Polacy rozwiązali zagadkę radioaktywnych skamieniałości

[KopalniaWiedzy.pl 357]

Polscy naukowcy wyjaśnili, jak tworzą się radioaktywne skamieniałości oraz jakie procesy prowadzą do ich powstania. Nikt wcześniej nie prowadził tak szczegółowych badań tego zagadnienia. Polacy utworzyli interdyscyplinarny zespół, który poddał szczegółowym analizom kilkadziesiąt skamieniałości z Polski, Francji i Maroka. Wykorzystano przy tym pomiary naturalnej promieniotwórczości gamma metodami spektroskopowymi.

W zespole badawczym znaleźli się paleobiolog dr Daniel Tyborowski z Muzeum Ziemi Polskiej Akademii Nauk, chemik radiacyjny prof. Magdalena Długosz-Lisiecka z Międzyresortowego Instytutu Badań Radiacyjnych Politechniki Łódzkiej oraz geolog dr Marcin Krystek z Muzeum Geologicznego w Łodzi. Naukowcy badali skamieniałe amonity, mamuty, ichtiozaury, małże, nosorożce włochate, mozozaury i niedźwiedzie jaskiniowe. Dzięki temu stwierdzili, że radioaktywne skamieniałości powstają, gdy okaz zbudowany jest z fosforanów, a te występują np. w kościach czy zębach kręgowców, oraz gdy środowisko, w którym znajdowały się skamieniałości było bogate w fosforany. Wówczas dochodzi do fosfatyzacji szczątków.

Okazuje się zatem, że do powstania radioaktywnych skamieniałości konieczna jest obecność fosforanów, co prowadzi koncentracji w skamieniałościach poprzez sorpcję. Tutaj zaś trzeba zauważyć, że proces fosfatyzacji to podstawowy proces prowadzący do zachowania się tkanek miękkich i powstania unikatowych skamieniałości. Tego typu szczątki są bardzo radioaktywne. Poziom radioaktywności jurajskich mięczaków dorównuje radioaktywności skamieniałych kości megafauny plejstoceńskiej, które zawierają fosforany. Innymi słowy, tam, gdzie mamy dobrze zachowane skamieniałe tkanki miękkie, możemy spodziewać się też dużej radioaktywności skamielin. Oczywiście „duża” jest tutaj pojęciem względnym, gdyż szczątki takie nie są niebezpieczne dla zdrowia i życia.

Na tym jednak badania polskiego zespołu się nie kończą. Odkrycie daje bowiem nadzieję na rozwój metodologii poszukiwań unikatowych skamieniałości za pomocą radiometru. Tam, gdzie występuje większe koncentracja uranu istnieje bowiem większa szansa na znalezienie wyjątkowo dobrze zachowanych skamieniałości. Nie można też wykluczyć, że pozwoli ono na wykrywanie falsyfikatów. Nie można też wykluczyć, pojawienia się nowych metod datowania skamieniałości. Tutaj jednak, jak zaznaczają odkrywcy, przed nauką jeszcze długa droga, gdyż poziom promieniotwórczości nie jest powiązany z wiekiem skamieniałości.

Badania polskich naukowców zostały opisane na łamach Chemosphere.

 

« powrót do artykułu

[cyjanobakteria 119]

Wnioskuję ze zdjęcia, że mają 0.17 micro siwertów na liczniku, więc specjalnie radioaktywna ta próbka nie jest  Ktoś podejmie się identyfikacji właściciela kręgu osobnika megafauny plejstoceńskiej?  Nie chce mi się grzebać w źródłach ani oglądać filmu. Może Venator da radę, jak znajdzie źródła pisane  (UGH!)

Można pograć online przez emulator DosBOX
https://www.playdosgames.com/online/ugh/

 

Edytowane 3 października 2021 przez cyjanobakteria

[cyjanobakteria 119]

Obejrzałem wideo, ciekawy materiał no i w czas, bo akurat walcuję kreacjonistów młodej ziemi z datowania radioizotopowego  Okazało się, że skamieniałość ze zdjęcia to krąg współczesnego wieloryba z Antarktyki, który ma poziom tła  Były też skamieliny mamutów, zęby rekinów, amonity, itd. Na początku pomyślałem właśnie, że to jakieś zwierze morskie, ale potem zasugerowałem się megafauną z opisu. Rookie mistake

Edytowane 4 października 2021 przez cyjanobakteria