Znajdź zawartość

Hiszpański historyk Alfonso Enseñat de Villalonga twierdzi, że Krzysztof Kolumb wcale nie był Genueńczykiem i nie nazywał się Krzysztof Kolumb. W swojej książce "Cristóbal Colón. Origenes, formación y primeros viajes" ("Krzysztof Kolumb. Pochodzenie, wykształcenie i pierwsze podróże") de Villalonga dowodzi, że odkrywca był Szkotem, a jego prawdziwe nazwisko brzmiało Pedro Scotto. Po szczegółowym zbadaniu archiwów historyk stwierdził, że Kolumb był dzieckiem szkockich kupców, którzy osiedli w Genui, i na chrzcie otrzymał imię Pedro (Piotr). Jego rodzice nosili nazwisko Scotto, gdyż pochodzili ze Szkocji. Kolumb miał jasne oczy i był blondynem, szybko jednak posiwiał. Tak właśnie, zdaniem de Villalongi, opisywali go jego współcześni. Hiszpański uczony zwraca uwagę, że historycy od wieków popełniali dwa podstawowe błędy dotyczące Kolumba. Pierwszy, to spory o jego pochodzenie, które były prowadzone z pozycji nacjonalistycznych, a więc prawda historyczna była odsuwana na bok. Stąd też uważano go za Portugalczyka, Galisyjczka, Katalończyka czy mieszkańca Wysp Kanaryjskich. W wyniku tych sporów najbardziej rozpowszechniła się wersja o tym, że był rodowitym Genueńczykiem, a jego rodzice to handlarz wełną Domenico Colombo de Quinto i Susana Fontanarossa. Grzech drugi, to odchodzenie od oryginalnych źródeł, tworzonych przez ludzi współczesnych Kolumbowi. Hiszpan odrzuca więc biografię Kolumba napisaną przez jego syna Hernanda, "Historię Indii" de las Casasa czy "Kronikę" Gonzalo Fernandeza de Oviedo. Enseñat de Villalonga opiera się na dokumentach dotyczących genueńskiej linii rodziny Colonne, w których znajdujemy informację, że syn Domenico Scotto, którego rodzina była na służbie domu Colonne, otrzymał imię Pedro. Ponadto kronikarz Królów Katolickich, Lucio Marineo Sículo, pisze o Kolumbie używając nazwiska "Pedro Colón". Warto też wspomnieć, że XVI-wieczy portugalski historyk, Gaspar Frutuoso, uważany za wiarygodnego, wspomina, iż na Maderze słynny podróżnik był znany jako "Pedro Colón". Enseñat de Villalonga przeczesał archiwa państwowe Genui, Archivo Historico National, zbiory Real Academia de la Historia oraz Biblioteca Nacional i stwierdził, że Genueńczycy, chcąc przypisać sobie zasługi Kolumba, stwierdzili, że był on synem Domenico Colombo de Quinto, któremu rzeczywiście urodził się pierworodny o imieniu Cristoforo. Jednak dane, które znalazł na temat losów dzieci handlarza wełną nie zgadzają się z informacjami o życiu braci odkrywcy Ameryki. Historyk obala też drugą tezę o genueńskich rodzicach Kolumba. Nie był on, jego zdaniem, synem tkacza Hernando Colona. Świadczą o tym słowa samego Kolumba, który mówił, że nie jest pierwszym dowódcą okrętu w swojej rodzinie. Otóż, jak pisze Hiszpan, późniejszy odkrywca Ameryki zaciągnął się na służbę u pirata Vincenzo Colombo i przyjął jego nazwisko, nie chcąc kalać swojego prawdziwego związkami z watażką. W książce na temat odkrywcy Ameryki znajdziemy fascynujące, świetnie udokumentowane podróże po Morzu Śródziemnym, północnym Atlantyku, wzdłuż wybrzeży Afryki aż po Przylądek Zielony, do Wysp Kanaryjskich i Madery, które Pedro Scotto odbył na statku pirackim.

Pierwsza znana historii epidemia syfilisu miała miejsce w 1495 roku. Wybuchła ona w armii króla Francji Karola VIII, która najechała Neapol. To zapoczątkowało epidemię syfilisu w całej Europie. Od tamtej pory trwa debata na temat pochodzenia tej choroby. Jedna z teorii mówiła, że przywiózł ją do Europy Krzysztof Kolumb i jego marynarze. George Armelagos, biolog z Emory University, który specjalizuje się w badaniu szkieletu, mówi, że kiedy przed kilkudziesięciu laty usłyszał o kolumbowskim pochodzeniu syfilisu, rozbawiło go to. Wyśmiałem pomysł, że mała grupa marynarzy przywiozła chorobę, która spowodowała wielką europejską epidemię - wspomina. Tym bardziej, że istniała teoria mówiąca, iż syfilis zawsze był obecny na Starym Kontynencie, jednak dopiero około 1500 roku zaczęto go odróżniać od innych chorób, takich jak np. dżuma. Armelagos zaczął badać dostępne dowody i ze zdziwieniem stwierdził, że wszystkie one wspierają teorię o przywiezieniu syfilisu przez Kolumba. Wyniki tych badań opublikowano już w 1988 roku. Dwadzieścia lat później Armelagos i jego współpracownicy dokonali genetycznej analizy bakterii wywołujących syfilis. Także i one wskazywały, że choroba ta pochodzi z Ameryki. Teraz uczony obalił kolejne argumenty, które miały wskazywać na wielowiekową obecność syfilisu w Europie. Świat naukowy wspominał bowiem o 50 szkieletach ludzi, którzy zmarli w Europie zanim jeszcze Kolumb wyruszył w swą pierwszą podróż, a które miały nosić ślady chronicznego syfilisu. Armelagos przyjrzał się tym szkieletom i stwierdził, że w przypadku większości z nich brakuje co najmniej jednego standardowego kryterium diagnostycznego, koniecznego do zdiagnozowania syfilisu. Pozostało 16 szkieletów, które spełniały kryteria diagnostyczne syfilisu. Jednak, jak stwierdził uczony, wszyscy ci zmarli mieszkali na morskim wybrzeżu, a zatem znaczną część ich diety stanowiły ryby i owoce morza. Organizmy te mogą zawierać „stary węgiel“ pochodzący z głębin morskich, a to z kolei znacząco zaburza datowanie radiowęglowe. Po wykonaniu kalibracji uwzględniającej dietę wyszło na jaw, że wszystkie szkielety wykazujące cechy chorób wywoływanych przez krętka należały do osób, które zmarły już po pierwszej wyprawie Kolumba. Nie mamy żadnego dowodu na występowanie syfilisu w Europie przed 1492 rokiem - stwierdził uczony. Molly Zuckerman z Mississippi State University, komentując badania Armelagosa, powiedziała: Pochodzenie syfilisu to fascynujące zagadnienie. Przedstawione dowody raczej zamykają sprawę, ale nie powinniśmy odkładać jej na półkę i stwierdzać, że już wszystko wiemy. W nauce wspaniałą rzeczą jest to, że może ona przedstawiać rzeczy w różnym świetle.

Duńscy badacze potwierdzili, że mapa pokazująca Amerykę Północną sprzed wyprawy Kolumba jest autentyczna. Wskazuje to również, że kontynent był znany nie tylko wikingom, ale również innym mieszkańcom Europy. Niezwykła trafiła do rąk szwajcarkiego handlarza, który 1957 roku usiłował sprzedać ją British Museum. Do transakcji nie doszło. Mapa została kupiona przez Paula Mellona, który w podarował ją swojej macierzystej uczelni - Yale University. W 1965 roku uroczyście ogłoszono jej istnienie. Mapa od początku budziła kontrowersje. Brak wcześniejszych informacji o jej istnieniu oraz tajemnicze okoliczności pojawienia się wywołały spekulacje, że jest ona fałszywką. Przez ostatnie pięć lat była ona badana przez specjalistów ze Szkoły Konserwacji Zabytków Królewskiej Duńskiej Akademii Sztuk Pięknych. Podczas żadnego z przeprowadzonych testów nie natrafiono na najmniejszy ślad fałszerstwa. Zniszczenia dokonane przez robaki wyglądają dokładnie tak samo i znajdują się w tych samych miejscach, co zniszczenia w księgach, w których mapa była przechowywana. Przez lata wątpliwości budził atrament użyty do narysowania mapy, gdyż znaleziono w nim ślady anatazu, czyli polimorficznej odmiany dwutlenku tytanu. Okazuje się jednak, że występuje on też w licznych średniowiecznych księgach, a do atramentu dostał się zapewne z piasku, którym posypywano mokry atrament, by go wysuszyć. Datowanie metodą węgla radioaktywnego pozwoliło stwierdzić, że mapa powstała około 1440 roku. Uczeni sądzą, że została zamówiona przez sąd kościelny z Bazylei. Mapa przedstawia Grenlandię oraz leżącą od niej na zachód "wyspę Winlandię". To najprawdopodobniej obecna Nowa Fundlandia, na którą około 1000 roku dotarli wikingowie pod wodzą Leifa Erikssona.

Do tej pory o zawleczenie laseczki wąglika (Bacillus anthracis) do Nowego Świata obwiniano Krzysztofa Kolumba i konkwistadorów. Okazuje się, że oskarżenie jest bezpodstawne. Te Gram-dodatnie bakterie występowały bowiem na pastwiskach Ameryki Północnej, zanim pojawili się tam przybysze z Europy (przynajmniej ci z XV wieku). Najnowsze badania genetyczne wskazują, że mieszkańcy tego kontynentu zaczęli padać ofiarą wąglika już ok. 13 tys. lat temu, a endospory przybyły tu z ludźmi i ich bydłem podczas migracji z Afryki przez Europę i Azję. W późnym plejstocenie Azja i Ameryka Północna były połączone ekosystemem Stepu Beringa, który pozwalał na swobodne przemieszczanie się zarówno ludzi, jak i zwierząt. W holocenie przekształcił się on w barierę wodną – wyjaśnia Paul Keim z Uniwersytetu Północnej Arizony. Zespół badaczy uważa, że B. anthracis przywleczono w te rejony z Azji, a następnie przetransportowano dalej na południe ok. 13 tys. lat temu, kiedy w środkowej Kanadzie utworzył się pozbawiony lodu korytarz. Keim i inni analizowali 285 próbek ziemi z USA i Kanady. Przyglądali się 2850 markerom genów, by w ten sposób prześledzić historię wąglika w Ameryce Północnej. Chcąc ocenić wiek próbek bakterii, naukowcy polegali na częstotliwości mutacji. Ponieważ w przypadku B. anthracis komórki potomne są klonami, zmiany w ich genach są dość rzadkie. Gdyby wąglik rzeczywiście przybył z Kolumbem, powinien się pojawić na początku na południu Stanów lub w Meksyku. Tymczasem najstarsze próbki znaleziono w północnej Kanadzie. W przeszłości zwierząt padłych z powodu wąglika nie niszczono. Wykorzystywano ich mięso, kości i włosy, co sprzyjało rozprzestrzenianiu przetrwalników.

Za odkrywcę Ameryki powszechnie uważany jest Krzysztof Kolumb, mimo iż od dawna wiadomo, że przed nim dotarli tam Wikingowie. Możliwe jednak, że 200 lat przed Kolumbem do Ameryki Północnej trafił też Marco Polo. W Bibliotece Kongresu USA znajduje się dokument, na podstawie którego można przypuszczać, że Marco Polo wylądował na Alasce. Dokument dostarczył w 1933 roku Marcian Rossi, Amerykanin włoskiego pochodzenia. Jest to mapa, na której widać część Indii, Chin, Japonii, Indii Wschodnich i Północnej Ameryki. Mapa została podpisana przez Marco Polo. W 1943 roku mapę za pomocą promieni ultrafioletowych badało FBI. Wówczas nie wykluczono, że mapa jest oryginalna. Sam Marco Polo nigdy nie wspominał o Alasce, jednak umierając powiedział przyjaciołom, że nie opisał nawet połowy rzeczy, które widział.