Znajdź zawartość

NASA i NOAA oficjalnie potwierdziły, że Słońce znajduje się w maksimum swojej aktywności. Stan taki może trwać też w przyszłym roku. Słoneczne maksima i minima to część naturalnego 11-letniego cyklu słonecznego. Mniej więcej co 11 lat na Słońcu dochodzi do zmiany biegunów magnetycznych – to tak jakby ziemskie bieguny północny i południowy zamieniały się miejscami – i nasza gwiazda zmienia swój stan ze spokojnego w niespokojny. NASA i NOAA określają przebieg cyklu słonecznego na podstawie obserwacji plam. Plamy to chłodniejsze regiony, a ich obecność związana jest z koncentracją linii pola magnetycznego. Są one widocznym elementem aktywnych regionów, miejscem występowania intensywnych i złożonych pól magnetycznych. W czasie maksimum rośnie liczba plam i aktywność naszej gwiazdy. Ten wzrost aktywności to dla naukowców okazja do badań Słońca. Ma on też realny wpływ na Ziemię i cały Układ Słoneczny, mówi Jamie Favors dyrektor Space Weather Program w NASA. Aktywność słoneczna wpływa na pogodę kosmiczną, a ta z kolei ma znaczenie dla satelitów i astronautów. Poprzez wpływ na satelity komunikacyjne i nawigacyjne wpływa na naszą cywilizację. Bardziej aktywne Słońce generuje też więcej zórz polarnych. Przed kilkoma miesiącami, w maju bieżącego roku, wielkie rozbłyski i koronalne wyrzuty masy, skierowane w stronę Ziemi, wywołały najpotężniejsze burze geomagnetyczne od 20 lat i jedne z najlepiej widocznych zórz polarnych w ciągu ostatnich 500 lat. Ogłoszenie przez NOAA i NASA maksimum nie oznacza, że aktywność słoneczna nie może jeszcze wzrosnąć. Nie wiadomo bowiem, kiedy przypadnie szczyt maksimum. Tego można się dowiedzieć po wielu miesiącach, gdy aktywność Słońca spada, a naukowcy przeanalizują dane w wielu miesięcy sprzed spadku. Ludzkość śledzi cykle słoneczne od XVII wieku, od czasu, gdy Galileusz zaobserwował pierwsze plamy na Słońcu. Każdy z cykli jest inny, każdy nieprzewidywalny. Trwający obecnie 25. cykl słoneczny wykracza poza przewidywania naukowców. Pomimo jednak tego, że doszło do kilku wielkich burz słonecznych, nie można wykluczyć, że wystąpią jeszcze potężniejsze, mówi Lisa Upton z Solar Cycle Prediction Panel. Dotychczas najsilniejszym rozbłyskiem obecnego cyklu był ten z 3 października. Był to rozbłysk X9.0. Do klasy X należą najpotężniejsze rozbłyski, cyfra zaś dostarcza dodatkowych informacji na temat ich siły. « powrót do artykułu

Atmosfera naszej planety jest wyjątkowa: nie tylko zapewnia nam warunki do życia na jej powierzchni, ale - razem z ziemskim polem magnetycznym - chroni nas przed szkodliwym wpływem promieniowania kosmicznego oraz mniejszymi meteorytami. Nie każda planeta ma atmosferę, a te, które ją mają, często ją tracą, kiedy gazy atmosferyczne uciekają w przestrzeń. Pewien niepokój może więc budzić fakt, że atmosfera naszej planety staje się ostatnio rekordowo rzadka. Nie ma oczywiście żadnych powodów do obaw, że Ziemia nagle utraci swoją atmosferę. Ale duże, odnotowane ostatnio zmiany, mogą stanowić sygnał niekorzystnych zjawisk. Odkryta anomalia dotyczy jej górnych warstw termosfery i egzosfery, obszaru pomiędzy 200 a 600 kilometrów nad ziemią. Gęstość atmosfery na takiej wysokości to zaledwie jedna miliardowa gęstości przy poziomie gruntu. Ma ona jednak znaczenie praktyczne: nawet przy takim rozrzedzeniu wywiera istotny wpływ na krążące na niskiej orbicie satelity. Atmosferyczne hamowanie musi być uwzględnione przy planowaniu orbity. Zbyt gęsta atmosfera może spowodować wyhamowanie obiektu na orbicie i w rezultacie upadek na ziemię, dotyczy to również całe masy orbitalnych śmieci: nieczynnych satelitów, czy ich fragmentów. Dlatego ta część atmosfery jest uważnie monitorowana od wielu lat. Zespół naukowców z amerykańskiego Laboratorium Badawczego Marynarki (Naval Research Laboratory) oraz Uniwersytetu George'a Masona (George Mason University) odkryli, że ostatnio ziemska atmosfera w jej górnych warstwach osiągnęła niespotykanie niską gęstość, najmniejszą od 43 lat. Gęstość atmosfery na tej wysokości zależy od jej temperatury - im jest cieplejsza, tym bardziej staje się gęsta i tym dalej rozciąga się w kosmos. Co więc spowodowało ochłodzenie jej górnych warstw? Na temperaturę atmosfery na tej wysokości mają wpływ dwa czynniki: podgrzewanie jej poprzez absorpcję promieniowania ultrafioletowego, oraz chłodzenie podczas wypromieniowywania ciepła przez dwutlenek węgla. Ilość docierającego do Ziemi ultrafioletu spadła, ponieważ nasze słońce było ostatnio w cyklu niskiej aktywności, w dodatku cykl ten był wyjątkowo spokojny. Ten efekt nie może jednak wg obliczeń odpowiadać za aż tak duży spadek temperatury i gęstości. I tu przychodzi drugi czynnik: dwutlenek węgla, czyli najpopularniejszy gaz cieplarniany. Przy powierzchni ziemi powoduje on zatrzymywanie ciepła, jednak jego większa produkcja na ziemi to również większa jego ilość w wyższych partiach atmosfery, a tam oddaje on ciepło poprzez promieniowanie podczerwone. Pokazuje to, jak skomplikowane i niejednoznaczne są mechanizmy praw natury. Wciąż jednak, wg autorów badania, odnotowany spadek gęstości jest zbyt duży, aby odpowiadały za niego tylko te dwa czynniki. Naukowcy uważają, że istotne tu są zmiany składu chemicznego naszej atmosfery i proporcje różnych gazów. Pamiętajmy, że niektóre z nich dają „efekt cieplarniany" setki lub nawet tysiące razy silniejszy niż CO2. Konieczne są zatem dalsze badania, aby przewidzieć dalszy przebieg tego procesu i jego skutki.