Tajemnica zaginięcia Amelii Earhart rozwiązana

[KopalniaWiedzy.pl 357]

Amelia Earhart, jedna z najbardziej znanych kobiet w dziejach lotnictwa, najprawdopodobniej zmarła jako rozbitek na wyspie Nikumaroro. Zaginięcie Earhart w 1937 roku było jedną z najbardziej zagadkowych i głośnych tajemnic XX wieku.

Earhart była pierwszą kobietą i drugim człowiekiem na świecie, który jako pilot dokonał samotnego przelotu nad Atlantykiem. W 1937 roku podjęła próbę okrążenia kuli ziemskiej wzdłuż równika. Kontakt z samolotem, w którym znajdowała się Earhart i jej nawigator Fred Noonan urwał się 2 lipca nad Oceanem Spokojnym. Natychmiastowa akcja poszukiwawczo-ratunkowa nie przyniosła rezultatów. Przez dziesięciolecia los Earhart był nieznany.

Niedawno antropolog profesor Richard Jantz, emerytowany dyrektor Centrum Antropologii Śledczej na University of Tennessee ponownie przyjrzał się wynikom badań kości, jakie w 1940 roku przeprowadził D. W. Hoodless. Wówczas specjalista uznał, że znalezione na odległym atolu koralowym Nikumaroro szczątki należały do mężczyzny.

Profesor Jantz, wykorzystując najnowocześniejsze osiągnięcia techniki śledczej stwierdził, że Hoodless niewłaściwie rozpoznał płeć osoby, do której należały kości. Jego zdaniem, w roku 1940 badano kości kobiety. Co więcej Jantz, za pomocą specjalistycznego oprogramowania Fordisc stwierdził, że kości z większym prawdopodobieństwem należały do Earhart niż do 99% osób znajdujących się w wielkiej bazie danych, z której oprogramowanie korzysta.

Profesor Jantz porównał też wielkość kości z wymiarami Earhart. Długość kości ramienia i promieniowej słynnej pilotki ocenił na podstawie zdjęć, na których widać Earhart i przedmioty, których wymiary są znane. Długość kości piszczelowej oceniono mierząc jej ubrania przechowywane na Purdue University. Na podstawie swojej pracy Jantz stwierdził, że dopóki nie zostaną przedstawione dowody, iż to nie są kości Amelii Earhart, najbardziej przekonującym założeniem jest stwierdzenie, że to jej szczątki.

Jantz podkreśla, że nie można zarzucić Hoodlessowi, że źle wykonał swoją pracę. Antropologia śledcza nie była wówczas dobrze rozwinięta. Mamy wiele przykładów niewłaściwych wniosków wyciągniętych przez ówczesnych antropologów. Hoodless wykonał równie dobrą analizę, jak inne analizy w tamtym okresie. Co nie znaczy, że była ona poprawna, mówi uczony.

W 1940 roku, oprócz kości, na Nikumaroro znaleziono też pozostałości buta, prawdopodobnie kobiecego, pojemnik na sekstans wyprodukowany około roku 1918, podobny do tego, jaki był używany na pokładzie samolotu Earhart oraz butelkę po benedyktynce. Wiadomo, że Earhart miała ten likier ze sobą. Kości z czasem zaginęły, więc Jantz musiał opierać się na pomiarach czaszki, kości ramienia, promieniowej i piszczelowej.

Uczony zbadał też inne hipotezy dotyczące pochodzenia kości. Jedna z hipotez mówi, że mogły one należeć do jednego z 11 mężczyzn, którzy zginęli na Nikumaroro w 1929 roku, gdy ich statek, SS Norwich City, rozbił się o rafę położoną o 6 kilometrów od miejsca znalezienia kości. Pozostali członkowie załogi zostali uratowani. Inna z hipotez mówi, że kości mogły należeć do mieszkańca wysp Pacyfiku. Jantz stwierdził, że brak jest jakichkolwiek dowodów, by któryś ze wspomnianych 11 mężczyzn przeżył katastrofę i zmarł jako rozbitek. Podobnie brak dowodów, by na Nikumaroro rozbił się mieszkaniec wysp Pacyfiku.

Profesor Jantz w podsumowaniu stwierdza, że wiadomo, iż Earhart była w pobliżu wyspy Nikumaroro, że zaginęła, a znalezione kości odpowiadają budowie jej ciała i nie odpowiadają budowie ciała większości ludzi.

Wyspa Nikumaroro znajduje się w odległości około 640 kilometrów na południowy-wschód od wyspy Howland, na której miała wylądować Earhart, by zatankować paliwo.

« powrót do artykułu