Zaloguj się, aby obserwować tę zawartość
Obserwujący
0
Czajnik błyskawica
dodany przez
KopalniaWiedzy.pl, w Ciekawostki
-
Podobna zawartość
-
przez KopalniaWiedzy.pl
Nie bez powodu tak lubimy relaks w wannie, długa kąpiel w gorącej wodzie może bowiem zwalczyć poczucie izolacji i wykluczenia - donoszą psycholodzy z Uniwersytetu Yale, którzy twierdzą, że ciepła woda staje się substytutem przyjaciela czy po prostu ludzkiego towarzystwa.
Podczas badań okazało się, że im silniejsze poczucie izolacji, tym więcej kąpieli w wannie czy pod prysznicem, tym dłuższy czas tych kąpieli i tym wyższa temperatura wody.
Amerykanie poprosili 400 ochotników w wieku od 18 do 65 lat, by prowadzili dzienniczki kąpielowe. Mieli w nich zapisywać m.in., jak czuli się przed i po kąpieli. W kolejnym studium dawano badanym do potrzymania ciepłe bądź zimne paczki i oceniano stopień odczuwanego osamotnienia. Tutaj także fizyczne ciepło wydawało się działać jak zastępnik ciepła społecznego. Naukowcy uważają, że skojarzenie tych dwóch ciepeł powstaje i zostaje utrwalone w mózgu jeszcze w dzieciństwie, dlatego uspokajamy się np. dzięki gorącym napojom i zupie. Rezultaty sugerują, że fizyczne i społeczne ciepło są do pewnego stopnia wzajemnie zastępowalne w życiu codziennym.
Amerykanie mają nadzieję, że ich odkrycia uda się wykorzystać w leczeniu depresji i innych zaburzeń emocjonalnych.
-
przez KopalniaWiedzy.pl
Uścisk trwa ok. 3 sekund. Wskazuje na to analiza zachowania sportowców olimpijskich, którzy gratując sobie wyników, często obejmują się po zakończeniu konkurencji. Mamy więc do czynienia z kolejnym przykładem, że tak naprawdę całe nasze życie składa się z serii 3-sekundowych aktywności.
Badania międzykulturowe, z których najwcześniejsze pochodzą z 1911 r., pokazują, że 3-sekundowy trend przejawia się w wielu działaniach. W ten sposób machamy na pożegnanie, tyle trwają gesty czy okresy gaworzenia niemowląt. Tak samo taktowane są różne czynności układu nerwowego. Podobny rytm występuje też u zwierząt. Badanie Geoffreya Gerstnera i Louisa Goldberga z 1994 r. na 6 gatunkach ssaków (żyrafach, okapi, sarnach, szopach praczach, pandach i kangurach) zademonstrowało istnienie stałej czasowej związanej z wzorcami ruchów. Wszystkie czynności zajmowały żyjącym w zoo zwierzętom średnio 3 s. Goldberg i neuroetolog Gerstner, którzy przypominają, że w początkowych studiach koncentrowano się wyłącznie na ludzkich zdolnościach percepcyjnych i szympansich motorycznych, uważają, że uwspólniona 3-sekundowa stała odzwierciedla działanie mechanizmu neurologicznego odziedziczonego po przodkach.
Badaniem ściskania zajęła się Emese Nagy z University of Dundee. Wszystko zaczęło się w 2008 r., kiedy to pani psycholog oglądała w telewizji relację z Letnich Igrzysk Olimpijskich w Pekinie. Zwróciła wtedy uwagę na fakt, że ludzie bardzo często się ściskali. Przypomniała sobie, że większość badań nad 3-sekundowym wzorcem koncentrowała się na jednostkach, dlatego zainteresowało ją, czy doświadczenia dzielone przez dwie osoby, zwłaszcza te związane z dużymi emocjami, będą taktowane podobnie.
W ramach eksperymentu Nagy przeprowadziła więc poklatkową analizę nagrań finałów w 21 dyscyplinach, w tym badmintonie, zapasach i pływaniu. Pod lupę wzięto 188 uścisków sportowców reprezentujących 32 narodowości. Obejmowali się oni z trenerami, innymi członkami ekipy i rywalami. Bez względu na płeć sportowca i trenera oraz reprezentowany kraj, średnio uścisk trwał, oczywiście, 3 sekundy. Dało się jednak zauważyć, że olimpijczycy najdłużej obejmowali trenera, nieco krócej zawodników ze swojej drużyny, a najkrócej konkurentów.
Gerstner uważa, że stała równa 3 s jest optymalna. Gdyby okienko teraźniejszości skurczyć do milisekund, lecący w naszym kierunku pocisk byłyby traktowany jak przy obecnym taktowaniu piłka. Kule przestałyby stanowić zagrożenie, ale takie tempo reagowania nie jest nam w większości przypadków potrzebne. Jeśliby teraźniejszość rozciągnąć z 3 s do minuty, dla odmiany nie potrafilibyśmy zareagować na większość zachodzących w przyrodzie zjawisk. Trzy sekundy mają więc duży ewolucyjny sens...
-
przez KopalniaWiedzy.pl
Gdy 2 sierpnia z tłumu ludzi podziwiających Monę Lizę Leonarda da Vinci w Luwrze wyleciał pusty kubek i uderzył w kuloodporną gablotę, podniosła się wrzawa. Na szczęście obrazowi nic się nie stało i szybko ustalono, że sprawczynią całego zamieszania jest turystka z Rosji, która dosłownie kilka minut wcześniej kupiła naczynie w tutejszym sklepie z pamiątkami. Kobieta, ujęta przez ochroniarzy i doprowadzona na policję, była badana przez psychiatrów, którzy sprawdzali, czy nie cierpi na syndrom Stendhala.
Incydent nie przeszkodził innym zwiedzającym, którzy po chwilowym zamęcie mogli powrócić do oglądania obrazu. Wydarzenie zostało opisane przez dziennik Le Parisien.
Syndrom Stendhala to rzadka choroba psychosomatyczna. Objawia się m.in. przyspieszonym tętnem, dezorientacją, zawrotami głowy i halucynacjami, prowadzącymi niekiedy do utraty kontroli nad sobą i atakowania obrazów, rzeźb itp. Dzieje się tak, gdy dotknięta nim osoba styka się dziełami sztuki zgromadzonymi na niewielkiej przestrzeni, np. w muzeum. Po raz pierwszy zespół ten został opisany przez francuskiego literata Stendhala, stąd jego nazwa. W swoich pamiętnikach uwiecznił on przeżycia, które stały się jego udziałem podczas zwiedzania Florencji.
W lipcu zeszłego roku umalowana czerwoną szminką 32-letnia kobieta pocałowała na wystawie w Awinionie obraz Cy Twombly'ego. Skazano ją na roboty publiczne. Również w 2008 r. w Muzeum Orsay pewien mężczyzna wyrwał dziurę w obrazie Claude'a Moneta. Ostatni atak w Luwrze miał miejsce przed 11 laty. Wtedy to profesor matematyki, bardzo spokojny na co dzień człowiek, rzucił się na posąg Seneki z młotkiem.
Mona Liza została już kiedyś uszkodzona. W 1956 r. oblano ją kwasem podczas wystawy w Montauban. Był to wyjątkowo pechowy rok, ponieważ nieco później Boliwijczyk rzucił w malowidło kawałkiem skały, uszkadzając je poniżej lewego łokcia właścicielki tajemniczego uśmiechu.
To tylko kilka przykładów z "życia" francuskiego muzealnictwa. Na całym świecie zebrałoby się ich na pewno więcej...
-
przez KopalniaWiedzy.pl
Dla zagorzałych kawoszy picie kawy za pomocą słomki to profanacja. Jako że astronauta NASA Don Pettit do nich się zalicza, w wolnym od pracy dniu obmyślił sposób na wychylanie małej czarnej bezpośrednio z kubka.
W warunkach zerowej grawitacji picie nie jest łatwe, a w przypadku gorącej cieczy bywa niebezpieczne. By jakoś ominąć ten problem, pracownicy Międzynarodowej Stacji Kosmicznej (MSK) korzystają ze srebrnych woreczków, w których mocuje się plastikowe rurki. Coś jak kubek niekapek dla dorosłych.
Dr Pettit jest jednym ze specjalistów misji STS-126. Przebywał już na MSK w okresie od 23 listopada 2002 do 3 maja 2003 roku. Tym razem pojawił się tu w zeszłym tygodniu na pokładzie promu Endeavour, który dostarczył system do odzyskiwania wody pitnej z moczu. Internauci znają go z nadawanych z orbity programów Sobotni poranek z nauką.
By zbudować kubek bezgrawitacyjny, pan doktor oddarł kawałek plastiku z osobistego dziennika pokładowego. Następnie zgiął prostokąt i spiął jego krótsze końce, uzyskując pojemnik o przekroju w kształcie łzy (tak samo wygląda skrzydło samolotu). Przelał kawę ze standardowego worka z rurką, pilnując, by płyn ściekał po ściance. Dalej wszystko poszło już gładko, gdyż napięcie powierzchniowe we wnętrzu kubka zapobiega niekontrolowanemu wylewaniu. Pettit wyjaśnił, że podobny mechanizm jest wykorzystywany w rakietach, żeby w warunkach zerowej grawitacji do silników mogło dopływać paliwo.
-
-
Ostatnio przeglądający 0 użytkowników
Brak zarejestrowanych użytkowników przeglądających tę stronę.