Mit śpiewającego węża obalony dzięki płazom

[KopalniaWiedzy.pl 357]

Zgodnie z legendą, powszechną zarówno wśród tubylców (Szuarów czy Achuarów), jak i kolonizatorów Amazonii i Ameryki Środkowej, groźnica niema (niema, bo pozbawiona grzechotki na ogonie) potrafi śpiewać. Ponieważ naukowcy byli pewni, że to tylko mit, bo wąż nie potrafi wokalizować, postanowili rozwiązać tę zagadkę.

Podczas badań terenowych w Ekwadorze i Peru okazało się, że wąż, oczywiście, nie śpiewa, a źródłem dźwięku są duże rzekotki, które ukrywają się w pustych pniach drzew. Oba gatunki należą do rodzaju Tepuihyla, a jeden - T. shushupe - stanowi dla biologów zupełną nowość. Jego łacińska nazwa nawiązuje do funkcjonującego od dawna mitu, bo shushupe to jedno z określeń, jakim posługują się Indianie w odniesieniu do groźnicy. Drugim śpiewającym gatunkiem jest T. tuberculosa.

Zawołania są bardzo nietypowe jak na rzekotki, bo jako głośne gdakanie przypominają raczej wokalizacje ptaków. Do tej pory nie wiadomo, czemu Indianie przypisywali je wężom.

Artykuł na temat odkrycia ukazał się w piśmie ZooKeys.

« powrót do artykułu