Odnaleziono ołtarz, na którym spoczywał Olaf II Haraldsson

[KopalniaWiedzy.pl 357]

Norwescy archeolodzy twierdzą, że odkryli kościół, w którym szczątki Olafa II Haraldssona zostały po raz pierwszy umieszczone w relikwiarzu po tym, gdy władcę uznano za świętego. Ze względów religijnych, kulturowych i politycznych jest to unikatowe miejsce w norweskiej historii. Większość tożsamości narodowej Norwegów jest związana z kultem św. Olafa. Tutaj wszystko się zaczęło - mówi dyrektor wykopalisk Anna Petersen.

Olaf II Haraldsson był królem Norwegii w latach 1015-1028. Był synem jednego z lokalnych norweskich władców. W latach 1009-1011 walczył przeciwko Anglikom, wspomagał jednak króla Ethelreda II Bezradnego w walce przeciwko Duńczykom. Gdy w 1013 roku król Danii Swen Widłobrody zajął Anglię, Olaf udał się na tereny dzisiejszej Hiszpanii, a następnie Francji, gdzie w 1013 roku w Rouen przyjął chrześcijaństwo. W 1015 roku Olaf powrócił do Norwegii i podbił tereny zajmowane przez Danię, Szwecję i jarla Haakona z Lade. Do 1016 roku podporządkował sobie małych lokalnych władców i skonsolidował władzę nad Norwegią. Przez kolejne lata Olaf budował swoją pozycję, zyskiwał poparcie arystokracji i propagował chrześcijaństwo. W rozprzestrzenianiu nowej wiary pomagali mu przywiezieni z Anglii misjonarze. Kontynuował dzieło Olafa Tryggvasona, który ponoć wybudował pierwszy kościół w Norwegii. Od roku 1024 kiedy to Olaf i jego duchowy przywódca biskup Grimkell opublikowali w Moster kodeks religijny datuje się istnienie kościoła norweskiego, a sam kodeks jest uznawany za pierwszą norweską kodyfikację prawną.

Do 1019 roku Olaf II rozwiązał konflikt z Olafem Skötkonungiem, pierwszym chrześcijańskim władcą Szwecji, wnukiem Mieszka I. Gdy Kanut Wielki, król Danii, zagroził Norwegii Olaf II połączył siły z Anundem Jakobem, synem Skötkonunga, i przeciwstawił się polityce Duńczyka. Duńska flota kontrolowała jednak zachodnie szlaki handlowe, a że dodatkowo rządy Kanuta nie byłyby tak bezpośrednio odczuwalne jak rządy Olafa II, najważniejsi norwescy możnowładcy poparli Duńczyka. W wyniku tej zdrady Olaf II został w 1028 roku zmuszony do ucieczki na teren Rosji, gdzie schronił się u szwedzkich krewnych swojej żony.

W 1030 roku Olaf, przy pomocy Anunda Jakoba próbował odzyskać tron. Został jednak pokonany podczas bitwy pod Stiklestad (29 lipca 1030 roku), w której poległ. Była to jedna z najbardziej znanych bitew w norweskiej historii, a 29 lipca jest świętem narodowym Norwegii. Bohaterska śmierć króla, jego popularność oraz wysiłki na rzecz krzewienia chrześcijaństwa bardzo szybko przyczyniły się do powstania legendy. Po śmierci ciało władcy przewieziono do Trondheim (wówczas Nidratos), a już wkrótce pojawiły się doniesienia o cudach. Rok później trumna z ciałem Olafa została otwarta w obecności biskupa. Ciało władcy w cudowny sposób zachowało się w świetnym stanie, więc lud natychmiast okrzyknął Olafa świętym Jego ciało przeniesiono na ołtarz w kościele św. Klemensa. Kilka lat później przeniesiono je do katedry.

Kult Olafa błyskawicznie się rozprzestrzeniał. Poświęcano mu kościoły w Anglii - to zasługa biskupa Grimkella, który prawdopodobnie na polecenie Kanuta Wielkiego wyjechał do Anglii, skąd zresztą pochodził, gdzie z czasem został biskupem Selsey - Norwegii, Szwecji i Islandii. Ślady jego kultu można spotkać nawet w Finlandii. Święty Olaf, wraz z Matką Boską, byli patronami kaplicy Waregów, którzy służyli w gwardii przybocznej cesarzy Bizancjum.

Święty Olaf jest ostatnim świętym kościoła zachodniego, który jest również uznawany przez kościół wschodni. W 1164 roku papież Aleksander III potwierdził wyniesienie Olafa na ołtarze, dzięki czemu został oficjalnie świętym Kościoła Rzymskokatolickiego.

Teraz archeolodzy z Norweskiego Instytutu Badań nad Dziedzictwem Kulturalnym odkryli pozostałości kamiennych fundamentów drewnianego kościoła, a datowanie wskazało, że najprawdopodobniej mamy do czynienia z kościołem św. Klemensa, w którym po raz pierwszy ciało Olafa zostało złożone w relikwiarzu. Na miejscu wykopalisk znaleziono też niewielką prostokątną platformę z kamienia. To prawdopodobnie ołtarz, na którym w 1031 roku stanął relikwiarz.

« powrót do artykułu