Znajdź zawartość

W dzielnicy Sidi Gaber w Aleksandrii podczas prac nad budową nowego osiedla, odkryto największy nietknięty sarkofag kiedykolwiek znaleziony w tym mieście. Wykonany z czarnego granitu zabytek ma wymiary 185x265x165 centymetrów. Naukowcy oceniają, że pochodzi on z czasów dynastii Ptolemeuszów, którzy rządzili Egiptem od 305 do 30 roku przed Chrystusem. Grób znaleźliśmy na głębokości 5 metrów. Warstwa zaprawy murarskiej pomiędzy pokrywą a resztą sarkofagu wskazuje, że pozostał on zamknięty od starożytności, poinformował doktor Ayman Ashmawy. Sarkofag nie został podpisany. Obok niego znaleziono mocno uszkodzone erozją alabastrowe popiersie, które może przedstawiać osobę złożoną w sarkofagu. Egipskie władze zgodziły się na otwarcie sarkofagu. Początkowo archeolodzy zdołali unieść pokrywę jedynie na 5 centymetrów, gdy z wnętrza buchnął odór, który zmusił ich do przerwania prac. Do otwarcia grobu zaangażowano wojskowych inżynierów. Okazało się, że wewnątrz znajdują się zwłoki trzech osób. Są one, niestety, w fatalnym stanie, gdyż do sarkofagu przedostała się woda ze ścieków. Ze względu na liczbę pochowanych, początkowo sądzono, że mamy do czynienia z pochówkiem rodzinnym. Jednak na jednej z czaszek znaleziono uraz po strzale, niewykluczone więc, iż w sarkofagu pochowano żołnierzy. Specjaliści zabrali cały ważący 27 ton sarkofag do miejsca, gdzie zostanie on dokładnie zbadany. Założycielem dynastii Ptolemeuszów był Ptolemeusz I Soter, jeden z generałów Aleksadra Wielkiego. Po śmierci wodza został satrapą Egiptu, brał udział w wojnach diadochów, którzy walczyli o schedę po Aleksandrze. Ptolemeusz I przeniósł stolicę Egiptu do Aleksandrii, dzięki niemu stało się ono głównym ośrodkiem kultury hellenistycznej. Władca założył najważniejszą instytucję naukową swoich czasów – Muzeum Aleksandryjskie (Muzejon), którego częścią była Biblioteka Aleksandryjska, a wybudowana na jego polecenie latarnia morska na Faros została uznana za jeden z Siedmiu Cudów Świata. « powrót do artykułu

Aleksandria, miasto założone w 332 roku p.n.e przez Aleksandra Wielkiego na wybrzeżu Egiptu, to miejscowość niemalże legendarna. Głównie dzięki dwóm cudom starożytnego świata: wspaniałej bibliotece, która swojego czasu była największą biblioteką na świecie oraz latarni na wyspie Faros. Aleksandria to w pewnym okresie największe i najważniejsze miasto świata starożytnego, centrum hellenistycznej nauki oraz przez tysiąc lat (332 p.n.e. – 642 n.e.) stolica Egiptu. Okazuje się jednak, że na miejscu Aleksandrii istniało wcześniej inne miasto, które powstało co najmniej 700 lat przed przybyciem Aleksandra Wielkiego. Wiadomo, że Aleksander założył miasto na miejscu Rhakotis, mało ważnej i niewielkiej – jak dotychczas sądzono - wsi. Próbki zebrane z dna portu w Aleksandrii wskazują jednak, że w tym miejscu na tysiąc lat przed urodzeniem Chrystusa znajdował się kwitnący port. Jean-Daniel Stanley i jego zespół z Smithsonian’s National Museum of Natural History pobrali próbki osadów i oczyścili je z pozostałości współczesnego miasta. W najstarszych warstwach znaleziono ślady ceramiki, duże stężenie ołowiu używanego prawdopodobnie w budownictwie, kamienie importowane z całego Egiptu oraz materiał organiczny ze starożytnej kanalizacji. Wszystko to wskazuje, że przed przybyciem Aleksandra Wielkiego w tym miejscu istniała dobrze rozwinięta osada. Aleksandria została wybudowana na miejscu istniejącej i prawdopodobnie dość ważnej miejscowości. Minimalizujemy jej znaczenie, bo nic o niej nie wiemy – stwierdził Stanley. Aleksander wybrał tę lokalizację, gdyż na egipskim wybrzeżu niewiele jest zatok, które chroniłyby port przed wiatrami. Warto też przypomnieć, iż port został wspomniany przez Homera w „Odysei”. Dalsze badania powinny rzucić nieco światła na miejscowość, która istniała przed Aleksandrią. Bardzo możliwe, że z portu korzystali Grecy, Minojczycy, Fenicjanie i inne ludy.