Znajdź zawartość

Naukowcy z Politechniki Szczecińskiej opracowali materiał polimerowy, który swoimi właściwościami przypomina kauczuk silikonowy, ale ma cechy elastomeru termoplastycznego, wykazującego znacznie lepszą wytrzymałość na wielokrotne odkształcenie. Dlatego może być modyfikowany powierzchniowo lub w masie, a po zakończeniu użytkowania jest poddawany recyklingowi, czego nie można robić z wulkanizowanym elastomerem silikonowym. Zespół kierowany przez prof. nzw. Politechniki Szczecińskiej, dr hab. inż. Mirosławę El Fray z Zakładu Biomateriałów i Technologii Mikrobiologicznych Instytutu Polimerów, od wielu lat zajmuje się syntezą i badaniami elastomerów termoplastycznych, a zwłaszcza tych przeznaczonych do kontaktu z żywym organizmem. Stworzenie pod koniec lat 90. ubiegłego stulecia podstaw technologii otrzymywania elastomerów poliestrowych z udziałem monomerów z surowców odnawialnych pozwoliło na opracowanie kolejnych generacji polimeru, który może znaleźć zastosowanie w różnych dziedzinach medycyny. Polimery pierwszej generacji zostały zaproponowane jako materiały do rekonstrukcji ścięgien w tzw. dwuetapowej plastyce ścięgien zginaczy palców ręki (badania prowadzono we współpracy z Pomorską Akademią Medyczną w Szczecinie). Nowością jest zaoferowanie nie tylko lepszego i tańszego materiału, lecz również możliwość stosowania celowanej terapii antybiotykowej, zmniejszającej ryzyko wystąpienia infekcji. Polimer drugiej generacji, modyfikowany nanocząstkami bioaktywnej ceramiki, jest obecnie testowany jako podłoże dla rozwoju komórek mięśnia sercowego, aby w postaci łatki nasercowej mógł wspomagać regenerację mięśnia sercowego po zawale. Materiał taki, po dodatkowej obróbce promieniowaniem jonizującym, może znaleźć zastosowanie jako materiał do wyrobu protez piersi. Równolegle opracowywany jest polimer trzeciej generacji, który po odpowiedniej modyfikacji warstwy wierzchniej może znaleźć zastosowanie jako elastyczny element w konstrukcji sztucznego serca.