Znajdź zawartość

Zdjęcia satelitarne ujawniły istnienie największego zaobserwowanego zakwitu mikroalg. Rozciąga się on od Afryki Zachodniej po Zatokę Meksykańską i zagraża ekosystemowi. Wielki Atlantycki Pas Gronorostów składa się z pływających wysp, które przyciągają ryby, żółwie i ptaki. Do niedawna nie było to groźne zjawisko, jednak w ciągu ostatniej dekady Pas dramatycznie się rozrósł.  Połowie ubiegłego roku jego długość oceniono na niemal 9000 kilometrów, a masę alg na ponad 20 milionów ton. Obecnie wybrzeża w wielu miejscach są pokryte glonami, co zagraża turystyce. Jednak, co gorsze, rozrost glonów jest tak wielki, że zaczął zagrażać ekosystemowi. Zwykle takie wyspy glonów stanowią schronienie dla zwierząt morskich na otwartym oceanie i, dzięki procesowi fotosyntezy, przyczyniają się do natlenienia wody. Jednak nadmierny niepowstrzymany rozkwit, szczególnie w okolicach wybrzeży, negatywnie wpływa na możliwości poruszania się i oddychania zwierząt morskich, może zadusić koralowce i inną roślinność. Mengqiu Wang i jej koledzy z University of South Florida postanowili dowiedzieć się, co jest przyczyną tak wielkiego rozrostu glonów. Przyjrzeli się danym satelitarnym z 20 lat i porównali je z informacjami o używaniu nawozów w Brazylii, wycinaniu Amazonii oraz przepływie wody w Amazonce. Naukowcy zauważyli, że jeszcze do roku 2011 rozrost glonów był niewielki. Jednak w 2011 roku doszło do gwałtownej zmiany. Algi zaczęły rozprzestrzeniać się w rekordowym tempie. Okazało się, że od tamtej pory niemal co roku dochodzi do coraz większego rozprzestrzeniania się tych roślin, a jego zasięg i tempo jest ściśle skorelowane z ilością wody niesionej przez Amazonkę wiosną i latem oraz zachodzącym w zimie podnoszeniem się oceanicznych wód głębinowych u wybrzeży Afriki Zachodniej. Naukowcy stwierdzili, że przyczyną kolosalnego rozrastania się Wielkiego Atlantyckiego Pasa Gronorostów jest coraz większe wylesianie i używanie nawozów w Brazylii, w wyniku czego wody Amazonki są coraz bardziej bogate w składniki odżywcze, co ma swoje konsekwencje nawet u wybrzeży Afryki. « powrót do artykułu

Łuski ryżu skutecznie usuwają z wody mikrocystyny - toksyny sinicowe. Dotąd produkt ten, który zwykle traktowany jest jak dostępny w nadmiarze odpad, badano pod kątem oczyszczania wody. Amerykanie jako pierwsi wykazali, że za jego pomocą można eliminować toksyny uwalniane podczas masowych zakwitów. Mikrocystyny są bardzo toksyczne zarówno dla roślin, jak i dla zwierząt, w tym dla ludzi. Działają hepatotoksycznie, co oznacza, że powodują poważne uszkodzenia wątroby. Prof. Jon Kirchhoff i Dragan Isailović z Uniwersytetu w Toledo posłużyli się organicznymi łupinami ryżowymi. Poddali je działaniu kwasu solnego i podgrzali do temperatury 250 stopni Celsjusza. Następnie łuski rozprowadzono w próbkach wody, pobranych z jeziora Erie podczas zakwitu sinic w 2017 r. Mierzono stopień wchłaniania toksyn. Okazało się, że przy stężeniach do 596 ppb (parts per bilion, cząstek na miliard) łuski ryżowe usuwały ponad 95% mikrocystyny LR. Nawet gdy stężenia zbliżały się do 3000 ppb, eliminowały ponad 70% mikrocystyny LR. Inne rodzaje mikrocystyn także były usuwane. Przyglądaliśmy się usuwaniu mikrocytystyn z prawdziwych próbek środowiskowych. Badany materiał sprawował się naprawdę dobrze. Mówimy o skrajnie wysokich stężeniach toksyn [...]. Normalnie latem w jeziorze Erie są one o wiele, wiele niższe - wyjaśnia Isailović. Łupiny ryżowe są nie tylko skuteczne, ale i tanie. Poza tym można je potem wykorzystać do innych celów (podgrzanie łusek, które wchłonęły mikrocystyny, do temperatury 560°C niszczy toksyny i pozwala uzyskać ditlenek krzemu). Naukowcy mają nadzieję, że ich rozwiązanie uda się przeskalować, tak by dało się je wdrożyć do ekologicznego uzdatniania wody skażonej przez zakwit. Wspominają też o systemach filtracyjnych dla krajów rozwijających się. « powrót do artykułu