Dziób-niespodzianka

[KopalniaWiedzy.pl 357]

Teoria, że gołębie zawdzięczają swoje zdolności nawigacyjne obfitującym w magnetyt neuronom z dziobów, właśnie została obalona. Okazało się bowiem, że to nie komórki nerwowe, ale makrofagi.

Tajemnica, w jaki sposób zwierzęta wyczuwają pole magnetyczne, stała się jeszcze bardziej zagmatwana. Mieliśmy nadzieję znaleźć magnetyczne neurony, a niespodziewanie natknęliśmy się na tysiące makrofagów, z których każdy magazynował żelazo - opowiada dr David Keays z Instytutu Patologii Molekularnej w Wiedniu. Austriak współpracował z naukowcami z Uniwersytetu Zachodniej Australii i Uniwersyteckiego College'u Londyńskiego.

Makrofagi fagocytują bakterie, ale i erytrocyty (odpowiadają za recykling żelaza z hemoglobiny czerwonych krwinek; są głównymi dostarczycielami żelaza dla erytropoezy). Jest mało prawdopodobne, by brały udział w wyczuwaniu pola magnetycznego, bo nie są pobudliwe i nie wytwarzają impulsów elektrycznych, które mogłyby być wychwytywane przez komórki nerwowe.

Brytyjczycy posłużyli się serią anatomicznych punktów orientacyjnych, by połączyć dane histologiczne z obrazem uzyskanym podczas rezonansu magnetycznego dzioba gołębia skalnego (Columba livia).

Artykuł pt. "Klastry bogatych w żelazo komórek z górnej części dzioba gołębi to makrofagi, a nie reagujące na pole magnetyczne neurony" opublikowano w piśmie Nature.

Już w 2000 r. w periodyku BioMetals ukazał się artykuł naukowców z Uniwersytetu Ludwiga Maximiliana w Monachium i Uniwersytetu Johanna Wolfganga Goethego we Frankfurcie nad Menem, w którym opisywano badania nad górną częścią dzioba gołębi. Niemcy podkreślali, że w tkance podskórnej znaleźli skupiska Fe³⁺, które dzięki elektronowemu mikroskopowi transmisyjnemu zidentyfikowano jako agregaty nanokryształów magnetytu (o wymiarach ziaren między 1 a 5 nm). Ziarna tworzyły klastry o średnicy 1–3 mikrometrów. Przyjmowały one postać spójnych wydłużonych struktur.