Znajdź zawartość

W kategorii wydobywania z przestępców przyznania się do winy dobry glina bije złego na głowę. Michel St-Yves i Nadine Deslauriers-Varin z Uniwersytetu w Montrealu pracowali z 221 więźniami, analizując okoliczności, w jakich przyznali się do zarzucanych im czynów. Stwierdzili, że najlepszym sposobem na wydobycie zeznań jest wykorzystanie przez policjanta poczucia winy (nawet najmniejszego) i granie podejrzanemu na uczuciach. Tak jak przypuszczali Kanadyjczycy, wśród wszystkich uwzględnionych czynników najważniejsze były dowody. Jeśli okazywało się, że są mocne, wskaźnik przyznań znacząco wzrastał, niezależnie od innych czynników socjodemograficznych i kryminologicznych. Gdy jednak dowody były słabe, przyznaniu się sprzyjało, jeśli podejrzany czuł się winny z powodu tego, co zrobił, w czasie przesłuchania przebywał z policjantem sam na sam, odbywał już wcześniej jakieś wyroki oraz został skazany za poważniejsze przestępstwo. Inne studia także wskazywały na ważną rolę relacji nawiązującej się podczas przesłuchania. Wszystko zależy od metod jego prowadzenia i finezji dopracowanej na wzór dzieła sztuki. Czemu ludzie się przyznają? St-Yves sądzi, że powody są bardzo różne: by zrzucić z siebie ciężar poczucia winy, obciążyć osobę trzecią, zwiększyć akceptowalność przestępstwa w oczach innych lub by dostać lżejszy wyrok. Wśród 221 wziętych pod uwagę przez akademików więźniów do winy przyznało się 45%. W innych studiach wskaźnik przyznań wynosił ok. 50%, lecz St-Yves i Deslauriers-Varin podejrzewają, że odnotowana przez nich niewielka różnica wiązała się z miejscem przeprowadzania badania. Było to więzienie (co eliminowało niektóre motywy zdobywania się na szczerość), dodatkowo ze względu na recydywę wszyscy trafili do więzienia federalnego za bardzo poważne przestępstwa. Wskaźnik przyznań wśród oskarżonych po raz pierwszy wynosi 80%, a wśród recydywistów 51%.

Profesor Noel Sharkey z University of Sheffield, jeden z czołowych autorytetów ds. robotyki, uważa, że w ciągu najbliższych 75 lat na ulice trafią sztuczni policjanci. Profesor przeprowadził dwumiesięczne studium, w którym starał się przewidzieć, w jaki sposób roboty wpłyną na pracę policji w XXII wieku. Sharkey uważa, że pierwsze roboty-policjanci nie będą w pełni autonomicznymi maszynami, ani nie zostaną wyposażone w zaawansowane algorytmy sztucznej inteligencji. Będą jednak w stanie wykryć broń czy rozpoznać osobę będącą pod wpływem alkoholu lub zachowującą sie agresywnie. Dzięki temu, że maszyny będą wykonywały proste zadania policji, prawdziwi policjanci będą mogli zajmować się bardziej wymagającymi rzeczami. Zdaniem Sharkeya, roboty będą miały też dostęp do informacji o kontach bankowych, danych podatkowych oraz baz danych o przestępcach, dzięki czemu będą mogły identyfikować podejrzanych. Profesor sądzi też, że do roku 2070 na ulicach pojawią się autonomiczne samochody policyjne, które będą w stanie namierzać piratów drogowych, identyfikować tablice rejestracyjne i automatycznie naliczać punkty karne oraz mandaty. Sharkey mówi, że takie urządzenia policyjne mogą przynieść społeczeństwu olbrzymie korzyści, jednak w nieodpowiednich rękach mogą stać się zagrożeniem dla prywatności i praw człowieka.