Zaloguj się, aby obserwować tę zawartość
Obserwujący
0
Chromosomalne odróżnianie
dodany przez
KopalniaWiedzy.pl, w Nauki przyrodnicze
-
Podobna zawartość
-
przez KopalniaWiedzy.pl
Naukowcy z Uniwersytetu Bristolskiego odtworzyli pieśń godową Archabollus musicus - wymarłego pasikonika sprzed 165 mln lat. Podczas rekonstrukcji wzięli pod uwagę cechy budowy skrzydeł skamieniałości odkrytej na północnym wschodzie Chin. Słuchanie tych dźwięków robi niesamowite wrażenie, zwłaszcza po przypomnieniu, że były one czymś powszechnym za czasów dinozaurów.
Narządem głosowym współczesnych pasikonikowatych jest aparat strydulacyjny. Znajduje się on na sztywnych, pergaminowych skrzydłach pierwszej pary. By powstał dźwięk, owad musi go potrzeć. Jak jednak powstawała pieśń pasikoników sprzed milionów lat? Tak samo czy w zupełnie inny sposób? Dzięki szczęśliwemu trafowi można to było stwierdzić...
Po odkryciu kilku owadzich skamieniałości grupa chińskich paleontologów, w której skład wchodzili m.in. Jun-Jie Gu i prof. Dong Ren z Capital Normal University w Pekinie, skontaktowała się z dr. F. Montealegre-Zapatą i prof. Danielem Robertem, specjalistami od biomechaniki wydawania dźwięków i słyszenia u owadów. Bristolczycy nawiązali z kolei współpracę z doktorem Michaelem Engelem z University of Kansas.
Chińczycy dostarczyli naukowcom doskonale zachowaną skamieniałość ze środkowej kredy. Pod mikroskopem optycznym było doskonale widać elementy aparatu strydulacyjnego. Mogąc po raz pierwszy w historii nauki zapoznać się z budową narządu głosowego skamieniałości, Brytyjczycy i Amerykanin szybko odtworzyli jego budowę anatomiczną i porównali ją do 59 współczesnych pasikoników. Ponieważ to kształt ząbków na skrzydle determinuje, czy owad generuje złożoną pieśń, czy tylko dźwięk o jednej, niezmiennej częstotliwości, okazało się, że A. musicus należy do tej drugiej grupy. Montealegre-Zapata ujawnił, że częstotliwość komunikatu głosowego prehistorycznego owada wynosiła 6,4 kiloherca, a pojedyncza "zwrotka" trwała zaledwie 16 milisekund.
Dla Archabollus i współczesnych pasikoników śpiew to podstawowy element wabienia partnerki. Wydawanie głośnych i czystych dźwięków powiadamia o obecności, lokalizacji i jakości śpiewaka. Samica decyduje, czy chce zareagować na komunikat, czy nie. Wykorzystanie jednej częstotliwości pozwalało dźwiękowi nieść się dalej [...], dzięki czemu serenada docierała do większej liczby samic - podkreśla Robert.
Dzięki niskiej częstotliwości A. musicus był słyszalny w jurajskim lesie, w którym odzywały się też prymitywne żaby i stawonogi. Współczesne "śpiewające" pasikoniki prowadzą nocny tryb życia, co sugeruje, że A. musicus także brylował nocą. Choć nie padał zatem ofiarą dziennego archeopteryksa, niewykluczone, że żywiły się nim ssaki z rodzaju Dryolestes lub morganukodonty.
-
przez KopalniaWiedzy.pl
Samce zapylających os figowych (Ceratosolen) zawiązują koalicje pomagające ciężarnym samicom, bez względu na to, kto z nimi spółkował i doprowadził do zapłodnienia. Panowie wygryzają tunel ucieczkowy dla pań, zanim sami wpełzną z powrotem do wnętrza figi, by zginąć (Biology Letters).
Samce owadów mogą współpracować, by przyciągnąć uwagę samicy albo by upewnić się, że udało się odnieść sukces reprodukcyjny, ale dotąd nie słyszałem o samcach owadów, które rozpoczynałyby współpracę taką jak ta - podkreśla dr Steve Compton z Uniwersytetu w Leeds.
Figowce są istotną częścią ekosystemów lasów deszczowych. Owocują rokrocznie, przez co żeruje na nich więcej zwierząt niż na jakiejkolwiek innej tutejszej roślinie. Istnieje ponad 850 rodzajów figowców, a każdy jest zapylany przez jeden doskonale do tego przystosowany gatunek osy figowej.
W ramach eksperymentu Brytyjczycy badali w laboratorium ok. 60 tys. kwiatów figowca. Występowały w nich albo osy zapylające, albo pasożytnicze. We wszystkich kwiatach było wiele samic. W niektórych można się było natknąć na jednego, a w innych na kilka samców.
Wyklute młode obu rodzajów os spółkują ze sobą, a potem samice przystępują do ucieczki (samce zostają w owocu, by zginąć). Samica żadnego z rodzajów [zapylaczy i pasożytów] nie jest na tyle silna, żeby samodzielnie utorować sobie drogę, dlatego potrzebuje pomocy samców.
Wskaźnik ucieczek wśród os zapylających był stale wysoki i wzrastał w obecności większej liczby samców. Gdy występował jeden samiec z gatunku pasożytniczego, był tak samo skuteczny w wygryzaniu tunelu ucieczkowego, co zapylacze, ale gdy samców pasożytniczych było więcej, wskaźnik udanych ucieczek zaczynał spadać (panowie zajmowali się walką ze sobą, by mieć samicę na własność, a nie pomaganiem już zapłodnionym).
Wygląda na to, że samce pasożytniczych os nie są w stanie wyłączyć potrzebnej do rozmnażania wrodzonej agresji i zacząć ze sobą współpracować, nawet gdy stawką jest ich inwestycja genetyczna.
Compton zamierza zbadać bardzo agresywne gatunki zapylających os figowych, które często walczą aż do upadłego. To powinno wyjaśnić, czy współpraca występuje u wszystkich zapylaczy, czy też zachowania agresywne są zbyt trudne do wyłączenia po zakończeniu kopulacji.
-
przez KopalniaWiedzy.pl
W obliczu groźby zalania dziupli barwnice (Eclectus roratus), papugi zamieszkujące Australię, Nową Gwineę i Wyspy Salomona, częściej zabijają pisklęta płci męskiej, oszczędzając młode samiczki. Wydawałoby się, że może to utrudniać przetrwanie gatunku, bo samicom trudniej znaleźć partnera, ale Robert Heinsohn z Australijskiego Uniwersytetu Narodowego twierdzi, że potrafi wyjaśnić, czemu się tak dzieje.
Biolog przez 8 lat obserwował 42 dziuple. Wg niego, wybiórcze dzieciobójstwo wiąże się z tym, że pisklęta płci żeńskiej mają większe szanse na przetrwanie zalania, bo zaczynają porastać piórami tydzień wcześniej od braci. Z punktu widzenia matki lepiej zabić samczyka i zaoszczędzić energię potrzebną do opiekowania się nim.
W dziuplach niskiej jakości pojedyncze pisklę płci żeńskiej ma, jak tłumaczy Australijczyk, wyższą wartość reprodukcyjną, niż lęg, w którym samica ma młodszego brata. Dane zgromadzone przez Heinsohna, Naomi E. Langmore i innych pokazują, że płciowospecyficzne dzieciobójstwo w ciągu 3 dni od wyklucia zdarza się w takich typach gniazda i lęgu naprawdę często. Zdolność barwnicy do wczesnego rozpoznania płci młodych może de facto sprzyjać podjęciu decyzji, by zabić jedną z płci przed zainwestowaniem czasu i energii w opiekę rodzicielską.
-
przez KopalniaWiedzy.pl
Pieśń zalotna samca muszki owocowej nie tylko wprawia samicę w nastrój godowy, ale i przygotowuje ją na ewentualną chorobę. Entomolodzy z University of St Andrews zauważyli, że dźwięki wydawane przez samca zwiększają aktywność różnych genów, które w większości przypadków są związane z działaniem układu odpornościowego.
Pieśń godowa samca Drosophila melanogaster powstaje w wyniku drgania skrzydeł. Na samicę działa wyłącznie pieśń partnera z jej gatunku. Na czym jednak polega pobudzenie, a konkretnie jak się przejawia na poziomie genów? Takie właśnie pytanie zadali sobie prof. Michael Ritchie i Elina Immonen z uniwersyteckiego Centrum Biologicznej Różnorodności. Stwierdzili, że na zaloty samca reagują geny zaangażowane w sygnalizację i powonienie, ale najsilniej odpowiadają geny odpowiadające za odporność.
Wydaje się, że przygotowanie przez samicę do spółkowania obejmuje niezbyt romantyczne przewidywanie potencjalnego zakażenia – tłumaczy Ritchie. Uzyskane wyniki sugerują, zmiany, o których sądzono, że zachodzą w odpowiedzi na kopulację, mogą de facto stanowić adaptacyjne przygotowanie do aktu płciowego, włączając w to przewidywanie szkodliwych kontaktów [np. prowadzących do urazu] oraz podwyższonego ryzyka zakażenia patogenami.
-
-
Ostatnio przeglądający 0 użytkowników
Brak zarejestrowanych użytkowników przeglądających tę stronę.