Wymarłe wilki tasmańskie miały duży mózg dostosowany do polowania

[KopalniaWiedzy.pl 357]

Australijscy naukowcy przeprowadzili obrazowanie dwóch ponad 100-letnich mózgów wilkoworów tasmańskich (Thylacinus cynocephalus). Następnie porównali je do mózgów diabłów tasmańskich. Ponieważ naturalnego zachowania tych pierwszych nigdy nie udokumentowano, próbowano je odtworzyć m.in. na podstawie połączeń różnych obszarów mózgu.

Prof. Ken Ashwell z Uniwersytetu Nowej Południowej Walii podkreśla, że porównawcza neuronauka daje wiele możliwości, bo w muzeach pełno jest mózgów rzadkich czy wymarłych zwierząt.

Ostatni wilkowór padł w 1936 r. w zoo w Hobart. By dowiedzieć się czegoś więcej o tych wymarłych torbaczach, autorzy publikacji z PLoS ONE wykorzystali mózgi okazów z Instytutów Smithsona w USA oraz Muzeum Australijskiego. Naukowcy posłużyli się obrazowaniem tensora dyfuzji, które mierzy dyfuzję cząsteczek wody w tkance, oraz rezonansem magnetycznym (MRI). Uzyskane w ten sposób dane porównano ze skanami mózgu 2 diabłów tasmańskich (jeden był w wieku zbliżonym do wieku mózgów wilkoworów, a drugi pozyskano od zmarłego niedawno zwierzęcia).

Biolodzy chcieli sprawdzić, czy na podstawie architektury mózgu uda im się wnioskować nt. zachowania każdego gatunku.

Kiedy spojrzy się na korę jakiegoś ssaka, znajdują się tam obszary odpowiedzialne za podejmowanie decyzji i planowanie, funkcje motoryczne, dotyk czy wzrok. Na podstawie ich relatywnych rozmiarów można wnioskować o repertuarze zachowań.

Okazało się, że u wilkowora obszar dedykowany związanym z polowaniem złożonym funkcjom poznawczym, np. planowaniu działań i podejmowaniu decyzji, był relatywnie większy. U diabłów okolice (przed)czołowe były zaś mniejsze, co odpowiadałoby ich padlinożernemu trybowi życia.

Mimo że badanych mózgów było mało, naukowcy i tak pokusili się o wyciąganie wniosków. Mapując m.in. projekcje jąder podstawy (to, gdzie sięgają aksony tutejszych neuronów), zauważyli, że w mózgach diabłów strefy związane z korą czuciową silniej się nakładają. Pasowałoby to do teorii, że w miarę rozrostu kory w toku ewolucji, tak jak u wilkoworów, strefy stają się coraz bardziej modularne.

« powrót do artykułu