Plasterkowe odchudzanie

[KopalniaWiedzy.pl 358]

Na Uniwersytecie Technologicznym Nanyang w Singapurze powstał plaster z mikroigłami do dostarczania związków stymulujących przemianę białej tkanki tłuszczowej (ang. white adipose tissue, WAT) w spalający energię tłuszcz brunatny (ang. brown adipose tissue, BAT). Za jego pomocą nie tylko ograniczono tycie, ale i o ponad 30% zmniejszono masę tłuszczową myszy przez miesiąc karmionych wysokotłuszczową paszą.

Singapurczycy wykorzystywali 2 związki: agonistę receptora β3-adrenergicznego lub trijjodotyroninę (T₃). Gdy plaster przyciska się przez mniej więcej 2 minuty, mikroigły wczepiają się w skórę i odłączają od podłoża. Sam plaster można usunąć.

Gdy igły się rozkładają, cząsteczki leków są stopniowo uwalniane do magazynującej energię podskórnej tkanki tłuszczowej i tam zmieniają ją w spalającą kalorie brunatną tkankę tłuszczową.

Autorzy publikacji z pisma Small Methods podkreślają, że w ten sposób można by walczyć z otyłością, unikając inwazyjnych procedur chirurgicznych czy wysokich dawek leków (to istotne, gdyż mogą one powodować poważne skutki uboczne).

Gdy mikroigły zakotwiczały się w skórze myszy, w ciągu 5 dni okoliczny tłuszcz zaczynał brązowieć, co pomagało zwiększyć wydatkowanie energii i ograniczało przyrost wagi. Ilość leków podawanych via mikroigły była o wiele mniejsza niż przy zażywaniu doustnym lub w zastrzykach. W ten sposób obniża się koszt składnika lekowego, a powolne uwalnianie minimalizuje skutki uboczne - wyjaśnia prof. Chenjie Xu.

Podczas eksperymentów akademicy zaobserwowali, że myszy z plastrami miały niższy poziom cholesterolu i kwasów tłuszczowych niż gryzonie z grupy kontrolnej.

Singapurczycy szacują, że koszt materiałów do wytworzenia prototypu to ok. 3,5 USD. Poza wymienionymi substancjami czynnymi w skład plastra wchodzi też kwas hialuronowy. Zastosowany agonista receptora β3-adrenergicznego został już dopuszczony przez amerykańską Agencję Żywności i Leków (FDA) do leczenia zespołu nadreaktywnego pęcherza. Trijodotyronina jest zaś wykorzystywana w terapii niedoczynności tarczycy.

Wcześniejsze badania wykazały, że i agonista receptora β3-adrenergicznego, i T3 mogą wpływać na zamianę WAT w BAT. Do tej pory nie decydowano się jednak na ich wykorzystanie w odchudzaniu, bo przy tradycyjnych drogach dostarczania mogłyby się pojawiać skutki uboczne związane z akumulacją w tkankach innych niż docelowa.

« powrót do artykułu