Topnienie giganta, Lodowca Thwaites, rozpoczęło się w latach 40. XX wieku

[KopalniaWiedzy.pl 320]

Lodowiec Thwaites to olbrzymi fragment lądolodu Antarktydy Zachodniej. Ten najszerszy (120 km) lodowiec na świecie ma 192 000 km² powierzchni. Każdego roku traci około 50 miliardów ton lodu i odpowiada za 4% wzrostu poziomu oceanów. Zawiera on 483 000 km³ lodu i gdyby całkowicie się roztopił światowy poziom oceanów zwiększyłby się o 65 cm. Wiemy, że od 30 lat utrata jest 2-krotnie szybsza niż wcześniej. Dotychczas jednak zagadką było, kiedy rozpoczął się proces topnienia tego giganta. Teraz naukowcy z Teksasu stwierdzili, że został on zapoczątkowany w latach 40. XX wieku. To zaś zgadza się z wcześniejszymi badaniami dotyczącymi Pine Island Glacier.

Szczególnie ważnym wnioskiem płynących z naszych badań jest stwierdzenie, że zmiana ta nie była ani przypadkowa, ani nie dotyczyła jednego lodowca. To część szerszego kontekstu zmian klimatu, mówi główna autorka badań, Rachel Clark. Uczona i jej zespół uważają, że topnienie lodowców zostało zapoczątkowane przez ekstremalnie silne zjawisko El Niño, które ogrzało Antarktykę Zachodnią. Od tamtego czasu topnienie lodowców nie ustaje. To niezwykle ważne, że El Niño trwało zaledwie kilka lat, ale dwa lodowce – Thwaites i Pine Island – nie przestały tracić masy od tamtej pory. Gdy równowaga systemu została zachwiana, lodowce ciągle się cofają, dodaje profesor Julia Wellner, która jest główną amerykańską badaczką międzynarodowego projektu THOR (Thwaites Offshore Research).

Odkrycie, że zarówno Thwaites Glacier jak i Pine Island Glacier mają wspólną historię wycofywania się i utraty masy, potwierdza pogląd mówiący, że zmniejszanie pokrywy lodowej na Morzu Amundsena ma przyczyny zewnętrzne, w tym zmiany w cyrkulacji oceanów i atmosfery, a nie wewnętrzne, jak wewnętrzne zmiany dynamiki lodowca, topnienie u podstawy czy akumulacja śniegu, dodaje Claus-Dieter Hillenbrand z British Antarctic Survey.

Naukowcy z THOR dokonali swojego odkrycia badając rdzenie osadów morskich pobranych w 2019 roku bliżej Thwaites niż kiedykolwiek wcześniej. Podczas badań wykorzystali tomografię komputerową oraz geochronologię. Badali ołów-210, który znajduje się w osadach morskich i jest radioaktywny. Izotop ten ma okres półrozpadu wynoszący zaledwie 20 lat, co zapewnia badaczom bardzo precyzyjną podziałkę czasową.

Lodowiec Thwaites odgrywa kluczową rolę w stabilizowaniu lądolodu Antarktydy Zachodniej, a tym samym ma olbrzymi wpływ na poziom oceanów. On jest ważny nie tylko dlatego, że sam przyczynia się znacząco do zmiany poziomu oceanów, ale również dlatego, że działa jak korek, utrzymujący cały lód, który się za nim znajduje. Jeśli Thwaites zostanie zdestabilizowany może dojść do utraty stabilności przez cały lód Antarktydy Zachodniej, wyjaśnia Wellner.

« powrót do artykułu