Jarek Duda

Zakompleksionym frustratom używającym klawiatury jako worka treningowego, z "merytorycznymi" argumentami że kręci sie jedna czy wiele cząstek, czy jak zaczyna sie rzeczowniki w sąsiednim języku ... zostaje mi tylko życzyć wielu dalszych sukcesów. ps. poprzednia mini-konferencja w którą organizowalem w tym temacie:

Zarówno Zitterbewegung, jak i oscylacje neutrin wymagają (relatywistyczne QM) użycia E=mc^2 w ewolucji exp(-iEt/hbar) - czyli dosłownie masa cząstki napędza jej zegar. Stan najniższej energii można nazwać równowagowym, po wypromieniowaniu całej energii - nic się nie zmienia, co np. dla elektronu czy neutrin oznacza oscylacje. Tak było w oryginalnej definicji https://en.wikipedia.org/wiki/Time_crystal : "lowest-energy state is one in which the particles are in repetitive motion". Dla elektronu są potwierdzenia w symulacjach równania Diraca ... ale jest też jeden artykuł z bezpośrednim: https://link.springer.com/article/10.1007/s10701-008-9225-1 - dla ok. 81 MeV elektronów odległość między tyknięciami zegara zgadza się z przestrzenną siatką kryształu krzemu - zaobserwowali zwiększoną absorpcję ich takim rezonansie. Co do analogów mechaniki kwantowej, używają obiektów z dualizmem korpuskularno-falowym: fale sprzężone z odbijaną kropelką - np. w interferencji kropelka porusza się jedną trajektorią, a jej sprzężona fala wszystkimi - pilotując korpuskułę: Owszem to nie jest mechanika kwantowa, tylko jej analogi - pozwalające zastąpić "shut up and calculate" konkretnymi intuicjami. Dobry talk:

... ale jednak elektron i neutrina mają oscylację w stanie najniższej energii (equilibrium) - wymagane przez relatywistyczne QM i obserwowane eksperymentalnie. Społeczeństwo time crystals m.in. przez te "no-go theorems" właściwie się poddało szukając prawdziwych time crystals jak elektron czy neutrino, zamiast tego skupili się np. na period-doubling ... co jest obserwowane też klasycznie, np. w tych walking droplets odtwarzających zjawiska kwantowe (jak interferencja, tunelowanie, kwantyzacja orbit): kropelka odbija się co dwa okresy wymuszających oscylacji: https://dualwalkers.com/bouncingdroplets.html

... a elektron, neutrina na to: bzdura - mają oscylacje już przy najniższej energii: relatywistyczna QM wymaga E=mc^2 w psi~exp(-iEt/hbar), czyli dosłownie masa cząstki napędza zegar, pytanie o mechanizm ... Bezpośrednie potwierdzenie eksperymentalne dla elektronu: https://link.springer.com/article/10.1007/s10701-008-9225-1 Analogiczny mechanizm dla neutrin dla 3 mas (eigenbasis): https://en.wikipedia.org/wiki/Neutrino_oscillation#Propagation_and_interference Czyli fizyka pokazuje że coś nie tak z tymi "no-go" dowodami ... no i np. w https://community.wolfram.com/groups/-/m/t/3398814 pokazuję jak to naprawić żeby zgadzało się z elektronem/neutrinami.

To proszę o chociaż szkic mechanizmu wiązana nukleonów halo - względnie stabilnego w odległościach kilka razy większych niż oddziaływanie silne? QCD flux tubes/quark strings to część chromodynamiki kwantowej i traktowanie ich na poważnie jako wiry topologiczne przynajmniej sugeruje taki mechanizm ... ale nie widziałem nieswoich artykułów które by to sugerowały. Co do obrazka, w string hadronization np. w LHC taka struna jako wir topologiczny rozpada się do cząstek - więc trzeba znaleźć korespondencję między tym co widzą w LHC, a tym do czego może się rozpaść wir topologiczny ... obrazek jest pod https://arxiv.org/pdf/2108.07896 (więcej strona 12-13), jak ktoś ma lepszy pomysł korespondencji? Przykładowo barion jako najprostszy węzeł takiej struny kwarkowej - pętla dookoła deformuje konfigurację wewnętrznego wiru topologicznego w stronę ładunku (kwarków): proton zamyka ten ładunek, neutron musi go skompensować (co kosztuje: większa masa), w deuteronie dwa bariony dzielą się jednym ładunkiem (+ - + kwadrupol elektryczny): ps. Kompatybilna ewoluująca konfiguracja pola zgodna z własnościami elektronu, mechanizm napędzający dyskutowany w https://community.wolfram.com/groups/-/m/t/3398814

QCD flux tubes/quark strings były wprowadzone dla oddziaływań między kwarkami (color confinement, asymptotic freedom), oryginalnie zainspirowały teorię strun ( https://en.wikipedia.org/wiki/History_of_string_theory#1959–1968:_Regge_theory_and_bootstrap_models ). Ale w takim razie proszę wskaż mi jakiś (nie mój) artykuł proponujący tego typu wytłumaczenie mechanizmu dość stabilnego wiązania halo nukleonów w odległościach kilka razy większej niż oddziaływanie jądrowe? Są modele efektywne, czytaj: wkładamy rękami że się trzyma, ale nawet pisałem maile do kilku autorów, jeden odpisał: mechanizmu brak. Mainstream o kwarkach myśli praktycznie tylko dla protonu i neutronu ... praktycznie zapominając o nich dla większych jąder, m.in. dlatego że np. efekt EMC ( https://en.wikipedia.org/wiki/EMC_effect ) pokazuje że struktura kwarków jąder się deformuje - nie wiedzą jak ani dlaczego ... Traktując poważnie że QCD flux tubes/quark strings to wiry topologiczne (np. https://journals.aps.org/prd/abstract/10.1103/PhysRevD.88.054504 ), symulacje LHC robi się obecnie głównie string hadronization ( http://www.scholarpedia.org/article/Parton_shower_Monte_Carlo_event_generators#String_model ) - rozpad takiej struny w zderzeniach. Traktują to tylko efektywnie (przybliżenie perturbacyjne) - używają potencjału takiej struny, ale przechodząc do konfiguracji pól (obraz nieperturbacyjny), dochodzimy do pytania o korespondencję do czego może się rozpaść wir topologiczny vs co obserwują w zderzeniach LHC? Myśląc o tej korespondencji, wszystko wydaje się zgadzać - np. z jednej strony mogą powstać coraz większe węzły takich 1D obiektów, z drugiej coraz większe jądra - sugerując że pytając się konfiguracje pól jąder, są one węzłami wirów topologicznych - co automatycznie daje m.in. wytłumaczenie dlaczego proton jest lżejszy od neutronu (barion potrzebuje ładunku, neutron musi go skompensować), dalej wiązanie deuteronu ze znanym eksperymentalnie kwadrupolowym momentem elektrycznym (+ - +) ... czy dając mechanizm wiązania nukleonów halo.

Hel-3 powstaje głównie z rozpadu trytu (~12.3 lat) ... i ponoć rzeczywiście istotnym źródłem He3 są głowice termojądrowe ... Ciekawsze pytanie: skąd geologicznie się bierze się ten tryt, dość szybko rozpadający się do He-3? Okazuje się że obserwują m.in. z wyziewów wulkanicznych, no i ciężko go uzyskać inaczej niż fuzją ... https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0377027399001778 https://www.researchgate.net/publication/323686881_Tritium_Records_to_Trace_Stratospheric_Moisture_Inputs_in_Antarctica/figures?lo=1

Niestety obecna fizyka jądrowa to jedna wielka heurystyka, praktycznie nic nie potrafią policzyć z praw podstawowych jak QCD, więc nic dziwnego że co chwilę niespodzianki. Najgorzej chyba z jądrami halo ( https://en.wikipedia.org/wiki/Halo_nucleus ) - niby oddziaływanie jądrowo powinno utrzymywać poniżej 1 fm ( https://en.wikipedia.org/wiki/Nuclear_force ), a tu np. lit-11 utrzymuje dwa neutrony przez milisekundy w odległości kilku fm ... https://en.wikipedia.org/wiki/Borromean_nucleus Co je tam trzyma??? Mainstream nawet nie próbuje odpowiadać ... podejrzewam że QCD flux tubes/struny kwarkowe jako 1D wiry topologiczne ( https://arxiv.org/pdf/2108.07896 ) - prowadząc do np. https://en.wikipedia.org/wiki/Three-body_force

Właśnie opublikowałem wprowadzający z prostymi kodami: https://community.wolfram.com/groups/-/m/t/3398814 Czyli chcemy zrozumieć mechanizm dlaczego ewolucja exp(i E t / hbar) relatywistycznie dla E=mc^2 jest dosłownie napędziana masą cząstki m - dając oscylacje już przy najniższej energii jak w oryginalnej definicji time crystal ... Poddali się poszukując time crystals (np. https://as2.c.u-tokyo.ac.jp/seminar/slides/TC.pdf ), ale to jest dokładnie co obserwowane dla elektronu i neutrin, no i pokazuję że jednak można to osiągnąć ... wręcz u mnie samo wychodzi: dla odtworzenie elektromagnetyzmu na (skwantowanych) ładunkach topologicznych potrzebujemy Lagrangianu z wyrazami krzywizna^2, w 4D z sygnatury czasoprzestrzeni wychodzą też subtelne ujemne wyrazy krzywina^2 w Hamiltonianie - dosłownie dając tendencje energetyczne dla oscylacji w związku z masą grawitacyjną. Animacja dla elektronu - skwantowany ładunek elektryczny jako topologiczny: jeż długiej osi. Do tego potrzebujemy moment pędu, dipol magnetyczny i zegar de Broglie/zitterbewegung - wszystkie trzy dostajemy dynamiką fazy kwantowej interpretowanej jako twist pola:

Zamiast eternalizmu czytaj zasada minimalizacji działania/zespoły Feynmanowskie - CPT symetryczne podstawowe sposoby rozwiązywania m.in. ogólnej teorii względności czy QFT: praca na pełnych 4D scenariuszach, traktując przeszłość i przyszłość tak samo. Z "nie było w Kaku więc jesteś gupi", "daj se spokój z CPT" ... widzę drobną zmianę nastawienia do "Zjawisko znane od dawna, niekontrowersyjne" - owszem nic dziwnego, tylko przypominam że proponuję kilka naziemnych zastosowań, jak 2WQC ( https://www.qaif.org/2wqc ) teoretycznie rozwiązujące problemy NP, skanery medyczne tworzące mapy współczynnika emisji, radioterapia zagładzająca nowotwór, backward camera np. teleskopy o pompowanej matrycy obserwujące stymulowaną emisję od celu ...

Okazało się że taka absorpcja fotonu przez (odwrotnie) przyspieszający ładunek jest dobrze znana w astrofizyce jako "synchtrotron self-absorption", np. poniższe po lewej z https://www.mssl.ucl.ac.uk/www_astro/lecturenotes/hea/radprocess/sld028.htm Patrząc się na ten lewy diagram z perspektywy symetrii T, która nie zmienia elektromagnetyzmu, odwracają się trajektorie elektronów i fotonów, tym razem to prawy elektron emituje foton absorbowany przez lewy elektron ... bardzo symetryczna sytuacja - co powoduje co? W least action principle/Feynman ensembles/eternalism/block universe optymalizujemy 4D sytuację: przeszłość/przyszłość są symetryczne. Teraz po prawej jest sytuacja z synchrotronu - w jednej perspektywie emituje fotony które też powodują stymulowaną emisję próbki ... w drugiej perspektywie to samo tylko z innego kąta ... przechodząc między perspektywami odwracamy kierunek fotonów.

Neutrino najpierw było jednym magicznym punkcikiem, potem trzema, potem oscylującym między nimi zyskując masy (wbrew Modelowi Standardowemu), podejrzenie sterylnych ... a teraz ten magiczny punkcik spuchł do rozmiarów tysiące razy większych niż jądro ... ... co osobiście oczekiwałem od ~2009 (rozwinięte do https://arxiv.org/pdf/2108.07896 ) ... magiczne idealne punkciki to jest tylko tzw. przybliżenie perturbacyjne, czyli coś w stylu "jabłko + jabłko = 2 jabłka" - poprawne, aczkolwiek wolno się pytać o budujące je struktury, w fizyce cząstek tzw. obrazem nieperturbacyjnym pytającym o konfiguracje pól. No i niby podobnie punktowy elektron, z perspektywy pól ma m.in. E ~ 1/r^2 elektryczne dla Coulomba ... neutrino też potrzebuje jakichś pól dla swojego oddziaływania słabego, może grawitacyjnego ... pytanie jakie konkretnie? Nikt nie wie - wrzuciłem wczoraj do fizyków cząstek, ponad 10 tys. odwiedzin, tylko konsternacja: https://www.reddit.com/r/ParticlePhysics/comments/1iqmlgf/how_big_is_a_neutrino_were_finally_starting_to/ Myśląc o tym od tych prawie 16 lat, najbliższa droga to chyba przez tzw. string hadronization ( http://www.scholarpedia.org/article/Parton_shower_Monte_Carlo_event_generators#String_model ) - założenie m.in. popularne dla symulacji zderzeń w LHC, że w jego wyniku powstaje struna kwarkowa, która rozpada się do cząstek. Taka struna jest modelowana jako wir topologiczny ( https://journals.aps.org/prd/abstract/10.1103/PhysRevD.88.054504 ) - czyli pozostaje znaleźć korespondencję między tym do czego może się rozpaść wir topologiczny, a tym co obserwują w zderzeniach w LHC. No i najlżejsza jest pętla wiru topologicznego - bardzo trudno oddziałująca, zwykle lekka (chyba że wydłużona), występująca w 3 rodzinach między którymi może oscylować rotacjami pola ... czyli dokładnie jak neutrino - przypadek?

Na bluzgi zakompleksionych frustratów nawet nie widzę gdzie odpowiedzieć - zostaje mi złożyć najgłębsze wyrazy współczucia i jeszcze raz zareklamować studia z fizyki. Niestety Kaku nie wystarczy. Ale wracając do skrytykowanego "Wielu fizyków powtarza że np. elektron czy neutrino to idealne punkty" - właśnie wrzucając w wyszukiwarkę "neutrino size", widzę np.: "A High-Energy Neutrino is 15 zeptometers" https://scaleofuniverse.com/en/universe/high-energy-neutrino "a true point" https://www.quora.com/Is-there-any-particle-smaller-than-the-size-of-a-neutrino-1-ym "To put the remarkably small size of a neutrino into perspective, consider that neutrinos are thought to be a million times smaller than electrons: https://www.uab.edu/inquiro/issues/past-issues/volume-9/the-neutrino-a-particle-ahead-of-its-time ... co dopiero ostatnio jest naprawiane - chyba pierwszy nius: https://cerncourier.com/a/tabletop-experiment-constrains-neutrino-size/ : "Via the uncertainty principle, the team infers a limit on the spatial localisation of the entire final-state system of 6.2 pm – more than 1000 times larger than the nucleus itself." Właśnie wrzuciłem do fizyków cząstek i zaczyna się dyskusja: https://www.reddit.com/r/ParticlePhysics/comments/1iqmlgf/how_big_is_a_neutrino_were_finally_starting_to/

To hipotetycznie zakładając cykliczny model, która z poniższych ewolucji entropii ma sens? Kolejne Big Bounce byłyby prawie tym samy, więc 1) nie ma żadnego sensu. 2) zakłada nieciągłość, podczas gdy kolaps byłby ciągły - zostaje 3) i 4), w obu entropia maleje przed Big Bounce. Czy jest inna alternatywa?

Szuka się struktury pól barionów w nieperturbacyjnym QCD, dla elektronów przynajmniej znamy E ~ 1/r^2 konfigurację pola elektrycznego ... ale co wiemy o neutrinie? Idealne punkty w diagramach Feynmana przybliżenia perturbacyjnego - jaką kryje (nieperturbacyjną) konfigurację pól np. w tych zmierzonych >6.2pm??? Niby podstawowe pytanie, ale nikt nic nie wie, wręcz prawie nikt go nie zadaje - jedyne podejście o jakim słyszałem to moje: w miarę znane jest że QCD flux tube/quark string łączy kwark-antykwark w dualnym sformułowaniu (monopole są elektryczne) - co można zrealizować konfiguracjami jak poniżej ... w string hadronization taka struna modelowana wirem topologicznym rozpada się na cząstki np. w zderzeniach LHC - najlżejsze co można tak dostać to zamknięte pętle wiru topologicznego, które wydają się idealnie zgadzać z własnościami neutrin - bardzo trudno oddziałuje, zwykle bardzo lekka, wiry w 3D mogą być 3 rodzajów i obracać/oscylować między nimi. Energia pętli wiru topologicznego zależy też od jej długości, w rozpadzie beta o ciągłym spektrum ta długość pewnie ma rozkład ... natomiast takie obserwowane o np. 220 PeV nie zdziwiłbym się gdyby miało o rzędy wielkości większą długość ... ale obecnie niewiele wiemy o takich ekstremalnych źródłach, co pokazuje nasze spore braki zrozumienia, np. "M82 X-2 is an ultraluminous X-ray source (ULX), shining about 100 times brighter than theory suggests" z https://en.wikipedia.org/wiki/M82_X-2