Wieczne głodne przez mutację

[KopalniaWiedzy.pl 352]

Właściciele labradorów twierdzą, że ich psy zawsze wykazują zainteresowanie jedzeniem i zachowują się, jakby cały czas były głodne. Badania zespołu Eleanor Raffan z Uniwersytetu w Cambridge pokazują, że istnieją biologiczne podstawy takiego zjawiska. Naukowcy odkryli u labradorów i flat-coated retrieverów mutację, która odpowiada za nasilenie zachowań motywowanych pokarmem. Tym samym po raz pierwszy udało się opisać gen związany z otyłością u psów. Wariant występuje częściej u labradorów wybranych na psy towarzyszące.

Raffan podkreśla, że skoro - bez względu na to, kto jest właścicielem - labradory są mocniej zainteresowane jedzeniem i częściej bywają otyłe, należy podejrzewać, że w grę wchodzą czynniki genetyczne.

Brytyjczycy rozpoczęli badania na grupie 15 otyłych i 18 szczupłych labradorów. Wybrali 3 geny, które u ludzi wpływają na wagę. Okazało się, że u wielu otyłych psów zmianie ulega DNA na końcu genu POMC. Wg autorów publikacji z pisma Cell Metabolism, delecja upośledza zdolność organizmu do produkcji 2 neuropeptydów - β-MSH i β-endorfiny - które zazwyczaj biorą udział w zahamowaniu głodu po posiłku.

U ludzi poszczególne warianty POMC powiązano z różnicami w wadze. Istnieją nawet rzadkie przypadki otyłych osób, którym brakuje bardzo podobnego odcinka genu POMC jak u psów - opowiada Stephen O'Rahilly.

Pracując z większą grupą 310 labradorów, Raffan opisała zestaw zachowań skorelowanych z delecją w genie POMC. Mimo że nie wszystkie psy z delecją były otyłe i że znalazły się też otyłe labradory bez mutacji, generalnie delecja wiązała się z większą wagą, a wyniki kwestionariuszy wypełnionych przez właścicieli wskazywały, że dotknięte nią psy były bardziej motywowane pokarmem (częściej żebrały, były bardziej czujne w czasie posiłków i częściej zjadały odpadki). Średnio delecja wiązała się z 2-kg przyrostem wagi.

Opierając się na próbkach od kolejnych 411 psów z Wielkiej Brytanii i USA, akademicy ustalili, że delecja POMC występuje u ok. 23% labradorów. Badania 38 innych ras wykazały, że mutacja pojawia się wyłącznie u spokrewnionych flat-coated retrieverów. Jej wpływ na wagę i zachowanie jest podobny.

Co istotne, delecja POMC była częstsza u objętych studium 81 labradorów towarzyszących; występowała ona aż u 76% tych psów. Raffan podkreśla jednak, że nie przyglądano się szczeniakom i nie sprawdzano, czy jeśli mają mutację, [naprawdę] są częściej kwalifikowane do szkolenia [z nagrodami w postaci jedzenia].

Odkrycie Brytyjczyków ma znaczenie dla pacjentów z otyłością. Wcześniej trudniej było studiować wpływ mutacji POMC, ponieważ u myszy i szczurów, popularnych modeli otyłości, gen ten jest inny niż u ludzi. Naukowcy sądzą, że dzięki dalszym badaniom otyłych labradorów uda się nie tylko poprawić dobrostan tej rasy, ale i rozwinąć wiedzę nt. zdrowia ludzi.

« powrót do artykułu