Osady mogą sprzyjać wzrostowi rafy

[KopalniaWiedzy.pl 357]

Niektóre rafy koralowe rosną w obfitującej w osady wodzie szybciej niż inne rafy z mniej zamulonych rejonów. To ważne odkrycie, bo wcześniej sądzono, że takie warunki zawsze hamują rafy (wysoki wskaźnik sedymentacji oznacza w końcu ograniczony dostęp światła).

Geolodzy z Uniwersytetu w Exeter prowadzili badania na stanowiącej część australijskiej Wielkiej Rafy Koralowej Rafie Środkowej (Middle Reef). Znajduje się ona w odległości 4 km od wybrzeża w okolicach Townsville. Większość innych raf wzrasta w krystalicznie czystej wodzie, tymczasem Middle Reef jest stale wystawiania na oddziaływanie osadów. Fale wzniecają muł z dna, poza tym ważną rolę odgrywa sezonowy napływ materiału transportowanego przez wody powodziowe. Co istotne, rozwojowi osadnictwa w Queensland towarzyszyło wycięcie pod uprawy naturalnej roślinności (także tej przybrzeżnej), przez co zwiększyła się ilość docierających do rafy resztek. Ponieważ nagromadzenie osadów pogarsza jakość wody, sądzono, że morska bioróżnorodność nie wyjdzie z tego obronną ręką. Na przykładzie Middle Reef widać, że to nie do końca prawda.

Zespół pobrał rdzenie z Middle Reef. Za pomocą datowania radiowęglowego stworzono mapę, która precyzyjnie odzwierciedlała tempo wzrostu rafy. Ustalono, że zaczęła ona rosnąć ok. 700 lat temu ze średnim tempem centymetra rocznie. Co ciekawe, okresy szybszego wzrostu w kierunku powierzchni morza - średnio 1,3 cm rocznie - pojawiały się, gdy wskaźnik akumulacji osadów pochodzących z lądu był najwyższy. Brytyjczycy zauważyli, że choć po przybyciu w XIX w. europejskich osadników rafa musiała się zmierzyć z wysokim poziomem osadów, powstały długoterminowe warunki środowiskowe, które ostatecznie okazały się sprzyjać wzrostowi.

Mimo że istnieją dowody, że przy wysokiej zawartości osadów inne rafy ulegają degradacji, odkrycia ekipy z Exeter sugerują, że w pewnych przypadkach rafy mogą się przystosować do takich warunków i radzić sobie naprawdę dobrze. Paradoksalnie wzrost Middle Reef w pionie był prawdopodobnie wspomagany przez wysoki wskaźnik sedymentacji. Naukowcy sądzą, że można to wytłumaczyć szybkim pokrywaniem obumarłych koralowców osadami, co zapobiega niszczeniu szkieletów przez ryby i inne zwierzęta.