Znajdź zawartość

Pomarańczowe pomidory są zdrowsze od czerwonych. Mimo że czerwone zawierają dużo więcej likopenu, antyutleniacza, który odpowiada zarazem za ich barwę, specjalna odmiana pomarańczowych pomidorów obfituje w błyskawicznie przyswajaną przez nasz organizm formę likopenu. Naukowcy zauważyli, że po zjedzeniu spaghetti z sosem z pomarańczowych pomidorów Tangerine u raczących się nim osób znacznie wzrósł poziom likopenu we krwi. Chociaż czerwone pomidory zawierają dużo więcej likopenu niż ich pomarańczowa odmiana, większość stanowi trudno przyswajalna postać antyutleniacza — opowiada Steven Schwartz, szef badań, profesor nauk o żywieniu oraz technologii na Uniwersytecie Stanowym Ohio. Uczestnicy badań, którzy jedli sos z pomarańczowych pomidorów, spożywali mniej likopenu, ale absorbowali go dużo więcej, niż miałoby to miejsce, gdyby sos do pasty przygotowano z czerwonych warzyw. Pomidorów Tangerine nie można jeszcze nabyć w warzywniakach czy supermarketach, bo zostały opracowane specjalnie na potrzeby amerykańskiego studium. Naukowcy sugerują, by robiąc zakupy, wybierać pomarańczowe i żółte odmiany pomidorów. Przestrzegają jednak, że nie sprawdzali, ile likopenu zawierają. Likopen jest jednym z karotenoidów. Chroni nas przed różnymi chorobami, m.in. zawałem serca, chorobami neurologicznymi oraz nowotworami. Można go znaleźć nie tylko w pomidorach, ale także w innych czerwonych owocach, np. arbuzach, dzikiej róży oraz czerwonych grejpfrutach. Dobrze rozpuszcza się w tłuszczach, dlatego łatwo przyswoić go z ciepłych dań z oliwą, tak jak miało to miejsce w przypadku sosu pomidorowego Stevena Schwartza. Pomidor to świetna biosyntetyczna fabryka karotenoidów. Naukowcy pracują nad zwiększeniem zawartości antyoksydantów oraz polepszeniem ich składu. Jakiś czas temu zespół prowadzony przez Schwartza odkrył w ludzkiej krwi duże ilości izomerów cis antyutleniacza. Większość pomidorów zawiera natomiast trans-likopen. Nie wiemy, dlaczego organizm transformuje likopen w izomery cis ani dlaczego pewne izomery są lepsze od innych. Amerykanie przygotowywali sosy do eksperymentów z dwóch rodzajów pomidorów: 1) odmiany Tangerine, która zawdzięcza swoją nazwę wyglądowi skórki (przypomina bowiem pomarańczową) i obfituje w cis-likopen, 2) zawierających dużo beta-karotenu. Bezpośrednio po zbiorach przygotowano koncentraty, doprawiono je włoskimi przyprawami i zapuszkowano (Journal of Agricultural and Food Chemistry). Wolontariusze świetnie przyswajali pomidorowy beta-karoten. Tylko marchew i słodkie ziemniaki stanowią lepsze, bogatsze i dostępniejsze, jego źródło. Ten karotenoid to główne źródło witaminy A dla dużej części światowej populacji.

Ucznie z uniwersytetów w Glasgow i Exter twierdzą, że spożywanie pewnych substancji roślinnych spowalnia starzenie się. A samice różnych gatunków chętniej wybierają samca, który będzie długo żył. Takimi stubstancjami są karotenoidy. Niektóre gatunki ryb wykorzystują je np. po to, by ich skóra miała zdrowszy wygląd i w ten sposób przyciągają do siebie samice. Karotenoidy są jednocześnie przeciwutleniaczami, a ta ich właściwość wzmacnia układ odpornościowy i utrzymuje zwierzę w zdrowiu. Najnowsze badania wykazały, że samce ryb jedzących więcej karotenoidów lepiej radziły sobie z chorobami, żyły dłużej i były bardziej atrakcyjnymi partnerami dla samic. Doktor Thomas Pike, badacz z Wydziału Biologii Środowiskowej i Ewolucyjnej z Glasgow badał cierniki, których samce w okresie godowym próbują zaimponować samicom czerwoną barwą przedniej części ciała. Najlepiej wychodzi to tym, które jedzą dużo karotenoidów. Samce spożywające ich mniej również próbują zmienić kolor swojej skóry i przeznaczają na to zgromadzone w ciele karotenoidy. Prowadzi to jednak do szybszego zużycia tego barwnika, więc ryby pozbawiają się jego właściwości przeciwutleniających, więc starzeją się szybciej. Walkę o samice wygrywają więc te samce, które jedzą więcej karotenoidów. Długość życia samców ciernika jest o tyle ważna, że to właśnie one opiekują się młodymi, więc samice nie chcą ryzykować rozmnażania się z samcem, który może nie dożyć momentu, w którym młode będą w pełni samodzielne.