Jarek Duda

Ale co z tym ciśnieniem radiacyjnym p = <ExH>/c w okolicy horyzontu? Pochylenie stożków światła powoduje że nawet fotony/EM mogą tylko podróżować w jednym kierunku - dla WH na zewnątrz, dla BH do środka. Czyli dla powierzchni pod horyzontem czarnej dziury p byłoby skierowane do powierzchni - działając na nią dodatnim ciśnienie radiacyjnym. Natomiast dla powierzchni nad horyzontem czarnej dziury to p jest skierowane od powierzchni - czyż nie jest to ujemne ciśnienie radiacyjne? Np. jako stymulowana emisja - wyciągając fotony z wzbudzonych atomów zgodnie z symetrycznymi równaniami poniżej. Taki "elektromagnetyczny odkurzacz w poprzek horyzontu" - z jednej strony dmucha dodatnim ciśnieniem radiacyjnym, więc z drugiej nie "robi nic" ale symetrycznie wciąga ujemnym ciśnieniem radiacyjnym. EM-hydro analogia z śrubą okrętową/odkurzaczem to jest np. https://en.wikipedia.org/wiki/Barnett_effect - generowanie pola magnetycznego obracając nawet nienaładowany obiekt.

Bardzo ciekawe, warto podawać artykuł - znalazłem ale nie było to proste, z 2021: "Detecting an Itinerant Optical Photon Twice without Destroying It" https://journals.aps.org/prl/pdf/10.1103/PhysRevLett.126.253603

Przemyślałem wstępnie osobliwość w środku czarnej dziury i myślę że mogłaby być zregularyzowana analogicznie jak w centrum ładunku - używając https://en.wikipedia.org/wiki/Teleparallelism jak u Einsteina: 4 prostopadłe pola wektorowe tworzące tetrad, czyli taki 4-wymiarowy (nad)ciekły kryształ. Dla rozróżnienia elementarnego ładunku elektrycznego np. w elektronie od "grawitacyjnego" w centrum czarnej dziury, wektor czasowy musi być znaaaacznie dłuższy niż przestrzenne. Regularyzacja oznacza deformację, która tutaj przestaje rozróżniać część z długości 4 wektorów/osi tetradu, co się realizuje potencjałem typu Higgsa/ https://en.wikipedia.org/wiki/Landau–de_Gennes_theory - w przecięciu wiru topologicznego trzeba wyrównać długości 2 osi jak poniżej, w samym środku ładunku muszą się wyrównać wszystkie 3 osie przestrzenne, co jest bardziej kosztowne energetycznie ... a w samym środku czarnej dziury ta najdłuższa oś czasowa musi się wyrównać z przestrzennymi - co jest znaaaacznie bardzo kosztowne energetyczne, więc cząstki spadające do centrum czarnej dziury chyba praktycznie tracą swoją strukturę, zlewając się w konfigurację centralnej osobliwości - bariony rzeczywiście powinny być niszczone, pozwalając na bezmasowe wypromieniowanie Hawkingiem ... Talk z takiej perspektywy:

Oczywiście centrum czarnej dziury jest problematyczne, ale fizyka raczej regularyzuje osobliwości do skończonej gęstości, więc podejrzewam że też tutaj ... np. running coupling obserwowaną deformację siły Coulomba w bardzo małej odległości/dużych energiach można wyprowadzać jako regularyzację osobliwości ładunku: https://www.mdpi.com/2218-1997/11/4/113 . Dalej promieniowanie Hawkinga zamienia oryginalne bariony w promieniowanie bezmasowe - łamiąc liczbę barionową i dając ultimiate energy source: mc^2 z dowolnej materii. Natomiast sam horyzont nie jest taki problematyczny, o ile myślimy czterowymiarowo w czasoprzestrzeni - Einstein's block universe/eternalism ( https://en.wikipedia.org/wiki/Eternalism_(philosophy_of_time) ) - polecam przemyśleć https://en.wikipedia.org/wiki/Kruskal–Szekeres_coordinates

Też kiedyś byłem sceptyczny odnośnie czarnych dziur, ale nie unikniemy przechylania stożków światła w związku z grawitacją ... nawet w https://en.wikipedia.org/wiki/Teleparallelism Einsteina dla unifikacji EM+grawitacja (talk: https://www.youtube.com/watch?v=ATkeqMRucfc ) W ekstremalnych warunkach horyzontu zdarzeń, stożki mogą być "przechylone o 45 stopni" jak na obrazku powyżej - powodując że nawet światło/EM może poruszać się tylko w jednym kierunku przestrzennym. Dla białej dziury stożki są skierowane na zewnątrz - jak odkurzacz przełączony na dmuchanie, tak silny że działa nawet na elektromagnetyzm: dodatnim ciśnieniem radiacyjnym - "wydmuchując nawet EM" na zewnątrz. Dla czarnej dziury symetrycznie przełączamy ten odkurzacz na ssanie - wciąga wszystko łącznie z elektromagnetyzmem, działając ujemnym ciśnieniem radiacyjnym, tworząc wiry/jety do środka - do końca wymieniając informację z otoczeniem ... więc nie ma paradoksu.

Jest ten głośny https://en.wikipedia.org/wiki/Black_hole_information_paradox : "Hawking's calculation suggests that the final state of radiation would retain information only about the total mass, electric charge and angular momentum of the initial state. Since many different states can have the same mass, charge and angular momentum, this suggests that many initial physical states could evolve into the same final state." Rozwiązanie może być trywialne: ignoruje się oddziaływania czarnej dziury (poza grawitacją i promieniowaniem Hawkinga), więc warto sobie przypomnieć że białe dziury jak najbardziej powinny oddziaływać - tylko emitując, działając dodatnim ciśnieniem radiacyjnym (push) - ciągle wymieniając informację z otoczeniem. Czarne dziury są T/CPT analogami białych, więc czyż nie powinny symetrycznie działać skierowanym przeciwnie ujemnym ciśnieniem radiacyjnym (pull)? np. pomagając w formowaniu wirów/jetów skierowanych do środka ... w ten sposób też symetrycznie ciągle wymieniając informację z otoczeniem, czyli paradoks znika ... Świeże z Horizon Telescope https://eventhorizontelescope.org/new-eht-images-reveal-unexpected-polarization-flips-at-m87 : "magnetized plasma swirling near the event horizon is far from static; it’s dynamic and complex, pushing our theoretical models to the limit.” Co myślicie o takim rozwiązaniu black hole information paradox? Znacie jakieś inne? Czyż czarne dziury nie powinny oddziaływać z otoczeniem ujemnym ciśnieniem radiacyjnym? (poza grawitacją i promieniowaniem Hawkinga) Na jakie jeszcze inne sposoby mogą oddziaływać? Ze wspomnianego https://eventhorizontelescope.org/new-eht-images-reveal-unexpected-polarization-flips-at-m87 :

Żeby zbliżyć się do granicy wydajności komputerów kwantowych, pierwszy krok to dogonienie klasycznych - z naturalną dwukierunkową kontrolą, np. zarówno wpychając jak i wyciągając elektrony przez chip ... podczas gdy dla kwantowych ludzie się zafiksowali na jednokierunkowej. Dwukierunkowa kontrola dla kwantowych teoretycznie pozwoliłaby atakować wspomniane problemy NP-trudne ( https://www.qaif.org/2wqc )

Pomysł jak użyć takie odwrócone sprzężenie elektronów do obserwacji wnętrza czarnych dziur: As white holes should act with absorption equation outside, shouldn't black holes act with stimulated emission? Physics is believed to be CPT symmetric, and this symmetry e.g. switches absorption and stimulated emission equations, or black and white hole in Kruskal-Szekeres coordinates. So if white hole should only emit, acting with absorption equation on external target, and black hole only absorbs - shouldn't black hole act with stimulated emission equation on external targets? If so, could we observe it building telescope focused on stimulated emission (instead of standard: absorption) - e.g. with continuously excited sensor, monitoring its relaxation time? In both scenarios there are coupled e.g. electrons inside white/black hole and in telescope - CPT symmetry would reverse shown corresponding Feynman diagram.

Struny w 20+ wymiarach to SF, natomiast QCD jest opisywane jako "'Perfect Liquid' Quark-Gluon Plasma is the Most Vortical Fluid" - superfluid z wirami topologicznymi, które w fizyce cząstek są strunami kwarkowymi (np. https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0370269399012083 ) i w zderzeniach w LHC rozpadają się do prawie wszystkich cząstek jako string hadronization ( http://www.scholarpedia.org/article/Parton_shower_Monte_Carlo_event_generators#String_model ). Potrzebujemy jeszcze skwantowanych point-like ładunków z oddziaływaniem Coulomba - co jako skwantowane topologicznie dostają eksperymentalnie w ciekłych kryształach, np. https://www.nature.com/articles/s41598-017-16200-z W 4D czasoprzestrzeni takiemu superfluid liquid crystal trzeba dodać 4 oś jako lokalny czas - tworząc tetrad, którego pola już Einstein chciał używać do unifikacji EM + grawitacja: https://en.wikipedia.org/wiki/Teleparallelism

Fizykę opisujemy matematyką jak wspomniane QFT, QCD, GR - które pochodzą z potrzeb empirii i tak były potwierdzane ... osoba potrafiąca czytać potrafiłaby też sobie odpowiedzieć na pytanie "jaką wartość dodaną proponujesz?"

Zauważ że mainstream szuka unifikacji QFT i GR, czyli formalizmów Lagranżowskich - minimalizując działanie, lub rozważając zespoły Feynmanowskie. Natomiast QM to tylko praktyczne przybliżenie QFT - zapominając o polach, skupiając się np. na pojedynczej cząstce ... nagle potrzebując zgadywania aksjomatów, obserwatorów i filozofów, sto interpretacji ... i jeszcze ponoć z definicji nikt QM nie rozumie ... Zamiast skupiać się na zgadywanych aksjomatach przybliżenia, wróćmy do bardziej fundamentalnego: formalizmu Lagranżowskiego - bardzo konkretnej matematyki, którą wystarczy zrozumieć i zaakceptować, nie ma nawet gdzie wymyślać obserwatorów świadomych czy z duszą ... ... tylko pytanie: dla jakiego pola, Lagrangianu? Co dyskutuję w np. cytowanej wypowiedzi poniżej ... ale niestety z trollem o konkretach już nie pogada.

To nie jest szukanie jakiejś nowej fizyki, tylko próba w końcu zrozumienia tej starej - obrania jej z efektywnych przybliżeń perturbacyjnych i w prawdopodobieństwach ... łącznie z unifikacją z grawitacją, która automatycznie wychodzi z dynamiki boostów przechodząc z 3D do 4D superfluid liquid crystal jak w telepalarelliźmie Einsteina (poniżej). Odnośnie mechaniki kwantowej QM, jest ona znowu: efektywnym przybliżeniem kwantowej teorii pola QFT - która już jest formalizmem Lagranżowskim: wystarczy go wybrać z polem, no i klasycznie minimalizować działanie, kwantowo brać zespoły Feynmanowskie - bardzo konkretna matematyka która nie pozostawia miejsca na dodatkowe zgadywane aksjomaty - wystarczy zaakceptować, a aksjomaty wyprowadzić ... i rzeczywiście same wychodzą: Minimal QM interpretation: just accept Lagrangian formalism successful from QFT to GR: A paradygmat superfluid liquid crystal jako to podstawowe pole, czyli 3 prostopadłych kierunków w 3D, w czasoprzestrzeni 4 "tetrad", pochodzi m.in. od Einsteina https://en.wikipedia.org/wiki/Teleparallelism - "attempt by Albert Einstein[1] to base a unified theory of electromagnetism and gravity" pracujący na tetradzie 4 prostopadłych pól wektorowych - osi takiego 4D ciekłego kryształu. Wczoraj miałem referat dla takiej grupy: Teleparallelism in liquid crystal view with GEM+EM+QM unification, particles as topological excitatations

No przecież to robię od lat, w mainstreamie dzięki coraz szybszym komputerom też rozwijają się podejścia nieperturbacyjne jak https://en.wikipedia.org/wiki/Lattice_QCD rozwiązujący np. https://en.wikipedia.org/wiki/Quantum_chromodynamics#Lagrangian poniżej - wyraz typu Diraca dla kwarków plus Yang-Mills uogólniający elektromagnetyzm: Z jednej strony super że nie ma już operatorów kreacji z perturbacyjnego rozwinięcia szeregu, magicznie wyciągających cząstki z kapelusza - ignorując ich konfiguracje pól np. EM elektronu. Z drugiej powyższe psi chowa rozkłady prawdopodobieństwa, ten wyraz Diraca wyprowadza się z zespołów po trajektoriach - cząstek będących skomplikowanymi konfiguracjami pól, które znowu są ignorowane w takich efektywnych przybliżeniach. Żeby rzeczywiście zrozumieć fizykę trzeba zejść jeszcze głębiej - do samych pól (bez prawdopodobieństw w psi), rządzonych pewnie rzeczywiście czymś typu EM/Yang-Mills plus np. potencjał typu Higgsa, uśredniając trajektorie ich cząstek jako specjalne konfiguracje - wyprowadzając efektywne np. powyższe wyrazy typu Diraca. Więc gdzie szukać takiego jeszcze bardziej fundamentalnego Lagrangianu bez prawdopodobieństw? Wyniki zderzeń w LHC są opisywane np. jako "'Perfect Liquid' Quark-Gluon Plasma is the Most Vortical Fluid" czyli supefluid, który matematycznie rzeczywiście jest bardzo blisko elektromagnetyzmu (np. tabelka poniżej i https://scholar.google.pl/scholar?q=hydrodynamics electrodynamics analogy ) ... tylko sama ciecz nie ma cząstek, które pojawiają się np. jako wspomniane wiry topologiczne, szczególnie przechodząc do ciekłych kryształów - gdzie eksperymentalnie dostają też skwantowane point-like ładunki topologiczne z efektywnym oddziaływaniem typu Coulomba (np. https://www.nature.com/articles/s41598-017-16200-z ) Więc naturalnym kandydatem na głębsze pole i Lagrangian jest typu superfluid liquid crystal (co robię np. w https://arxiv.org/pdf/2108.07896 ) ... jakieś inne pomysły? (nie SF jak 20+ wymiary). Niestety mainstream ma olbrzymią inercję - ludzie często przez dekady robią jeden model, zainteresowanie kogoś nowym nietypowym jest niezwykle trudne, ale jest powolny progres.

Przynajmniej jeden komputer kwantowy powstaje w Polsce i jestem w kontakcie, a co do konkretnych narzędzi to całkowicie się zgadzam - jestem teoretykiem, ale takim który szuka nowych narzędzi o praktycznym potencjale, np. pewnie używasz mojego ANS ( https://en.wikipedia.org/wiki/Asymmetric_numeral_systems ). Dyskutowane 2WQC to próba dogonienia klasycznych które naturalnie mają dwukierunkową kontrolę - np. bateria wpycha i wyciąga elektrony z chipu, a dla kwantowych zafiksowali się na jednokierunkowej kontroli - gdy tylko uzyskamy dwukierunkową, to zaraz staną się bardzo praktyczne ... a ostatnio mam ~20 praktykantów z 2WNN: dwukierunkowych sieci neuronowych ( https://www.qaif.org/events/aintern ) - potrafiących propagować w obu kierunkach jak biologiczne.

Fizycy wierzą że równania są te same po zastosowaniu wszystkich 3 symetrii https://en.wikipedia.org/wiki/CPT_symmetry i owszem nie ma wątpliwości że komputery kwantowe będą tak samo działały po zastosowaniu 2 z nich (P i C) ... więc dlaczego nie trzeciej: T? OTW nawet teoretycznie pozwala na realizację: https://en.wikipedia.org/wiki/Non-orientable_wormhole "obracająca stożki światła 2x bardziej niż w czarnej dziurze" - aplikując symetrię T (lub P) na przelatującej rakiecie ... to komputer kwantowy wewnątrz niej przestałby działać? Jego preparacja wymuszająca stan początkowy, stałaby się postparacją wymuszającą końcowy ... dekoherencja wewnątrz rakiety przebiegałaby w przeciwnym kierunku czasowym - zgodnie ze wspomnianym "the system is dissipative and decohering in both temporal directions" z https://www.nature.com/articles/s41598-025-87323-x .