Statystyka doświadczenia wpływa na korygowanie błędów

[KopalniaWiedzy.pl 357]

Co robią ptaki, by nie zacząć lub przestać fałszować? Ludzie mogą się wspomagać np. procesorem dźwięku Auto-tune, lecz nasi skrzydlaci przyjaciele muszą się zadowolić starą metodą prób i błędów. Okazuje się jednak, że ptaki ignorują błędy wypadające poza zwykły zakres pomyłek, co zadaje kłam modelom twierdzącym, że im większy błąd w informacji zwrotnej, tym większa zmiana zachowania ruchowego. Jak widać, wszystko ma swoje granice...

Samuel J. Sober z Emory University i Michael S. Brainard z Uniwersytetu Kalifornijskiego w San Francisco podkreślają że, można przyjąć, iż wielkość korekty pozostaje wprost proporcjonalna do wielkości błędu albo dojść do wniosku, że wypadając poza zwykły margines, większe błędy sugerują, że nie reprezentują prawdziwej informacji zwrotnej. Bez względu na to, czy jesteś śpiewakiem operowym, czy ptakiem, w wydawanych przez ciebie dźwiękach zawsze pojawia się jakaś zmienność. Gdy mózg zauważa odstępstwo, stosuje prostą i elegancką zasadę oceny prawdopodobieństwa, czy ma do czynienia z zewnętrznym szumem, zaburzeniami przetwarzania czy błędami w wokalizacji.

Ponieważ ptak nie śpiewa w ciszy i w otoczeniu występują rozmaite odgłosy zakłócające, wydaje się, że kompensacja powinna być największa dla dźwięków najbardziej podobnych i najsłabsza (lub zerowa) dla dźwięków kompletnie różnych od typowego śpiewu przedstawiciela danego gatunku.

Aby przetestować tę hipotezę (oszacować związek między wielkością błędu wokalnego a prawdopodobieństwem korekty sensomotorycznej), biolodzy przeprowadzili eksperymenty na mewkach japońskich. Ptakom nałożono miniaturowe słuchawki. Gdy śpiewały do mikrofonu, manipulowano odsłuchem, tak by wydawało im się, że wysokość śpiewu różni się od wzorca w zakresie od ćwierćtonu po 1,5 tonu. Okazało się, że gdy błąd był mniejszy, mewki korygowały go szybciej i dokładniej, ignorowały zaś dźwięki, które nie mieściły się w zakresie dźwięków typowych dla śpiewu.

Gdy przesunięcie dźwiękowe stawało się coraz większe, ptaki uczyły się gorzej, a w pewnym momencie w ogóle przestawały się uczyć.

Prowadząc dodatkowe eksperymenty, Amerykanie mają nadzieję udoskonalić swój model matematyczny. Wg nich, wiedza dot. edukacji śpiewaczej młodych ptaków powinna doprowadzić do ulepszenia ludzkich metod rehabilitacji wokalnej.