Suknia z kapsuły czasu

[KopalniaWiedzy.pl 357]

Wg historyków kulturalnych Helmera Helmersa z Uniwersytetu w Amsterdamie i Nadine Akkerman z Uniwersytetu w Lejdzie z XVII-wiecznego wraku zalegającego dna Morza Wattowego w pobliżu wyspy Texel wydobyto skrzynię z ubiorami, które najprawdopodobniej należały do Jean Ker, hrabiny Roxburghe, a zarazem powiernicy i dwórki królowej Henrietty Marii Francuskiej.

W marcu 1642 r. królowa podróżowała z tajną misją do Niderlandów, gdy jeden z jej okrętów bagażowych zatonął na Morzu Wattowym.

Doskonale zachowaną, bogato zdobioną jedwabną suknię można od 14 kwietnia oglądać na wystawie Garde Robe, którą otwarto w muzeum Kaap Skil. Oprócz niej na stanowisku odkryto pelerynę, pończochy oraz zdobione dużą ilością srebrnej i złotej nici jedwabne i satynowe gorsety. Poza tekstyliami nurkowie natrafili m.in. na włoską porcelanę, kielich z pozłacanego srebra i pachnidła z Grecji oraz Turcji. Z dna wyłoniły się także okładki książek z herbem Stuartów.

Ponieważ we wraku wszystko zachowało się dobrze, spełnił on funkcję kapsuły czasu, dzięki której będzie można odtworzyć życie i pracę zaokrętowanych, stosunki handlowe i sytuację polityczną z tego okresu.

Akkerman i Helmers są ekspertami od Stuartów. Ustalenia dotyczące właścicielki garderoby bazują na liście z 17 marca 1642 r., napisanym przez Elżbietę Stuart, księżniczkę angielską i szkocką, elektorkę Palatynatu Reńskiego i królową Czech, do angielskiego dyplomaty sir Thomasa Roe. Stwierdza w nim ona, że jej bratowa straciła w czasie rejsu bagaż. Oprócz strojów 2 dwórek i ich pokojówek zaginęły przedmioty należące do samej królowej (naczynia z prywatnej kaplicy).

Oficjalnie celem podróży Henrietty Marii było dostarczenie 11-letniej córki Marii na dwór Wilhelma III Orańskiego (dziewczyna miało go poślubić w kolejnym roku), lecz naprawdę chodziło o sprzedaż klejnotów koronnych i zakup za uzyskane pieniądze broni.

Akkerman szybko rozwiązała zagadkę właścicielki sukni. Kiedy Helmer powiadomił mnie o odkryciu, 5 minut zajęło nam dokopanie się do odpowiedniego listu, który transkrybowałam i odczytywałam w 2006 r. [Później] szukaliśmy kolejnych źródeł.

 

 

« powrót do artykułu