Wczesny stres wywołuje problemy trawienne i lęk

[KopalniaWiedzy.pl 357]

Traumatyczne zdarzenia z wczesnych etapów życia mogą zwiększać poziom hormonu stresu noradrenaliny w jelicie, podnosząc ryzyko wystąpienia przewlekłej dyspepsji i lęku w dorosłości.

Dyspepsja czynnościowa występuje u ok. 25-40% dorosłych. Do najczęstszych objawów należą: ból czy dyskomfort w nadbrzuszu, uczucie wczesnej sytości, wzdęcia, odbijanie, a także nudności i wymioty. Ponieważ nie można przypisać ich jakiejś przyczynie, np. wrzodom, leczenie jest bardzo trudne.

Nie wiadomo, jak rozwija się dyspepsja czynnościowa. Autorzy badań populacyjnych wspominali, że trauma z wczesnych etapów życia (przemoc, stres psychologiczny i zakażenia żołądkowo-jelitowe spowodowane zanieczyszczoną wodą i pokarmem) zwiększa ryzyko wystąpienia dyspepsji w dorosłości. U chorych z dyspepsją częściej występuje też lęk, ale dotąd nie rozstrzygnięto, czy, i ewentualnie jak, dyspepsja i lęk są ze sobą związane.

W poprzednim badaniu zespół z University of Texas Medical Branch w Galveston zauważył, że wywołanie stanu zapalnego w jelicie grubym noworodków szczurów powodowało nadwrażliwość jelita w dorosłości. Amerykanie zauważyli, że zapalenie jelita grubego podnosiło poziom hormonu stresu noradrenaliny.

Noradrenalina powstaje w zakończeniach nerwów pozazwojowych układu sympatycznego. Podczas stymulacji nerwów jest uwalniania do krwiobiegu, co wpływa na okoliczne komórki.

W ramach najnowszego studium ekipa z Galveston wywoływała stan zapalny w jelicie grubym 10-dniowych szczurów. Po 6-8 tygodniach dorosłe zwierzęta badano pod kątem nadwrażliwości żołądka i zachowań lękowych. Okazało się, że zapalenie jelita grubego podwyższało stężenie hydroksylazy tyrozynowej, czyli enzymu biorącego udział w powstawaniu amin katecholowych (noradrenalina jest jedną z nich), w nerwach nadbrzusza, przez co uwalniały one więcej noradrenaliny. U gryzoni występowały też zachowania lękowe.

W przyszłości zespół dr. Sushila Sarny chce bardziej szczegółowo zbadać związki między dyspepsją czynnościową, lękiem i stresem z wczesnych etapów życia. Lęk pogarsza co prawda objawy dyspepsji, ale nie wiadomo, czy ją powoduje, czy jest raczej jej skutkiem. Teksańczycy szukają też potencjalnych celów dla leków oraz biomarkerów, które można by wykorzystywać w diagnostyce czy ocenie nasilenia objawów dyspepsji.

« powrót do artykułu