Altruiści mają za uchem więcej istoty szarej

[KopalniaWiedzy.pl 353]

Ludzie, którzy mają więcej istoty szarej w okolicy zbiegu płatów skroniowego i ciemieniowego (ang. temporoparietal junction, TPJ), wykazują silniejsze tendencje altruistyczne. Naukowcy z Uniwersytetu w Zurychu jako pierwsi znaleźli dowody na istnienie związku między budową anatomiczną mózgu, aktywnością mózgu a zachowaniami altruistycznymi.

Zespół Ernsta Fehra przeprowadził eksperyment, w którym ochotnicy mieli podzielić się pieniędzmi z drugą anonimową osobą. Wybrano takie właśnie zadanie, gdyż zwiększenie czyichś udziałów swoim kosztem to pewnego rodzaju altruizm. Szwajcarzy zauważyli, że niektórzy ludzie nigdy nie rezygnowali z własnych korzyści, podczas gdy inni robili chętnie.

Ponieważ celem studium było odnalezienie neurobiologicznych podstaw altruizmu, naukowcy skoncentrowali się na mózgowych korelatach. Podejrzewali, że szukanym centrum altruizmu może być zbieg płatów skroniowego i ciemieniowego, ponieważ wcześniejsze badania sugerowały, że okolica ta odpowiada za zdolność postawienia się w czyjejś sytuacji (empatię). Okazało się, że to prawda, bo osoby, które zachowywały się bardziej altruistycznie, miały w TPJ więcej substancji szarej - opowiada dr Yosuke Morishima.

Podczas decydowania, jak rozdzielić pieniądze, u ochotników zaobserwowano silnie zaznaczone różnice w aktywności mózgu. U ludzi samolubnych zbieg płatów skroniowego i ciemieniowego był aktywny już przy niewielkim koszcie altruistycznego zachowania. U jednostek altruistycznych uaktywniał się wtedy, gdy koszt stawał się bardzo wysoki. Oznacza to, że TPJ działa szczególnie silnie, kiedy człowiek osiąga granice woli podejmowania altruistycznych działań.

Ponieważ na objętość istoty szarej wpływają także procesy społeczne, Fehr zasygnalizował, że rodzi się pytanie, czy można sprzyjać rozwojowi istotnych dla zachowań altruistycznych obszarów mózgu, odpowiednio planując trening czy wprowadzenie (i przestrzeganie) norm społecznych.