Znajdź zawartość

Obecnie nie ma żadnych innych stworzeń przypominających dziobaka, jednak ok. 250 mln lat temu w płytkim morzu, które znajdowało się na terenie dzisiejszych Chin, żyło zwierzę znajdujące ofiary za pomocą chrzęstnego dzioba. Gad Eretmorhipis carrolldongi z dolnego triasu został opisany na łamach Scientific Reports. Odliczając dziób, E. carrolldongi mierzył ok. 70 cm. Miał sztywne ciało, niewielką głowę i drobne oczka, a także cztery płetwy do pływania i sterowania. Jego grzbiet pokrywały kostne płytki. Eretmorhipis był wcześniej znany wyłącznie z częściowych skamieniałości bez głowy - opowiada prof. Ryosuke Motani, paleontolog z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Davis. To bardzo dziwne zwierzę. Gdy zacząłem się zastanawiać nad jego biologią, byłem naprawdę zdumiony. Nowe skamieniałości pokazują, że w czaszce występował charakterystyczny otwór oraz kości, które mogły stanowić wsparcie dla dzioba z tkanki chrzęstnej. We wczesnym triasie platformę węglanową pokrywało morze o głębokości ok. metra. Na Eretmorhipisa natknięto się w lagunach. Nie było skamieniałości, które by wskazywały, czym gad się żywił, ale w skład jego diety wchodziły prawdopodobnie krewetki i inne drobne bezkręgowce. Długie kościste ciało oznacza, że prawdopodobnie nie był dobrym pływakiem. We współczesnym świecie by nie przeżył, ale wtedy nie miał rywali. Spokrewniony z przypominającymi delfiny ichtiozaurami Eretmorhipis wyewoluował w świecie przetrzebionym przez wymieranie permskie. « powrót do artykułu

Krokodyl nilowy w skanerze do funkcjonalnego rezonansu magnetycznego (fMRI) to niecodzienny widok. Ostatnio jednak naukowcy z międzynarodowego zespołu umieścili tam kilka osobników (oczywiście w pojedynkę), by ocenić, jak gady reagują na złożone dźwięki. Okazało się, że dźwięki muzyki klasycznej wyzwalały w mózgu krokodyli podobne wzorce aktywacji, jak u ssaków czy ptaków. Autorzy publikacji z pisma Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences podkreślają, że krokodyle są bardzo starymi ewolucyjnie gatunkami kręgowców, które tylko nieznacznie zmieniły się w ciągu 200 mln lat. Co by więc nie mówić, stanowią łącznik między dinozaurami i współczesnymi ptakami. Analiza krokodylich mózgów daje zatem wgląd w ewolucję układu nerwowego ssaków i może nam pomóc w zrozumieniu, w jakim momencie powstały określone struktury mózgowe i związane z nimi zachowania - wyjaśnia Felix Ströckens. Naukowcom z Iranu, RPA, Francji i Niemiec zależało na ustaleniu, w jaki sposób informacje czuciowe są przetwarzane w mózgach krokodyli nilowych (Crocodylus niloticus). Doprowadziło to do tego, że po raz pierwszy w historii fMRI zastosowano do badania zmiennocieplnego gada. Na początku musieliśmy rozwiązać szereg problemów technicznych, np. dostosować skaner do fizjologii krokodyla, która w paru aspektach różni się znacznie od ssaczej - opowiada Mehdi Behroozi. Po zakończeniu tego etapu naukowcy wystawiali młode zwierzęta na oddziaływanie różnych bodźców wzrokowych i słuchowych. Odtwarzali im np. muzykę Jana Sebastiana Bacha. W tym czasie mierzono aktywność mózgu gadów. Okazało się, że w porównaniu do prostych dźwięków, podczas ekspozycji na złożone bodźce, np. muzykę klasyczną, aktywowane są dodatkowe obszary mózgu. Co więcej, wzorce przetwarzania są bardzo zbliżone do wzorców zidentyfikowanych podczas podobnych badań u ssaków i ptaków. Mając to wszystko na uwadze, akademicy stwierdzili, że mechanizmy przetwarzania bodźców czuciowych powstały na bardzo wczesnym etapie ewolucyjnym. « powrót do artykułu