Mieszkanie w dzieciństwie i wczesnej dorosłości w słonecznych miejscach chroni przed stwardnieniem rozsianym

[KopalniaWiedzy.pl 357]

Osoby, które mieszają na obszarach z większą ekspozycją słoneczną (chodzi zwłaszcza o UVB), wydają się rzadziej zapadać na stwardnienie rozsiane (SR). Duże znaczenie wydaje się mieć styczność ze słońcem w wieku 5-15 lat.

Promieniowanie UVB może powodować oparzenia słoneczne i przyczyniać się do nowotworów skóry, ale odgrywa też ważną rolę w produkcji witaminy D. Niskie poziomy witaminy D powiązano zaś z podwyższonym ryzykiem SR.

Wcześniejsze badania pokazały, że większa ekspozycja słoneczna może się przyczyniać do obniżenia ryzyka SR. My poszliśmy o krok dalej, przyglądaliśmy się bowiem ekspozycji na przestrzeni życia. Odkryliśmy, że to, gdzie ktoś mieszka i wiek, w jakim się styka z UVB, ma spore znaczenie dla obniżania ryzyka stwardnienia rozsianego - podkreśla dr Helen Tremlett z Uniwersytetu Kolumbii Brytyjskiej.

W badaniu wykorzystano dane z Nurses' Health Study; 151 kobiet miało SR, a 235 pań w podobnym wieku nie. Prawie wszystkie (98%) były białe, a 94% opisywało swoją karnację jako jasną bądź pośrednią. Uczestniczki mieszkały w różnych rejonach USA, gdzie panują rozmaite warunki klimatyczne. W przypadku pacjentek z SR średni wiek wystąpienia choroby wynosił 40 lat. Wszystkie panie wypełniały kwestionariusze dot. ekspozycji na słońce wiosną, zimą i na przestrzeni życia.

Naukowcy podzielili kobiety na 3 grupy, reprezentujące niską, umiarkowaną i dużą ekspozycję na UVB. Autorzy publikacji z pisma Neurology opierali się przy tym na miejscu zamieszkania, przede wszystkim na szerokości geograficznej, wysokości i przeciętnej pokrywie chmur. Oceniano też ekspozycję słoneczną podczas różnych pór roku. Za dużą ekspozycję letnią uznawano np. ponad 10 godzin tygodniowo, a zimową - ponad 4 godziny tygodniowo.

Tremlett i inni zauważyli, że w przypadku kobiet mieszkających w bardziej słonecznych klimatach z największą ekspozycją na promieniowanie UVB ryzyko wystąpienia SR było we wszystkich grupach wiekowych o 45% niższe niż u pań z rejonów o najmniejszej ekspozycji na UVB.

Gdy naukowcy przyjrzeli się poszczególnym grupom wiekowym, stwierdzili, że u osób mieszkających w rejonach z największym poziomem UVB w wieku 5-15 lat spadek ryzyka SR wynosił aż 51%. Stwierdzono także, że 33 pacjentki z SR cechowała duża ekspozycja na UVB w wieku 5-15 lat, a 61 mała. Dodatkowo wykazano, że u osób, które w wieku 5-15 lat spędzały latem więcej czasu na dworze w obszarach, gdzie ekspozycja na UVB była największa, ryzyko zapadnięcia na stwardnienie rozsiane było o 55% niższe niż w grupie z najmniejszą ekspozycją.

Akademicy podkreślają, że ograniczeniem badania było wykorzystanie samopisów, a wspomnienia dot. czasu spędzanego na słońcu, zwłaszcza w młodości, mogą się przecież różnić od prawdziwej ekspozycji. Ponieważ prawie wszystkie uczestniczki studium były białymi kobietami, wyniki mogą się nie odnosić do innych populacji.

« powrót do artykułu