Dzieci z niską wagą urodzeniową mniej aktywne na późniejszych etapach życia

[KopalniaWiedzy.pl 357]

Osoby z niską wagą urodzeniową rzadziej są dobre w sporcie w szkole i rzadziej ćwiczą na późniejszych etapach życia.

Naukowcy analizowali dane uczestników National Survey for Health and Development (w ramach studium ściśle monitoruje się stan zdrowia grupy ludzi urodzonych w tym samym tygodniu w marcu 1946 r.). W najnowszym badaniu, które ukazało się w piśmie Medicine & Science in Sports & Exercise, uwzględniono dane 2.739 uczestników tego studium.

O ile wcześniejsze badania pokazały, że niska waga urodzeniowa może wpływać na zdolności sportowe i poziom aktywności w młodszym wieku, o tyle badania Jednostki Zdrowia na Przestrzeni Życia i Starzenia Komitetu Badań Medycznych oraz Uniwersyteckiego College'u Londyńskiego (UCL) po raz pierwszy zademonstrowały, że wpływ rozciąga się także na poziom aktywności w dorosłości i na późniejszych etapach życia.

Za niską wagę urodzeniową uznawano wagę do 2,5 kg. Okazało się, że w wieku 13 lat osoby takie były oceniane przez nauczycieli jako wypadające w sportach poniżej średniej. W wieku 36-68 lat rzadziej uprawiały też sporty i ćwiczenia.

Brytyjczycy podkreślają, że biorąc pod uwagę, że dziś prawdopodobieństwo przeżycia dzieci z niską wagą urodzeniową jest wyższe niż w przypadku dzieci urodzonych w 1946 r., ustalenia będą mieć coraz większy wpływ na zdrowie publiczne obecnego i przyszłych pokoleń.

Jak podkreśla dr Ahmed Elhakeem, rodzice, nauczyciele i lekarze muszą pamiętać, że osoby z niską wagą urodzeniową mogą wymagać więcej wsparcia, by wdrożyć się w podtrzymywanie aktywności fizycznej na przestrzeni życia.

Prof. Rebecca Hardy dodaje, że korelacji między niską wagą urodzeniową a mniejszą ilością ćwiczeń na późniejszych etapach życia nie da się wyjaśnić czynnikami socjoekonomicznymi i szkolnymi zdolnościami sportowymi, o których wiadomo, że wiążą się z ilością ćwiczeń w dorosłości. Oznacza to, że w grę wchodzą inne procesy rozwojowe i społeczne. Naukowcy chcą je lepiej poznać w kolejnych etapach badań, by następnie opracować programy wsparcia.

« powrót do artykułu