Na polowaniu z pingwinami Adeli

[KopalniaWiedzy.pl 318]

Japońscy naukowcy jako pierwsi poznali szczegóły technik łowieckich pingwinów Adeli (Pygoscelis adeliae). Wykorzystali m.in. kamery wideo i przyspieszeniomierze, przymocowane do swobodnie pływających ptaków.

Obserwując żerowanie, wcześniej niektórzy badacze zakładali zwierzętom morskim kamery wideo, ale tego typu operacje kończyły się po zaledwie kilku godzinach. W innych studiach akademicy mocowali na nich różne czujniki, dzięki którym uzyskiwano zapis niebezpośrednich sygnałów chwytania ofiary. Metodę stosowano w długich okresach, ale nigdy nie walidowano jej w terenie - podkreśla dr Yuuki Watanabe z Narodowego Instytutu Badań Polarnych w Tokio.

Japończycy wpadli na pomysł, by połączyć obie techniki. Nagrywaliśmy zarówno filmy, jak i niebezpośrednie sygnały, potwierdzając te ostatnie dzięki zapisowi wideo.

Przypuszczaliśmy [na przykład], że łapiąc ofiarę, ptaki przemieszczają głowę w stosunku do reszty ciała. I nagranie to potwierdziło. Poza przyspieszeniem (współczesne akcelerometry są na tyle małe, że pingwiny mogły nosić 2 urządzenia: jedno na głowie, a drugie z tyłu) mierzono zmiany temperatury przewodu pokarmowego czy otwieranie dzioba.

Pingwiny Adeli żywią się 2 gatunkami kryla - krylem antarktycznym (Euphausia superba) i Euphausia crystallorophias - oraz rybami Pagothenia borchgrevinki. Okazało się, że polując na kryle, ptaki najpierw płynęły w górę, a później, w chwili przypuszczenia ataku, zmieniały kierunek, wykonując błyskawiczne ruchy głową ku przodowi. Naukowcy z Kraju Kwitnącej Wiśni wyliczyli, że P. adeliae mogły schwytać do 2 skorupiaków na sekundę (mimo że te ostatnie próbowały, oczywiście, uciec).

Na pingwinach nie robił też wrażenia kamuflaż P. borchgrevinki. Atakowały bowiem ryby od dołu, czyli od strony odpowiadającej za wtopienie się w tło morskiego lodu.