Poszczące węgorze przeżywają dzięki metabolizowaniu kości

[KopalniaWiedzy.pl 352]

Podczas wyczerpującej migracji bez jedzenia, by przetrwać, węgorze europejskie (Anguilla anguilla) metabolizują swoje kości. Naukowcy mają nadzieję, że analiza tego zjawiska pomoże zapobiec lub odwrócić osteoporozę u ludzi.

Węgorze pokonują 5 tys. km z wód słodkich Europy, przez północny Atlantyk, aż do Morza Sargassowego. Odbywają tam tarło i giną. Wcześniejsze badania wykazały, że w czasie podróży nie tylko dojrzewają seksualnie, ale i poszczą. Wiadomo też, że tracą znaczną część masy kostnej.

Ich kości stają się znacznie cieńsze. Kości czaszki tracą np. ponad 50% objętości, a kości kręgosłupa ok. 65% - wylicza Björn Busse z Uniwersyteckiego Centrum Medycznego w Hamburgu.

Zespół zauważył, że za utratę masy kostnej/morfologiczne przekształcenie szkieletu odpowiadają komórki kościogubne (osteoklasty). Nie stwierdzono innych mechanizmów resorpcji, w tym osteolizy osteocytarnej i demineralizacji macierzy.

Autorzy publikacji z pisma Proceedings of the Royal Society B analizowali kości 30 ryb na różnych etapach cyklu życiowego. Ponieważ węgorze migrują przez głębokie morze, a tagi są dla nich zbyt duże (przeciętna długość dorosłego osobnika wynosi ok. 70 cm), Niemcy nie mogli pobierać próbek kości od zwierząt odbywających prawdziwą podróż. Zamiast tego podczas eksperymentów laboratoryjnych A. anguilla wstrzykiwano stymulujące dojrzewanie hormony.

Zapewnianie stabilności mechanicznej i uwalnianie energii są koordynowane dzięki obecności w szkielecie 2 twardych tkanek: kości komórkowej i bezkomórkowej. Kość komórkowa (np. czaszka) stanowi źródło minerałów, a niedostępna dla procesów resorpcyjnych zmineralizowana pochewka okołostrunowa zapewnia stabilność mechaniczną niezbędną do dokończenia podróży.

Często mówi się, że ludzie to jedyny gatunek doświadczający w ciągu życia spadku masy kostnej - osteoporozy. Niewykluczone jednak, że pogląd ten jest skutkiem badań prowadzonych na żyjących krótko zwierzętach: myszach czy szczurach. My pokazaliśmy, że węgorz europejski, który jest bardzo długowiecznym gatunkiem dożywającym nawet 80 lat, także doświadcza fizjologicznego spadku masy kostnej. Ustalenie, jak kość jest tracona u innych gatunków, może dać nam nowy wgląd w nasze własne przypadłości [...].

« powrót do artykułu