasów przed ograniczenia sprzedaży cukru i po niej.
Badania długoterminowych skutków spożywania cukru dodawanego do żywności jest trudne. Ciężko jest bowiem znaleźć takie sytuacje, gdy duże grupy społeczeństwa na początkowych etapach życia mają do czynienia z różnymi składnikami odżywczymi, a potem śledzić tych losy tych ludzi przez kolejnych 50 czy 60 lat, mówi główna autorka badań, Tadeja Gracner z USC.
Gdy cukier był racjonowany, średnie spożycie na głowę wynosiło 40 gramów dziennie. Po zakończeniu ograniczeń zwiększyło się ono do około 80 gramów dziennie. Co ważne dla badań, racjonowanie żywności w czasie wojny nie wiązało się z ekstremalnymi ograniczeniami składników odżywczych. W tym czasie dieta przeciętnego mieszkańca Wielkiej Brytanii była mniej więcej zgodna z obecnymi zaleceniami WHO czy amerykańskiego Departamentu Rolnictwa, które radzą, by dzieci do 2. roku życia nie spożywały w ogóle dodatkowego cukru, a spożycie u dorosłych nie przekraczało 50 gramów (12 łyżeczek) dziennie.
Natychmiastowy olbrzymi wzrost spożycia cukru po zniesieniu restrykcji, który nie wiązał się ze wzrostem spożycia innych rodzajów żywności, stał się więc interesującym przypadkiem naturalnego eksperymentu. Ludzie zostali wystawieni na ekspozycję różnych ilości cukru na samym początku życia, w zależności od tego, czy zostali poczęci bądź urodzili się przed czy po wrześniu 1953 roku. To pozwoliło na porównanie tych, którzy zostali poczęci lub urodzili się w czasach, gdy cukier racjonowano, z tymi, z czasów po zniesieniu ograniczeń.
Naukowcy porównali więc tak wyodrębnione dwie grupy osób i stwierdzili, że ci, którzy przez 1000 dni od poczęcia spożywali mniej cukru, byli narażeni na mniejsze ryzyko cukrzycy i nadciśnienia. Jednak to nie wszystko. W grupie tej, jeśli już ktoś zapadł an cukrzycę, to pojawiała się ona cztery lata później, a w przypadku nadciśnienia było to dwa lata później, niż chorowały osoby spożywające więcej cukru w ciągu pierwszych 1000 dni życia. Co ważne, już mniejsze spożycie cukru w łonie matki zapewniało korzyści zdrowotne kilkadziesiąt lat później. Wyniki badań pokazują, jak ważne jest znaczące zmniejszenia spożycia cukru przez kobietę w ciąży, gdyż ograniczenie cukru dziecku po urodzeniu jest o tyle trudne, że cukier dodawany jest bardzo wielu produktów spożywczych, a dzieci są bez przerwy bombardowane reklamami słodyczy.
Średnie miesięczne koszty ekonomiczne cukrzycy w USA wynoszą 1000 USD na osobę. Ponadto cukrzyca skraca oczekiwany czas życia, a im wcześniej się pojawi, tym większa jest utrata lat życia. Wynosi ona 3-4 lata na każdą dekadę, zatem osoba, która zapadła na cukrzycę w wieku 30 lat może żyć o 6–8 lat krócej, niż osoba, u której choroba pojawiła się w wieku 50 lat.
« powrót do artykułu
-
-
Ostatnio przeglądający 0 użytkowników
Brak zarejestrowanych użytkowników przeglądających tę stronę.