Wiadomo więcej o przyczynach tycia parkinsoników po głębokiej stymulacji mózgu

[KopalniaWiedzy.pl 277]

Badania zespołu ze Scuola Internazionale Superiore di Studi Avanzati wykazały, czemu poddani głębokiej stymulacji jądra niskowzgórzowego Luysa (ang. deep brain stimulation of the subthalamic nucleus, STN-DBS) pacjenci z chorobą Parkinsona tyją.

Jądro niskowzgórzowe Luysa odpowiada za subiektywną wartość nagrody i kontrolę hamowania, dwa kluczowe aspekty kontroli jedzenia, dlatego Włosi oceniali, czy przyrost wagi u parkinsoników po STN-DBS nie wiąże się właśnie ze zmianą funkcji nagradzania i hamowania.

Autorzy publikacji z pisma Cortex monitorowali grupę pacjentów przed i po interwencji. Oceniano aspekty poznawcze, psychologiczne i behawioralne. Okazało się, że przyrost wagi wiąże się m.in. z podwyższoną impulsywnością, dłuższym czasem choroby i ograniczeniem leczenia farmakologicznego.

Badanie przeprowadzono we współpracy z Santa Maria della Misericordia University Hospital w Udine. Wzięło w nim udział 18 pacjentów z parkinsonem i 18 zdrowych ochotników.

Pacjentów poddawano ocenie w 3 fazach: przed operacją, 5 dni po niej i po upływie 3 miesięcy. Cały czas poddawano ich leczeniu farmakologicznemu, ale dawkę leków stopniowo obniżano. Podczas ostatniej oceny aktywny był też stymulator - wyjaśnia Marilena Aiello.

By ocenić natężenie depresji, anhedonii (niezdolności do odczuwania przyjemności) oraz impulsywności, ochotnicy wypełniali zestaw kwestionariuszy; odpowiednio Skalę Depresji Becka (ang. Beck Depression Inventory, BDI), Skalę Przyjemności Snaitha i Hamiltona (ang. Snaith–Hamilton Pleasure Scale, SHAPS) i skalę BIS-11 (ang. Barratt Impulsiveness Scale). Włosi dawali im też zadania, które pozwalały określić wrażliwość na nagrody pokarmowe oraz impulsywne reakcje na jedzenie (do oceny procesów hamowania zastosowano test kontroli reakcji idź/nie idź - go/no-go task, GNG).

Nasze wyniki potwierdziły, że w miesiącach po operacji ludzie znacząco tyli. Przyrost wagi był większy u pacjentów z silniejszą przedoperacyjną impulsywnością uwagową (przejawiająca się np. tendencją do podejmowania nagłych decyzji), a także większą ochotą na niskokaloryczne pokarmy oraz impulsywnością w zadaniach GNG w fazie 3., czyli przy jednoczesnej farmakoterapii i włączonym stymulatorze. Istotne były także [...] cechy związane z chorobą, w tym czas jej trwania i zmniejszenie obciążenia farmakologicznego [lewodopą].

« powrót do artykułu