Znajdź zawartość

Dzięki mikroskopijnym guzkom na egzoszkielecie ciemne plamki pająków z rodzaju Maratus odbijają zaledwie 0,5% światła (dzieje się tak przy kącie zbierania rzędu 30°). Dzięki temu są one postrzegane jako czarniejsze od zwykłej czerni. Jak tłumaczy Dakota McCoy z Uniwersytetu Harvarda, ultraczarne plamki generują złudzenie optyczne i sprawiają, że zlokalizowane w pobliżu na odwłoku barwne wzory wydają się jaskrawsze i praktycznie świecą. W czasie pokazów godowych samce wprawiają barwny odwłok w wibracje. Żółte i czerwone kolory to skutek obecności barwników (3-OH-kinureniny i ksantommatyny). Niebieskie i fioletowe kolory to z kolei skutek oddziaływania światła z włoskowatymi łuskami. Czarne obszary także zawierają barwnik, ale badania przeprowadzone za pomocą skaningowego mikroskopu elektronowego pokazały, że na superczarnych plamkach M. speciosus i M. karrie znajdują się dodatkowo drobne wyrostki. Spokrewnione z tymi pająkami jednolicie czarne skakuny z rodzaju Cylistella mają dla odmiany gładką teksturę. Dzięki symulacjom zespół McCoy wykazał, że wyrostki na kilka sposobów sprawiają, że ciemne plamy wydają się jeszcze ciemniejsze. Trafiając na nierówność, fala świetlna ugina się np. w taki sposób, że "omija" pole widzenia samicy. W grę wchodzi też odbicie wielokrotne (ang. multiple scattering). Poza tym wyrostki są mikrosoczewkami; fala świetlna obiera dłuższą drogę przez pochłaniające pigmenty melaninowe. « powrót do artykułu

Samice skakunów Toxeus magnus karmią młode mlekiem, które zawiera 4-krotnie więcej białka od mleka krowiego. Biolodzy rozpoznali T. magnus jako gatunek w 1933 r., ale "laktację" łatwo było przeoczyć, bo po schwytaniu ofiary drobne pająki szybko wycofują się do gniazda. W 2012 r. Zhanqi Chen z Chińskiej Akademii Nauk zauważył, że kilka pająków dzieli gniazdo i zaczął się zastanawiać, czy gatunek ten nie wykazuje przypadkiem jakiejś formy rozszerzonej opieki rodzicielskiej. Na odkrycie karmienia musiał jednak poczekać jeszcze 5 lat. Dopiero pewnej lipcowej nocy 2017 r. spotkało go wielkie szczęście i mógł podziwiać młodego pająka, który przywarł do brzusznej strony odwłoka matki. Naukowcy opowiadają, że gdy uciśnie się odwłok od spodu, z rowka znajdującego się za płucotchawkami (epigastric furrow) wypływa kropla białej cieczy. W pierwszych tygodniach od wylęgu jaj samica zostawia w gnieździe krople, które młode mogą sobie w razie potrzeby spijać. Później karmienie przyjmuje bardziej ssaczą formę: głodne młode musi przywrzeć do matki. W mililitrze mleka skakunów znajduje się ok. 2 mg cukru, 5,3 mg tłuszczów, a także 123,9 mg białka. W pierwszych 20 dniach życia młode żywią się wyłącznie nim. Choć w gniazdach zakładanych w laboratorium matki łapały co pewien czas owocówki dostarczane przez naukowców, nigdy nie karmiły nimi potomstwa. Po upływie 20 dni młode T. magnus zaczynają samodzielnie żerować. Przez blisko 3 tygodnie nadal mają jednak dostęp do mleka matki. Autorzy publikacji z pisma Science wyliczyli, że w laboratorium dzięki takiej łączonej diecie aż 76% pajączków dożywa dorosłości. Gdy po wylęgu rowek, przez który wypływa mleko, czopowano za pomocą korektora, wszystkie pajączki ginęły w ciągu circa 10 dni. Mleko matki jest potrzebne nie tylko najmłodszym w rodzinie. Kiedy epigastric furrow blokowano w 20. dniu życia, gdy pajączki już samodzielnie polowały, wskaźnik przeżycia także ulegał obniżeniu.   « powrót do artykułu