Znajdź zawartość

Kiedy w 2017 r. biolodzy stwierdzili, że brazylijskie żabki Brachycephalus ephippium i B. pitanga nie słyszą swoich własnych zawołań, zaczęto poszukiwać sygnałów wzrokowych, którymi mogłyby się posługiwać. Gdy przypadkowo oświetlono je ultrafioletem, okazało się, że głowa i grzbiet intensywnie fluoryzują. Człowiek widzi fluorescencyjne wzorce wyłącznie pod lampą UV. W naturze, jeśli są one widoczne dla innych zwierząt, mogą stanowić sygnał komunikacyjny dla przedstawicieli tego samego gatunku albo wzmocnienie [pomarańczowego] ubarwienia, ostrzegającego drapieżniki przed toksycznością - opowiada dr Sandra Goutte z filii Uniwersytetu Nowojorskiego w Abu Zabi. By wskazać na funkcję świecenia, trzeba przeprowadzić dalsze badania zachowania żabek [z lasu atlantyckiego Mata Atlântica] oraz ich wrogów. Autorzy artykułu z pisma Scientific Reports wyjaśniają, że fluoryzujące wzorce są tworzone przez płytki kostne, znajdujące się tuż pod bardzo cienką skórą. Silnie fluorescencyjny jest cały szkielet żabek, ale świecenie widać na zewnątrz tylko tam, gdzie warstwa tkanki nad kością jest bardzo mała (ma grubość ok. 7 mikrometrów). Międzynarodowy zespół wyjaśnia, że brak melanoforów oraz cienka skóra pozwalają UV przenikać przez tkankę i wzbudzać fluorescencję w płytkach kostnych. Szkielety B. ephippium i B. pitanga porównywano ze spokrewnionymi z Ischnocnema parva. Okazało się, że ich kości są wyjątkowo fluorescencyjne. B. ephippium i B. pitanga prowadzą dzienny tryb życia. W ich naturalnym habitacie UV lub bliskie UV składowe światła dziennego mogą wywoływać fluorescencję na poziomie wykrywalnym przez pewne gatunki. « powrót do artykułu

Latem zeszłego roku na samotnej górze w południowo-zachodniej Etiopii, gdzie rosną jedne z ostatnich lasów pierwotnych w tym kraju, odkryto nowy gatunek żabki z rodzaju Phrynobatrachus. Od góry, na której mieszka, nadano jej nazwę Phrynobatrachus bibita. Nietknięta, izolowana i niezbadana: Bibita miała wszelkie cechy wzbudzające nasze zainteresowanie. Próbowaliśmy zdobyć Bibitę podczas poprzedniej ekspedycji w 2016 r. Zeszłego lata wybraliśmy inną trasę i dotarliśmy na większą wysokość - opowiada dr Jacobo Reyes-Velasco z New York University Abu Dhabi (NYUAD). W artykule opublikowanym na łamach pisma ZooKeys naukowcy ujawnili, że samce żabki mierzą ok. 17 mm, a samice ok. 20 mm. Od najbliższych krewnych nowy gatunek różni się smukłym ciałem z długimi odnóżami, wydłużonymi palcami i złotym ubarwieniem. Kiedy patrzyliśmy na te osobniki, oczywiste było, że to nowy gatunek. Żabki wyglądały zupełnie inaczej niż pozostałe etiopskie Phrynobatrachus, jakie dotąd widzieliśmy! - dodaje dr Sandra Goutte. Po powrocie na uczelnię zespół sekwencjonował próbki tkanek i odkrył, że P. bibita jest genetycznie różna od żab z regionu. Odkrycie tak genetycznie unikatowego gatunku po zaledwie paru dniach na górze świetnie pokazuje, jak ważna jest ocena bioróżnorodności takich miejsc. Na Bibicie występuje zapewne o wiele więcej nieznanych gatunków, które czekają na odkrycie. Należy je odkryć, by właściwie chronić zarówno same zwierzęta/rośliny, jak i ich habitat - podsumowuje Stéphane Boissinot. « powrót do artykułu