Znajdź zawartość

Nasienie przechowywane od 1968 r. w laboratorium w Sydney zostało odmrożone i wykorzystane do zapłodnienia 34 owiec merynosowych. Wskaźnik żywych urodzeń był tak samo wysoki, jak przy nasieniu mrożonym zaledwie 12 miesięcy. [...] To pokazuje, że płodność jest zachowana mimo 50 lat przechowywania w ciekłym azocie - podkreśla prof. Simon de Graaf z Uniwersytetu w Sydney. Jagnięta wydają się mieć fałdy, które były powszechne u merynosów w połowie zeszłego stulecia. To cecha poddawana kiedyś doborowi, by zmaksymalizować powierzchnię skóry oraz ilość pozyskiwanej wełny. Uważamy, że to najstarsze żywotne przechowywane plemniki jakiegokolwiek gatunku na świecie i zdecydowanie najstarsze plemniki wykorzystane do pozyskania potomstwa - dodaje współpracownica de Graafa, dr Jessica Rickard. Dr Rickard przeprowadziła pierwotne badania, by sprawdzić, czy magazynowane nasienie nadaje się do sztucznego zapłodnienia. Po odmrożeniu jej zespół przeprowadził testy in vitro, by określić jakość 50-letnich plemników, a mianowicie ich ruchliwość, prędkość, żywotność oraz integralność DNA. Wyniki były zaskakujące, bo okazało się, że nie ma różnicy między nasieniem zamrożonym przez pół wieku i nasieniem zamrożonym przez rok. Inseminacji poddano 56 owiec; w 34 przypadkach zakończyło się to ciążą. Można to porównać z zamrożonym niedawno nasieniem 19 reproduktorów. Wykorzystano je do unasiennienia 1048 owiec. Sześćset osiemnaście z nich zaszło w ciążę. Jak wyliczono, sperma zamrożona przez 50 lat dała wskaźnik ciążowy w wysokości 61%, a niedawno zamrożone nasienie rzędu 59%. Próbki z lat 60. XX w. pochodziły od 4 baranów rodziny Walkerów. Zostały zamrożone w 1968 r. przez dr. Stevena Salomona. Obecnie Walkerowie są właścicielami hodowli Woolaroo. Posiadają 8000 zwierząt i nadal ściśle współpracują z programem rozrodu Uniwersytetu w Sydney. « powrót do artykułu

W kamieniołomach piaskowca na stanowisku Gebel el-Silsila, które znajduje się 65 km na północ od Asuanu, odkryto kriosfinksa (lwa z baranią głową). Ma ponad 3 tys. lat i 3,5 m wysokości. Znaleziono też setki fragmentów z hieroglifami oraz ureusza, który miał wieńczyć głowę sfinksa. Skąd sfinks się tam wziął, nie wiadomo, ale Maria Nilsson, archeolog z Uniwersytetu w Lund, która kieruje wykopaliskami, podejrzewa, że może to być odwołane zamówienie. Dowody sugerują, że rzeźba powstała pod koniec panowania Amenhotepa III. Gdy faraon zmarł, prace nad zamówioną rzeźbą zarzucono. Z przodu rzeźby widać co prawda niewielkie pęknięcie, ale nie wydaje się, by wada była na tyle poważna, by uzasadniać nieukończenie. Jak doszło do odkrycia? Ukruszony czubek głowy kriosfinksa wystawał z rumowiska. By odsłonić całość, od zeszłego roku robotnicy usunęli tony kamienia. Nieopodal piedestału, w ścianie dawnego warsztatu, znaleziono ureusza, symbol władzy boskiej i królewskiej w postaci świętego węża. Ekipa natrafiła też na minisfinksa, który był najprawdopodobniej rodzajem "wprawki". Jak dodaje dr John Ward, wokół rzeźb znajdowało się sporo strużyn żelaza z dłut oraz bardzo drobnych odłamków piaskowca - to ślady pracy rzemieślników z okresu Nowego Państwa. Obie rzeźby, duża i mała, wyglądały na przygotowane do transportu. W pobliżu kriosfinksa leżały liczne fragmenty zawalonego naosu świątyni Amenhotepa III. Wśród nich wyróżniał się kamień z inskrypcją, datujący się na okres otwarcia kamieniołomu (epigrafowie pracują nad jego odczytaniem). Archeolodzy sądzą, że sfinksa rzeźbiono z bloku piaskowca ważącego ok. 10 ton. Wygląda on ponoć jak nieukończona wersja sfinksa ze świątyni Chonsu w Karnaku. « powrót do artykułu