Pola kwantowe

[thikim 119]

Zadałem pewnemu fizykowi, profesorowi od fizyki jądrowej pytanie:
czy nie bardziej prawidłowo powinno się mówić o wzbudzeniach pól kwantowych niż o cząstkach lub falach.
I tu profesor zrobił minę: nie wiem o co chodzi. Coś powiedział nie na temat, coś zakręcił, dodatkowymi pytaniami przymuszony przytaknął ale jakby go to pytanie wręcz zabolało.
I nie wiem szczerze mówiąc jakie faux-pas strzeliłem ale tak się właśnie poczułem.
O co chodzi?
Bo ja to widzę tak:
mamy te 17/25 pól kwantowych a ich odpowiednie wzbudzenia rozchodzą się szybciej lub wolniej w czasoprzestrzeni w zależności od oddziaływania z innymi polami. Te wzbudzenia pól mają  rozkład zgodny z funkcją Schrödingera. Może kwadrat modułu bierze się stąd że prawdopodobieństwo detekcji pochodzi już od iloczynu dwóch pól - badanego i tego z narzędzia pomiarowego? Mniejsza z tym.
To rodzi pewne konsekwencje. Rozkład pola jest rozległy przestrzennie mimo iż w wielu wypadkach wiekszość energii będzie dobrze zlokalizowana przestrzennie. Nie jest to natomiast nigdy sprawa "punktowa" jak zakładamy dla cząstek elementarnych. 
Co do ilości pól kwantowych mówi się o 25 lub 17 polach kwantowych.
Tylko tu znowu mam problem. 
Jeśli jest elektron, muon i taon to czy jest sens mówić o 3 osobnych polach? Czy nie bardziej powinno się iść w kierunku: jest pole elektronowe które poza podstawowym stabilnym wzbudzeniem w postaci elektronu, ma także wyższe energetycznie mniej stabilne wzbudzenie w postaci muonu i taonu? 
Wtedy ilość tych pól nam się zmienia na:
kwarkowe up
kwarkowe down
elektronowe
neutrinowe
gluonowe
bozonowe
elektromagnetyczne
higgsa
Czyli 8 pól kwantowych. Także nie do końca od siebie niezależnych bo mamy przecież wielką unifikację gdzie może lepiej napisać o polu bozonowym.
I zostaje 6 pól kwantowych plus grawitacja, która może i być kwantowa ale ja bym ją jednak osobno traktował.
Więc jeśli mówimy o cząstce to mówimy o jakiejś stabilniejszej od tła konfiguracji wzbudzeń tych 6 pól kwantowych. 
Zauważcie też że kwantowość niemal wszystkiego widzimy na odległościach rzędu 10 do -15 metra - tam gdzie mamy całkiem rozbudowany aparat obserwacyjno-pomiarowy. A kwantowość grawitacji może być widoczna dopiero w skalach Plancka. Czyli zupełnie inny poziom, dziesiątki rzędów wielkości niżej. Dlatego grawitacji nie łączyłbym z innymi polami kwantowymi. Nawet jeśli jest kwantowa to zupełnie na innym poziomie, całkowicie dla nas obserwacyjnie niedostępnym.
Tak bym to widział. A to czy są cząstki elementarne to traktowałbym tylko jako wynik pomiaru czyli oddziaływania jakiejś liczby pól. Zaszło oddziaływanie - jest cząstka. Cząstka to pozytywny wynik pomiaru, negatywny to brak cząstki.
To zachacza też o problem pomiaru. W trakcie pomiaru my tę konfigurację pól kwantowych pobudzamy poprzez oddziaływanie, ona jest cały czas przestrzenna a nie punktowa. Niemniej bez pobudzania wykazuje tendencję do rozpraszania swojej energii w całym polu a przy pobudzeniu jest jakby restartowana do swych pierwotnych właściwości. Jakby wszystkie naleciałości jakie powoduje upływ czasu - ulegały wyzerowaniu.
I tak z grubsza bym to widział.