Znajdź zawartość

Jeśli to, co uznawaliśmy za czarne dziury jest w rzeczywistości obiektami nieposiadającymi osobliwości, wówczas przyspieszające rozszerzanie wszechświata jest naturalną konsekwencją Einsteinowskiej ogólnej teorii względności, mówi Kevin Croker z Uniwersytetu Hawajskiego. Croker i jego kolega opublikowali na łamach Astrophysical Journal artykuł, w którym stwierdzają, że niektóre obiekty uznawane obecnie za czarne dziury, mogą nie być czarnymi dziurami, ale obiektami pełnymi ciemnej energii. Kevin Croker i emerytowany profesor matematyki Joel Weiner nie zajmowali się badaniem czarnych dziur. Przyglądali się równaniom Friedmanna, które zostały przez ich twórcę wywiedzione z teorii Einsteina. Fizycy wykorzystują te równania do opisu rozszerzania się wszechświata, gdyż za ich pomocą łatwiej jest prowadzić obliczenia. Naukowcy zauważyli, że aby poprawnie zapisać równania Friedmanna, ultragęste izolowane obiekty we wszechświecie, takie jak gwiazdy neutronowe czy czarne dziury muszą być – z matematycznego punktu widzenia – traktowane jak cała reszta. Dotychczas kosmolodzy uważali, że w obliczeniach należy pomijać szczegóły dotyczące tych obiektów. Wykazaliśmy, że istnieje tylko jeden prawidłowy sposób na tworzenie tych równań. A jeśli zrobi się to w ten sposób, można dojść do bardzo interesujących wniosków, mówi Croker. Z obliczeń wynika, że cała ciemna energia, potrzebna do przyspieszania rozszerzania się wszechświata, może znajdować się w obiektach uznawanych obecnie za czarne dziury. Co więcej wykazali, że te alternatywy dla czarnych dziur – nazwane Generycznymi Obiektami Ciemnej Energii (GEODE – Generic Objects of Dark Energy) – pozwalają również wyjaśnić pewne cechy fal grawitacyjnych. Wyliczenia, dokonane przez Crokera i Weinera wykazały, że GEODE, ultragęste obiekty pełne ciemnej energii, ale niezawierające osobliwości, zyskują masę wyłącznie przez to, że wszechświat się rozszerza. Ich masa zwiększa się, nawet gdy w pobliżu nie ma materii, którą mogłyby wchłonąć. Tak, jak światło podróżujące przez rozszerzający się wszechświat traci energię, co widzimy w postaci przesunięcia w podczerwieni, tak i materia traci masę w miarę rozszerzania się wszechświata. Zwykle efekt ten jest zbyt słaby, by go zauważyć. Jednak w ultragęstych środowiskach, wewnątrz których panuje niezwykle wysokie ćiśnienie, mamy do czynienia z materiałem relatywistycznym, a tam efekt utraty masy przez materię jest zauważalny. Ciemna materia jest relatywistyczna i panujące wewnątrz niej ciśnienie działa inaczej niż na materię czy światło. Zatem obiekty zbudowane z ciemnej energii, jak GEODE, z czasem zyskują masę. Hipoteza dotycząca GEODE pojawiła się w latach 60. ubiegłego wieku, ale dopiero ostatnio opracowano metody matematyczne, pozwalające badać te obiekty. Dzięki pracy Crokera i Weinera wydaja się, że za ich pomocą w prosty sposób można wyjaśnić pewne zjawiska zaobserwowane podczas rejestracji fal grawitacyjnych pochodzących z połączenia dwóch czarnych dziur. Gdy LIGO po raz pierwszy wykrył fale grawitacyjne wyliczono, że pochodzą one z połączenia czarnych dziur o masach 29 i 36 mas Słońca. Tymczasem naukowcy spodziewali się innych mas. Jednak GEODE, w przeciwieństwie do czarnych dziur, zyskują z czasem masę. Uformowane w młodym wszechświecie GEODE mogły z czasem zyskać na masie i to właśnie one mogły się zderzyć, co zostało zaobserwowane przez LIGO. Wyjaśnienie takie jest znacznie prostsze niż przyjęcie, że mieliśmy do czynienia z czarnymi dziurami o takich, a nie innych masach. Nie wszyscy są przekonani do twierdzeń Crokera i Weinera. Profesor fizyki Vitor Cardoso z Instituto Superior Tecnico w Lizbonie mówi, że zaprezentowany opis GEODE jest sprzeczny z intuicją i trudny do przyjęcia. Dodaje przy tym: podoba mi się pomysł znalezienia alternatyw dla czarnych dziur. To zmusi nas to wzmocnienia teorii opisującej czarne dziury. Poza tym, jeśli nie będziemy takiej alternatywy szukali, to nigdy jej nie znajdziemy. Badania opisano w artykule Implications of Symmetry and Pressure in Friedmann Cosmology. I. Formalism « powrót do artykułu

Tajwańska firma Quanta Computer ogłosiła, że będzie produkowała notebooki, które powstały w oparciu o projekt One Laptop per Child (OLPC) i ma zamiar sprzedawać je na rynkach krajów rozwiniętych w cenie 200 dolarów. Projekt OLPC autorstwa Nicholasa Negroponte z MIT zakłada produkcję tanich laptopów edukacyjnych przeznaczonych dla dzieci z ubogich krajów. Quanta już produkuje takie maszyny. Jeszcze w bieżącym roku mają one trafić do krajów rozwijających się, a ich cenę ustalono na 150 dolarów. Michael Wang, prezes Quanty, zapowiedział, że projekt OLPC zostanie wykorzystany do produkcji komercyjnej wersji notebooków, które będą sprzedawane na rozwiniętych rynkach. Quanta nie informuje o specyfikacji nowej maszyny. Wiadomo jednak, jakie założenia przyjęli pomysłodawcy projektu OLPC. Mózgiem notebooka XO, bo tak nazywa się edykacyjny komputer, został procesor Geode LX-500 firmy AMD. Jest on taktowany 433-megahercowym zegarem, a do pracy potrzebuje jedynie 0,8 wata mocy. W Geode wbudowano układ graficzny, który pokazuje obraz na 7,5-calowym wyświetlaczu o rozdzielczości 1200x900 pikseli. XO korzysta z 256 megabajtów RAM w kościach DDR266, które współracują ze 133-megahercowym zegarem. Komputera nie wyposażono w dysk twardy. Zamiast tego wykorzystuje on 1024 megabajty pamięci flash. W komputerze zastosowano też specjalną klawiaturę o małym skoku klawiszy, układ audio, głośniki, mikrofon, sieć bezprzewodową w standardzie 802.11 b/g oraz kamerę o rozdzielczości 640x480, która rejestruje obraz z szybkością 30 klatek na sekundę. Całość skonstruowano tak, by notebook był odporny na działanie wilgoci i kurzu. Projektanci XO założyli, że stosunek czasu ładowania baterii do czasu pracy ma wynosić nie więcej niż 1:10. Oznacza to, że niezależnie od tego, czy komputer będzie ładowany za pomocą ogniw słonecznych, energii wiatru czy korbki, minuta ładowania ma wystarczyć na 10 minut pracy.