Znajdź zawartość

Alticus arnoldorum to morska ryba z raf koralowych Oceanu Spokojnego, która spędza dużo czasu w strefie międzypływowej. Naukowcy sądzą, że rzuca to nieco światła na początki kolonizacji lądu przez zwierzęta. Przy okazji stwierdzono, że skacząca ryba prowadzi rozbudowane i ciekawe życie społeczne. Dr Terry Ord z Uniwersytetu Nowej Południowej Walii opowiada, że w dorosłości A. arnoldorum staje się zwierzęciem lądowym, zasiedlając skaliste pasmo pływów strefy przybrzeżnej. […] Nadal jednak potrzebuje wilgoci, by oddychać za pomocą skrzeli i skóry. Nasze studium pokazało, że życie na lądzie w wykonaniu ryby morskiej jest silnie zależne od pływów i fluktuacji temperatury. Jest uzależnione do tego stopnia, że większość aktywności ogranicza się do krótkiego okresu częściowego zalania, którego moment występowania zmienia się z dnia na dzień. Podczas naszych badań na Guam nigdy nie widzieliśmy dobrowolnego powrotu do wody. W rzeczywistości ryby spędzały dużo czasu na aktywnym unikaniu zanurzenia przez nadchodzące fale, nawet wtedy gdy próbowaliśmy je schwytać do badań. Australijczyk podkreśla, że ryby te są bardzo zwinne na lądzie i naprawdę trudno je złapać. A. arnoldorum pokonują skalisty teren, wyginając ogon i posługując się wydłużonymi płetwami piersiowymi i ogonowymi. Dzięki tym ostatnim są w stanie uczepić się niemal każdej powierzchni. "Gimnastyka" ogona pozwala im zaś na wskakiwanie na położone wyżej tereny. Skoki mają niekiedy rekordową długość, wielokrotnie przewyższającą długość ich ciała. Podczas wysokiego i niskiego stanu wód A. arnoldorum przebywają w szczelinach skalnych. Pomiędzy nimi wychodzą na żer, gody i by prowadzić życie społeczne. Ord i S. Tonia Hsieh z Temple University uważają, że jest ono niezwykle złożone, biorąc pod uwagę wąskie okienko czasowe, jakim dysponują ryby. Samce są terytorialne i urządzają pokazy mające odstraszyć wrogów i zwabić samice (demonstrują czerwone płetwy i energicznie potrząsają głowami). Biolodzy zauważyli samice agresywnie broniące żerowisk na początku sezonu rozrodczego. Samice oglądają nory samców, zanim wybiorą partnera. Potem składają ikrę i znikają, zostawiając opiekę nad jajami ojcu.

Japońscy naukowcy donoszą, że złapany w zeszłym miesiącu delfin butlonosy ma dodatkową parę płetw, która może być pozostałością po tylnych kończynach. Jeśli ich przypuszczenia się potwierdzą, będzie to kolejny argument przemawiający za tym, że delfiny były niegdyś zwierzętami lądowymi. Czteropłetwy ssak został schwytany 28 października przez rybaka mieszkającego na wybrzeżu prefektury Wakayama (zachodnia Japonia). To on zawiadomił o swoim nietypowym odkryciu pobliskie Taiji Whaling Museum. Zachowane skamieniałości pokazują, że ok. 50 mln lat temu delfiny i walenie były czworonożnymi zwierzętami lądowymi. Dzieliły też wspólnego przodka razem z hipopotamami i jeleniami. Ich kończyny zanikły, gdy ssaki z jakiegoś powodu zmieniły środowisko życia. Na pewnym etapie rozwoju u płodów delfinów i waleni można zaobserwować zawiązki tylnych kończyn, które zanikają przed narodzinami. U znalezionego u wybrzeży Kraju Kwitnącej Wiśni ok. 5-letniego delfina druga para płetw (dużo mniejszych od przednich) ma podobną wielkość jak ludzka dłoń. Wyrasta od strony brzusznej, w pobliżu ogona. Dyrektor muzeum Katsuki Hayashi nie potrafi na podstawie obserwacji zachowania zwierzęcia odpowiedzieć na pytanie, czy używa ono tylnych płetw do manewrowania w czasie pływania. Według niego, doszło do mutacji, która doprowadziła do ponownego ujawnienia cechy, która zanikła w zamierzchłej przeszłości. Delfin ma pozostać w Taiji Whaling Museum, by przejść serię testów DNA i prześwietleń rtg.