Studenci pomagają dzieciom autystycznym

[KopalniaWiedzy.pl 357]

Studenci Wydziału Mechanicznego z koła naukowego BiomCyberMedic konstruują urządzenia do wspierania terapii osób autystycznych. Mają wiele pomysłów. Zbudowali już tunel i ściskarkę, w przyszłości chcą opracować interaktywną aplikację rozwijającą komunikację i umiejętności społeczne u dzieci z cechami autyzmu.

Dzisiaj, 29 czerwca, podczas spotkania w białostockim Ośrodku Szkolno-Terapeutyczno-Opiekuńczym (OSTO) dla dzieci i młodzieży z cechami autyzmu mogliśmy zobaczyć efekty pracy studentów i poznaliśmy różne aspekty współpracy Ośrodka z Politechniką Białostocką.

Terapeuci i podopieczni OSTO korzystają z dwóch projektów studentów Wydziału Mechanicznego. Ściskarka wspomaga terapię zaburzeń czucia głębokiego. To nietypowa kamizelka – jej komory napełniają się sprężonym powietrzem i delikatnie uciskają tułów. Zwiększa to dopływ bodźców i dotykową świadomość ciała (zwiększone czucie głębokie). Do tej pory powstało jedno urządzenie prototypowe, które obecnie przechodzi testy.

Natomiast tunel do terapii sensorycznej wykorzystywany jest do wyciszania i ćwiczeń trzech zmysłów: wzroku, słuchu i dotyku. We wnętrzu tunelu zamontowano diody imitujące rozgwieżdżone niebo, powierzchnie o różnych fakturach, puzzle i głośniki, przez które dzieci mogą słuchać relaksujących dźwięków. Dziecko samodzielnie pracuje i bawi się w tunelu, a terapeuta – dzięki kamerze i ekranowi – może monitorować zachowanie podopiecznego. Do tej pory studenci skonstruowali i przekazali do użytkowania Ośrodkowi dwa prototypy tunelu.

O tym, jak przebiegały prace nad konstruowaniem obu urządzeń opowiadali na konferencji prasowej studenci z koła BiomCyberMedic z Wydziału Mechanicznego: mgr inż. Paweł Godlewski (przewodniczący koła), Albert Szczerba  (student kierunku automatyka i robotyka) i Aleksandra Antoniuk (inżynieria biomedyczna).

Opiekunem naukowym koła jest dr hab. inż. Jolanta Pauk. Wydział Mechaniczny kojarzy się z takimi konstrukcjami jak łaziki marsjańskie i bolidy wyścigowe. My natomiast proponujemy innowacyjne konstrukcje, które mają bardzo praktyczne zastosowanie. Skupiliśmy się na wspomaganiu terapii dzieci z cechami autyzmu. Zapotrzebowanie na tego typu urządzenia jest ogromne. Mogliśmy się o tym dowiedzieć podczas konferencji zorganizowanej przez Krajowe Towarzystwo Autyzmu w Białymstoku w kwietniu. Widzieliśmy że rodzice, opiekunowie i terapeuci są ogromnie zainteresowani nabyciem tego typu urządzeń. Przymierzamy się więc do ich komercjalizacji. Ściskarkę już zgłosiliśmy do Urzędu Patentowego  – wniosek został przyjęty i cały czas pracujemy nad tym, żeby skomercjalizować nasze kolejne pomysły – mówiła Jolanta Pauk.

Jak powiedziała Ewa Kowalewska – Dyrektor OSTO – współpraca terapeutów z inżynierami jest niezwykle potrzebna: Współpracujemy już od trzech lat. Bazą były kontakty koleżeńskie, które szybko rozszerzyły się na większe grono osób. Okazało się, że studenci Wydziału Mechanicznego są zainteresowani pomaganiem dzieciom. Zorganizowaliśmy dla nich szkolenie, które okazało się być bardzo motywujące. Młodzi ludzie postanowili zrobić coś dla dzieci z autyzmem. Stąd mamy już trzy urządzenia: ściskarkę i dwa prototypy tunelu. I jeśli uda nam się uzyskać dofinansowanie w programie Interreg Europa Środkowa to będziemy działać dalej. Technika idzie naprzód i w coraz większym zakresie – z dobrym skutkiem – wykorzystywana jest w terapii. Cieszymy się bardzo, że i my możemy mieć z niej pożytek.

Politechnika Białostocka we współpracy z Uniwersytetem Technicznym w Kownie, Litwa oraz wsparciu merytorycznym terapeutów z OSTO stara się o wsparcie finansowe projektu pod nazwą Opracowanie inteligentnych narzędzi diagnostycznych I terapeutycznych dla dzieci z autyzmem. Szacowana wartość projektu to blisko 240 tys. euro.

W spotkaniu wzięli udział także Agnieszka Kowalewska prezes białostockiego oddziału Krajowego Towarzystwa Autyzmu, z którym Wydział Mechaniczny Politechniki Białostockiej współpracuje od 2013 roku.

Cieszę się, że urządzenia skonstruowane przez studentów Wydziału Mechanicznego pomagają dzieciom i terapeutom Ośrodka. Problemy dzieci z cechami autyzmu są mi szczególnie bliskie – mówił podczas dzisiejszej konferencji prasowej  prof. Lech Dzienis, Rektor Politechniki Białostockiej.

« powrót do artykułu

[glaude 40]

Czucie głębokie (proprocepcja), to przetwarzanie danych dopływających z receptorów mięśni, ścięgien i stawów. Dzięki niemu bez kontroli wzroku wiemy w jakim położeniu znajdują się części naszego ciała, z zamkniętymi oczami potrafimy dotknąć palcem do nosa czy piętą kolana, a niewidomi swobodnie chodzą.

Nie wydaje mi się, ze pomaga w tym kamizelka. Chyba, ze chodzi o jakiś jej unikalny mechanizm.

 

U autystyków brak jest synchronizacji czasowej poszczególnych modalności. One są kompletnie rozstrojone lub w ogóle słabo działają.

W pierwszym przypadku to np tak jak ogląda się kiepsko zgrany reportaż w tv - głos wyprzedza o 3 sekundy obraz i diabli nas biorą przy oglądaniu i słuchaniu takiego wywiadu juz po chwili. W końcu przekaz staje się nie zrozumiały ze względu na konkurencję obu modalności do zdominowania uwagi. A autystycy mają tak cały czas.

W drugim przypadku, najczęściej czucie powierzchniowe, impulsacja jest tak słaba, ze nie rejestrowana przez pola czuciowe. Mózg ma problem z określeniem granic ciała. Nie wie gdzie ono się zaczyna, gdzie kończy lub czy nie przechodzi płynnie w otoczenie. To dlatego autystucy często długotrwale się uderzają lub o coś uderzają, co przez otoczenie bywa interpretowane jako samookaleczanie. A oni tylko chcą mieć kontrolę nad pozycją i granicami swojego ciała.

 

Sprawa najpewniej tkwi w jądrach wzgórza, które nie uśredniają szybkości bodźców z poszczególnych modalności.