Lipokalina 2 - kostny hormon hamujący apetyt

[KopalniaWiedzy.pl 357]

Lipokalina 2, hormon uwalniany przez komórki kości, hamuje apetyt. Wskazują na to badania na myszach, przeprowadzone przez naukowców z Centrum Medycznego Columbia University (CUMC).

Naukowcy zaobserwowali, że lipokalina 2 włącza w mózgu neurony, które wcześniej powiązano z zahamowaniem (supresją) apetytu.

Odkrycia Amerykanów wskazują nowy mechanizm regulacji równowagi energetycznej organizmu. Autorzy publikacji z Nature uważają, że będzie go można wykorzystać w celowanej terapii otyłości, cukrzycy typu 2. i innych zaburzeń metabolicznych.

W ostatnich latach badania CUMC i nie tylko wskazywały na to, że kość to narząd endokrynny, który wytwarza hormony wpływające na rozwój mózgu, glikemię, działanie nerek, a także męską płodność. Nasze ostatnie badania uzupełniają listę ich funkcji o hamowanie łaknienia, co może utorować drogę nowemu podejściu do leczenia zaburzeń metabolicznych - zaznacza dr Stavroula Kousteni.

W 2007 r. zespół z CUMC prowadzony przez dr. Gerarda Karsenty'ego po raz pierwszy zademonstrował, że kościec jest narządem endokrynnym, który reguluje metabolizm na drodze wydzielania hormonu osteokalcyny (syntetyzują ją osteoblasty, odontoblasty oraz hipertroficzne chondrocyty). Dywagowaliśmy, że muszą istnieć dodatkowe kostne hormony, bo inne narządy endokrynne wpływające na metabolizm spełniają swoją rolę za pomocą wielu hormonów - wyjaśnia Kousteni.

Pierwsze wskazówki dotyczące 2. hormonu pojawiły się w 2010 r., kiedy Kousteni odkryła, że wyeliminowanie genu FOXO1 z mysich osteoblastów powoduje, że zwierzęta mniej jedzą. Dodatkowym plusem była poprawa glikemii. Ponieważ osteokalcyna nie reguluje apetytu, wiedzieliśmy, że w procesie tym musi brać udział drugi hormon kostny.

W ramach obecnego studium naukowcy wykazali, że w osteoblastach pozbawionych FOXO1 zachodzi silna ekspresja lipokaliny 2. Dotąd uważano, że jej głównym źródłem są adipocyty i że przyczynia się to do otyłości. Okazało się jednak, że poziom lipokaliny 2 w osteoblastach jest 10-krotnie wyższy niż w komórkach tłuszczowych. Później akademicy wyhodowali myszy, u których hormon nie występował albo w osteoblastach, albo adipocytach. Tylko myszy bez lipokaliny w osteoblastach wykazywały zwiększony apetyt i miały problemy metaboliczne.

Co ważne, lipokalina wpływała na łaknienie i tycie zarówno u gryzoni z prawidłową wagą, jak i u zwierząt otyłych wskutek braku receptora leptyny i sygnalizacji leptynowej. U obu grup myszy lipokalina 2 hamowała łaknienie, poprawiała ogólny metabolizm i zmniejszała wagę.

Dr Kousteni odkryła także, że lipokalina 2 pokonuje barierę krew-mózg. W mózgu białko wiąże się i aktywuje receptory melanokortyny 4 w podwzgórzu.

Mamy nadzieję, że lipokalina 2 wpływa tak samo na ludzi i że nasze odkrycia uda się przełożyć na terapie otyłości oraz innych zaburzeń metabolicznych.

Wstępne wyniki z badań na ludziach są zachęcające. Analizy pacjentów z cukrzycą typu 2. pokazały, że poziom lipokaliny 2 we krwi jest odwrotnie proporcjonalny do wagi i poziomu hemoglobiny glikowanej HbA1c, która powstaje w wyniku nieenzymatycznego przyłączania glukozy do cząsteczki hemoglobiny. Innymi słowy, pacjenci z wyższym stężeniem lipokaliny 2 ważą mniej i mają lepszą glikemię.

« powrót do artykułu